Εδώ και μέρες μια φράση έχει καρφωθεί στο μυαλό μου. Τη διάβασα στο διαδίκτυο. Ήταν το σχόλιο ενός αναγνώστη σε ένα κείμενο που ανέλυε 10 λόγους για τους οποίους πρέπει να επαναστατήσουμε. Το σχόλιο του αναγνώστη προσέθετε και τον εντέκατο λόγο για να επαναστατήσεις : «Γιατί είσαι
Έλληνας , με προίκα DNA Τιτάνων»!
Κάτι ξεσηκώθηκε μέσα μου. Εννόησα αυτή τη φράση ως «εντολή που μας έχει δοθεί από το παρελθόν». Εντολή από τους προγόνους μας, να προστατέψουμε την πατρίδα από εχθρικά χέρια, να την παραδώσουμε στις επόμενες γενιές, λεύτερη, για να γεννήσει και πάλι ελεύθερους ανθρώπους, ελεύθερους Έλληνες.
Οι λέξεις αυτές, Πατρίδα και Ελευθερία , φέρουν στ’ αλήθεια σήμερα το πραγματικό νόημά τους ή τις έχουμε «ντύσει» αναλόγως, με ρούχα που ταιριάζουν στις σύγχρονες ανάγκες μας, που βολεύουν το στενό μας συμφέρον και τη μικροψυχία μας; Σκέφτηκα το άρθρο 120 του Συντάγματος που λέει «Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία». Και τώρα που το Σύνταγμα κουρελιάζεται από μια στρατιά απατεώνων και προδοτών, εγώ τι κάνω; Κάθομαι και τους κοιτώ να διαπράττουν το έγκλημα και να ασελγούν στο πληγωμένο σώμα της πατρίδας μου; Μήπως δεν έχω τελικά τον πατριωτισμό που νόμιζα πως ήταν άξονας των αρχών μου και των ηθικών μου αξιών; Μήπως σε προδίδω εγώ πρώτα πατρίδα μου; Μήπως κωφεύω και δεν ακούω πια την εντολή που είναι γραμμένη στο DNA μου, από τους ήρωες που γέννησες, αλλά ακολουθώ και συντάσσομαι με τις αισχρές πράξεις των προδοτών, που γνώρισες ανά τους αιώνες;
Τιμημένη και βαρά παρακαταθήκη οι τόσοι πολλοί ήρωές σου, ντροπιαστική και απεχθής αλήθεια οι τόσοι πολλοί προδότες σου.
Γέννησες τον Κολοκοτρώνη, μα γέννησες και αυτούς που τον βάλανε φυλακή. Δικό σου παιδί ο Καποδίστριας, δικά σου παιδιά και οι δολοφόνοι του. Από τη δική μήτρα ο Λεωνίδας, από αυτή και ο Εφιάλτης. Από σένα οι Σουλιώτισσες, από σένα και ο Πήλιος Γούσης. Οι πράξεις τους και η ζωή τους χάραξαν τον δρόμο για να βαδίσουν οι μελλοντικοί Έλληνες.
Δίνουν το παράδειγμα και μας καλούν να ακολουθήσουμε, οι μεν το ωραίο, το ιδανικό και το μεγαλείο, οι δε το φτηνό το άσχημο το ποταπό: «Αμύνεσθαι περι πάτρης» ή αμύνεσθαι περι πάρτης; «Ελευθερία ή θάνατος» ή κοίτα το συμφέρον σου και μη μιλάς για να εξασφαλίσεις χρυσές αλυσίδες στα χρόνια της δουλείας;
Ένας πόνος κόβει τα σωθικά μου. Εγώ πού βρίσκομαι; Εγώ ποιούς ακολουθώ; Έχω τα κότσια να πάω στην μεριά των ηρώων και να ακολουθήσω το παράδειγμά τους, ή είμαι συμφεροντολόγος και πάω από την μεριά των προδοτών;
Μεγάλη τιμή το πρώτο, βαριά κατηγορία το δεύτερο. Μέση οδός δεν υπάρχει; Κάτι σαν ουδετερότητα ας πούμε; Μια μέση λύση για να με βολέψει;
ΥΠΑΡΧΕΙ ! Είναι αυτή που σε κατατάσσει ανάμεσα σε κείνους που έβλεπαν να βάζουν φυλακή τον Κολοκοτρώνη και δεν μιλούσαν. Σ’ αυτούς που ήξεραν για τον φόνο του Καποδίστρια αλλά σώπαιναν γιατί δεν ήθελαν μπελάδες. Σ’ αυτούς που ξέρανε τι πάει να κάνει ο Εφιάλτης αλλά μαζεύτηκαν στο σπίτι τους και δεν μίλησαν γιατί φοβήθηκαν.. Σε βάζει μαζί με εκείνους που δωροδοκήθηκαν από τον Νενέκο για να μην ακολουθήσουν την επανάσταση και τον Κολοκοτρώνη, και να δεχτούν αδιαμαρτύρητα τον Τούρκο κατακτητή.
Τα σκέφτηκα όλα αυτά και ανατρίχιασα. Πώς λέγονται άραγε όλοι αυτοί που ακολουθούν τη μέση λύση, την ασφαλή οδό, την ώρα που καλούνται να πάρουν θέση απέναντι στα διλλήματα της ζωής; Πώς λέγονται αυτοί που αρνούνται να ακολουθήσουν τους ήρωες αλλά δεν θέλουν και την ρετσινιά του προδότη; Μια λέξη μου ήρθε στο μυαλό : ΔΟΥΛΟΙ ! Δούλοι που δεν τους αξίζει η λευτεριά, ούτε η αξιοπρέπεια. Δεν τους αξίζει η χαρά, δεν τους αξίζει το δικαίωμα να πατούν την ιερή γη, για την οποία οι ΗΡΩΕΣ έδωσαν την ζωή τους.
«Το δέντρο της Ελευθερίας ποτίζεται με αίμα» είπε ο Παπαφλέσσας , μα οι δούλοι δεν έχουν θέση στον ίσκιο του. Ας πάνε να κάνουν αυτό που γνωρίζουν…εκεί στο λιοπύρι, να δουλεύουν μέρα νύχτα, να κλίνουν τα γόνατα στον αφέντη και να τρέχουν να κάνουν το θέλημά του. Το πιάτο της ημέρας το εξασφάλισαν, μα από το δροσερό νερό της Ελευθερίας, δεν θα πιουν ποτέ! Και είναι νερό ζωογόνο, από πηγή αστείρευτη, φέρνει τον άνθρωπο κοντά στην αθανασία, γιατί το έδωσε πρώτα ο ίδιος ο Δημιουργός. Είναι το υλικό που φύσηξε ο Θεός στο «Είναι μας» για να πλάσει την ανθρώπινη φύση σου. Ουσία αθάνατη αλλά και εντολή στη ζωή σου : ΝΑ ‘ΣΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ !
Και ο ίδιος ο Δημιουργός σου, έτσι σου συμπεριφέρεται. Σέβεται την ελευθερία σου και περιμένει από σένα να σεβαστείς και να διαφυλάξεις το Δώρο Του. Να ακολουθήσεις την εντολή Του και να ζήσεις γι αυτό, και με αυτό από το οποίο έχεις φτιαχτεί. Και εσύ τί κάνεις ΔΟΥΛΕ; Έτσι ξεπληρώνεις το Δώρο; Κλείνεις τα μάτια και τα αυτιά για να μην ακούσεις την Εντολή Του; Τρέχεις να κρυφτείς να μη σε δει Ο Πλάστης, και με φύλλα συκής, προσπαθείς να καλύψεις τη γύμνια της ψυχής σου; Γυμνός, οικτρός και άθλιος, αφού τα παραχώρησες όλα για λίγη ασφάλεια. Ο δρόμος της δουλείας, σου φαίνεται πιο ήσυχος και των προτιμάς από αυτόν της Ελευθερίας που σε βάζει σε τόσους μπελάδες. Πρέπει συνεχώς να πολεμάς γι αυτήν! Αυτό κουράζει και είναι επικίνδυνο. Ένα πιάτο φαί θες μόνο και ας αποφασίζει άλλος για σένα. Ένα πιάτο φαί ,να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο, και θα κάνεις ό,τι σου πουν.
Αυτό θέλει και ο σκύλος της γειτόνισσας ΔΟΥΛΕ !
Οι σκέψεις μου με τάραξαν. Βλέπω ολοκάθαρα ότι η μεσαία ουδέτερη θέση, η θέση ανάμεσα στον ήρωα και τον προδότη, αυτή του ΔΟΥΛΟΥ είναι η πιο τραγική. Είναι ο εξανδραποδισμός της ανθρώπινης φύσης που σε τοποθετεί στην ίδια κατηγορία με τα ζώα. Πρόκειται για εσχάτη προδοσία απέναντι στην εντολή Του Δημιουργού.
Θυμήθηκα εκείνο το βιβλίο της Πηνελόπης Δέλτα που διάβασα πρόσφατα με τίτλο «Για την πατρίδα». Η γενναία γυναίκα, η μεγάλη συγγραφέας και αγνή πατριώτισσα γράφει: «Για την πατρίδα πρέπει να ξέρει κανείς και την τιμή του να θυσιάζει. Η τιμή μου έχει σημασία για τον εαυτό μου, κι εγώ είμαι ένας, θα περάσω και θα ξεχαστώ. Η πατρίδα όμως θα μένει, και η πατρίδα είναι όλες οι γενεές που πέρασαν, και οι γενεές που είναι, και εκείνες που θα έλθουν. Το σκοπό μου μόνο βλέπω…δεν σημαίνει τί στοιχίζει η εκτέλεσή του, φτάνει που εκτελείται».
Αυτή τη μεγάλη Ελληνίδα έβαλε τέλος στη ζωή της την άνοιξη του ’41 για να μη δει τη πατρίδα της σκλαβωμένη. Δεν ήταν αυτοκτονία από φόβο, αλλά πατριωτική πράξη με εφαλτήριο την Ελευθερία, όμοια με αυτή που έκαναν οι Σουλιώτισσες στο Ζάλογγο, σαν αυτή τη θυσία του καλόγερου Σαμουήλ το 1803, όταν ο Αλή πασάς καταλάμβανε το σουλιώτικο τετραχώρι.
Σε κάποιο άλλο σημείο του βιβλίου λέει: «Παντού και πάντα μπορεί να υπηρετήσει κανείς την πατρίδα του. Και την ζωή σου δεν έχεις δικαίωμα να την σπαταλήσεις ή να την πετάξεις. Ξόδεψέ την ή δώσε τη με τρόπο που να ωφελήσει. Δεν χρησιμεύει να πεθάνομε από αγάπη ή από λύπη για την πατρίδα. Πρέπει ο θάνατός μας, για να έχει αξία, να φέρει ωφέλιμο αποτέλεσμα».
Αφού λοιπόν η πατρίδα είναι όλες οι γενεές που πέρασαν, και οι γενεές που είναι, και εκείνες που θα έλθουν, εμείς τι κάνουμε για σένα πατρίδα; Εμείς, τα παιδιά του τώρα, πώς θα διασφαλίσουμε τη συνέχειά σου και θα σε παραδώσουμε έτσι όπως σε πήραμε-ΕΛΕΥΘΕΡΗ- στη γενιά που θα έλθει;
Φέρουμε στο DNA μας, έστω κάτι μικρό, από τον πατριωτισμό της Πηνελόπης Δέλτα; Τα φυσικά της εγγόνια, (Αντώνης Σαμαράς) δεν τίμησαν το όνομα της. Προτίμησαν να παίξουν τον σκοτεινό παιχνίδι της προδοσίας. Εμείς τί θα επιλέξουμε; Το ρόλο του δούλου ή του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΕΛΛΗΝΑ;
Είθε, να πάρουμε την σωστή απόφαση!
Κλείνω, με ένα υπέροχο ποίημα του Καρυωτάκη, που τραγούδησε ο Νίκος Ξυλούρης.
Κ.Γ. Καρυωτάκης
Στο ἄγαλμα τῆς ἐλευθερίας ποὺ φωτίζει τὸν κόσμο
Λευτεριά, Λευτεριά, σχίζει, δαγκάνει
τοὺς οὐρανοὺς τὸ στέμμα σου. Τὸ φῶς σου,
χωρὶς νὰ καίει, τυφλώνει τὸ λαό σου.
Πεταλοῦδες χρυσὲς οἱ Ἀμερικάνοι,
λογαριάζουν πόσα δολάρια κάνει
σήμερα τὸ ὑπερούσιο μέταλλό σου.
Λευτεριά, Λευτεριά, θὰ σ' ἀγοράσουν
ἔμποροι καὶ κονσόρτσια κι ἑβραῖοι.
Εἶναι πολλὰ τοῦ αἰῶνος μας τὰ χρέη,
πολλὲς οἱ ἁμαρτίες, ποὺ θὰ διαβάσουν
οἱ γενεές, ὅταν σὲ παρομοιάσουν
μὲ τὸ πορτραῖτο τοῦ Dorian Gray.
Λευτεριά, Λευτεριά, σὲ νοσταλγοῦνε,
μακρινὰ δάση, ρημαγμένοι κῆποι,
ὅσοι ἄνθρωποι προσδέχονται τὴ λύπη
σὰν ἔπαθλο τοῦ ἀγῶνος, καὶ μοχθοῦνε,
καὶ τὴ ζωὴ τους ἐξακολουθοῦνε,
νεκροὶ ποὺ ἡ καθιέρωσις τοὺς λείπει.
ΘΩΜΑΗ ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟΥ
Πηγή : Τρικλοποδιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου