Οι λύκοι στην αναμπουμπούλα χαίρονται

Αν έχεις 5 δολάρια για κάθε κιλοβατώρα ζεσταίνεσαι, αν δεν τα έχεις παγώνεις… τόσο απλό.

Κάποιοι μας λένε ότι η ιδιωτικοποίηση των εταιριών κοινής οφέλους θα μειώσει τις τιμές.

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι αγαθά απαραίτητα για την επιβίωση του πληθυσμού μπορούν να αντιμετωπιστούν σαν οποιαδήποτε εμπορικά προϊόντα.

Κάποιοι θεωρούν ότι τα πάντα μπορούν να τα ρυθμίζουν οι αγορές.

Όλοι αυτοί ας διαβάσουν το άρθρο των «FINANCIAL TIMES» για το τι συνέβη στις ΗΠΑ μετά το κύμα ψύχους που αντιμετωπίζουν:

Άρθρο: «Freeze drives up US gas and power prices»  

By Gregory Meyer in New York»

Ο παγετός ανεβάζει στις ΗΠΑ τις τιμές του φυσικού αερίου και της ηλεκτρικής ενέργειας

Η ανακοίνωση των μετεωρολόγων ότι σήμερα θα είναι η πιο κρύα μέρα του 21ου αιώνα, εκτόξευσαν στις ΗΠΑ τις τιμές της ηλεκτρικής ενέργειας στα ύψη.

Οι κινήσεις από τη Νέα Υόρκη στο Τέξας θύμισαν τις αγορές φυσικού αερίου και ηλεκτρικής ενέργειας της προηγούμενης δεκαετίας, πριν ξεκινήσουν οι γεωτρήσεις που εγγυόντουσαν νέες προμήθειες και μετριασμένη μεταβλητότητα.

Σύμφωνα με το ICE Futures US Εxchange, τη Δευτέρα, η παράδοση φυσικού αερίου για τον αγωγό Transco στη Νέα Υόρκη αυξήθηκε στα επίπεδα ρεκόρ των $90 ανά εκατ. Βρετανικών Θερμικών Μονάδων, δηλαδή 660% από το κλείσιμο της περασμένης εβδομάδας και 20 φορές περισσότερο από τις τιμές αναφοράς των μελλοντικών συμβολαίων.

«Πρόκειται για τιμολογιακή πολιτική που καθορίζεται από την έλλειψη» δήλωσε ο Τέρι Viswanath, αναλυτής της BNP Paribas, « Έχουμε πολύ κρύο, παγωμένο αέρα, και ανησυχία ότι μπορεί να μην παραχθεί αρκετό αέριο σε αυτή την περιοχή».

Λόγω του ψύχους η ημερήσια ζήτηση φυσικού αερίου στις ΗΠΑ εκτινάχθηκε τη Δευτέρα στα 125.7bn κυβικά πόδια, νέο υψηλό ρεκόρ όλων των εποχών, ενώ την Τρίτη αυξήθηκε, σύμφωνα με Bentek Energy. Ο όγκος ζήτησης ήταν σχεδόν διπλάσιος από την εγχώρια παραγωγή φυσικού αερίου.

Το σκληρό κρύο αναγκάζει τους κατοίκους της Νέας Υόρκης να κάψουν περισσότερο φυσικό αέριο για την παραγωγή θερμότητας, αναγκάζοντας έτσι κάποιες μονάδες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας να κάψουν περισσότερο ακριβό πετρέλαιο για τα καύσιμα προκειμένου να παράγουν παραπάνω ενέργεια.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρέχονται από την BNP Paribas οι τιμές του ηλεκτρικού ρεύματος αυξήθηκαν για πρώτη φορά πάνω από $5.000 ανά μεγαβατώρα, δηλαδή 19.000% (δεκαεννέα χιλιάδες %) πάνω, μέσα σε λίγες ώρες.

Το πολύ επικίνδυνο 2014 και η Ελλάδα στα όρια της υποτέλειας

Γράφει ο Γιώργος Μαλούχος 

Το 2013 έκλεισε με το μήνυμα του πρωθυπουργού για μία δήθεν ελληνική επιστροφή στις αγορές και την ανάπτυξη εντός του 2014. Φυσικά όλοι γνωρίζουμε, όπως προφανώς και ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς που τα λέει, ότι τα παραπάνω δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Πρόκειται απλώς για ένα ακόμα κυβερνητικό παραμύθι που ήδη έχει πλήρως αποδομηθεί. Και βέβαια πρώτοι το γνωρίζουν οι Γερμανοί που κατά τις πρώτες ημέρες του 2014 οι εφημερίδες τους λοιδόρησαν μαζικά αυτές τις τοποθετήσεις όπως και, όχι τυχαία, την ευρωπαική αξιοπιστία της Ελλάδας εν όψει της επικοινωνιακά υπερεκτιμημένης προεδρίας. 

Το περιοδικό Σπίγκελ έφτασε μάλιστα στα άκρα – εν προκειμένω της γελοιότητας- συγκρίνοντας την Ελλάδα με το Πακιστάν. Ταυτόχρονα, το προπαγανδιστικό κυβερνητικό παραμύθι του οποίου η βαθύτερη λογική είναι ακατανόητη, το αποδόμησε και μία μακρά σειρά από αναφορές πανεπιστημίων, ειδικευμένων μέσων ενημέρωσης, διεθνών επενδυτικών οίκων, ακόμα και η ίδια η Κομισιόν.

Στο δημοσιονομικό πεδίο η Ελλάδα επιμένει να πιστεύει ότι οι Γερμανοί θα της μειώσουν το μη βιώσημο χρέος, κάτι που εκείνοι αρνούνται κατηγορηματικά και σε κάθε ευκαιρία -είναι προφανές ποιον πρέπει να πιστέψει κανείς. Ταυτόχρονα, η διάρθωση του λεγόμενου πρωτογενούς πλεονάσματος μοιάζει φτερό στον άνεμο: ειδικά τα έσοδα είναι ακραία υπερεκτιμημένα. 

Ομως, η χειρότερη διάσταση αυτής της κατασκευής είναι η αδιαφορία για το πολυεπίπεδο κόστος της. Οι συνέπιες τώρα θα αρχίσουν να γίνονται ορατές, με κορύφωση τις ευρωεκλογές και το μείζον πολιτικό πρόβλημα που θα ανακύψει, το οποίο σε γενικές γραμμές ήδη γνωρίζουμε: τα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης θα καταλάβουν κατά πάσα πιθανότητα αθροιστικά τη δεύτερη θέση μετά από τον ΣΥΡΙΖΑ και πριν (;) από τη Χρυσή Αυγή. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση πολύ δύσκολα θα σταθεί πια στη θέση της από την επομένη της διπλής εκλογικής καταστροφής που με βεβαιόητα την αναμένει όταν η κοινωνική πίεση μετασχηματιστεί σε αποτέλεσμα κάλπης.

Από την επομένη των εκλογών θα τεθεί οξύ ζήτημα νομιμοποίησης της κυβέρνησης, το οποίο λύνεται μόνον με δύο τρόπους: ή με βουλευτικές εκλογές, τις οποίες ουδείς πλην της Χρυσής Αυγής πραγματικά επιθυμεί, είτε με σχηματισμό νέας κυβέρνησης από την παρούσα Βουλή. Αυτό είναι δύσκολο, καθώς προυποθέτει αφενός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έκανε πολιτική στροφή προς τη στήριξη μιας μνημονιακής κυβέρνησης και, αφετέρου, ότι ο Σαμαράς θα δεχόταν να αποχωρήσει. 

Πάντως, το ενοποιητικό επιχείρημα θα υπάρχει: ο   κίνδυνος για τη δημοκρατία όταν η Χρυσή Αυγή θα λάβει πια τέτοια ποσοστά, ενώ θα πρέπει να προστεθεί και η ευρωπαική αντίδραση από την αποστολή νεοναζί βουλευτών από την Ελλάδα στο ευρωκοινοβούλιο, η οποία μπορεί να αποδειχθεί καθοριστικής σημασίας ως άλλοθι στα χέρια των Βρυξελλών και του Βερολίνου.

Με λίγα λόγια, το ελληνικό ζήτημα δεν βγαίνει όπως πορεύεται κι εμείς λέμε πάλι ψέμματα: ουδείς είναι τόσο αφελής ώστε να μην το αντιλαμβάνεται. Αντιθέτως, εισέρχεται πλέον στην τελική του φάση, υπό την έννοια ότι οι γερμανοί μετά τις ευρωεκλογές θα λάβουν τις οριστικές αποφάσεις τους για το πώς θα προχωρήσουν στη μετεξέλιξη / ολοκλήρωση της νομισματικής σε πολιτική ένωση, τον κεντρικό προς επίτευξη στόχο τους. Μια νέα ατζέντα θα τεθεί, που θα υπερβεί πλέον τη συζήτηση περί “διασώσεων”. Και, εκεί, ούτε καν η ασκούμενη πολιτική υποτέλειας θα σώσει την κατάσταση, καθώς τα όριά της θα έχουν πλέον εξαντληθεί από τα πράγματα, θα είναι άχρηστη στο Βερολίνο.

Μένει λοιπόν να δούμε το πώς θα προχωρήσουν σε αυτή και, τελικά, το ποιος χωράει αληθινά εκεί μέσα: αυτό είναι που θα αποφασίσουν οι Γερμανοί και αυτός είναι και ο πραγματικός κίνδυνος στον οποίο έχει παγιδευθεί πλέον η Ελλάδα. 

Κίνδυνος ο οποίος δυστυχώς, εν μέσω της τακτικής του να κοροιδεύουμε τον εαυτό μας και, την ίδια στιγμή, να ελπίζουμε στην υποτέλεια, όχι απλώς δεν έχει γίνει αντιληπτός αλλά, δυστυχώς, ακόμα δεν τον έχουμε καν υποψιαστεί, ενώ βρίσκεται πλέον ακριβώς μπροστά μας. 

Κι αν η Ελλάδα δεν αποφασίσει επιτέλους να σταματήσει να πρωταγωνιστεί στο ρόλο του καλού παιδιού στη γερμανική πολιτική κυριαρχίας την Ευρώπη και να ελπίζει κάτι από αυτό, το κενό της πτώσης από την πορεία της επόμενης φάσης της γερμανικής πολιτικής θα αποδειχθεί δραματικότερο από κάθε εκτίμηση.

«Δεν θα επιτρέψουμε ποτέ η Ελλάδα να γίνει Μεγάλη Δύναμη»!

Το 1855 ο Τσάρος Νικόλαος Α’ άκουγε τον Βρετανό Πρέσβυ να θέτει την απαράβατη ντιρεκτίβα:
«Δεν θα επιτρέψουμε ποτέ η Ελλάδα να γίνει Μεγάλη Δύναμη» 

Του Νίκου Καλογερόπουλου 

Έχουμε φθάσει στο τέλος μιας μακράς διαδικασίας που έχει αρχίσει από το 1973 και φθάνει σήμερα να πλησιάζει τον τελικό της σκοπό. Δεν θα σταματήσω να το τονίζω, όπως ο Κάτων: Delenda Carthago και Delenda η οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδος. Την θέση του Κάτωνος έχουν σήμερα οι κληρονόμοι του ιστορικού γεγονότος που λέγεται «το Ανατολικό Ζήτημα». Άρχισε επί Αικατερίνης συνεχίζεται με την Ιερή Συμμαχία και υπάρχει ολοζώντανο μέχρι σήμερα, το μόνο που έχει αλλάξει είναι οι πρωταγωνιστές και τα αίτια. 

Όχι όμως και οι προθέσεις των Ισχυρών... Τα αίτια τότε ήσαν «ο δρόμος προς τις Ινδίες». Σήμερα είναι «ο θεός Πετρέλαιον». Και είναι η σαθρή βάση όπου, με την ευθύνη των Αμερικανικών κυβερνήσεων, ετέθη εξ αρχής το θέμα του Ισραήλ. Για το τελευταίο θα βρω ευκαιρία να επανέλθω άλλη φορά διότι δεν είναι το κύριο θέμα αυτού του άρθρου. Με συντομία θα πω ότι η σαθρότης της βάσεως είναι ότι η δίκαιη απόφαση για ίδρυση του κράτους ακολουθείται με την άδικη μεταχείρηση του λαού της Παλαιστίνης ο οποίος, εξ αρχής εθεωρήθη αλαζονικά από τις ΗΠΑ, ως λαός εσχάτης κατηγορίας.

Το ότι δεν απεκατεστάθη ταυτοχρόνως ο λαός της Παλαιστίνης με ένα πλουσιοπάροχο είδος Σχεδίου Μάρσαλ έχει οδηγήσει σε τραγικό αδιέξοδο που είναι και η κύρια, μάλιστα η μοναδική, αιτία της εξαπλώσεως της τρομοκρατίας και του Μουσουλμανικού κινδύνου που διείδε, κάπως αργά, ο Huntington. Οι ΗΠΑ επήραν αλαζονικά, μετά τον πόλεμο, τον ρόλο της Πλανητικής Ηγεμονίας. Αρχικώς τελείως άπειροι και ανώριμοι, απεδείχθησαν ανίκανοι να μάθουν από τα πάθη τους. Ανιστόρητοι θεμελιωδώς, δεν αντελήφθησαν τίποτε από την σοφή πολιτική ψυχολογικής διεισδύσεως του μαθητή του Αριστοτέλους Αλέξανδρου την οποίαν κατόπιν εφήρμοσαν οι Ρωμαίοι, με μίαν Pax Romana όπου κυριαρχεί το Ρωμαίκό Δίκαιο, που εκράτησε σταθερά πάνω από 700 έτη με συνέχειαν άλλων 1.000 θαυμαστών ετών της Βυζαντινής κυριαρχίας. Μετέβαλαν την Pax Romana σε obese αλαζονία που κατέληξε να δημιουργήσει τον τύπο του Ugly American (όπως το έδειξε ένα ομώνυμο φιλμ με ευρείαν απήχηση).

Τι συνέβη ακριβώς, το έχουμε όλοι οι Έλληνες συνειδητοποιήσει; Πώς μία χώρα και ένας περήφανος λαός, από το 1953 μέχρι και το 1973 προχωρούσε με ετήσια άυξηση του ΑΕΠ 8% και των ιδιωτικών επενδύσεων 10% του ΑΕΠ και ΞΑΦΝΙΚΑ (πράγματι ξαφνικά) με την έλευση του «Εθνάρχη» φθάνει το 1975 σε αύξηση ΑΕΠ 3,5% και, το τραγικότερο, πτώση των ιδιωτικών επενδύσεων στο …0,6%; Μηδέν, κόμμα έξη, που συνεχίζεται και μετά την έλευση το 1981 του «Χαρισματικού» ο οποίος, κατά την Τσαρούχειον δήλωση «μεγάλος οικονομολόγος» εξ Αμερικής, κατόρθωσε να κατεβάσει το ΑΕΠ στο 1,5%! 
Και έκτοτε η συνέχεια της εκκολάψεως με τον αχαλίνωτο δανεισμό για εξαγορά ψήφων, με το «Τσοβόλα δώσ’τα όλα» τα δανεικά, με την δαιμονοποίηση και δίωξη του επενδυτή επιχειρηματία, με την Orwellική κοπρολόγηση λέξεων όπως πατρίδα, έθνος, προσπάθεια πρωτιάς, αγώνας για εργασία και βελτίωση, με την πιστή εφαρμογή της αποδιδομένης δήθεν στον Kissinger εθνικής εξουθενώσεως και ευτελισμού αλλά εφαρμοζομένης από πλήθος προθύμων «Ελλήνων», η από 1975 εκκόλαψις τελικώς έτεκεν όχι μυν αλλά όρος.

Η Πτώχευση με μουσική υπόκρουση το περίφημο τραγούδι που ξαναθυμώμαστε «Βρέχει την φτωχογειτονιά, βρέχει και στην καρδιά μου». Και παρηγοριά για καλύτερες μέρες το Μνημόνιο, ύστερα από «σκληρή διαπραγμάτευση» του αδαούς πηδαλιούχου με το μηδέν στο πηλίκιο και στο σπασμένο πηδάλιο!

Βεβαίως ούτε εγώ ούτε κανείς άλλος πιστεύει ότι η Ελλάδα ΔΕΝ θα χρεοκοπήσει. Έχει χρεοκοπήσει ήδη από το 1984 (το 1984!) όταν έγραφα στο βιβλίο μου Ο Μαρξιστικός Μύθος (σελ. 37 Σημ. 2) «η οικονομική καταστροφή της Ελλάδος είναι τόσον ιστορικώς τελεσίδικη όσο και η Μικρασιατική καταστροφή». Και προσθέτω τώρα: για τους ίδιους λόγους! Ποιούς ακριβώς; Αλλά πώς είναι δυνατόν ένας λαός που ανέδειξε την πρώτη Ναυτιλία στον κόσμο (αναπτυσσόμενη εκτός Ελλάδος), που δοξάστηκε με δύο βραβεία Νόμπελ και μεγάλους καλλιτέχνες στο εξωτερικό, που επί μία εικοσαετία (1953-1973) είχε την δραχμή ως «σκληρό νόμισμα», που ήταν δεύτερος στην ανάπτυξη μετά την Ιαπωνία, που όλη η Ευρώπη μίλαγε για το «ελληνικό οικονομικό θαύμα», πώς είναι δυνατόν αυτός ο λαός ΞΑΦΝΙΚΑ να γίνει διεθνώς περίγελως ως τεμπέλης, ως απατεών, ως ΤΙΠΟΤΑ;

Πώς είναι δυνατόν αυτός ο λαός να βλέπει τα παιδιά του να μαθαίνουν στο σχολείο από την ΓΓ του Υπουργείου Παιδείας ότι «δεν είναι Έλληνες», να ακούει από τον πρωθυπουργό Σημίτη ότι πρέπει «να αποτρέψει με κάθε κόστος την ιδέα του έθνους», να βλέπει τον νυν πρωθυπουργό του να λέει στον Ερντογκάν σαν ψοφοδεής ραγιάς «φοβάμαι μη μου επιτεθείς και μου πάρεις κανένα νησί»; Ποιοί και γιατί τον έκαναν να ντρέπεται για την Ιστορία του και για τα «κίνητρα» που τον έφεραν στην Επανάσταση του 1821;;

Θα πω με λίγα λόγια τον λόγο για όλα αυτά. Μετά την εξουθένωση του πολέμου και την «ολόμαυρη ράχη» που άφησε η κομμουνιστική ανταρσία, οι Αμερικανοί βοήθησαν στην οικονομική ανάπτυξη. Όχι από φιλελληνισμό αλλά διότι εσκέφθηκαν ότι αν τον αφήσουν στην εξαθλίωση θα γινόταν κομμουνιστής. Αλλά με τον θρίαμβο της 20ετίας, την εισροή των Ελλήνων της διασποράς και του επενδυτικού κεφαλαίου προς την πατρίδα, είδαν ότι η κατάσταση του προτεκτοράτου κινδύνευε να τους ξεφύγει από τα χέρια. Η Ελλάς «κινδύνευε» να γίνει μεγάλη Οικονομική Δύναμις.

Έτσι, όπως ο Μαρδόνιος, ανεζήτησαν τους πρόθυμους Εφιάλτες. Είναι πάντοτε παρόντες στην Ιστορία της Ελλάδος, από την αρχαιότητα. Έχουν άλλοτε την ωραία μορφή του Αλκιβιάδη, άλλοτε την αποκρουστική του Σατύρου. Τότε ακούστηκαν οι φωνές για το «μεγάλο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο που πίνει το αίμα του λαού». Τότε άρχισε ο διωγμός των επενδυτών με την επιδοκιμασία των αγυρτών «καλά κάναν και τους τα πήρανε». Τότε ξεριζώθηκε κάθε βιομηχανία που μόλις είχε αρχίσει να φυτρώνει και αναπτύσσεται. Τότε, μπροστά στην φυγή του κεφαλαίου των επενδυτών που οι αγύρτες «πηδαλιούχοι» προκάλεσαν, άρχισε ο ασύστολος δανεισμός με τις παροχές για την εξαγορά ψήφων.

Το χρέος, από τα 700 εκατ. Δολάρια το 1973 που το άφησε η Χούντα, οι αγύρτες της πολιτικής το έφθασαν 400 δισεκατομμύρια! Και η Ελλάς έγινε ΤΙΠΟΤΑ. Διατί απορούμε γι’ αυτό το κατάντημα; Όλα αυτά «τυχαίως» έγιναν; «Ο όφις με ηπάτησε» είχε πει η αγαθή πρωτόπλαστη. Λαός «πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος» είπε ο ποιητής. Η φιλοσοφία του Ανατολικού Ζητήματος υπό μακράν εκκόλαψη πλέον των 35 ετών έτεκεν τελικώς όρος. Το 1855 ο Τσάρος Νικόλαος Α’ άκουγε τον Βρετανό Πρέσβυ να θέτει την απαράβατη ντιρεκτίβα: «Δεν θα επιτρέψουμε ποτέ η Ελλάδα να γίνει Μεγάλη Δύναμη». Και ούτω «επληρώθη το υπό του Προφήτου λεχθέν». 

Πηγή ΕΛΕΥΣΙΣ ΕΛΛΗΝΩΝ 

Άρθρο "βόμβα" από τον Πολύδωρα

Με ένα κείμενο "φωτιά" ο Βύρων Πολύδωρας ξαναχτυπά μετά την διαγραφή του από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ με αφορμή την καταψήφιση του ενιαίου φόρου ιδιοκτησίας ακινήτων...

                           
                                «Φοβεροί σεισμοί ρημάζουνε το παν…»

Μπολιβάρ, Νίκου Εγγονόπουλου.

Του Βύρωνα Γ. Πολύδωρα

Έπραξα το καθήκον μου. Όπως σε όλη μου τη ζωή. Άκουσα τη φωνή της συνειδήσεώς μου. Και έσπασα τον διλημματικό φραγμό που μου ʼστηναν: «Ή ψηφίζεις δουλικά και σώζεις (ποιούς και τί;) και σώζεσαι ή καταψηφίζεις ελεύθερα και καταστρέφεις (ποιούς και τί;) και καταστρέφεσαι». Όταν τσαλαπατά κανείς τον φράχτη που κάποιοι δόλιοι, ύπουλα και καταχθόνια, του έστησαν και περνά πέρα, τότε είναι ελεύθερος. Όταν η δήθεν λογική πουλιέται σοφιστικά και δικολαβικά στους ισχυρούς της ημέρας – ορθότερα μάλλον της νύχτας – τότε δεν είναι λογική. Είναι παλλακίδα των κοτζαμπάσηδων και των βαρόνων. Είναι ζυγός στον σβέρκο του κολίγου, για να τον κρατεί σκυφτό. Αυτή τη λογική την αρνούμαι. Και καταφεύγω στην «ιερή τρέλλα». «Να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά», όπως λέει και ο ήρωας Ευαγόρας Παλληκαρίδης. 

Όσο για τα «παπαγαλάκια» που με χτυπούν επικαίρως από την πρώτη ώρα (Πρετεντέρης, πρωθιερέας που έδωσε το σήμα και τον τόνο από τον θρόνο του MEGA πριν καλά-καλά τελειώσω την ομιλία μου στη Βουλή, λέγοντας: «ιστορία του; ποιά ιστορία έχει αυτός; τη μόνη ιστορία που έχει είναι ότι διόρισε την κόρη του στη Βουλή» και δείχνοντας έτσι την ανησυχία του, ενώ θα έπρεπε να ήταν ήσυχος και ανακουφισμένος, γιατί το κομματικό και ευρύτερα ψευδοελίτικο κατεστημένο που δρα ως εγκληματική οργάνωση είχε επί τέλους απαλλαγεί από έναν αιρετικό, από ένα γρέζι ατσαλένιο που χαλάει το ρουλεμάν της αιώνιας διαπλοκής, των τζακιών, της οικογενειοκρατίας – όχι φυσικά με διορισμό μιας μετακλητής θυγατέρας – αλλά με τις εταιρείες, κατά προτίμηση διαφημιστικές, αεριτζίδικες, offshore και ΜΚΟ, καθώς και των διευθυντικών τραπεζιτικών στελεχών, που δίνουν δάνεια στους δικούς τους, σε εαυτούς και αλλήλους ή των golden boys και των κολλεγιοσπουδαγμένων παιδιών τα οποία συγκροτούν τους νεωτερικούς «γενίτσαρους» μιας μυστήριας οργάνωσης και ανθελληνικής ελίτας, που άλλοτε αναπολεί το κυβερνητικό ιδεώδες του Οθωμανισμού και άλλοτε του Ευρωπαϊκού προτεσταντικού τραπεζιτισμού). Καημένη Ελλάς! Όσον αφορά, λοιπόν, τα «παπαγαλάκια», μια λέξη μόνον. Όταν, ό μη γένοιτο,  «φοβεροί» οικονομικο-πολιτικοί «σεισμοί θα ρημάζουνε το παν» και οι καταστροφές θα είναι κατάδηλες και σαρωτικές, τότε, εκείνα τα μίσθαρνα και προστηθέντα όργανα δεν θα έχουν ούτε αφεντικά να τα προστατεύσουν ούτε θα βρίσκουν τρύπα να κρυφτούν από τη λαϊκή οργή!