Σάββατο 10 Μαρτίου 2012

Wikileaks: Θερμό επεισόδιο ετοιμάζει η Τουρκιά στο « Οικόπεδο 12»


 


Wikileaks: Θερμό επεισόδιο ετοιμάζει η Τουρκιά στο « Οικόπεδο 12»
Η τουρκική πλευρά ήταν αποφασισμένη ακόμα για στρατιωτική αντιπαράθεση στην Ανατολική Μεσόγειο όταν η Κυπριακή Δημοκρατία φθάσει στο στάδιο παραγωγής του φυσικού αερίου από το Οικόπεδο 12.
Αυτό φέρεται πως είχε δηλώσει η τουρκική πλευρά διά των πληροφοριοδοτών της στη Stratfor το περασμένο φθινόπωρο, όταν δοκίμαζε τα νερά και τα νεύρα Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ προκαλώντας ένταση στην περιοχή.
Όπως αναφέρουν τα Wikileaks που δημοσιεύουν σήμερα «τα Νεα» οι αναλυτές της εταιρείας πίστευαν ότι η τόσο η Λευκωσία όσο και η Αθήνα, εκμεταλλεύθηκαν τη ρήξη των τουρκοϊσραηλινών σχέσεων για να συμμαχήσουν με το Ισραήλ. 
«Η επίσημη πολιτική της Τουρκίας είναι να περιμένει μέχρι η Κύπρος να μπει στο στάδιο παραγωγής για να αναλάβει αποφασιστική δράση. Μια στρατιωτική αντιπαράθεση είναι πιθανή μέχρι τότε, παρ' όλο που οι ναυτικές διενέξεις θα λάβουν χώρα με συγκρατημένο τρόπο. Αυτό είναι παράξενο, και παρ' ότι μπορεί να δείξουν αυτοσυγκράτηση, υπάρχει χώρος για λάθος υπολογισμούς και λάθη που θα μπορούσαν να κλιμακώσουν την κατάσταση», γράφει αναλυτής της Stratfor, απηχώντας «τουρκικές ενεργειακές πηγές» στα τέλη του περασμένου Σεπτεμβρίου, την ώρα που η Άγκυρα είχε έτοιμο σχέδιο προκειμένου να στήσει σκηνικό έντασης στην περιοχή.
Ο αναλυτής εκτιμούσε πως η Τουρκία ήθελε περισσότερο στόχο να δείξει ότι δεν είναι διατεθειμένη να μείνει άπραγη στην περιοχή. «Οποιαδήποτε τουρκική αδυναμία θα μπορούσε να ενθαρρύνει την Ελλάδα να προωθήσει τις απαιτήσεις της στο Αιγαίο, κάτι που θα ανάγκαζε την Τουρκία να παρέμβει δίχως δισταγμό. Αν η Τουρκία μείνει άπραγη στην ελληνοκυπριακή κίνηση, η Ελλάδα θα είχε περισσότερες δυνατότητες να κάνει κάτι τέτοιο».
Μάλιστα σε άλλο σημείο της αναφοράς του ο Τούρκος αναλυτής υποστηρίζει πως «η Τουρκία μπορεί να ανεχθεί την κυπριακή φάση των ερευνών, αλλά η πολιτική της είναι να εμποδίσει την παραγωγή με κάθε κόστος».

Το ΥΠΕΞ προειδοποιεί τα Τίρανα. "Μαζέψτε τους Τσάμηδες", γιατί υπάρχει και Ελληνική μειονότητα στην Αλβανία!


 


Η Ελλάδα φαίνεται διατεθειμένη να βάλει τα «μεγάλα μέσα» για να πιέσει την Αλβανία αναφορικά με το θέμα που έχει εγερθεί με τη συμμετοχή δύο «Τσάμηδων» στην νέα κυβέρνηση των Τιράνων.
Για την ώρα η Αθήνα εξέφρασε την ανησυχία της για την τοποθέτηση δύο στελεχών του κόμματος των «Τσάμηδων» στην αλβανική κυβέρνηση, αλλά με έναν απλό διπλωματικό αλλά πολύ κατανοητό τρόπο «υπενθύμισε» προς κάθε ενδιαφερόμενο πως στην γείτονα υπάρχει μια ευμεγέθης κοινότητα Βορειοηπειρωτών.
Η πρόσφατη τοποθέτηση δύο στελεχών του PDIU στο κυβερνητικό σχήμα στην γειτονική χώρα, εγείρει ερωτηματικά στην Ελλάδα, η οποία, μέσω του εκπροσώπου του υπουργείου Εξωτερικών Γρηγόρη Δελαβέκουρα υπογραμμίζει πως αναμένει απτά αποτελέσματα αναφορικά με την δεδηλωμένη, από την ηγεσία των Τιράνων, πρόθεση να ενισχύσει την συνεργατική σχέση με την χώρα μας.
Η αλβανική κυβέρνηση θα πρέπει «να επιβεβαιώσει με απτό τρόπο την προσήλωσή της στη βελτίωση των ελληνοαλβανικών σχέσεων» δήλωσε ο Γ. Δελαβέκουρας και συμπλήρωσε με νόημα πως «η προστασία των δικαιωμάτων της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας όπως καθορίζεται από τις υποχρεώσεις της Αλβανίας στο πλαίσιο της ενταξιακής της πορείας και η διευθέτηση εκκρεμοτήτων στις διμερείς σχέσεις αποτελούν κορυφαία προτεραιότητα για την Ελλάδα».
Όπως μπορεί να γίνει κατανοητό το ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι η συμπληρωματική δήλωση η οποία θέτει τα πράγματα στη σωστή τους βάση, η οποία δεν είναι άλλη από το γεγονός πως ανά πάσα στιγμή, εάν η Ελλάδα το θελήσει, μπορεί να δημιουργήσει σοβαρότατο θέμα αναφορικά με τα δικαιώματα των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου, ας ξεχνάμε πως το πρωτόκολλο της Κέρκυρας είναι εν ισχύ.
Στο γενικότερο πλαίσιο θα πρέπει να σημειωθεί πως τα ανοιχτά θέματα με την Αλβανία, σταδιακά γίνονται όλο και πιο σοβαρά. Εάν κάποιος δεχτεί πως το θέμα των Τσάμηδων παίζει δυνατά στο «εσωτερικό» πεδίο μικρο-πολιτικής αντιπαράθεσης στην Αλβανία, κάθε εξαγωγή του προς την κατεύθυνση της Ελλάδας αυτομάτως θα οδηγήσει σε κάθετη κλιμάκωση αφού το ανύπαρκτο αυτό νομικό και πολιτικό ζήτημα θα «καλυφθεί» από το υπαρκτό θέμα των δικαιωμάτων αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου, κάτι το οποίο το γνωρίζουν στα Τίρανα πολύ καλά.
Το ζήτημα όμως δεν σταματάει εδώ. Η σφιχτοί νεοθωμανικοί εναγκαλισμοί της Αλβανίας με την Τουρκία μπορούν να δημιουργήσουν ακόμα ένα σοβαρότατο ζήτημα ασφαλείας, της χώρας μας, το οποίο όμως μέσα σε μία γενικότερη ισορροπία δυνάμεων μπορεί να αποβεί μοιραίο για τα Τίρανα. Όπως έχουμε αναφέρει ξανά το 2012 δεν είναι 1999, το Βελιγράδι δεν αντιμετωπίζετε πλέον από κανένα ως παρίας, ενώ η Ελλάδα, λόγω των τεκταινομένων στην Ευρωζώνη και στην Ανατολική Μεσόγειο είναι πλέον πολύ «μεγάλη» για να αφεθεί να καταρρεύσει.
Το τρίτο δε ζήτημα στο οποίο η Αλβανία μας κάνει… νερά, έχει να κάνει φυσικά με την επικύρωση από την πλευρά της συμφωνίας για τον καθορισμό των θαλασσίων ζωνών με την Ελλάδα. Η Αθήνα είναι σαφές πως δεν πρόκειται να επαναδιαπραγματευθεί τίποτα αφού η συμφωνία είναι ισορροπημένη και δεν συντρέχει κανένας λόγο ακύρωσής της. Είναι λογικό, αργά ή γρήγορα, η αλβανική πλευρά να μετακινηθεί από τη θέση της αφού η συσσώρευση επενδυτών στην Ελλάδα θα την «πείσει» πως πρέπει και αυτή να συμμετάσχει ενεργά στο παιχνίδι, κάτι το οποίο μπορεί να γίνει μόνο μέσω της επικύρωσης της συμφωνίας με την Ελλάδα, παρά τις περί του αντιθέτου ελπίδες και νουθεσίες της Άγκυρας.
Για να μη μιλάμε μόνο με τα αγκάθια, ας αναφέρουμε και κάτι στο οποίο οι δύο πλευρές είναι εξ’ αντικειμένου «σύμμαχοι», και αυτό δεν είναι άλλο από την υπόθεση των… Μακεδονομάχων των ΣκοπίωνΗ εξωτερική πολιτική και οι διεθνείς σχέσεις είναι ένα πεδίο ανθρώπινης δράσης στο οποίο μακροημερεύουν οι ρεαλιστές. Πόσο απίθανό λοιπόν θα ήταν αντί η κυβέρνηση των Τιράνων να «παίζει με τη φωτιά», παρενοχλώντας την Ελλάδα και τη μοίρα της επίσης, να προχωρήσει σε μία συνεννόηση αναφορικά με την αντιμετώπιση του υπερφίαλου Νικολά Γκρουέφσκι και των ακολούθων του;
Με άλλα λόγια μία σειρά από στρατηγικούς, οικονομικούς και πολιτικούς λόγους υπαγορεύουν στα Τίρανα πως για να μπορέσουν να ευημερήσουν σε έναν άκρως επικίνδυνο «γενναίο νέο κόσμο», η συγκρουσιακή επιλογή με την Ελλάδα, στην ουσία δεν θα πρέπει να υφίσταται ως επιλογή αυτό προσπάθησε να τους θυμίσει με τα λεγόμενά του ο εκπρόσωπος του υπουργείου. Το θέμα είναι εάν στα Τίρανα το αντιλαμβάνονται.
 

Καθηγητής Καρυώτης:"Γιατί η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να καθορίσει την ΑΟΖ,τώρα"


 


Ο καθηγητής Θεόδωρος Καρυώτης γνωρίζει άριστα το θέμα της ΑΟΖ και γι΄ αυτό όταν κατηγορεί τις κυβερνήσεις των δύο μεγάλων κομμάτων για δειλία και τεράστια παράλειψη.Εγκληματική θα προσθέταμε.

Το γιατί το εξήγησε -για μία ακόμη φορά- σε ομιλία του σε εκδήλωση για την ΑΟΖ. Διαβάστε το απόσπασμα της ομιλίας στο οποίο εξηγεί γιατί η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να καθορίσει ΑΟΖ και ότι η Τουρκία δεν έχει κανένα περιθώριο να την εμποδίσει:

“Υπάρχουν σήμερα 137 παράκτια κράτη που διαθέτουν ΑΟΖ. Η Σύμβαση του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας αναφέρει ρητά (άρθρο 121, παράγραφο 2) ότι όλα τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ ενός νησιού καθορίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζεται και για τις ηπειρωτικές περιοχές. Επομένως, η Τουρκία δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει για την ΑΟΖ  τα ίδια επιχειρήματα που προβάλλει για την υφαλοκρηπίδα των νησιών του Αιγαίου, ότι, δηλαδή, τα νησιά μας δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα ή ότι «κάθονται» πάνω στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας διότι απλώς η ΑΟΖ δεν έχει κανένα γεωλογικό «παρελθόν».  Άλλωστε, η νέα Σύμβαση έχει καταργήσει τη γεωλογική έννοια της υφαλοκρηπίδας και έτσι η Τουρκία έχει χάσει και αυτό το επιχείρημα.

Η Τουρκία ήταν ένα από 4 κράτη που δεν υπέγραψαν τη Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας και ο κύριος λόγος ήταν η ύπαρξη της ΑΟΖ. Επομένως δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ειδικός στο Διεθνές Δίκαιο για να αντιληφτεί την αξία της ΑΟΖ για την Ελλάδα. Αλλά δυστυχώς όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων 30 ετών σεβάστηκαν την επιθυμία της Τουρκίας να μη συζητήσουν το θέμα της ΑΟΖ.

Η άρνηση των δυο τελευταίων ελληνικών κυβερνήσεων να οριοθετήσουν την ελληνική ΑΟΖ με αυτή της Κύπρου δεν αποτελεί μόνο πράξη δειλίας αλλά και μεγάλης απερισκεψίαςΚλειδί σ’ αυτήν την οριοθέτηση είναι το Καστελόριζο, νησί το οποίο κατοικείται - δεν πρόκειται δηλαδή για κάποια ακατοίκητη βραχονησίδα - και κατά συνέπεια κανείς δεν μπορεί  να αμφισβητήσει ότι διαθέτει ΑΟΖ. Εάν η Ελλάδα δεχτεί να προχωρήσει σε οριοθέτηση ΑΟΖ με την Αίγυπτο χωρίς τον υπολογισμό του Καστελόριζου η εμφανής συνέπεια θα είναι η Ελλάδα να μην έχει θαλάσσια σύνορα με τη Κύπρο!

Τώρα τελευταία, κάποιοι προσπαθούν  να μειώσουν την αξία της ΑΟΖ επιδιώκοντας να μας πείσουν ότι δεν αποτελεί παρά «ΜΟΔΑ»!. Ξεχνούν βέβαια ότι για πολλά χρόνια κανένα κράτος δεν έχει  προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο στη Χάγη ζητώντας μόνο την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας αλλά ζητώντας ταυτόχρονα και την οριοθέτηση της ΑΟΖ. Οι ίδιοι κύκλοι, όχι μόνο αγνοούν την αξία της ΑΟΖ αλλά προσπαθούν να μας πείσουν ότι το Ισραήλ και η Κύπρος κακώς  προχώρησαν σε οριοθέτηση της ΑΟΖ απεμπολώντας τα εθνικά τους συμφέροντα μια και αγνόησαν την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Είναι ξεκάθαρο σε όλους ότι η οριοθέτηση της ΑΟΖ ανάμεσα στην Κύπρο και το Ισραήλ αποτελεί όχι μόνο μία σημαντική οριοθέτηση αλλά ταυτόχρονα το γεγονός αυτό είχε και άμεσες πρακτικές συνέπειες εφόσον τα κράτη αυτά έχουν προχωρήσει σε θαλάσσιες έρευνες για την εξερεύνηση πετρελαίου και φυσικού αερίου και δεν σχεδιάζουν να οριοθετήσουν ποτέ την υφαλοκρηπίδα τους, διότι η έννοια αυτή έχει ξεπεραστεί από το 1982 από την έννοια της ΑΟΖ.


Πρόσφατες έγκυρες μελέτες που έχουν γίνει στην Ανατολική Μεσόγειο καθιστούν πολύ πιθανή την  ύπαρξη μεγάλων κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου. Αυτό εξηγεί την έντονη κινητικότητα στο Αιγαίο και ιδίως στην Ανατολική Μεσόγειο και επιβάλλει στην Ελλάδα να προβεί τώρα στις αναγκαίες κινήσεις για την προάσπιση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων, που έχουν μεγάλη γεωπολιτική και γεωοικονομική σημασία.
Η Ελλάδα, όταν αποφασίσει να ανακηρύξει ΑΟΖ σε όλες τις θάλασσές της ακολουθώντας πιστά τις διατάξεις του Δίκαιου της Θάλασσας, δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από την Τουρκία. Απλώς η Τουρκία θα αρνηθεί να αναγνωρίσει μια ελληνική ΑΟΖ, όπως ακριβώς έκανε και με την κυπριακή ΑΟΖ.  Ωστόσο, η Κύπρος ούτε φοβήθηκε ούτε σταμάτησε τις έρευνες εξ αιτίας της στάσης αυτής της Τουρκίας - αγνόησε συνάμα και τις απειλές της - και μάλιστα πήρε και την έγκριση της ΕΕ και των ΗΠΑ. Η Άγκυρα θα πρέπει να συνειδητοποιήσει και να αποδεχτεί ότι δεν μπορεί να επιβάλει τις όποιες νέο-οθωμανικές βλέψεις της στη σύγχρονη διεθνή πραγματικότητα.


Επομένως, ο δισταγμός της ελληνικής κυβέρνησης είναι εντελώς αδικαιολόγητος διότι η οριοθέτηση της ΑΟΖ Ελλάδας-Κύπρου θα δημιουργήσει ένα προηγούμενο για το Καστελόριζο και  ΑΟΖ που de facto και de jure  θα αποτελεί επίσης και ΑΟΖ της ΕΕ. Τι εννοούσε ο Πρόεδρος της Γαλλίας όταν έλεγε πρόσφατα “Θέλουμε μια ενωμένη Ευρώπη. Η Ευρώπη πρέπει να έχει σύνορα. Διότι μια Ευρώπη χωρίς σύνορα θα είναι μια Ευρώπη χωρίς θέληση, χωρίς ταυτότητα, χωρίς αξίες. Και αν η Ευρώπη δεν υπερασπίζεται τις αξίες της, τότε ποιος θα το κάνει γι’ αυτήν;”


Τώρα που η Κύπρος αποφάσισε θαρραλέα  να οριοθετήσει την ΑΟΖ της με αυτή του Ισραήλ δεν υπάρχει πλέον καμία δικαιολογία για την Ελλάδα να μην κάνει το ίδιο με την Κύπρο. Η Τουρκία προσπαθεί για πολύ καιρό τώρα να πείσει την διεθνή κοινότητα ότι η περιοχή ανάμεσα στο Καστελόριζο, την Κρήτη και την Κύπρο είναι μέρος της τουρκικής ΑΟΖ. Αυτό αποτελεί ξεκάθαρη παραβίαση όλων των κανόνων του Δίκαιου της Θάλασσας.
Γι’ αυτό το λόγο η απραξία των κυβερνήσεων της Ελλάδας τα τελευταία 30 χρόνια να μην ανακηρύξει ΑΟΖ και να κάνει ταυτόχρονη οριοθέτηση με την Αίγυπτο και την Κύπρο αποτελεί μια τεράστια παράλειψη.
Βέβαια, ακόμα και σήμερα δεν είναι καθόλου αργά να γίνει κάτι τέτοιο. Πρέπει να συμφωνήσουμε για μια τριεθνή οριοθέτηση της ΑΟΖ ανάμεσα στην Ελλάδα, την Κύπρο και την Αίγυπτο που θα δίνει πλήρη επήρεια στο Καστελόριζο και στην Στρογγύλη. Η Τουρκία, σίγουρα, θα μπορεί να ζητήσει παρέμβαση της Χάγης, κάτι που δικαιούται να κάνει, αλλά η θέση της θα είναι νομικά πιο αδύνατη εάν υπάρχει αυτή η τριεθνής οριοθέτηση που θα έχει και την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής  Ένωσης. Σε περίπτωση που τελικά δεν έχουμε θαλάσσια σύνορα με τη Κύπρο η ζημιά πέραν από  πολιτική, και ιδεολογική είναι  και οικονομική. Διότι, μπορεί να υπάρξει οικονομική ζημιά στην περίπτωση που τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου που θα χάσουμε, σε περίπτωση μείωσης της ΑΟΖ του Καστελόριζου και της Στρογγύλης, αποδειχτεί ότι είναι αρκετά μεγάλα.


Ξεκίνησα έναν ανηφορικό δρόμο πριν 30 χρόνια και νομίζω ότι έχω φτάσει στη τελική ευθεία. Έχω την εντύπωση ότι το 2012 δεν θα σημάνει μόνο το τέλος της οικονομικής μας τραγωδίας αλλά θα είναι και η χρονιά που η επόμενη κυβέρνηση θα ανακηρύξει την Ελληνική ΑΟΖ!
Κάποτε θα έρθει και η δική μου σειρά να αφήσω αυτόν τον κόσμο και η τελευταία επιθυμία μου θα είναι οι στάχτες μου να ριχτούν στην ελληνική ΑΟΖ του Αιγαίου”.

Η πολιτική βούληση του λαού



Ν. Λυγερός
 Ακούμε όλο και πιο συχνά αυτήν την περίοδο ότι υπάρχει μια έλλειψη πολιτικής βούλησης. Κι όταν εξετάζουμε τους πολιτικούς έχουμε την εντύπωση ότι το πρόβλημα δεν λύνεται. Στην πραγματικότητα ξεχνάμε όλοι μας ότι οι πολιτικοί δεν είναι παρά εκπρόσωποι του λαού. Κατά συνέπεια, το θέμα είναι αποκλειστικά η πολιτική βούληση του λαού και τίποτα άλλο. Στο κάτω κάτω της γραφής, οι πολιτικοί μας δεν είναι παράνομοι διότι εκλέχτηκαν δημοκρατικά. Έτσι, έχουμε κυριολεκτικά τους αντιπροσώπους που μας αξίζουν, και αν αυτό δεν μας ευχαριστεί διότι τους βρίσκουμε λίγους απέναντι στο ρόλο που έχουν να παίξουν, τότε πρέπει ν’ αλλάξουμε το σενάριο και τους ηθοποιούς, αλλιώς η κριτική μας δεν θα είχε νόημα. Ο λαός δεν λαϊκίζει αλλά, μόνο, απαιτεί λόγω των αναγκών του. Βέβαια, είναι ο ρόλος του πολιτικού να υλοποιήσει τα οράματα του λαού. Κι αν δεν είναι ικανός πρέπει να παραιτηθεί από τη θέση του και ο λαός από την πλευρά του δεν πρέπει να κάνει την ίδια λανθασμένη επιλογή. Ειδικά, σε αυτήν την δύσκολη φάση για την οικονομία της Ελλάδας δεν μπορούμε να ανεχθούμε την πολιτική απραξία. Ο πολιτικός πρέπει να είναι ικανός να αγγίξει το επίπεδο της πράξης, αλλιώς θα παραμείνει καρφωμένος στο επίπεδο της πραγματικότητας, όπου κανείς δεν τον έχει ανάγκη λόγω καθημερινότητας. Για να μπορέσει όμως να κάνει πράξη τις ιδέες του πρέπει να έχει όραμα , το οποίο ανήκει στο επόμενο επίπεδο. Αν δεν έχει, όμως, σύμβουλο να μετατρέπει την ουτοπία σε όραμα, τότε είναι καταδικασμένος στον συντηρισμό. Δίχως ουτοπία, το όραμα δεν μπορεί να έχει βάθος και συνεπώς δεν θα είναι ανθεκτικό όταν θα συγκρουστεί με την πραγματικότητα μέσω της πράξης. Το παράδειγμα της ΑΟΖ είναι πλέον από τα πιο χαρακτηριστικά αυτής της περιόδου. Δίνει την εντύπωση όχι μόνο της ουτοπίας αλλά του αδιανόητου. Ενώ στην πραγματικότητα με τις γνώσεις που έχουμε αποκτήσει στον τομέα του Δικαίου της Θάλασσας αλλά και στη μαθηματική προσέγγιση του θέματος μέσω των Διαγραμμάτων Voronoi, έχουμε ένα υπόβαθρο ικανό να υποστηρίξει μια πολιτική βούληση ενός μέρους του λαού. Η ελληνική ΑΟΖ είναι η δεύτερη μεγαλύτερη ΑΟΖ της Μεσογείου κι επιτρέπει, επιπλέον, τη συνεκτικότητα της Ευρωπαϊκής ΑΟΖ. Κι όπως η Ελλάδα έχει υπογράψει το Δίκαιο της θάλασσας, δεν παραμένει πια στην πατρίδα μας να θεσπίσει φέτος την ΑΟΖ και να υπογράψει τις πρώτες διμερείς συμφωνίες με τα κράτη που αγγίζουν την ΑΟΖ της, υλοποιώντας με αυτόν τον τρόπο ένα στρατηγικό σχεδιασμό που προσφέρει αφάνταστες δυνατότητες, όχι μόνο στην οικονομία μας αλλά και στην ίδια την πατρίδα μας. Επιπλέον, ο λαός έχει ήδη κατανοήσει ότι το πεδίο δράσης της ΑΟΖ προσφέρει θέσεις εργασίας σε τομείς που δεν θεωρούμε, προς το παρόν, και τόσο σημαντικούς ενώ ανοίγουν πόρτες στο μέλλον. Τώρα, η πολιτική βούληση του λαού, πάνω σε αυτό το θέμα, είναι ξεκάθαρη. Θέλει τη θέσπιση της ελληνικής ΑΟΖ εδώ και τώρα δίχως άλλες καθυστερήσεις ούτε δικαιολογίες. Αυτή η πολιτική βούληση θα φανεί με τρόπο απλό και λιτό στις επόμενες εκλογές. Διότι, ο ελληνικός λαός δεν πρόκειται να ψηφίσει κόμματα που δεν θέλουν να τη θεσπίσουν λόγω του φοβικού συνδρόμου που τα διακατέχει. Αυτό το νοητικό σχήμα πρέπει να γίνει κατανοητό στους πολιτικούς μας που θα έχουν προτεραιότητα στη βουλή να περάσουν και να ψηφίσουν το νομοσχέδιο της ελληνικής ΑΟΖ, αλλιώς η πραγματικότητα θα τους ξεπεράσει δίχως να κάνει ιστορίες.