ΠΟΣΟ ΤΥΧΑΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΜΕΓΑ-ΣΕΙΣΜΟΣ;
Ο νέος σεισμός στο Ιράν - δεύτερος σε μία εβδομάδα - σε μια στιγμή που τόσο οι ΗΠΑ, όσο και το Ισραήλ έχουν δώσει "last warning" σε περίπτωση που δεν σταματήσει το πυρηνικό της πρόγραμμα την Τεχεράνη φέρνει στην επιφάνεια ένα από τα πλέον απόρρητα αμυντικά προγράμματα που υπήρξαν μέχρι σήμερα σε Ανατολή και Δύση, αυτό της κατασκευής όπλων πρόκλησης σεισμών ή πιο απλά "σεισμικά όπλα".
Ο πρώτος μεγάλος σεισμός για φέτος που σημειώθηκε στο Ιράν ήταν στις 9 Απριλίου όταν σεισμική δόνηση ισχύος 6,3 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ ταρακούνησε το νοτιοδυτικό Ιράν και πιο ειδικά την περιοχή της πόλης Bushehr όπου και ο πυρηνικός σταθμός παραγωγής ενέργειας.
Ο δεύτερος σεισμός για το 2013 συνέβη σήμερα και ήταν 7,8 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ στην άλλη πλευρά του Ιράν την ανατολική κοντά στα σύνορα με το Πακιστάν.
Το σεισμικό αυτό γεγονός συνέβη σε μια περιοχή όπου δεν προκαλούνται τόσο μεγάλα μεγέθη αφενός και αφετέρου το πολύ μεγάλο του μέγεθος τον έκανε αισθητό σε μια τεράστια περιοχή που ξεκινά από το Νέο Δελχί, περνά από το Καράτσι του Πακιστάν, συνεχίζει καλύπτοντας όλο το Ιράν και καταλήγει στις χώρες του περσικού Κόλπου. Είναι από τις ελάχιστες φορές που κτίρια ταρακουνήθηκαν από σεισμό σε Αμπού Ντάμπι και Κατάρ ενώ το ίδιο ισχύει και για το Νέο Δελχί.
Ένα από τα περίεργα χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου σεισμού είναι τα αντικρουόμενα στοιχεία αναφορικά με το εστιακό του βάθος. Με λίγα λόγια ακόμη και τώρα δεν μπορούν προσδιορίσουν το εστιακό του βάθος! Το ευρωπαϊκό CSME αρχικά έδινε εστιακό βάθος στα 100 χλμ. Στη συνέχεια το αμερικανικό USGS μείωσε το εστιακό βάθος θεαματικά στα 15,2 χλμ. για να το ξανανεβάσει πριν από λίγο στα 82 χλμ. περίπου ίδιο με την αναθεωρημένη εκτίμηση του CSME το οποίο αναφέρει τα 87 χλμ.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό στοιχείο είναι ότι δύο και πλέον ώρες από το σεισμό δεν έχει σημειωθεί κανένας μετασεισμός στην περιοχή. Το γεγονός χαρακτηρίζεται ως τουλάχιστον περίεργο καθώς σε ανάλογες περιπτώσεις οι μετασεισμοί που προέρχονται από ένα γεγονός τέτοιου μεγέθους είναι πολλοί και είναι αυτοί που δυστυχώς προκαλούν τα περισσότερα θύματα.
Όλα τα παραπάνω δημιουργούν εύλογα μια σειρά ερωτημάτων τα οποία τίθεται εδώ και παρά πολύ καιρό αναφορικά με την τεχνητή από ανθρώπους δυνατότητα πρόκλησης μεγάλων σεισμικών γεγονότων. Ένα από τα προγράμματα που φημολογείται ότι ανήκει σε αυτή την κατηγορία είναι το πρόγραμμα HAARP (High Frequency Active Auroral Research Program).
Η διεθνής κοινή γνώμη έστρεψε για πρώτη φορά την προσοχή της στα αρχικά HAARP το 1995. Η Ρωσία είχε ήδη καταγγείλει τις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις ότι χρησιμοποιούν παρόμοια όπλα και ότι τα είχε χρησιμοποιήσει προκαλώντας τον φονικό σεισμό των 7,2 Ρίχτερ στο Αφγανιστάν, το Μάρτιο του 2002.
Στα μέσα του 1990 στην Κρατική Δούμα της Ρωσίας είχε γίνει επερώτηση από 90 βουλευτές που υποστήριζαν ότι οι ΗΠΑ δημιουργούν ένα νέο γεωφυσικό όπλο που μπορεί να προκαλέσει αναταράξεις στον φλοιό της Γης με υψηλής συχνότητας ραδιοκύματα“.
Το 1995 δημοσιεύτηκε ένα βιβλίο 230 σελίδων, που συντάραξε την διεθνή κοινή γνώμη. Το βιβλίο είχε τίτλο Angels Don't Play This HAARP: Advances in Tesla Technology (Οι Άγγελοι δεν Παίζουν αυτό το HAARP - λογοπαίγνιο με την ελληνική λέξη άρπα-Harp - Πρόοδοι στην Τεχνολογία Τέσλα) και συγγραφείς του ήταν ο επιστημονικός ερευνητής δρ. Νικ Μπέγκις και η δημοσιογράφος Τζην Μάνιν.
Εκτός του ότι περιείχε αρκετές διαφωτιστικές λεπτομέρειες σχετικά με το σχεδόν άγνωστο ως τότε πρόγραμμα, το βιβλίο αυτό αποτελούσε και μια ανοικτή καταγγελία για τον «υψηλής συχνότητας βανδαλισμό του ουρανού» που ετοιμαζόταν να εξαπολυθεί από την Αλάσκα.
«Αυτό το πρόγραμμα δεν έχει καμιά σχέση με μουσικά όργανα ή με το βόρειο σέλας», ήταν η ειρωνική απάντηση της στρατευμένης πολέμιας του HAARP Μπάρμπαρα-Κλερ Ζίκουρ σε όσους ζητούσαν να πληροφορηθούν γι αυτό το πρόγραμμα, που ενώ δεν είχε χαρακτηριστεί ως απόρρητο, εντούτοις καλύφθηκε από την αρχή με πέπλα αοριστίας και μυστικότητας.
Σύντομα όμως όλοι κατάλαβαν ότι κάτι σημαντικό συνέβαινε στην Τζακόνα (Gakona) της κεντρικής Αλάσκα. Κάτω από τα μονίμως χιονισμένα βουνά του Σαιντ Ελίας Παρκ εγκαταστάθηκαν 360 κεραίες, ύψους 24 μέτρων η κάθε μία και συνολικής ισχύος 1,7 Gigawatt(!), ένα ραντάρ ασύμφωνης σκέδασης διαμέτρου 36 μέτρων, συσκευές ανίχνευσης, αποστασιόμετρα λέιζερ, μαγνητόμετρα, αισθητήρες υπερύθρων και οπτικές διατάξεις για την ανάλυση της φωτεινής ακτινοβολίας χαμηλού επιπέδου από την ατμόσφαιρα, πομποί, γεννήτριες, κλωβοί ελέγχου κ.α. Το HAARP αποτελεί στην ουσία μια εξελιγμένη μορφή «ιονοσφαιρικού θερμαστή».
Βομβαρδίζει το ανώτερο στρώμα της ιονόσφαιρας, η οποία εκτείνεται από 60 ως 900χλμ., με μια πανίσχυρη κατευθυνόμενη ηλεκτρομαγνητική ακτίνα. Η πρώτη εικόνα που προσπάθησε να περάσει το HAARP στην κοινή γνώμη ήταν ότι επρόκειτο για ένα επιστημονικό σχέδιο με στόχο την επιλεκτική τροποποίηση της ιονόσφαιρας για τη βελτίωση των τηλεπικοινωνιών.
Σύντομα όμως έγινε αντιληπτό ότι το αμερικανικό Πεντάγωνο ήθελε να εκμεταλλευτεί την ιονόσφαιρα για τους δικούς του σκοπούς. Σύμφωνα με ένα εμπιστευτικό εσωτερικό έγγραφο του Πενταγώνου «το πρόγραμμα HAARP έχει ως αντικείμενο, τον έλεγχο διαφόρων φυσικών χαρακτηριστικών της ιονόσφαιρας γα τη βελτίωση των στρατιωτικών συστημάτων διοίκησης, ελέγχου και επικοινωνιών». Η Κλερ Ζίκουρ επιμένει:
«Ο στρατός θα δώσει στην ιονόσφαιρα μια μεγάλη κλωτσιά για να δει τι θα συμβεί». Το HAARP χαρακτηρίζεται από τους πολέμιους του ως ένας «ουρανοθραύστης» (skybuster) με απρόβλεπτα αποτελέσματα.
Αν και το αμερικανικό Πεντάγωνο αρνείται την άμεση ανάμειξη του στο πρόγραμμα και υποβαθμίζει τη σημασία του, εντούτοις το DoD (Department of Defense) αναγκάστηκε να δώσει στη δημοσιότητα ορισμένες εφαρμογές του. Το HAARP δίνει την δυνατότητα στις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις να εκμεταλλευτούν το φαινόμενο του ηλεκτρομαγνητικού παλμού (EMP) στην ατμόσφαιρα, που μέχρι σήμερα μπορούσε να παραχθεί μόνο με πυρηνική έκρηξη.
Ως γνωστόν ο ηλεκτρομαγνητικός παλμός μπορεί να καταστρέψει κάθε ηλεκτρικό και ηλεκτρονικό σύστημα. Πέρα όμως από τις συμβατικές στρατιωτικές κι επιστημονικές εφαρμογές, το HAARP έχει και μια σειρά άλλων εξωτικών δυνατοτήτων που εξάπτουν τη φαντασία ακόμη και των πιο ψύχραιμων ερευνητών του χώρου της μυστικής τεχνολογίας.
Πιο αναλυτικά λοιπόν το HAARP μπορεί να έχει τις παρακάτω εφαρμογές: Η εκπομπή τεράστιων ποσοτήτων ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας στην ιονόσφαιρα μπορεί να την ωθήσει να συμπεριφέρεται σαν μια τεράστια κεραία κυμάτων ELF, που είναι σε θέση να πραγματοποιήσει διεισδυτικές «τομογραφίες» του υπεδάφους της γης.
Με άλλα λόγια, ακτινοβολώντας κύματα εξαιρετικά χαμηλών συχνοτήτων από τον ουρανό προς τη γη, είναι δυνατόν να σχηματιστεί εικόνα για το τι συμβαίνει στο εσωτερικό της. Η σταδιακή και επιλεκτική θέρμανση ενός συγκεκριμένου τμήματος του γήινου φλοιού, έχει ως αποτέλεσμα η εκτόνωση αυτής της απορροφημένης ενέργειας να γίνεται με την μορφή σεισμικής και ηφαιστειακής δραστηριότητας (σεισμικός πόλεμος).
Επίσης ο Ντέιβιντ Γιάροου, ηλεκτρονικός ερευνητής του Πανεπιστημίου ’λμπανι (Νέα Υόρκη), υποστηρίζει ότι το HAARP θα έχει σοβαρές επιδράσεις όχι μόνον στην ιονόσφαιρα αλλά και στο μαγνητικό πλέγμα της Γης: «Το HAARP δεν θα ανοίξει ΄τρύπες΄ στην ιονόσφαιρα. Αυτό είναι επικίνδυνα υποτιμητικό του τι θα προξενήσει μια ακτίνα γιγαβάτ του HAARP». Άλλοι πάλι υποστηρίζουν ότι το HAARP «θα πάλλει κάθε χορδή της Γαίας με άγριες, άτακτες, μη αρμονικές υψηλές συχνότητες.
Αυτές οι θορυβώδεις ωθήσεις θα προκαλέσουν δονήσεις στη γεωμαγνητική ροή». Παρά τις επίσημες διαβεβαιώσεις είναι φανερό ότι το κύριο βάρος της λειτουργίας του HAARP έχει δοθεί στην ανάπτυξη κλιματολογικών και σεισμικών όπλων. Το πρόγραμμα HAARP δεν είναι το μοναδικό του είδους. Από το 1948 έλαβαν χώρα περάματα κάτω από τον γενικό χαρακτηρισμό, Active Ionospheric Experiments.
Μερικές από τις πολλές κωδικές ονομασίες ήταν: EXCEDE, RED AIR, CHARGE IV, RIME, CRRES, WISP, ACTIVE, HIPAS, RADC, AIM. Υπάρχει περίπτωση να έχουν χρησιμοποιηθεί σεισμικά όπλα στην περίπτωση του Ιράν;
Τίποτα δεν αποκλείεται σε αυτά τα επίπεδα. Άλλωστε ένας καταστροφικός σεισμός, μια τεχνητή διέγερση ενός ρήγματος στον φλοιό της Γης, είναι "ο τέλειος φόνος": Δεν αποδεικνύεται ποτέ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου