SV7BOT Radio Amateur Blog: 2015-03-01

Σάββατο 7 Μαρτίου 2015

Γιατί ανησυχεί τους Τούρκους η Αγιά Σοφιά

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Τα τελευταία χρόνια ορισμένα γεγονότα με επίκεντρο την Αγία Σοφία και με αποκορύφωμα την απροσδόκητη εμφάνιση το καλοκαίρι του 2008 του Άγγελου στον Τρούλο, έχουν δημιουργήσει στους Τούρκους ένα κλίμα καχυποψίας και φόβου για κάποια «άγνωστα» μελλούμενα.

Παράλληλα επανήλθαν στην επιφάνεια όλοι εκείνοι οι θρύλοι που κατά καιρούς είχαν συγκλονίσει και είχαν προκαλέσει στους μουσουλμάνους μια χαρακτηριστική φοβία για την εκ νέου ανάδυση της ορθόδοξης χριστιανικής ταυτότητας του ναού και τις κοσμογονικές συνέπειες αυτού του συγκλονιστικού γεγονότος, παρά του ότι λειτουργούσε μέχρι το 1934 σαν μουσουλμανικό τέμενος.

Πριν από λίγο καιρό η μεγάλης κυκλοφορίας τουρκική εφημερίδα, Σαμπάχ, παρουσίασε ένα πραγματικά καταπληκτικό αφιέρωμα για τα «Μυστήρια της Αγίας Σοφίας», (Ayasofya’ nın gizlemleri), όπου αποτυπώνεται με γλαφυρό τρόπο αυτό το κλίμα φοβίας που έχει καταβάλει τελευταία τους Τούρκους για τα όσα υπάρχουν κρυμμένα μέσα στον ιερό ναό και τα όσα προμηνύονται να συμβούν τα επόμενα χρόνια.

Το πρώτο σημαντικό στοιχείο από αυτό το αφιέρωμα, είναι μια αδιόρατη φοβία που διακρίνεται από τους Τούρκους στους κρυμμένους σταυρούς, συμβολικούς και μη, που υπάρχουν στο εσωτερικό του ναού, αλλά και στην κάτοψη όπως αυτή μπορεί κάποιος να την διακρίνει από ψηλά. Έτσι μεγάλο δέος παρατηρείτε για τον λεγόμενο, (όπως το αναφέρουν χαρακτηριστικά οι Τούρκοι ), «Σταυρό του Αποστόλου Αγίου Ανδρέα», ο οποίος όπως είναι γνωστό είναι ο ιδρυτής της εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης.

Σύμφωνα λοιπόν με την Σαμπάχ, στην οροφή του ναού υπάρχει ο Σταυρός του Αγίου Ανδρέα σε διαγώνιο μορφή, ένα σημαντικό σύμβολο που όχι μόνο δεν χάθηκε στους αιώνες της οθωμανικής κατοχής αλλά δεσπόζει με όλη την συμβολική σημασία του.

Παράλληλα και ο «Σταυρός του Ιουστινιανού» τρομάζει τους Τούρκους καθώς οι θρύλοι αναφέρουν για ένα πανάρχαιο κειμήλιο που βρίσκεται άγνωστο που μέσα στην Αγία Σοφία και μάλιστα προέρχεται από την Αίγυπτο και έχει τρομακτική δύναμη.

Γενικότερα η κατασκευή του μεγάλου αυτού ορθοδόξου αρχιτεκτονικού αριστουργήματος, σύμφωνα με τις ίδιες τις τουρκικές πηγές, βασίστηκε στο χριστιανικό σύμβολο του Σταυρού και το γεγονός αυτό εμπνέει το δέος αλλά και μια αδιόρατη φοβία για την μελλοντική επάνοδο της Αγίας Σοφίας στον φυσικό της κάτοχο, δηλαδή στην Ελληνορθόδοξη λατρεία.

Αλλά εκτός από τους σταυρούς, οι Τούρκοι αναφέρουν και άλλα ανησυχητικά μυστήρια για τους ίδιους που υπάρχουν στο εσωτερικό του ναού. Όπως αναφέρει ο θρύλος είναι γνωστό ότι μετά την μετατροπή του ναού σε μουσουλμανικό τέμενος κτίστηκε το γνωστό Μιχράμπ, (το μουσουλμανικό σημείο της προσευχής), που εμφανίστηκε στην ανατολική πλευρά του ναού προς την κατεύθυνση της Μέκκας. Αλλά τον ενδιαφέρον είναι ότι σύμφωνα με τους τουρκικούς θρύλους μπροστά από το Μιχράμπ βρίσκεται θαμμένο ένα φέρετρο κατασκευασμένο από επίχρυσο μπρούντζο.

Στο φέρετρο αυτό κείτεται η σωρός της βασίλισσας Σοφίας, (προφανώς γίνεται ταύτιση με την Αγία Σοφία). Αυτή η βασίλισσα Σοφία και το φέρετρο της συνδέεται, σύμφωνα με τους τουρκικούς θρύλους, με μια «εντολή» που έχει περάσει δια μέσω των αιώνων μέχρι σήμερα.

Η εντολή αυτή αναφέρει ότι δεν πρέπει κανένας να πειράξει αυτό το φέρετρο ούτε καν να το ακουμπήσει. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε σύμφωνα με τον θρύλο θα προκληθεί η «έγερση» της βασίλισσας Σοφίας και τότε ένας τρομακτικός θόρυβος θα τραντάξει όλο το οικοδόμημα του ναού προκαλώντας σεισμικά εσχατολογικά γεγονότα που τρομάζουν τους Τούρκους.

Ο θρύλος της βασίλισσας Σοφίας έχει και συνέχεια. Σύμφωνα λοιπόν με τις τουρκικές αναφορές το φέρετρο αυτό προστατεύουν τέσσερις αρχάγγελοι που βρίσκονται πάνω στον Θόλο του ναού.

Οι αρχάγγελοι αυτοί, όπως αναφέρουν και πιστεύουν οι Τούρκοι, είναι οι Τζεμπραΐλ, Μιχαήλ, Ισραφήλ και Αζραήλ. Σύμφωνα πάντα με τους Τούρκους, ο Τζεμπραήλ προστατεύει τους αυτοκράτορες, ο Μιχαήλ τον ναό από τις εχθρικές επιθέσεις, ενώ οι Τζεμπραηλ και Ισραφήλ ήταν οι αγγελιοφόροι των γεγονότων από τις πολεμικές επιχειρήσεις στους αυτοκράτορες.

Και οι τέσσερεις αυτοί αρχάγγελοι έχουν ταχτεί μετά την πτώση της Πόλης να προφυλάσσουν το φέρετρο της βασίλισσας Σοφίας από τον κίνδυνο κάποιος βέβηλος να το ανοίξει και να επέλθει η δευτέρα παρουσία.

Ένας άλλος σημαντικός μύθος που αναφέρουν οι μουσουλμάνοι είναι ο θρύλος του «Κρυμμένου Πατριάρχη» που μοιάζει με τον ελληνικό θρύλο για τον κρυμμένο παπά. Όπως αναφέρει η τουρκική παράδοση, στο νότιο μέρος του ναού υπάρχει ένας στενός διάδρομος που οδηγεί σε μια παμπάλαια αραχνιασμένη και πολύ μυστήρια πύλη για την οποία ο θρύλος την αναφέρει σαν την «Κλειστή Πύλη».

Σύμφωνα με τις τουρκικές αναφορές, όταν ο Μωάμεθ ο Φατίχ μπήκε στην Κωνσταντινούποληο τελευταίος ελληνορθόδοξος Πατριάρχης μαζί με τους συνόδους του τελούσε στο σημείο αυτό θεια λειτουργία. Μόλις οι οθωμανικές ορδές εισέβαλαν στον ναό, ο Πατριάρχης και όλη η συνοδεία του εισήλθε μέσα στην πύλη αυτή η οποία έκλεισε και από τότε χάθηκαν ενώ η πύλη έμεινε ερμητικά κλειστή και κανένας δεν τόλμησε ποτέ να την ανοίξει.

Αλλά το εντυπωσιακό είναι πως κάθε χρόνο στην ανάσταση των Ορθόδοξων χριστιανών μπροστά από την πύλη αυτή, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η Σαμπάχ, εμφανίζονται…. κόκκινα αυγά!!! Ο θρύλος συμπληρώνεται από την προφητεία που φοβίζει τους Τούρκους, ότιόταν η πύλη αυτή ανοίξει, στον ναό θα ακουστούν ξανά χριστιανικές ελληνορθόδοξες ψαλμωδίες γι’ αυτό και τρομάζουν και μόνο στην ιδέα του ανοίγματος αυτής της μυστήριας πύλης.

Μεγάλο δέος δημιουργεί στους Τούρκους, όπως αναφέρει η Σαμπάχ και τα διάφορα μωσαϊκά που έχουν αναδυθεί με όλη την μεγαλοπρέπεια τους τις τελευταίες δεκαετίες μέσα στο ιερό ναό της Αγίας Σοφίας της Κωνσταντινούπολης, παρά του ότι η μουσουλμανική θρησκεία θεωρεί σαν αμάρτημα την απεικόνιση πρόσωπων που σχετίζονται με θρησκευτικά γεγονότα.

Ιδιαίτερο δέος τους προκαλεί το γνωστό μωσαϊκό που απεικονίζει τον Ιησού έχοντας την Παναγία και τον Ιωάννη τον Βαπτιστή στα δεξιά και αριστερά Του. Οι Τούρκοι το έχουν ονομάσει χαρακτηριστικά το «Μωσαϊκό της Αποκάλυψης» και ο συμβολισμός αυτός ανάγει στην εσχατολογική σημασία του που είναι έντονη στους μουσουλμάνους Τούρκους.

Επίσης ξεχωριστή αναφορά γίνεται και για τα μωσαϊκά που αναπαριστάνε γνωστούς βυζαντινούς αυτοκράτορες, όπως τον Ιωάννη τον Κομνηνό με τον Ιησού Χριστό και τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Μονομάχο με την αυτοκράτειρα Ζωή.

Όλες αυτές οι απεικονίσεις προκαλούν έντονο δέος καθώς όλη αυτή η ελληνορθόδοξη χριστιανική μεγαλοπρέπεια και η εσωτερική δύναμη που αναδύουν αυτά τα ψηφιδωτά, έχουν γεννήσει διάφορους θρύλους για τους εσχατολογικούς τους συμβολισμούς. Οι συμβολισμοί αυτοί σχετίζονται με τις τουρκικές φοβίες για την επάνοδο στην επιφάνεια και στην εξουσία της αγίας Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με την ευλογία του ίδιου του Ιησού Χριστού.

Νίκος Χειλαδάκης
Δημοσιογράφος –Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Περί ευθύνης: Τo sv7bot.blogspot.gr δημοσιεύει κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές, και διατηρούμε το δικαίωμα να μην δημοσιεύουμε συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια όπου τα εντοπίζουμε.

Δε θα πιστέψετε τι θα συμβεί αν πεθάνει η Βασίλισσα Ελισάβετ

Η Βασίλισσα Ελισάβετ ΙΙ της Αγγλίας είναι 88 χρονών και στις 9 Σεπτεμβρίου θα πάρει το ρεκόρ μακροημέρευσης στον Βρετανικό θρόνο από την μεγάλη προ-γιαγιά της Βασίλισσα Βικτωρία.

Τι θα συμβεί όμως όταν πεθάνει;

Βρίσκεται στο θρόνο από το 1952 και κατά τη διάρκεια της βασιλείας της έχουν αλλάξει 12 πρωθυπουργοί καθώς και 12 Αμερικανοί πρόεδροι.

Ωστόσο δεν θα ζει για πάντα και ο θάνατος της θα σημάνει μία τεράστια οικονομική καταστροφή, όχι μόνο για τη Βρετανία, αλλά για όλες τις χώρες του πλανήτη που υπήρξαν αγγλική αποικία.

Κατ” αρχάς για 12 μέρες η Μεγάλη Βρετανία θα βυθιστεί στο πένθος: οι τράπεζες και το χρηματιστήριο θα κλείσουν, κανείς δεν θα πηγαίνει στην δουλειά και όλοι θα μιλούν και θα ασχολούνται μόνο με αυτό το τραγικό γεγονός.

Σύμφωνα με το Business Insider, ειδικά την ημέρα της κηδείας θα χαθούν δισεκατομμύρια από την βρετανική οικονομία. Ειδικότερα, η απώλεια στο ΑΕΠ που θα ακολουθήσει το θάνατο της βασίλισσας, θα είναι μεταξύ 1,2 και 6 δισεκατομμυρίων στερλινών, χώρια το κόστος των εκδηλώσεων και της κηδείας.

Αν πεθάνει σε εργάσιμη μέρα, το χρηματιστήριο του Λονδίνου, καθώς και χιλιάδες άλλες εταιρείες θα κλείσουν σε ένδειξη πένθους, γεγονός που θα έχει σοβαρές οικονομικές απώλειες.

Παράλληλα, το BBC θα ακυρώσει όλα τα κωμικά σόου, όπως είχε κάνει και το 1952 με το θάνατο του Γεωργίου του VI, ενώ ο πρίγκιπας Κάρολος ίσως αλλάξει το όνομά του, όπως αλλαγή θα χρειαστούν και οι στίχοι του εθνικού ύμνου της Μ. Βρετανίας: Το «God Save The Queen» θα πρέπει να αλλάξει σε «God Save The King» όπως γράφτηκε για τον βασιλιά Γεώργιο το 1948.

Επίσης θα αλλάξουν τα κράνη των αστυνομικών, τα διαβατήρια και τα γραμματόσημα στα οποία παρουσιάζεται η Βασίλισσα.

Κρίνοντας από την μαζική υστερία που επικράτησε με τον θάνατο της πριγκίπισσας Νταϊάνα, τότε στην περίπτωση της βασίλισσας αναμένεται να «γίνει πανικός» αφού το μεγαλύτερο μέρος του Αγγλικού πληθυσμού δεν μπορεί να φανταστεί τη ζωή του χωρίς την ηγεμονία της Βασίλισσας Ελισάβετ.

Σε περίπτωση που η βασίλισσα πεθάνει στο παλάτι, ή σε νοσοκομείο, ιδιωτικά, το Μπάκινγκχαμ έχει ήδη έτοιμο ένα σχέδιο (το επονομαζόμενο Bridge) για το πώς και πότε θα ανακοινώσουν το θάνατο της. Αν όμως ο θάνατος της βασίλισσας είναι ξαφνικός ή και δημόσιος, όπως της Νταϊάνα, τότε η είδηση θα βγει εκτός ελέγχου.

Όπως δήλωσε πρώην Βρετανός πρέσβης, πολλά θα κριθούν από το πως θα πεθάνει η βασίλισσα, αν είναι κάτι αναμενόμενο ή έκτακτο.

Στη συνέχεια, το επίσημο συμβούλιο θα ανακοινώσει το βασιλιά της χώρας, με τυπική διαδικασία, αφού θα είναι ο πρίγκιπας Κάρολος, ο οποίος όμως μπορεί να μεταφέρει απευθείας το δικαίωμα του θρόνου στον γιο του Γουίλιαμ.

Όσο για τη βασίλισσα, η σωρός της θα παραμείνει σε λαϊκό προσκύνημα στο Westminster Hall για τρεις μέρες, ενώ η κηδεία της θα γίνει 12 μέρες μετά τον θάνατό της και αναμένεται να την παρακολουθήσουν πάνω από 2,5 δισ. κόσμου σε όλο τον πλανήτη, ενώ περίπου 1.000.000 κόσμος θα ακολουθήσουν την νεκρώσιμη πομπή.

Η ενθρόνιση του νέου βασιλιά θα γίνει έναν χρόνο μετά τον θάνατο της βασίλισσας, με τον Κάρολο να έχει την δυνατότητα από την πρώτη μέρα που θα οριστεί βασιλιάς να ασκήσει να καθήκοντά του.

Πόλεμος της Γερμανίας κατά της Ελλάδας

Κάθε άνθρωπος οφείλει να υπερασπίζεται την Ιστορία. Όμως με την εξέλιξη των κοινωνιών εις την σύγχρονη εποχή …

κανείς άνθρωπος δεν έχει καταφέρει να ξεπεράσει το απόφθεγμα του Μαρξ, ότι οι άνθρωποι δημιουργούν μεν τη δική τους ιστορία, όχι όμως κάτω από τις συνθήκες της δικής τους επιλογής.

Ως γνωστόν, η ευρωπαϊκή ιστορία είναι γεμάτη από πολεμικές συγκρούσεις. Από την ευρωπαϊκή ήπειρο ξεκίνησε η μάστιγα της Αποικιοκρατίας με την οικονομική αφαίμαξη και καταστροφή δεκάδων εθνών και πολιτισμών, αλλά και οι 2 Παγκόσμιοι Πόλεμοι οι οποίοι αιματοκύλησαν την ανθρωπότητα. Η ήττα της Γερμανίας και η έναρξη του Ψυχρού Πολέμου μεταξύ των 2 Υπερδυνάμεων, αλλά και η απειλή των πυρηνικών όπλων έφερε εις την Ευρώπη, εξ ανάγκης, μία περίοδο ειρήνης. Η μακροβιότερη εις την ιστορία της Ευρώπης.

Όμως η συμπεριφορά της Γερμανίας απέναντι της Ελλάδος και άλλων χωρών του Νότου, η οποία οφείλεται εις την απόλυτη κυριαρχία της επί των Ευρωπαϊκών Θεσμών, μας επιτρέπει μία αναθεώρηση της επικρατούσης αντίληψης περί της ήττας της Γερμανίας, και την σημασία για το Βερολίνο της έννοιας της «ευρωπαϊκής ειρήνης». Διότι αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι ονομάζουν ειρήνη, δεν είναι παρά ένα όνομα, αφού εις την πραγματικότητα υπάρχει ένας ακήρυχτος πόλεμος που διεξάγεται κατά μία φυσική αναγκαιότητα.

Όσο οξύμωρο και αν ακούγεται, η Γερμανία λόγω της δικής της φιλοσοφίας, ουδέποτε αποδέχθηκε την ήττα της. Διότι η γερμανική πολιτική κυριαρχείται από την δοξασία της επικράτησης του ισχυρού και του υγιούς επί του ασθενικού και αδυνάτου (Friedrich Nietzsche). Ως εκ τούτου η συνθηκολόγηση του 1945 εις την πραγματικότητα σήμαινε για την Γερμανία μία ανακωχή και μόνον και τίποτε περισσότερο.

Ο Ψυχρός Πόλεμος και η χρησιμοποίηση της Γερμανίας από τις Δυτικές Δυνάμεις ως «ανάχωμα για την υπεράσπιση της Ευρώπης», έδωσε το έναυσμα εις την Γερμανία, όμως κατά περίεργη προτροπή των πρώην αντιπάλων της, για να ενταχθεί εις το ΝΑΤΟ, αλλά και παράλληλα να συμμετάσχει σε όλες τις προσπάθειες και Ευρωπαϊκούς Θεσμούς ενοποίησης της Ευρώπης.

Οι Ευρωπαίοι Λαοί, μετά τα δεινά που υπέστησαν από τους 2 συνεχείς Παγκοσμίους Πολέμους, προσέβλεπαν εις το νέο δημιούργημα της Ε.Ο.Κ./π.χ. Ε.Ε και Ευρωζώνη, όχι μόνον την εμπέδωση της ειρήνης, αλλά παράλληλα και τον σεβασμό των Αρχών και Αξιών της ισότητας, της αξιοπρέπειας και αλληλεγγύης των λαών. Όνειρο των Ευρωπαίων ήταν και είναι λοιπόν μία οργανωμένη κοινωνία αρμονίας με ένα σύστημα δικαίου, τάξης και ειρήνης χωρίς συγκρούσεις συμφερόντων και διεκδικήσεων. Εκ του λόγου αυτού από την δεκαετία του 60 άρχισε να επικρατεί η αντίληψη ότι η γερμανική οικονομία θα μπορούσε να συμβάλλει σημαντικά, ως μοχλός και ατμομηχανή, εις την δημιουργία μίας ισχυρής ευρωπαϊκής οικονομικής και πολιτικής οντότητας. Η οποία θα εξασφάλιζε όχι μόνον την προστασία και την ευμάρεια των λαών της Ευρώπης, βάσει των Αρχών του σεβασμού της ισότητας, της αξιοπρέπειας και της αλληλεγγύης, αλλά παράλληλα και μίας ευρωπαϊκής δύναμης για τη συμβολή αυτής εις την παγκόσμια ειρήνη.

Δυστυχώς όμως η Γερμανία χρησιμοποίησε τον δυναμισμό της Οικονομίας της όχι μόνον για την εξάντληση και καταστροφή των οικονομιών των «Εταίρων» της, με ελάχιστες εξαιρέσεις, αλλά παράλληλα ως όπλο για την απόλυτη κυριαρχία της σε όλους τους Ευρωπαϊκούς Θεσμούς, οι οποίοι κατέστησαν υποτελή φερέφωνα όργανα της, για να αναδειχθεί σε κυρίαρχη δύναμη της Ευρώπης. Μίας Ευρώπης, οι ηγέτες των χωρών της οποίας τώρα είναι άβουλοι και λιπόθυμοι, υπάκουοι εις τις εντολές και τα κελεύσματα του παντοδύναμου Βερολίνου. Το οποίο χρησιμοποίησε την Οικονομία της και το Ευρώ ως ισχυρότατο όπλο, αλλά και ως Δούρειο Ίππο, για να μετατρέψει την ευρωπαϊκή Ήπειρο σε Γερμανική Ευρώπη. Με την δημιουργία μίας «ομάδας η οποία δρα σε κλειστό σύνολο», η οποία ακολουθεί εις τα πλαίσια των βίαιων οικονομικών απειλών και εκβιασμών ορισμένους τύπους συμπεριφοράς. Η βία επί ευρωπαϊκού επιπέδου εξοπλίζεται τώρα με τις ανακαλύψεις νέων κανόνων εξαναγκασμού του «εχθρού» σε υποταγή ή υπαγωγή εις την θέληση και εξουσία της Γερμανίας. Οι περιορισμοί που αναπτύσσονται εις το πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου για τα δικαιώματα των αδυνάτων υπάγονται σε τελική ανάλυση και αυτά εις το δίκαιο του ισχυρού ή του ισχυρότερου. Αυτός είναι τώρα ο άμεσος στρατηγικός στόχος της επιθετικότητας της Γερμανίας εναντίον της Ελλάδος.

Αυτή την στιγμή η Ελλάδα αντιμετωπίζεται ως «εξωτερικός κίνδυνος» π.χ. ως «εχθρός», ο οποίος απειλεί τα συμφέροντα της Γερμανικής Ευρώπης. Πρόκειται για μία πάλη αντιθέσεων η οποία ξεπερνάει την φιλοσοφική δράση και αντίδραση των αντιθέτων ουσιών και προσλαμβάνει μορφές προκλητικής αγριότητας, βαρβαρότητας και υποβάθμισης της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας. Με αδιαφανείς σκοπούς, αλλά και ανεξέλεγκτες επιπτώσεις για το μέλλον όμως των Ευρωπαϊκών Λαών. Ως γνωστόν, ένας πόλεμος διενεργείται εναντίον εξωτερικών αντιπάλων που χαρακτηρίζονται με την ιδιότητα «εχθρός». Είναι η κατάσταση σύγκρουσης μεταξύ δύο οντοτήτων που χαρακτηρίζεται από την χρήση βίας π.χ. την πρόκληση φόβου εις τον αντίπαλο, του οικονομικού εκβιασμού, πειθαναγκασμού και την υποχρέωση σε ολοκληρωτική υποταγή της Ελλάδος.

Διότι οι κυρίαρχοι της Γερμανικής Ευρώπης εις το Βερολίνο διαβλέπουν ένα τεράστιο κίνδυνο εις τις αντιδράσεις της Ελλάδος, οι οποίες ως επιδημικές συνέπειες και ντόμινο δύνανται να αφυπνίσουν λαούς και ηγέτες πολλών χωρών, οι οποίοι ανέχονται τώρα με σιωπή, την οικονομική εξάντληση, εξαθλίωση και την εθνική τους ταπείνωση από την αλαζονική Γερμανία. Η οποία με την Οικονομία της, ως ισχυρότατο όπλο, κατόρθωσε αυτό το οποίο δεν κατόρθωσε με την πολεμική της ισχύ το 1939. Την υποταγή της Ευρώπης.

Είναι όμως η μοίρα της Ελλάδος, με την Ιστορία και τον Οικουμενισμό της, να βγει μπροστά και να χαράξει και πάλιν το μέλλον και την τύχη των Λαών της Ευρώπης.

Γεώργιος Εμ. Δημητράκης

Υποσημείωση: Ο αρθρογράφος διαμένει εις την Ξάνθη. Σπούδασε Πολιτικές, Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία εις την Βόννη και Πολιτιστική Κληρονομιά εις την Αθήνα. Απασχολήθηκε επί 5 χρόνια εις την Ομοσπονδιακή Βουλή της Γερμανίας.

Για μεγάλη νομισματική κρίση λόγω της ανόδου του δολαρίου, ανησυχούν οι ειδικοί στην Τουρκία

Για κίνδυνο μεγάλης νομισματικής κρίσης στην Τουρκία προειδοποιούν οι ειδικοί έπειτα από τη μεγάλη άνοδο του …

δολαρίου και την αδυναμία της Κεντρικής Τράπεζας να παρέμβει λόγω των πιέσεων που δέχεται από την κυβέρνηση σε σχέση με τα επιτόκια.

Οικονομικοί αναλυτές επισημαίνουν ότι η Κεντρική Τράπεζα της Τουρκίας έχει δύο όπλα για να παρέμβει στην άνοδο του δολαρίου: Να πουλήσει δολάρια ή να αυξήσει τα επιτόκια. Το πρώτο δεν μπορεί να γίνει επειδή τα δολάρια που διαθέτει είναι περιορισμένα. Τα αποθέματα είναι 38 δις δολάρια και το οπλοστάσιο θεωρείται περιορισμένο. Αλλά και το δεύτερο δεν μπορεί να γίνει λόγω των πολιτικών πιέσεων που δέχεται από την τουρκική κυβέρνηση και τον Πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν, οι οποίοι ζητούν μείωση αντί αύξηση των επιτοκίων προκειμένου να ενισχυθεί η οικονομική ανάπτυξη ενόψει των εκλογών της 7ης Ιουνίου.

Το αποτέλεσμα είναι η λίρα να καταγράφει καθημερινώς ιστορικό ρεκόρ πτώσης έναντι του δολαρίου φτάνοντας στο 2,62.

Τον περασμένο μήνα η Κεντρική Τράπεζα της Τουρκίας υπέκυψε στις πιέσεις της κυβέρνησης, μειώνοντας τα επιτόκια για δεύτερη φορά από τον Δεκέμβριο, ενώ εδώ και χρόνια δέχεται πιέσεις για να χαλαρώσει τη νομισματική πολιτική της.

“Αυτή τη στιγμή το πρόβλημα δεν είναι η μείωση ή η αύξηση των επιτοκίων, αυτή τη στιγμή το πρόβλημα είναι η ανεξαρτησία και η αξιοπιστία της Κεντρικής Τράπεζας”, προειδοποιεί η αντιπρόεδρος της εταιρείας Μέκσα Επενδύσεις Φιγκέν Οζσαβτζί, επισημαίνοντας πως η αγορά πλέον έχει δει τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει η Κεντρική Τράπεζα. Πάντως από τη Νέα Υόρκη ο Τούρκος Πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου είπε ότι η Κεντρική Τράπεζα είναι ανεξάρτητη και παίρνει τις αποφάσεις της μόνη της.

ΑΝΝΑ ΑΝΔΡΕΟΥ, ΚΥΠΕ-CNA

ΣΟΚ από τους Financial Times: 222% το χρέος της Γερμανίας!

Financial Times: "222% το χρέος της Γερμανίας! Το Βερολίνο έχει τεράστιο κρυφό χρέος που έχει μετακυλίσει σε κρατίδια, και όχι μόνο"

Τα στοιχεία της Eurostat ανατρέπουν τα δεδομένα. Οι υποχρεώσεις του γερμανικού δημοσίου είναι οι μεγαλύτερες στην ευρωζώνη. Η δημιουργική λογιστική, οι κρατικές εγγυήσεις, οι αμαρτωλές συμμετοχές του Δημοσίου και η εμπλοκή του γερμανικού κράτους στις τράπεζες.

Πρόβλημα χρέους έχει και η... Γερμανία

Η ευρωζώνη έχει βυθιστεί σε μία έντονη αντιπαράθεση αναφορικά με το δημόσιο χρέος της Ελλάδας, που αντιστοιχεί περίπου στο 175% του ΑΕΠ της και είναι το υψηλότερο στη νομισματική ένωση. Τα νέα στοιχεία που ανακοινώθηκαν την Τρίτη όμως δημιουργούν προβληματισμό ως προς το εάν τα κράτη-μέλη θα πρέπει να σταματήσουν να ανησυχούν για τα δημοσιονομικά προβλήματα της Αθήνας και να αρχίσουν να ανησυχούν περισσότερο για εκείνα του Βερολίνου.

Τα στοιχεία που δημοσίευσε η Eurostat αφορούν τις ενδεχόμενες κρατικές υποχρεώσεις (contingecy liabilities). Πρόκειται για χρέη τα οποία ο δημόσιος τομέας δεν είναι ακόμη επισήμως υποχρεωμένος να αποπληρώσει, αλλά θα πρέπει να κάνει στο μέλλον.

Η λίστα περιλαμβάνει κρατικές εγγυήσεις προς φορείς του ιδιωτικού τομέα -όπως τράπεζες- όπως και επενδυτικές συμπράξεις δημοσίου και ιδιωτών όπου η κυβέρνηση δεσμεύεται να αγοράσει μελλοντικές υπηρεσίες σε αντάλλαγμα για την κατασκευή και τη λειτουργία υποδομών (ΡΡΡ).

Για πρώτη φορά στην Ιστορία, η Eurostat συνέλεξε αυτά τα στοιχεία από τις εθνικές στατιστικές υπηρεσίες και τα δημοσίευσε στη δική της ιστοσελίδα. Με μία πρώτη ματιά, το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό: οι μεγαλύτερες κρατικές υποχρεώσεις στην Ε.Ε. αφορούν τη Γερμανία, όπου ανέρχονται στο υπέρογκο 145% του ΑΕΠ. Η Ολλανδία και η Σλοβενία βρίσκονται με απόσταση στη δεύτερη και τρίτη θέση με 115% και 111% αντιστοίχως.

Ως προς την Ελλάδα, βρίσκεται πολύ πίσω στην κατάταξη με το ελάχιστο 17%.

Εάν αθροίσει κανείς τις συνολικές ενδεχόμενες υποχρεώσεις και το επίσημο κρατικό χρέος, τότε το αποτέλεσμα δεν είναι το αναμενόμενο. Το μεγαλύτερο βάρος χρέους βρίσκεται στην Ιρλανδία (234% του ΑΕΠ). Στη δεύτερη θέση, αλλά σε μικρή απόσταση, βρίσκεται η Γερμανία, με 222% του ΑΕΠ. Οι υποχρεώσεις του γερμανικού δημοσίου είναι κατά 24 ποσοστιαίες μονάδες υψηλότερες των πορτογαλικών και κατά 30 ποσοστιαίες μονάδες μεγαλύτερες των ελληνικών.

Μπορεί να σκέφτεστε: «Αποκλείεται αυτό να είναι σωστό». Η αλήθεια όμως, είναι λίγο πιο περίπλοκη. Η πλειονότητα των ενδεχόμενων υποχρεώσεων της Γερμανίας αντιστοιχούν σε αυτό που η Eurostat αποκαλεί «μονάδες που ελέγχονται από το Δημόσιο και ταξινομούνται εκτός γενικής κυβέρνησης».

Οι Ευρωπαίοι στατιστικοί δεν παρέχουν περισσότερες εξηγήσεις ως προς το τι ακριβώς κρύβεται πίσω από αυτούς τους αριθμούς. Η Destatis όμως, η ομοσπονδιακή στατιστική αρχή της Γερμανίας, δήλωσε στους FT πως αυτός ο επιβλητικός όγκος ενδεχόμενων χρεών αποδίδεται κυρίως σε υποχρεώσεις προς τις τράπεζες. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται, σε ομοσπονδιακό επίπεδο η KfW και οι τράπεζες κρατιδίων (Landensbanken), όπως και οι τοπικές αποταμιευτικές τράπεζες (Sparkassen).

Αυτό σημαίνει πως τα ευρωπαϊκά στοιχεία για αυτού του τύπου τις υποχρεώσεις περιλαμβάνουν χρήματα τα οποία οι Γερμανοί καταθέτες κρατούν στον τραπεζικό τομέα και τα οποία εμφανίζονται από την πλευρά του παθητικού στον ισολογισμό των κρατικά ελεγχόμενων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Δεδομένου όμως, ότι τα στοιχεία της Eurostat είναι μεικτά, αγνοούν τις αντίστοιχες τοποθετήσεις και στοιχεία ενεργητικού που έχουν οι τράπεζες, με αποτέλεσμα να δίνεται μία αμφισβητήσιμη εικόνα αδυναμίας για τα δημοσιονομικά της Γερμανίας.

Τα στοιχεία της Eurostat λένε ότι το Βερολίνο είναι βαριά εμπλεκόμενο στο γερμανικό τραπεζικό κλάδο: κάτι που ήδη γνωρίζαμε.

Είναι λοιπόν αυτή η άσκηση άχρηστη; Καθόλου. Όπως επισημαίνει και ο David Heald, καθηγητής λογιστικής στο University of Aberdeen, υπάρχουν δύο ακόμη στοιχεία στην ανακοίνωση της Eurostat που είναι ενδεχομένως πολύ πιο ενδιαφέροντα. Αναφέρονται στις «κρατικές εγγυήσεις» και στις «εκκρεμείς υποχρεώσεις που συνδέονται με ΡΡΡ».

Εάν αθροίσει κανείς αυτά τα δύο στοιχεία, τότε το νούμερο για τις περισσότερες χώρες είναι σχετικό. Η Αυστρία και η Ιρλανδία βρίσκονται στην κορυφή με υποχρεώσεις που αντιστοιχούν περίπου στο 35% του ΑΕΠ. Το 18% της Γερμανίας παραμένει υψηλότερο από το 10% της Ελλάδας, αλλά δείχνει μικρότερο από το συνολικό νούμερο.

Ο κ. Heald θεωρεί πως τα στοιχεία αυτά έχουν σημασία καθώς αποτελούν ένδειξη για το είδος των οικονομικών μαγικών που ανέπτυξαν οι κυβερνήσεις καθώς προσπαθούν να βελτιώσουν τους προϋπολογισμούς τους και να σεβαστούν τα όρια για έλλειμμα και χρέος. «Ενώ οι κυβερνήσεις πιέζονται όλο και περισσότερο οικονομικά, παρατηρείται αυξανόμενη χρήση στοιχείων εκτός προϋπολογισμού, συμπεριλαμβανομένων των εγγυήσεων και των ΡΡΡ» εξηγεί.

Αναφέρει επίσης ότι ενώ οι πολιτικοί αποκτούν όλο και μεγαλύτερη επίγνωση για τους κινδύνους που σχετίζονται με τα ΡΡΡ, δεν έχουν γίνει ακόμη πλήρως κατανοητοί οι κίνδυνοι από τις κρατικές εγγυήσεις. Όπως αναφέρει και σε πρόσφατη έρευνα: «Οι υποχρεώσεις μπορεί να αυξάνονται σημαντικά - αφού δημιουργούνται όλο και περισσότερα τέτοια σχέδια εγγυήσεων - στο βαθμό που δεν θεωρείται ότι αυξάνουν τις άμεσες δαπάνες, οπότε μπορεί ακόμη και να περάσουν απαρατήρητα. Η δομή της οικονομικής πληροφόρησης είναι τέτοια που μπορεί να αυξάνεται ο κίνδυνος, ενώ δεν αυξάνονται οι δαπάνες, επειδή αυτές οι υποχρεώσεις είναι κυρίως ή αποκλειστικά, εκτός προϋπολογισμών»

Η προειδοποίηση αυτή αφορά όλες τις κυβερνήσεις της ευρωζώνης – όχι μόνο τη Γερμανία, ούτε βεβαίως μόνο την Ελλάδα.

ΠΗΓΗ: FT.com

«Ωσότου να ‘ρθεί ο Μόσχοβος»;

«Καταρρέει» ή «καλπάζει» η Ρωσία; Σκοπεύει να πάρει τη ρεβάνς για την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης; Ή μήπως πρόκειται να σώσει την Ελλάδα από το άγος του χρέους;

Του Κώστα Ράπτη

Υπάρχει η Ρωσία της πραγματικότητας και υπάρχει και η Ρωσία της φαντασίωσης. Η πρώτη επιχειρεί να βρει τη θέση της σε έναν κόσμο όπου το μετασοβιετικό όραμα της ομαλής και ισότιμης ενσωμάτωσής της στη δυτικοκεντρική τάξη πραγμάτων διαψεύδεται βίαια εν μέσω υπερατλαντικής ηγεμονικής μονομέρειας, αναθεώρησης της «ισορροπίας του τρόμου» από την προωθούμενη αμερικανική «αντιπυραυλική ασπίδα», προώθησης των δυνάμεων του ΝΑΤΟ μέχρι τα ρωσικά σύνορα και αλλεπάλληλων «αλλαγών καθεστώτος» σε ό,τι η Μόσχα ακόμη αποκαλεί «εγγύς εξωτερικό».

Η πραγματική Ρωσία μόλις συνέρχεται από μία δημογραφική καθίζηση εφάμιλλη πολεμικής περιόδου (αλλά όχι ακόμη και από την παράλληλη «διαρροή εγκεφάλων»), αναμετριέται με την εκκρεμή πρόκληση της διαφοροποίησης της οικονομίας από την κυριαρχία των εξαγωγών υδρογονανθράκων, συνειδητοποιεί με τρόμο τις έσχατες λογικές επιπτώσεις της κυριαρχίας του δολαρίου και του ελέγχου του διεθνούς συστήματος πληρωμών από τις ΗΠΑ (εξ ου και σπεύδει να προωθήσει εναλλακτικές δομές και διμερείς συμφωνίες swap σε εθνικά νομίσματα), ενώ ταλαντεύεται ανάμεσα στην Ευρώπη (από την οποία πάντοτε πάσχιζε να γίνει αποδεκτή) και την όλο και πιο προσοδοφόρα συνεργασία με την Κίνα (την οποία ποτέ δεν έπαψε να φοβάται).

Ταυτόχρονα, επιδιώκει να κρατηθεί εντός του παιχνιδιού της καπιταλιστικής «παγκοσμιοποίησης», στην προοπτική μίας «πολυπολικής» μετατροπής του, ελίσσεται ανάμεσα στον ρόλο του προστάτη των ρωσικών πληθυσμών εκτός συνόρων και την αποφυγή των άμεσων πολεμικών αντιπαραθέσεων, επαγρυπνά για την ενδεχόμενη αναβίωση του τζιχαντιστικού εφιάλτη (στον Καύκασο ή αλλού) και αναζητά ένα εθνικό αφήγημα που θα συνταιριάζει, ει δυνατόν αρμονικά, το τσαρικό και σοβιετικό παρελθόν της, «τερματίζοντας τον εμφύλιο πόλεμο Κόκκινων και Λευκών», κατά τη χαρακτηριστική διατύπωση του ίδιου του Βλαντιμίρ Πούτιν.

«Καταρρέουσα», όπως τη χαρακτηρίζουν υψηλόβαθμοι ιθύνοντες της Δύσης (μάλλον προβάλλοντας ευσεβείς πόθους), η Ρωσία σίγουρα δεν είναι. Η επιχειρησιακή και εξοπλιστική ανάκαμψη των ενόπλων δυνάμεών της το αποτυπώνει αυτό χαρακτηριστικά –όπως άλλωστε και η πρόσφατη ενίσχυση του ρουβλίου, λίγες εβδομάδες μετά το «σοκ του Δεκεμβρίου». Τα ισχυρά συναλλαγματικά της διαθέσιμα, το χαμηλό επίπεδο δημόσιου χρέους, η απομόχλευση των ιδιωτικών της επιχειρήσεων (που βρίσκεται πίσω από την «εκροή κεφαλαίων» των τελευταίων μηνών), η ταυτόχρονη πτώση της ισοτιμίας του ρουβλίου με την (ήδη ανακοπείσα) πτώση της τιμής του πετρελαίου, καθώς και η ανάκτηση μεριδίου της εγχώριας αγοράς, με τη βοήθεια και των ευρωπαϊκών κυρώσεων, δημιουργούν αναχώματα.

Αλλά, ούτε βέβαια, η Ρωσία «καλπάζει» - το επόμενο διάστημα θα είναι μία δύσκολη προσπάθεια να διατηρήσει θέσεις σε διπλωματικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. Δεν επελέγη τυχαία από τους εγκεφάλους της Ουάσιγκτον ως ο «αδύναμος κρίκος» στην προσπάθεια περικύκλωσης των Κινέζων αυριανών ανταγωνιστών της υπερδύναμης.

Η Ρωσία της φαντασίωσης, πάλι, δεν προσδιορίζεται από αντικειμενικά δεδομένα. Δεν χρειάστηκαν άλλωστε αντικειμενικά δεδομένα για να αποδώσει σύσσωμη η Δύση στη ρωσική πλευρά την ευθύνη της (μέχρι σήμερα μη διαλευκανθείσας) κατάρριψης του μαλαισιανού Boeing με τους 300 επιβαίνοντες, ούτε για να στοιχειοθετηθεί η «ρωσική επιθετικότητα» στην ανατολική Ουκρανία, ούτε λ.χ. για να ενοχοποιηθεί «το Κρεμλίνο» για τους φόνους της Πολιτόφσκαγια, του Λιτβινένκο και τώρα του Μπαρίς Νεμτσόφ.

«Γνωρίζουμε» ότι η Ρωσία είναι μία χώρα του σωβινισμού και της ανελευθερίας. «Γνωρίζουμε» ότι όλα τα νήματα τα κινεί ο Πούτιν. Και «γνωρίζουμε» ότι στόχος του είναι μίας μορφής ανασύσταση της «Σοβιετικής Ένωσης», υπό τύπον ιστορικής ρεβάνς. Με τόσα που «γνωρίζουμε», τι χρείαν έχομεν μαρτύρων;

Άλλωστε, το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας της Ουκρανίας καταγγέλλει κάθε δεύτερη μέρα μαζική είσοδο ρωσικών δυνάμεων στην Ουκρανική επικράτεια. Η Λιθουανία επαναφέρει την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία. Η Εσθονία διανέμει στον πληθυσμό οδηγίες αντιμετώπισης ξένων εισβολέων. Η Σουηδία μάλλον εντοπίζει στα ύδατά της κάτι που μάλλον είναι ρωσικό υποβρύχιο. Η Βρετανία (κάπως χολωμένη φαίνεται από τις πρωτοβουλίες που αναλαμβάνει ερήμην της το γαλλογερμανικό δίδυμο) δηλώνει δια στόματος του υπουργού Άμυνας ότι ο Πούτιν «διαρκούντος του 21ου αιώνα κατέλαβε εδάφη άλλης χώρας, σαν να ήταν κάποιος τύραννος των μέσων του 20ου αιώνα»…

Αν, όμως, σύμφωνα με τον κυρίαρχο λόγο, η «ρωσική απειλή» είναι περισσότερο παρούσα από ποτέ, στη νοτιο-ανατολική γωνιά της Ευρώπης, τα πνεύματα συναρπάζει μία άλλη φαντασίωση, όχι ριζικά διαφορετικής υφής. «Οι Ρώσοι έρχονται!», αλλά για να μας σώσουν.

«Το Σχέδιο Β είναι να λάβουμε χρηματοδότηση από κάποια άλλη πηγή. Θα μπορούσαν να είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής στην καλύτερη περίπτωση, θα μπορούσε να είναι η Ρωσία, θα μπορούσε να είναι η Κίνα ή άλλες χώρες» έχει ως γνωστόν δηλώσει ο σημερινός υπουργός Άμυνας, Πάνος Καμμένος.

Τη φαντασίωση συντηρούν, είναι αλήθεια, και οι ενδιαφερόμενοι με τους κατάλληλους υπαινιγμούς. Η Ρωσία θα μπορούσε, αν της ζητηθεί, να χορηγήσει δάνειο στην Ελλάδα, απάντησε σε σχετική δημοσιογραφική ερώτηση ο ρώσος υπουργός Οικονομικών Άντον Σιλουάνοφ, μέχρι που οι υφιστάμενοί του διευκρίνησαν ότι το όποιο δάνειο θα είναι βεβαίως σε ρούβλια και ότι πάντως δεν υπάρχει σχετική εγγραφή στον ρωσικό προϋπολογισμό.

Στην πραγματικότητα, η ρωσική διπλωματία είναι εξαιρετικά απορροφημένη από την ουκρανική κρίση (και τους οικονομικούς κλυδωνισμούς που τη συνοδεύουν), αρκετά αργή στα αντανακλαστικά της περί σφαιρών επιρροής (όπως αυτή που επιχειρεί να κατοχυρώσει στον μετασοβιετικό χώρο), για να πειραματισθεί με παράτολμα άλματα. Επιπλέον, η γνώση των ορίων της (και η πρόσφατη πικρή εμπειρία με τις ελληνικές κυβερνήσεις) της καλλιεργούν μία γενικότερη επιφυλακτικότητα.

Οπωσδήποτε, κάθε ρωγμή στο δυτικό στρατόπεδο είναι στην παρούσα φάση ευπρόσδεκτη για τη Μόσχα, όπως αποδεικνύει η σχέση που καλλιεργείται με την Ουγγαρία του Βίκτορ Όρμπαν ή η δανειοδότηση του κόμματος της Μαρίν Λεπέν από ρωσικές τράπεζες. Όμως, οι μεγαλύτεροι ή μικρότεροι αντιπερισπασμοί δεν αναιρούν το γεγονός, ότι οι πραγματικοί συνομιλητές της Μόσχας είναι πάντοτε η Ουάσιγκτον και το Βερολίνο.

Ήδη, προτού ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς δώσει στο παρθενικό του Συμβούλιο των 28 τη θετική του ψήφο στην ανανέωση των υφιστάμενων κυρώσεων κατά της Ρωσίας, μερίδα του Ρωσικού Τύπου προεξοφλούσε ότι οι προερχόμενοι από την Αθήνα «θόρυβοι» είχαν χαρακτήρα πρωτίστως διαπραγματευτικό και δεν θα μπορούσαν να καταλήξουν σε βέτο. Η Μόσχα είναι βεβαίως ικανοποιημένη που άλλη μία κυβέρνηση της ΕΕ (εκτός από της μεσευρωπαϊκές και την Ιταλία) αποσπάται από τον «αυτοματισμό» της ρωσοφοβίας, αλλά αναμένει πράξεις.

Ένα ορισμένο επίπεδο οικονομικής συνεργασίας με την Αθήνα ήταν πάντοτε δεδομένο - αν αναλογισθεί κανείς ότι ήταν η κυβέρνηση Σαμαρά που προχώρησε τον Δεκέμβριο σε συμφωνία προμήθειας ρωσικών ανταλλακτικών για τα ελληνικά στρατιωτικά οχήματα. Οι νέοι ιθύνοντες θα πρέπει όμως να δώσουν δείγματα μεγαλύτερου ενδιαφέροντος, και πάντως δεν πέρασε απαρατήρητη στη Μόσχα η συνέντευξη του Γιάννη Βαρουφάκη στη γερμανική εφημερίδα Zeit, όπου ο υπουργός Οικονομικών διαβεβαίωσε ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται ποτέ να ζητήσει οικονομική βοήθεια από τη Ρωσία.

Σε κάθε περίπτωση, το «τρίγωνο της αστάθειας» (Ουκρανία, Συρία, Λιβύη) μέσα στο οποίο ενέγραψε ως «φάρο σταθερότητας» την Ελλάδα ο Νίκος Κοτζιάς, προκειμένου να αναδείξει τα γεωπολιτικά ρίσκα της ελληνικής κρίσης, υποκρύπτει ένα άλλο τρίγωνο –ήτοι της ανοιχτής μεγάλης διαπραγμάτευσης Ρωσίας, ΗΠΑ και Γερμανίας. Και συμβαίνει στο τρίγωνο αυτό η Ουάσιγκτον να βρίσκεται «απέναντι» από το Βερολίνο, τόσο σε ό,τι αφορά τη διεθνή οικονομική αρχιτεκτονική και δη τη διαχείριση της ευρωζώνης, όσο και σε ό,τι αφορά την προοπτική απομόνωσης της Ρωσίας.
Ο «Μόσχοβος» της προαιώνιας συλλογικής μας παρηγοριάς, δεν μπορεί να συναγωνισθεί τον «αγγλοσαξωνικό πραγματισμό» που μοιάζει να οδηγεί τις ελπίδες της παρούσας κυβέρνησης.

Ο ρόλος του Ντράγκι

Η γλώσσα του σώματος Σόιμπλε και Ντράγκι μαρτυρά την πραγματικότητα και την θέση του ενός απέναντι στον άλλο...

Γράφει ο Γιώργος Μαλούχος

Στις 18 Φεβρουαρίου στο άρθρο με τίτλο «Ο νόμος του Βερολίνου» η παρούσα στήλη έγραφε μεταξύ άλλων επί λέξει τα ακόλουθα:

«Οι Γερμανοί απειλούν μέσω ΕΚΤ και Ντράγκι – έχουμε πει άλλωστε ότι το λεγόμενο πακέτο Ντράγκι ήρθε σε μια πολύ περίεργη στιγμή: μία εβδομάδα πριν τις ελληνικές εκλογές. Κάτι που μπορεί πολύ καλά να σημαίνει ότι θα αποτελέσει τον μηχανισμό «μπουκώματος» της Ευρώπης με χρήμα την ώρα που πάλι ο Ντράγκι θα προκαλεί ασφυξία στην Ελλάδα με εντολή του Βερολίνου. Η ελληνική πολιτική δεν μπόρεσε να δει αυτή τη λειτουργεία και έπεσε πολύ εύκολα και με μεγάλη αφέλεια στην παγίδα να πιστεύει ότι κάτι θετικό σήμαινε για την Ελλάδα ένα πρόγραμμα που, ακόμα κι αυτά να μη συμβούν, ουσιαστικά δεν αφορά την Ελλάδα με τις προυποθέσεις που θέτει».

Χθες, όταν ο Ντράγκι ανακοίνωσε τις σχετικές αποφάσεις της ΕΚΤ, έγινε επιτέλους από όλους αντιληπτό το τι σήμαιναν όλα αυτά: πράγματι, η Τράπεζα έγινε μοχλός ασφυξίας της Ελλάδας και ωμής πολιτικής πίεσης στην κυβέρνηση, αλλά και κάτι χειρότερο από αυτά: ουσιαστικά χρησιμοποιήθηκε περίπου ως μηχανισμός αρχής «αποκόλλησης» της χώρας από τις εξελίξεις στην ευρωζώνη.

Δυστυχώς, για μία ακόμα φορά, η ελληνική πλευρά πιάστηκε για πολλοστή φορά στον ύπνο – της ήταν αδύνατο να αντιληφθεί εγκαίρως το τι συνέβαινε στα ευρωπαικά πράγματα και το σε τι οι εξελίξεις σε αυτά μεταφράζονται για την Ελλάδα.

Εκείνα που τότε η Αθήνα νόμιζε ως οφέλη αποδείχθηκε τώρα ότι όχι μόνον δεν ήταν τέτοια, αλλά, αντιθέτως, επί της ουσίας, συνιστούν τελικά ευθύ κίνδυνο καθώς το μόνο που πετυχαίνουν είναι να ανοίγουν το χάσμα ανάμεσα στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες αλλά, ταυτόχρονα, και να κλείνουν τα στόματα όσων ενδεχομένως θα μπορούσαν να αντιδράσουν σε αυτή την πολιτική – κι αυτά οφείλαμε να τα έχουμε εγκαίρως καταλάβει αντί να χαιρόμαστε για τη δήθεν… βοήθεια Ντράγκι, για τα δώρα των Δαναών…

Ο ρόλος του Ντράγκι είναι δεδομένος και πολύ συγκεκριμένος στην ελληνική υπόθεση. Κι όποιοι έχουν ακόμα αυταπάτες για τη δήθεν… ανεξαρτησία του από το Βερολίνο, καλά θα κάνουν να τις αναθεωρήσουν –επιτέλους- πάραυτα.

Πρόκειται για ένα ακόμα εργαλείο της γερμανικής πολιτικής και τίποτα περισσότερο (ή λιγότερο) – εν τάξει, οι Γερμανοί του επιτρέπουν να παίζει που και που το ρόλο του «καλού» στην υπόθεση, καθώς ενίοτε χρειάζεται κι αυτός.

Τώρα, το ζήτημα είναι το πώς θα χειριστεί η κυβέρνηση αυτή την εξέλιξη. Το αν δηλαδή θα χρησιμοποιήσει τις εξαγγελίες Ντράγκι ως πρόσχημα μεταβολής της πολιτικής της, ή όχι.

Αν πάντως το κάνει, πρέπει να θυμάται ότι ούτε η προηγούμενη κυβέρνηση κατάφερε να ολοκληρώσει την αξιολόγηση που τώρα και ο Ντράγκι θέτει «ξαφνικά» ως προαπαιτούμενη για τη συμμετοχή στο πρόγραμμα της ΕΚΤ.

Επίσης, πρέπει να γνωρίζει ότι όπως έγινε και με τη διαβόητη εκείνη απόφαση του eurogroup για το χρέος, την οποία στο δρόμο οι Γερμανοί… ξέχασαν και τώρα πια ήδη την αρνούνται επισήμως, τα προαπαιτούμενα πρέπει να εκπληρώνονται ολοκληρωτικά κι όχι κατά μέρος αυτών.

Αυτό, τα λέει όλα…

Σχέδιο ανατροπής της κυβέρνησης

Ποιοι βρίσκονται από πίσω
Γερμανοί, συντηρητικές δυνάμεις εντός και εκτός συνόρων, λόμπι, ολιγάρχες, μίντια και Τούρκοι εναντίον της εθνικής προσπάθειας

«Το σχέδιό τους ήταν και παραμένει να οδηγήσουν την κυβέρνησή μας σε φθορά, ανατροπή ή άνευ όρων παράδοση πριν το κυβερνητικό έργο αρχίσει να αποδίδει καρπούς». Ο Αλέξης Τσίπρας προχώρησε στην αποκάλυψη σχεδίου ανατροπής της κυβέρνησης ενώπιον της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, απαλλαγμένος από το άγχος για επίτευξη συμφωνίας με τους Ευρωπαίους, υποψιασμένος για τις «μπανανόφλουδες» στον δρόμο του, αλλά και αποφασισμένος να δώσει τη μάχη μέχρις εσχάτων για την αποκατάσταση της εθνικής αξιοπρέπειας και την ανασυγκρότηση της κοινωνίας και της χώρας.

Ο πρώτος μήνας της νέας διακυβέρνησης αναλώθηκε αποκλειστικά στη σύναψη της συμφωνίας – γέφυρα με τους θεσμούς. Ήταν το πρώτο σκληρό τεστ για τον πρωθυπουργό, το οικονομικό επιτελείο, τους υπουργούς της κυβέρνησης, αλλά και η αφορμή για να γνωρίσουν από κοντά όλους όσους αντιτίθενται στην προσπάθεια να βγει η χώρα από το τέλμα. Και η αλήθεια αυτή είναι ότι απέναντι στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ συνασπίζονται συμφέροντα διαφορετικά μεταξύ τους, τόσο σε μορφή όσο και σε στόχους, που θα επιδιώξουν όμως να εμποδίσουν την εθνική προσπάθεια με κάθε τρόπο.

Βερολίνο, Βρυξέλλες και λοιποί…
Για τη στάση του Βερολίνου και των δορυφόρων του απέναντι στο ελληνικό αίτημα για ελάφρυνση των μνημονιακών βαρών, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη αναφορά. Σε όλη τη διάρκεια των δραματικών διαπραγματεύσεων, αλλά και μετά την επίτευξη της συμφωνίας, οι Γερμανοί δεν έχασαν και δεν χάνουν ευκαιρία να εκφράσουν την άτεγκτη στάση τους προς την Ελλάδα, είτε με επίσημες τοποθετήσεις είτε μέσω διαρροών στα γνωστά για την αξιοπιστία και την αντικειμενικότητά τους γερμανικά ΜΜΕ. Το Βερολίνο δεν διστάζει να χρησιμοποιεί όρους τρομοκρατίας, από την έλλειψη ρευστού μέχρι την χρεοκοπία, γα να «νουθετήσει» την Αθήνα και σε αυτή του την προσπάθεια έχει αρωγούς τα λόμπι των Βρυξελλών και τους επικεφαλής των θεσμών, τους Ντάισλμπλουμ, Ντράγκι κ.α. Ακόμα και η… σκυταλοδρομία στις «νουθεσίες» προς τους Έλληνες, έχει το νόημά της.

Εχθρικό κλίμα μέσα και έξω
«Μας είχαν στήσει παγίδα οι πιο επιθετικές συντηρητικές δυνάμεις της Ευρώπης, σε συνεργασία με την κυβέρνηση Σαμαρά, για να μας ρίξουν στα βράχια πριν καλά-καλά αναλάβουμε την κυβέρνηση, με στόχο τη χρηματοπιστωτική ασφυξία και την ανατροπή της κυβέρνησης», είπε ο πρωθυπουργός στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, για να επαναλάβει την κατηγορία προς τον τέως πρωθυπουργό και στη συνέχεια να τον χαρακτηρίσει «εκτελεστικό όργανο του σχεδίου ανατροπής».

Το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος σε βάρος της Ελληνικής κυβέρνησης, την ώρα που διαπραγματευόταν στις Βρυξέλλες και καταγγέλθηκε ως απαράδεκτο ακόμα και από στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, φέρει την υπογραφή του Αντώνη Σαμαρά, ενώ είναι, σύμφωνα με δημοσιεύματα, έμπνευσης Χρύσανθου Λαζαρίδη.
Στον βωμό της μικροπολιτικής αντιπαράθεσης θυσιάστηκε κάθε έννοια εθνικής ενότητας την ώρα μίας εξαιρετικά κρίσιμης μάχης. Ο κ. Σαμαράς επέλεξε να συνταχθεί με τους ιδεολογικούς συντρόφους του στην Ευρώπη, τον Μαριάνο Ραχόι, τον Πέδρο Πάσους Κοέλιο και την παρέα του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, παρά με τους εκπροσώπους της χώρας του. Και είναι μία ακόμα ένδειξη πολιτική μικροψυχίας από την πλευρά του πρώην ηγέτη της Ελλάδας.

Από την άλλη πλευρά, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα κατέστησε για μία ακόμα φορά σαφές ότι θα είναι από τους πιο σκληρούς πολέμιους της χώρας σε διπλωματικό επίπεδο. Του ψηφίσματος, άλλωστε, για τις διαπραγματεύσεις στο Eurogroup είχε προηγηθεί η κατάπτυστη ανακοίνωση του προέδρου του ΕΛΚ, Μάνφρεντ Βέμπερ, ο οποίος χρέωνε στον υπουργό Άμυνας, Πάνο Καμμένο, «ακροδεξιά πολιτική» -λόγω της ρίψης στεφανιού στα Ίμια- «που μπορεί να προκαλέσει επεισόδιο με την Άγκυρα, δίπλα στις τουρκικές ακτές!»
Και κάπως έτσι μπαίνει στο κάδρο και ο ρόλος της Άγκυρας ακόμα και για τον πλέον καλόπιστο παρατηρητή, γι αυτόν που θέλει να μείνει μακριά από συνωμοσιολογικά σενάρια.

Ο ρόλος της Άγκυρας
Στις τεύχος της 29ης Ιανουαρίου (274), σε ρεπορτάζ του Νίκου Μελέτη με τίτλο «Δέσμευσαν το μισό Αιγαίο μέχρι το τέλος του 2015 – Άδεια από την Άγκυρα για πτήσεις... στη Ρόδο», αποκαλύπταμε δύο τουρκικές NAVTEX, ένα εμπρηστικό σχέδιο της Άγκυρας που εντασσόταν στο πλαίσιο των προσπαθειών αποκοπής των ελληνικών νησιών από τον ηπειρωτικό κορμό. «Η πρώτη περικλείει την περιοχή από το Άγιο Όρος, τη Θάσο, τη Σαμοθράκη και τη Λήμνο και η δεύτερη αυτή μεταξύ Ικαρίας, Φούρνων, Πάτμου, Κίναρου, Λεβίθας και Αμοργού… Η δέσμευση επεκτεινόταν μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 2015! Επίσης, με τις συντεταγμένες που είχαν δοθεί δεσμεύονταν όχι μόνο περιοχές του διεθνούς, αλλά και του ελληνικού εναέριου χώρου».

Με αυτά τα στοιχεία, που ήταν σε γνώση τόσο του υπουργείου Εθνικής Άμυνας, όσο και της ελληνικής διπλωματίας, ήταν πασίδηλο ότι οι γείτονες θα επεδίωκαν να εκμεταλλευτούν τις διπλωματικές μάχες της χώρας. Σε αυτό το πλαίσιο, οι Τούρκοι αν μη τι άλλο εξέλαβαν ως κλείσιμο του ματιού τα μηνύματα των Βρυξελλών τύπου Βέμπερ, περί… προκλητικών Ελλήνων. Εξάλλου, και ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να εξάγει την κρίση στα ανατολικά του σύνορα και τα προβλήματα στο εσωτερικό της χώρας του επιθυμεί.

Η τουρκική αναδίπλωση και η απόσυρση της πρόσφατης προκλητικής NAVTEX αναμφισβήτητα αποτελεί διπλωματική επιτυχία της Αθήνας και επιβράβευση της ευέλικτης, ενεργητικής εξωτερικής πολιτικής της νέας ηγεσίας. Δεν παύει όμως να υπάρχει το δεδομένο της πάγιας τουρκικής τακτικής κα της επιδίωξής της να δημιουργήσει την εντύπωση του «ειδικού καθεστώτος» στο Αιγαίο. Η τουρκική προκλητικότητα δεν αποκλείεται να τροφοδοτείται από οποιαδήποτε «ανησυχητική» εξέλιξη στο ελληνικό μέτωπο με την Ευρώπη, όπως και εσκεμμένα να συνδυαστεί για το στήσιμο «παγίδας» στην ελληνική πλευρά με τη μορφή ενός οικονομικά εξαντλητικού κυνηγητού σε αέρα και θάλασσα.

Η Ευρώπη αποδεικνύεται εθνική καταστροφή

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
Δημοσιογράφος - Συγγραφέας - Τουρκολόγος

Είναι πολλοί στην χώρα μας που θεωρούν την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ στην αρχή και στη συνέχεια στην Ευρωπαϊκή Ένωση και μάλιστα στην Ευρωζώνη, ότι ήταν το μεγαλύτερο μεταπολεμικό επίτευγμα στην ελληνική ιστορία.

Σήμερα, που η Ελλάδα έφτασε στο πιο έσχατο σημείο με ένα λαό να αυτοκτονεί, με χιλιάδες παιδιά της να ξενιτεύονται απελπισμένα στο εξωτερικό, με μια οικονομία να έχει διαλυθεί και με μια κοινωνία να έχει καταστραφεί σε μεγάλο βαθμό, οι απόψεις αυτές μάλλον θα πρέπει να ιδωθούν κάτω από ένα διαφορετικό και ρεαλιστικό πρίσμα.
Ο σκοπός δεν είναι να κάνουμε στείρα αντίευρωπαϊκή πολιτική, αλλά η Ευρώπη αυτή όπως εξελίχτηκε, αποδείχτηκε πως είναι ο μεγαλύτερος εχθρός μας, σε σημείο να απειλεί ακόμα και την ίδια την ταυτότητας μας, την ύπαρξη του έθνους και της πατρίδας μας.

Και για να αναφερθούμε με πιο αναλυτικά στοιχεία. Από τότε που μπήκαμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση καταστράφηκε ολοσχερώς η ελληνική βιομηχανία καθώς οι Ευρωπαίοι εταίροι μας δεν ήθελαν με τίποτα ελληνικά βιομηχανικά προϊόντα να ανταγωνίζονται τα δικά τους. Να θυμηθούμε κάποιες γνωστές φίρμες όπως, Πίτσος, Ιζόλα, Πειραϊκή-Πατραϊκή, μόνο πολύ λίγα από τα αμέτρητα παραδείγματα που θα μπορούσε να αναφέρει κάνεις σε αυτό το μεγάλο κυριολεκτικά οικονομικό ολοκαύτωμα. Όλα στον βωμό της ένταξης μας!
Καταστράφηκε ολοσχερώς η μεταποιητική βιοτεχνία που ήταν ένας από τους μεγαλύτερους οικονομικούς κολοσσούς μας και τροφοδοτούσε πολλές χώρες με τα ελληνικά προϊόντα. Την δεκαετία του ογδόντα ακόμα στην Θεσσαλονίκη, όπου έχω προσωπική εμπειρία, υπήρχαν εκατοντάδες βιοτεχνίες και απασχολούσαν χιλιάδες εργαζόμενους. Σήμερα το μόνο που τις θυμίζει είναι τεράστιες άδειες και αραχνιασμένες αίθουσες στον «βωμό» της ευρωπαϊκής μας πορείας. Καταστράφηκε η αγροτική παράγωγη μας.
Ενώ στην αρχή παραπλάνησαν τους αγρότες με τις επιδοτήσεις, στη συνέχεια τους έστειλαν στον καιάδα και πολλά προϊόντα απαγορεύτηκαν να παράγονται στην Ελλάδα που θα έπρεπε να είναι ο παράδεισος της διατροφικής αγροτικής παραγωγής. Έτσι σήμερα τρώμε πατάτες Αιγύπτου, ντομάτες και λεμόνια Τουρκίας, φιστίκια Ινδίας και δεν… συμμαζεύεται. Τ
έλος καταστράφηκε το μικρό εμπόριο που ήταν ένας από τους πιο μαζικούς κλάδους της ελληνικής οικονομίας. Τα μεγάλα ευρωπαϊκά πολυκαταστήματα, τελείως ανεξέλεγκτα και ασύδοτα λόγω Ευρωπαϊκής Ένωσης, σάρωσαν την ελληνική αγορά και έκλεισαν χιλιάδες μικροεπιχειρήσεις, το βασικό κύτταρο της ελληνικής οικονομίας, στέλνοντας χιλιάδες ανθρώπους στην ανεργία και στην απόγνωση.

Εκτός όμως από την οικονομία υπάρχει και η εθνική διάσταση. Στην μεγαλύτερη εθνική κρίση που πέρασε η χώρα μετά την ένταξη μας στην Ενωμένη Ευρώπη, στην κρίση των Ιμίων, οι Ευρωπαίοι εταίροι μας ξεπούλησαν κυριολεκτικά.
Αδιαφόρησαν τελείως για την εθνική εξ ανατολών διαχρονική απειλή, ενώ «τρίβουν» τα χέρια τους όταν μας ξεπουλούν όλα τα άχρηστα οπλικά τους συστήματα. Αλλά να ήταν μόνο αυτό!
Εδώ και δεκαπέντε περίπου χρόνια μας έχουν υποχρεώσει να είμαστε η «αποθήκη» όλου αυτού του «χειμάρρου» των απελπισμένων μουσουλμάνων λαθρομεταναστών που έρχονται μαζικά εξ ανατολών και με την προδοτική συνθήκη του Δουβλίνου 2, που μας υποχρέωσαν να υπογράψουμε, όλοι αυτοί έχουν μπλοκαριστεί στο έδαφος μας σαν μια εκρηκτική πυριτιδαποθήκη που απειλεί να τινάξει στον αέρα την ίδια την εθνική μας ύπαρξη.
Τέλος να μην αναφερθούμε στα μνημόνια της προδοσίας και της ολοκληρωτικής καταστροφής της χώρας. Οι προδότες έχουν όνομα και κάποτε θα πρέπει να δώσουν λόγο για την «ευρωπαϊκή καταστροφή» και λεηλασία που επέφεραν σε αυτόν τον τόπο.

Μετά από όλα αυτά τα λίγα και όχι αναλυτικά που αναφέραμε, αναρωτιέται κάνεις σε τι μας ωφέλησε η ένταξη μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που κάποιοι την θεωρούν πανάκεια για όλες τις «ασθένειες» τους;
Αλήθεια σε τι μας ωφέλησε μια άθεη και αντιχριστιανική Ευρώπη;
Μια Ευρώπη που στην κυριολεξία μισεί κάθε τι το ελληνικό και το ελληνορθόδοξο;
Μια Ευρώπη που θεωρεί την επέκταση ενός βάρβαρου Ισλάμ σαν μεγάλη «πρόοδο»;
Μια Ευρώπη που «καίγεται» για την προώθηση της ομοφυλοφιλίας την ιδία ώρα που χιλιάδες άνεργοι αυτοκτονούν και σέρνονται χωρίς στέγη στους δρόμους των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων;
Μια Ευρώπη που «λιβανίζει» τους τραπεζίτες και τα χρηματιστηριακά ληστρικά fund, αδιαφορώντας αν καταστρέφονται εθνικές οικονομίες και αν πτωχεύουν ολόκληρα κράτη;
Μια Ευρώπη που ο φασισμός όταν την εξυπηρετεί είναι καλός και «άγιος» και όταν δεν την εξυπηρετεί τότε τον καταδιώκει αμείλικτα ;

Αυτή η Ευρώπη δεν είναι η Ευρώπη που γεννήθηκε από ελληνικά ιδανικά. Αυτή η Ευρώπη είναι ο εχθρός μας και θα πρέπει να την καταδιώξουμε με όλα μας τα μέσα αν θέλουμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε σαν έθνος κα σαν λαός!
Αλλιώς;

Πηγή NikosXeladakis

Απύθμενο θράσος από τα Μεμέτια : Επέμβαση στα εσωτερικά της χώρας και μιλάει για «δικαιώματα» επί των ελληνικών εδαφών

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ Π.ΚΑΜΜΕΝΟΥ

Σε προσωπική απύθμενου θράσους επίθεση εναντίον του Έλληνα ΥΕΘΑ Π.Καμμένου προχώρησε το τουρκικό ΥΠΕΞ με ανακοίνωσή του και κάνει λόγο για δικαιώματα της Άγκυρας στο Αιγαίο!

Ζητά δε από την ελληνική κυβέρνηση να ελέγξει τον Έλληνα υπουργό. Προφανώς η πολιτική Καμμένου αποδίδει καρπούς για πρώτη φορά η Τουρκία είναι τόσο στριμωγμένη και φάινεται να έχει δεχθεί το «εγώ» της τέτοια ισχυρά πλήγματα.

Στην απαράδεκτη ανακοίνωσή του το τουρκικό ΥΠΕΞ επισημαίνει:

Για τις τελευταίες δραστηριότητες και δηλώσεις, οι οποίες κρίνονται απαράδεκτες, του Υπουργού Άμυνας της Ελλάδας, ο οποίος από τη στιγμή που ανέλαβε καθήκοντα παρατηρείται πως ακολουθεί μία προκλητική συμπεριφορά έναντι της Τουρκίας, και αυξάνουν την ένταση στο Αιγαίο, καλούμε την ελληνική κυβέρνηση σε σύνεση και να θέσει το ταχύτερο δυνατόν υπό έλεγχο αυτές τις ανεύθυνες συμπεριφορές.

Είναι ολοφάνερο ότι η συνέχιση των ανεύθυνων κινήσεων δε θα εξυπηρετήσουν κανέναν άλλον σκοπό πέραν της αύξησης της έντασης στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και στο Αιγαίο. Η κατάσταση αυτή θα επιφέρει ζημία στις προσπάθειες για την ανάπτυξη των σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών και στην επίλυση των προβλημάτων στο Αιγαίο.

Γνωστοποιούμε, για μία ακόμα φορά σε όλες τις ενδιαφερόμενες πλευρές, ότι η χώρα μας είναι αποφασισμένη να προστατεύσει, με μέτρα που θα λάβει στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου, τα δικαιώματα και τα συμφέροντά της στο Αιγαίο. Επισημαίνουμε για μία ακόμα φορά την αναγκαιότητα να επωφεληθούμε από τους ισχύοντες μηχανισμούς διπλωματικού διαλόγου, με σκοπό την επίλυση των προβλημάτων στο Αιγαίο.

Ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας Πάνος Καμμένος, συνοδευόμενος από τον Αρχηγό ΓΕΕΘΑ Στρατηγό Μιχαήλ Κωσταράκο, τον Αρχηγό ΓΕΣ Αντιστράτηγο Βασίλειο Τελλίδη, τον Αρχηγό ΓΕΝ Αντιναύαρχο Ευάγγελο Αποστολάκη ΠΝ, παρέστη ως εκπρόσωπος της κυβέρνησης στις εκδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν στη Ρόδο για την 67η επέτειο ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου.

Ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας έκανε την εξής δήλωση:

«Σήμερα, μια ημέρα εθνικής επετείου, μια ημέρα εθνικής εορτής, η μαθητιώσα νεολαία, ο ελληνικός λαός και οι Ένοπλες Δυνάμεις, γιορτάσαμε μαζί την επανένωση της Δωδεκανήσου με τη μητέρα πατρίδα, με τραγούδια και χορούς, χωρίς να υπάρχουν μπάρες.

Η Ελλάδα ενωμένη, ο λαός ενωμένος, μπορεί να αντιμετωπίσει κάθε απειλή είτε αυτή είναι πολεμική είτε είναι οικονομική. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει».

Ελπίζουμε αυτή τη φορά ΝΔ,ΠΑΣΟΚ να μην υποστηρίξουν τις τουρκικές θέσεις ίπως κάνουν με τους δανειστές.