Έχουμε την άποψη ότι, ο χρόνος των αριθμών, όπως και των «ψυχρών» οικονομικών αναλύσεων, έχει πλέον παρέλθει– πόσο μάλλον όταν οι περισσότεροι οικονομολόγοι είναι πλέον πεπεισμένοι ότι, ο πλανήτης δεν διοικείται πια από τους πολιτικούς, αλλά από τις τράπεζες στο παρασκήνιο, η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει ελεγχόμενα (η πρώτη επαρχία της Ευρώπης των Τραπεζών), ενώ η παγκόσμια οικονομία θα συνεχίσει την πτωτική πορεία της, η οποία ουσιαστικά διευκολύνει την «απορρόφηση» των αδύναμων χαμένων, από τους ισχυρούς κερδισμένους.
Το γεγονός πως τόσο οι περισσότεροι πολιτικοί, όσο και αρκετοί δημοσιογράφοι, έχουν περιέργως διαφορετική άποψη,οφείλεται πιθανότατα στο ότι κερδίζουν προσωπικά από τις «θέσεις» τους αυτές – στην ιδιοτέλεια τους δηλαδή, εάν όχι στη δειλία τους να παραδεχθούν δημόσια την αλήθεια.
Ένας επόμενος πιθανός λόγος, είναι η έλλειψη οικονομικών γνώσεων, όσον αφορά τόσο τους πολιτικούς, όσο και κάποιους δημοσιογράφους, οι οποίοι πιστεύουν ακόμη στα κενά λόγια των πολιτικών – μία αρκετά ανησυχητική, εάν όχι «τρομακτική» διαπίστωση. Διαφορετικά είναι αδύνατον να εξηγήσουμε, ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα, πως είναι δυνατόν να ακούει κανείς ότι, μία ενδεχόμενη διαγραφή χρέους ύψους 50%, θα μειώσει μόλις κατά 25-30 δις € το χρέος μας, ενώ θα υποθηκεύσει τη χώρα, ή ότι έχουμε λάβει 55 δις € από την Τρόικα, με κόστος άνω των 500 δις € για την Ελλάδα (χρηματιστήριο, ακίνητα, ελλείμματα, νέοι φόροι, μειώσεις μισθών κλπ.) και να επιμένει ότι πρέπει να ακολουθούμε πιστά τα διάφορα μνημόνια; (Σημείωση: Η διαγραφή του 50% των χρεών θα ήταν μόλις 25-30 δις €, επειδή θα εξαιρούνταν τα δάνεια της ΕΚΤ, της Τρόικας, τα έντοκα γραμμάτια κλπ., ενώ θα επιβαρυνόταν και οι δικές μας τράπεζες – ένα μηδαμινό ποσόν, σε σχέση με τα 360 δις € του δημοσίου χρέους).
Ένας τελευταίος, πολύ πιο ανησυχητικός λόγος, θα μπορούσε να είναι το ότι απλά εκτελούν εντολές, ευρισκόμενοι στην έμμισθη υπηρεσία της λέσχης του διαβόλου ή άλλων ισχυρών οργανώσεων της ελίτ – η οποία, εάν δεχθούμε τις διαπιστώσεις των ειδικών, αποσκοπεί στη δημιουργία μίας σκιώδους, παγκόσμιας διακυβέρνησης.
Στα πλαίσια αυτά, φαίνεται ότι η παγκόσμια ελίτ, σε αντίθεση με την πολιτική, έχει ένα συγκεκριμένο σχέδιο, το οποίο περιγράφεται από πολλούς σαν τη «νέα τάξη πραγμάτων». Στο σχέδιο αυτό μάλλον προβλέπεται η κατάργηση των επί μέρους κρατών, των εθνικών νομισμάτων, καθώς επίσης των τοπικών κυβερνήσεων – με τη σταδιακή αντικατάσταση τους από ένα παγκόσμιο κράτος, με μία παγκόσμια διακυβέρνηση, καθώς επίσης με ένα παγκόσμιο νόμισμα, «απόγονο» του ευρώ και υπό την «αιγίδα» του δολαρίου.
Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς εδώ τι αλήθεια σημαίνει ένα παγκόσμιο νόμισμα, όπως και αν αυτό αποκαλεστεί. Κατά την άποψη πολλών, διευκολύνει απλούστατα τη δικτατορία των αγορών, με ηγέτη τις «συστημικές τράπεζες», τις οποίες θα διασώζουν συνεχώς τα κράτη, με τα χρήματα των φορολογουμένων τους – μία πανέξυπνη, έμμεση επί πλέον φορολόγηση και ένα ενδεχόμενο, το οποίο δεν είναι ίσως τόσο μακρινό, όσο νομίζουμε (η πολιτική λιτότητας, καθώς επίσης η νέα αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης εκ μέρους της Γερμανίας, παρά την οικονομική της ευμάρεια, ενισχύει τη θέση μας).
Συνεχίζοντας, ενώ εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι κάθονται μπροστά από τις τηλεοράσεις τους, εκθέτοντας τον εαυτό τους στην πλύση εγκεφάλου κάποιων διατεταγμένων μέσων μαζικής ενημέρωσης, βρίζοντας για το ότι όλα γίνονται ακριβότερα, ενώ οι μισθοί τους μειώνονται και η φορολόγηση τους αυξάνεται, παράλληλα με το άγριο κυνήγι της εξουσίας για την είσπραξη όλο και περισσότερων φόρων (στόχος η φοροδιαφυγή, για την κάλυψη των εσόδων που λείπουν από τα κράτη, λόγω της νόμιμης φοροαποφυγής των πολυεθνικών), συνεχίζουν να καταθέτουν τα χρήματα τους στις τράπεζες και να ψηφίζουν τους γυμνούς βασιλείς τους.
Άλλοι πάλι, όπως εμείς, αναφέρονται στο στόχο της δημιουργίας των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, χωρίς να γνωρίζουν ότι, οι Η.Π.Α. ήταν το αποτέλεσμα ενός τετραετούς, αιματηρού εμφυλίου πολέμου, οι αιτίες του οποίου επικεντρώνονταν στις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές διαφορές μεταξύ των Βορείων και των Νοτίων Πολιτειών – μία κατάσταση, η οποία δεν διαφέρει σημαντικά από τα γεγονότα που βιώνουμε σήμερα στην Ευρώπη.
Μία Ευρώπη η οποία διοικείται προφανώς από τις τράπεζες και όχι από τα κράτη – γεγονός ολοφάνερο στη Γερμανία, η οποία ακολουθεί καταρχήν τις προσταγές του Ελβετού J.Ackermann, διευθυντή μίας μη γερμανικής τράπεζας (Deutsche Bank), στη συνέχεια των μεγαλοβιομηχάνων και στο τέλος την A.Merkel. Μία Ευρώπη η οποία εκβιάζει και λεηλατεί τους πολίτες της, ακολουθώντας πιστά τις εντολές των τραπεζιτών. Μία Ευρώπη, η οποία έχει «εκποιήσει» ήδη τη Δημοκρατία ενώ σχεδιάζει, εντός «κεκλεισμένων θυρών», την ένωση της – την κεντρική διακυβέρνηση ουσιαστικά των επί μέρους κρατών, από μία μη εκλεγμένη και ανεξέλεγκτη εξουσία, η οποία θα εκτελεί πειθήνια τις εντολές του χρηματοπιστωτικού κτήνους.
ΝΙΚΗΤΕΣ ΚΑΙ ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ
Ανεξάρτητα από τα παραπάνω, στο σημερινό χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι «υποχρεωτικό» να υπάρχουν κερδισμένοι και χαμένοι – ολόκληρα κράτη ή απλοί άνθρωποι, οι οποίοι χάνουν κάποια χρονική στιγμή τα πάντα, για να μπορέσουν να επιβιώσουν οι άλλοι άνθρωποι ή τα άλλα κράτη, όπως συμβαίνει γενικότερα στη Φύση. Αυτό ακριβώς αποκαλείται «ανταγωνισμός», έτσι λειτουργεί η ελεύθερη αγορά (η κεντρικά κατευθυνόμενη αγορά δυστυχώς δεν λειτούργησε καθόλου), ενώ από αυτήν ακριβώς την ανταγωνιστικότητα κρίνεται το βιοτικό επίπεδο ατόμων και κρατών.
Σύμφωνα τώρα με αυτό το απλουστευμένο, βασικό αξίωμα του καπιταλισμού, εντός τη Ευρωζώνης η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία είναι οι μέχρι στιγμής χαμένοι – γεγονός «υποχρεωτικό», αφού διαφορετικά δεν θα μπορούσε να επιβιώσει η Γερμανία ή η Γαλλία. Η διαδικασία δε θα συνεχισθεί (ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη), με επόμενους υποψήφιους την Ιταλία, την Ισπανία και το Βέλγιο, έως εκείνη τη στιγμή κατά την οποία θα αναδειχθεί ο τελικός νικητής – όπως ακριβώς συμβαίνει και στις επιχειρήσεις, όπου η μεγαλύτερη κλείνει τις μικρότερες ή τις απορροφάει, με τελικό στόχο τη μονοπώληση της αγοράς.
Περαιτέρω, αν και είναι εύλογο να είμαστε εντελώς αντίθετοι με το γεγονός αυτό, οφείλουμε να αποδεχθούμε ότι, το σύστημα μας έτσι λειτουργεί (η Φύση επίσης) - ενώ μέχρι στιγμής δεν έχουμε καταφέρει να βρούμε κάποιο άλλο, εξίσου αποδοτικό.Όπως έχουμε αναλύσει δε, η εναλλακτική επιλογή μας, ο σοσιαλισμός, αφενός μεν κατέρρευσε, αφετέρου μετεξελίχθηκε στον απολυταρχικό καπιταλισμό – αφού δυστυχώς δεν τον διαδέχθηκε ο πραγματικός κομμουνισμός, όπως υπέθεταν καλοπροαίρετα οι «εμπνευστές» του (άρθρο μας).
Υπάρχει όμως ακόμη μία σημαντική «λεπτομέρεια», η οποία είναι καθοριστική για το σύστημα: η αδυναμία των κερδισμένων να εισπράξουν τα δάνεια, με τα οποία έχουν «πλημμυρίσει» τους χαμένους - με στόχο την ανάπτυξη (ισχύ), μέσα από πώληση των προϊόντων τους, στο δρόμο για την τελική νίκη. Στα πλαίσια αυτά, οι κερδισμένες χώρες της Ευρωζώνης, μη έχοντας ακόμη δικό τους μηχανισμό είσπραξης χρεών, θεώρησαν σκόπιμο να δώσουν την εντολή στο ΔΝΤ – στον «μπράβο» ουσιαστικά των διεθνών τοκογλύφων.
Όπως όμως συμβαίνει και στον «οικονομικό μικρόκοσμο», ο «μπράβος» θέλησε να εκμεταλλευθεί για τον εαυτό του την ευκαιρία – με αποτέλεσμα να εισβάλλει σε ολόκληρη την Ευρωζώνη, προσπαθώντας να θέσει υπό την ηγεμονία της πατρίδας του, της υπερδύναμης (την οποία, ως γνωστό, διοικεί το Καρτέλ και η χρηματοπιστωτική μαφία), μικρά και μεγάλα ευρωπαϊκά κράτη, τράπεζες, υγιείς κοινωφελείς επιχειρήσεις ή άλλους οργανισμούς.
Η μέθοδος τώρα που χρησιμοποίησε το ΔΝΤ, ξεκινώντας την «εκστρατεία» του από την Ελλάδα, δεν ήταν η καθιερωμένη (ένα οικονομικό σοκ δηλαδή), επειδή η χώρα μας δεν ήταν δικός του οφειλέτης, αλλά ούτε και ο τελικός στόχος του – ήταν απλά ο «Δούρειος Ίππος», για την εισβολή του στην Ευρωζώνη.
Ειδικότερα, το «οικονομικό σοκ» λειτουργεί με βάση την εικασία ότι, οι άνθρωποι μπορούν να προβάλλουν αντίσταση σε τμηματικές αλλαγές (για παράδειγμα, στο άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων) αλλά, εάν συμβούν ταυτόχρονα δεκάδες αλλαγές προς κάθε κατεύθυνση, μέσα σε ένα χρονικό διάστημα που δεν ξεπερνάει τις πρώτες εκατό ημέρες από το ξεκίνημα της εφαρμογής του προγράμματος, τότε εδραιώνεται ένα αίσθημα ματαιότητας και ο πληθυσμός περιέρχεται σε κατάσταση αδράνειας – οπότε μπορεί να αποδεχθεί τα πάντα, χωρίς να αντιδράσει η/και να επαναστατήσει.
Επειδή όμως το ΔΝΤ δεν εφάρμοσε την καθιερωμένη στρατηγική του, η χώρα μας βρήκε το χρόνο να αντιδράσει και να εμποδίσει σε κάποιο βαθμό τις αλλαγές – με αποτέλεσμα να αποτύχει μέχρι στιγμής το πρόγραμμα «διάσωσης» της, η λεηλασία της καλύτερα, καθώς επίσης να κινδυνεύουν πλέον σοβαρά τα χρήματα των έμμεσων εντολέων του ΔΝΤ και δανειστών της. Στα πλαίσια αυτά το «Ταμείο», έχοντας ήδη πετύχει το δικό του στόχο (την εισβολή στη ζώνη του ευρώ), είναι «υποχρεωμένο» να εφαρμόσει άλλες μεθόδους – έτσι ώστε να μην αυτοαναιρεθεί και να μην εκτεθεί στα «μάτια της Ευρώπης».
Συνεχίζοντας, αν και δεν γνωρίζουμε φυσικά τι έχει αποφασισθεί, πιθανολογούμε ότι έχει επιλεχθεί ο δρόμος της σταδιακής απορρύθμισης, με επόμενο στάδιο την κατάρρευση της Ελλάδας – κρίνοντας από αυτά που συμβαίνουν σήμερα, χωρίς φυσικά να είμαστε απολύτως βέβαιοι. Ιστορικά τουλάχιστον, τα νέα μέτρα που σχεδιάζεται να εφαρμοσθούν στην Ελλάδα, μοιάζουν με τα όσα έχουν διαδραματισθεί στη Βολιβία – δολοφονικά «μέτρα» λιτότητας εν μέσω κρίσης, τα οποία τότε είχαν χαρακτηρισθεί ως «ο κόσμος ενός τρελού επιστήμονα, πιστού μαθητή των παιδιών του Σικάγου, ο οποίος προκαλεί εσκεμμένα μία ύφεση».
Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, «η περίπτωση της Βολιβίας αποτέλεσε ένα πρότυπο για ένα νέο, εξωραϊσμένο είδος αυταρχισμού, για ένα πολιτικό πραξικόπημα, το οποίο πραγματοποίησαν πολιτικοί και οικονομολόγοι με κουστούμια και όχι αξιωματικοί με στρατιωτικές στολές – όλα αυτά με τη φανταχτερή συσκευασία ενός δημοκρατικού καθεστώτος» (σε αντίθεση με τη Χιλή, όπου η εφαρμογή της ίδιας οικονομικής πολιτικής έγινε με τη βοήθεια ενός αμιγούς δικτατορικού καθεστώτος).
Η ΑΠΟΡΡΥΘΜΙΣΗ
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, εάν συνειδητοποιήσει κανείς τον καταιγιστικό ρυθμό, με τον οποίο αναδύονται στην επιφάνεια μυστικά έγγραφα, συνωμοτικά και μη, από εφημερίδες, περιοδικά, τηλεοπτικές εκπομπές κλπ., έγγραφα τα οποία καταγγέλλουν κυρίως πολιτικούς και επιχειρήσεις, κατηγορώντας τους τεκμηριωμένα για απάτες, εθνική μειοδοσία, προδοσίες και διάφορα άλλα, μάλλον θα τρομοκρατηθεί – αρκεί να έχει τη λογική για να κατανοήσει ότι, αυτή η ξαφνική πλημμύρα εγγράφων, η οποία δεν είναι δυνατόν να μην είναι κατευθυνόμενη, εξυπηρετεί συγκεκριμένους, σκοτεινούς προφανώς σκοπούς.
Ουσιαστικά, «αποδομείται συλλογικά» η ηγεσία του τόπου, τόσο η πολιτική, όσο και η οικονομική, ενώ απορυθμίζεται σε μεγάλο βαθμό η κοινωνία, οδηγούμενη μονοδρομημένα στην ολοκληρωτική κατάρρευση της, με τη δική της συνδρομή – γεγονός πουθα έχει πολύ πιο οδυνηρά αποτελέσματα από τη στάση πληρωμών ή από κάποιας άλλης μορφής χρεοκοπία. Ίσως οφείλουμε να αναφέρουμε εδώ πως, παρά το ότι οι πολιτικοί είναι αυτοί που ευθύνονται τα μέγιστα για την κατάσταση της χώρας μας, δεν είναι σήμερα οι πρώτης προτεραιότητας «εχθροί» μας – αφού απλά ακολουθούν εντολές, εκβιαζόμενοι ενδεχομένως, ενώ αποτελούν το στόχαστρο, την ασπίδα δηλαδή, η οποία καλύπτει τους πραγματικούς «συνωμότες», εισπράττοντας τα «εκδικητικά βέλη» και την οργή μας.
Περαιτέρω, την ίδια στιγμή επιβάλλεται στην Ελλάδα ένα νέο πρόγραμμα εξαντλητικής λιτότητας, το οποίο είναι αδύνατον να έχει ποτέ επιτυχία – γεγονός, για την κατανόηση του οποίου δεν απαιτούνται πλέον εξειδικευμένες οικονομικές γνώσεις. Τα έσοδα μειώνονται, οι δαπάνες αυξάνονται, το ΑΕΠ συρρικνώνεται ραγδαία, η ανεργία εξακοντίζεται στα ύψη, μαζί με τις τιμές των βασικών ειδών διατροφής, το χρηματιστήριο καταρρέει, η εγκληματικότητα διογκώνεται, η λαθρομετανάστευση επίσης κοκ.
Εκτός όλων αυτών των «δεινών», επιταχύνεται η μείωση των ονομαστικών και πραγματικών εισοδημάτων των πολιτών, μέσω της υψηλότερης φορολογίας και των χαμηλότερων μισθών, σε επίπεδα που ποτέ πριν δεν έχουν αποδεχθεί οι κοινωνίες, χωρίς να βγουν μαζικά στους δρόμους – χωρίς να εξεγερθούν δηλαδή, βυθίζοντας τη χώρα τους στην ολοκληρωτική αναρχία και στο απύθμενο χάος, όσο φοβισμένοι ή/και δειλοί να είναι.
Άλλωστε φαίνεται ήδη ότι, οι συνεχείς απεργίες έχουν σε πολύ μεγάλο βαθμό «αδρανοποιήσει» την οικονομική ζωή της χώρας – συμβάλλοντας τα μέγιστα με τα σειρά τους στο κλείσιμο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, στην εξαθλίωση των πόλεων, στη φτώχεια, στους εμφυλίους πολέμους κοινωνικών ομάδων με διαφορετικά συμφέροντα μεταξύ τους και στη ραγδαία επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης.
Επομένως, φαίνεται ότι δρομολογείται η απορρύθμιση και η κατάρρευση της Ελλάδας, με στόχο να ανέλθει «πραξικοπηματικά» στην εξουσία μία κάποια «ομάδα σωτηρίας», η οποία θα εξασφαλίζει τα ξένα συμφέροντα - ενώ, εάν τελικά αποτύχει το σημερινό «εγχείρημα», δεν μπορεί παρά να γίνει χρήση πολύ πιο δραστικών μεθόδων-σοκ, «τύπου» Ιράκ ή πρώην Γιουγκοσλαβίας (ενδεχομένως με τη βοήθεια της Τουρκίας).
Ίσως λοιπόν να είναι αυτός ο λόγος, για τον οποίο οι Έλληνες παραμένουν «σιωπηλοί» και δεν εξεγείρονται μαζικά, εναντίον αυτής της απίστευτης κοινοβουλευτικής δικτατορίας. Πιθανόν δηλαδή να έχουμε παρεξηγήσει εμείς την «άνανδρη αποστασιοποίηση» τους και να διαισθάνονται, ανεξάρτητα από το εάν το γνωρίζουν ή όχι, που ακριβώς θα τους οδηγούσε η «επανάσταση», στην οποία τους εξωθεί καθημερινά η σκιώδης εξουσία – οπότε την αποφεύγουν, μέχρι να καταλάβουν ποιες είναι οι σωστές κινήσεις, με τις οποίες θα κερδίσουν ξανά τη χώρα τους (για παράδειγμα, επιδρομή στις τράπεζες, μαζική αποχή από τους χώρους εργασίας, πολιτική ανυπακοή, συλλογικές αγωγές εναντίον όλων όσων ζημίωσαν την πατρίδα μας, όπως η Goldman Sachs, το ΔΝΤ, η Τρόικα, τα γερμανικά περιοδικά που μας διέσυραν, ο πρόεδρος του Eurogroup με το γνωστό «the game is over» μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες κλπ.).
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΔΡΑΧΜΗ
Όπως διαπιστώνεται, οι «ασύμμετρες απειλές» για τη χώρα μας αυξάνονται ραγδαία («ασύμμετρες» θεωρούνται αυτές που επικεντρώνονται στα αδύναμα σημεία ενός στόχου) – ενώ χρησιμοποιούμαστε ακόμη και εμείς οι ίδιοι στην όλη διαδικασία.
Στα πλαίσια αυτά, οι αναφορές στην έξοδο της Ελλάδας από το χώρο του ευρώ εκ μέρους μας, μάλλον επιδεινώνουν αθέλητα τα προβλήματα μας – αφού η συμμετοχή στο κοινό νόμισμα είναι ουσιαστικά το μοναδικό όπλο μας, απέναντι στους πάσης φύσεως εισβολείς (ειδικά απέναντι στους «μπράβους» των τοκογλύφων, ενώ πιθανότατα δεν θέλουμε να γίνουμε Κούβα ή Β. Κορέα).
Η Ελλάδα, μία πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη χώρα, διέθετε μία σχετικά εύρυθμη οικονομία, πριν ακόμη υιοθετήσει το κοινό νόμισμα - οπότε είχε τη δυνατότητα να επιβιώσει. Έκτοτε όμως, οι καταστάσεις έχουν αλλάξει δραματικά, αφού έχουμε σπαταλήσει πάρα πολλά χρήματα, έχουμε υπερχρεωθεί με μηδενική ρευστότητα, δεν έχουμε καμία πρόσβαση στις αγορές, η χώρα μας έχει σχεδόν εξ ολοκλήρου «αποβιομηχανοποιηθεί» και παράγει ελάχιστα προϊόντα - γεγονός που της έχει στερήσει πλέον αρκετά από τα πλεονεκτήματα που διέθετε. Παράλληλα, είναι στο στόχαστρο όλων των μεγάλων δυνάμεων, καθώς επίσης των διεθνών κερδοσκόπων, ενώ δεν είναι φυσικά σε θέση να τους αντιμετωπίσει «μετωπικά».
Ουσιαστικά δηλαδή, όταν αναφερόμαστε σε «μονομερή» έξοδο από το Ευρώ και επιστροφή στη δραχμή, αναπολούμε ρομαντικά το παρελθόν και το τότε βιοτικό μας επίπεδο, όπως αναπολεί κάποιος τα παιδικά του χρόνια, χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι, οι συνθήκες έχουν αλλάξει ριζικά και πως θα ήταν μάλλον αδύνατον να επιβιώσουμε, με την υποτίμηση που θα ακολουθούσε (50-90%) - η οποία θα εξακόντιζε το εξωτερικό χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό, στα ύψη, θα μείωνε τις αμοιβές σε επίπεδα εξαθλίωσης, όπως επίσης όλες τις αξίες (ακίνητα κλπ.). Παράλληλα, θα ήταν πολύ δύσκολο να ανταπεξέλθουμε με τον πληθωρισμό, με την αδυναμία εισαγωγών (κυρίως ενέργειας και πρώτων υλών), οι οποίες απαιτούν «σκληρό νόμισμα», με την ανεργία και με τόσα άλλα, τα οποία είναι αδύνατον να προβλέψουμε με κάποια σχετική ασφάλεια.
Τέλος ας μην ξεχνάμε ότι, η ανεργία ύψους 30%, ο υπερπληθωρισμός και η ύφεση, καθώς επίσης μία γενικευμένη οργή για αυτό που φάνταζε ως μία παγκόσμια συνωμοσία εις βάρος της χώρας, ήταν αυτό που αποτέλεσε γόνιμο έδαφος για την ανάληψη της εξουσίας από το ναζισμό στη Γερμανία – ένα «δίδαγμα» της Ιστορίας, το οποίο δεν θα έπρεπε να υποτιμάμε.
Στη λογική αυτή ίσως θα έπρεπε να υποπτευθούμε πως, όταν μία κυβέρνηση, η οποία έχει πλέον χάσει την αξιοπιστία της ακόμη και από τους ίδιους τους εκλογείς της, τοποθετείται «θορυβωδώς» υπέρ ενός θέματος, δεν μπορεί παρά να επιδιώκει το αντίθετο. Απλούστερα, μήπως η κυβέρνηση προσπαθεί, έντεχνα και έμμεσα, ακολουθώντας προφανώς οδηγίες, να μας πείσει ότι πρέπει να επιστρέψουμε στη δραχμή, ισχυριζόμενη το αντίθετο; Δηλαδή, ότι θα ήταν έγκλημα η αποχώρηση μας από το χώρο του Ευρώ, όπως ανακοινώνει συνεχώς και με κάθε ευκαιρία ο υπουργός οικονομικών; Άλλωστε, ήδη πολλοί από εμάς συζητούν ότι, για να ισχυρίζεται αυτή η κυβέρνηση πως πρέπει να μείνουμε στο ευρώ, σημαίνει το αντίθετο: ότι η δραχμή είναι η λύση μας!
Ολοκληρώνοντας, όλοι όσοι επιζητούν καλοπροαίρετα την επιστροφή μας στη δραχμή, τη συνδέουν με την άρνηση πληρωμής του χρέους (δυστυχώς μόνο του δημοσίου, χωρίς να υπολογίζουν το ιδιωτικό εξωτερικό χρέος, το οποίο είναι ένα τουλάχιστον ανάλογο πρόβλημα). Ακόμη όμως και αν καταφέρναμε να «ελέγξουμε» το ιδιωτικό εξωτερικό χρέος,αμφιβάλλουμε σοβαρά, σε σχέση με το εάν οι «μπράβοι» των τοκογλύφων θα επέτρεπαν την αθέτηση της πληρωμής του δημοσίου χρέους, χωρίς να εξαπολύσουν εναντίον μας τα υπόλοιπα, πολύ πιο καταστροφικά όπλα τους – όπως έχει συμβεί σε αρκετές άλλες περιοχές του πλανήτη (ειδικά σε μία χώρα, με μεγάλο ορυκτό πλούτο και με τη δική μας γεωπολιτική θέση).
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Κατά την άποψη μας, η μοναδική εναπομένουσα λύση για την πατρίδα μας δεν είναι άλλη, από την άμεση στάση πληρωμών - η οποία ουσιαστικά σημαίνει την υπαγωγή της στο άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα (την προστασία δηλαδή της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας μας, από το δικαίωμα στην εθνική κυριαρχία).
Εάν η απόφαση αυτή δρομολογηθεί γρήγορα, όσο δηλαδή η Ελλάδα είναι σε θέση να χρησιμοποιήσει το μοναδικό διαπραγματευτικό της χαρτί, το ότι αποτελεί δηλαδή, ως μέλος της Ευρωζώνης, μία τεράστια, βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, η οποία απαιτεί χρόνο για να εξουδετερωθεί (περί τους έξι μήνες ακόμη), τότε υπάρχει ελπίδα για το μέλλον των παιδιών μας – διαφορετικά, δεν θα μας μείνει απολύτως τίποτα, χωρίς φυσικά να αποφύγουμε την τελική χρεοκοπία και τη δραχμή, στην οποία θα οδηγηθούμε πάμπτωχοι, λεηλατημένοι και εξαθλιωμένοι.
Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ (έτσι ώστε να κατανοήσουμε το μέγεθος της Ελληνικής βόμβας και να πεισθούμε) ότι, οι αμερικανικές τράπεζες έχουν επενδύσει σε ομόλογα των ευρωπαϊκών χωρών του Νότου, καθώς επίσης των τραπεζών τους, περί τα 147 δις $. Εν τούτοις, υπολογίζουν τις πιθανές ζημίες τους, λόγω παραγώγων, εγγυήσεων και άλλων χρηματοπιστωτικών προϊόντων, στα 641 δις $ - στο πενταπλάσιο δηλαδή ενώ, σε περίπτωση χρηματοπιστωτικού κραχ στην Ευρωζώνη, πάνω από 1 τρις $ (σχεδόν στο δεκαπλάσιο). Το γεγονός αυτό ενισχύει τη θέση μας, σύμφωνα με την οποία η ενδεχόμενη στάση πληρωμών εκ μέρους της Ελλάδας, ύψους άνω των 500 δις € (εξωτερικό χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό), θα κόστιζε στο σύστημα τα δεκαπλάσια – περί τα 5 τρις €.
Συνεχίζοντας, αφού δηλώσουμε στάση πληρωμών, φυσικά πριν από τη λήξη των ομολόγων (πριν από την επίσημη χρεοκοπία δηλαδή, η οποία υπολογίζεται για το Μάρτιο του 2012), τότε θα πρέπει να διαπραγματευθούμε ψύχραιμα με τους δανειστές μας, επιδιώκοντας τη μείωση των επιτοκίων δανεισμού μας στο 1,5% - καθώς επίσης την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων μας, για μία χρονική περίοδο 40-50 ετών, έντιμα και χωρίς καμία διαγραφή (ο δυνατός δεν χρειάζεται προφανώς να είναι έντιμος για να επιβιώσει, ενώ ο αδύναμος είναι μάλλον υποχρεωμένος). Όσον αφορά τις υπόλοιπες ενέργειες και κάποια από τα μέτρα που θα έπρεπε να υιοθετήσουμε, ευρίσκονται αναλυτικά στο άρθρο μας «Λιτότητα, δραχμή ή αναδιάρθρωση;».
Φυσικά πρέπει να παραμείνουμε εντός της Ευρωζώνης (τουλάχιστον έως τη στιγμή που τυχόν θα εγκαταλειφθεί από όλα μαζί τα κράτη), απαιτώντας να αντιμετωπισθούμε όπως ακριβώς η Γερμανία το 1953 και διεκδικώντας ενεργά τις γερμανικές επανορθώσεις – επίσης ευρωπαϊκές παραγωγικές επενδύσεις, οι οποίες θα δημιουργούσαν νέες θέσεις εργασίας, αυξάνοντας τις εξαγωγές, το ΑΕΠ και την ανταγωνιστικότητα μας.
Αθήνα, 15. Οκτωβρίου 2011
Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου
