Για του αγρότες με Καγιέν και επισκέψεις στα χιονοδρομικά ή για τους άλλους με τις βίλες και τις παχυλές επιδοτήσεις δεν ξέρω να σας μιλήσω. Ούτε για αυτούς με τα 4Χ4 που έχουν για φίλους τους υψηλά ιστάμενους και ανοίγουν μπουκάλια για πάρτη τους στα ξενυχτάδικα. Δεν μπορώ επίσης να μιλήσω για τους αγρότες που δίνουν εντολές από το κινητό τους στους εργάτες όσο εκείνοι απολαμβάνουν φραπέ στην καφετέρια του διπλανού χωριού περιμένοντας την διαγραφή των χρεών τους.
Μπορώ όμως να μιλήσω για έναν αγρότη που ξυπνούσε χαράματα για να φροντίσει τα ζωντανά του, που πάει να πει να τα ταΐσει, να τα ποτίσει, να τα αρμέξει, όλα με το χέρι και με την ψυχή στο στόμα να παραδώσει το γάλα του στην γαλακτοβιομηχανία που το έπαιρνε το κιλό, τόσο, όσο κοστίζει μισό λίτρο νερό από το περίπτερο και να ανέβει, μόλις φέξει για τα καλά, στο τρακτέρ για να βρεθεί στο χωράφι. Πότισμα και ξεχορτάριασμα και μάζεμα με τα χέρια σκισμένα, όλο πληγές και σημάδια. Όλη μέρα κάτω από τον ήλιο, με μια μικρή ανάπαυλα μόνο για νερό και φαγητό κι ύστερα πάλι με την Δύση επιστροφή και δουλειά στα ζωντανά, γιατί κι εκείνα αυτόν και την αγρότισσα γυναίκα του περίμεναν. Μπορώ να σας μιλήσω με ακρίβεια για έναν τέτοιο αγρότη, που το πρώτο πράγμα που έσβηνε ήταν τα χρέη του στην Αγροτική, κάθε χρόνο, κι ύστερα κοίταζε αν περισσεύει κάτι και για το σπίτι του. Πού έτρεχε να πληρώσει τον Αλωνάρη γιατί δεν ήθελε να χρωστά ούτε δραχμή, το είχε για ντροπή, και που όταν καμιά φορά έβαζε εργάτες στο χωράφι του, πολύ σπάνια, ακουμπούσε στο τέλος της ημέρας στα χέρια τους το μεροκάματο, άνθρωποι κι εκείνοι πρέπει να ζήσουν, και φρόντιζε με την γυναίκα του κάτι να τους τρατάρει.
Αυτόν τον αγρότη γνώρισα. Μ’ αυτόν μεγάλωσα. Με έναν άνθρωπο που πότιζε τη γη με τον ιδρώτα του προσώπου του και που όταν οι παραγωγές πήγαιναν καλά, ενίσχυε τον εξοπλισμό του και τις εγκαταστάσεις της δουλειάς του προσπαθώντας για το καλύτερο. Αυτόν τον αγρότη, τον πατέρα μου, έψαχνα σήμερα στα πρόσωπα των αγροτών –κτηνοτρόφων που χωρίς να αποφύγουν το κομματικό καπέλωμα διαμαρτυρήθηκαν και διατράνωσαν την αγωνία τους για το σήμερα και το αύριο του χώρου τους. Είμαι σίγουρη πως με πολλούς από τους παραγωγούς θα είχε πολλά να πει κι εκείνος σήμερα συμφωνώντας στο τέλος με αυτό που περιγράφει καλύτερα μια μικρασιάτικη παροιμία που λέει: «Απ΄του πεθαμένου το μάτι μην περιμένεις δάκρυ.» Γι αυτούς τους αγρότες, είναι αργά πια για δάκρυα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου