Τι κρύβει άραγε η σιωπή της Άγκυρας;

 

Η καταφανής ελληνική οικονο­μική (και όχι μόνο) αδυναμία επιβάλλει, πού και πού, να ρίχνουμε μια ματιά στα ανατολικά, εκεί απ’ όπου διατυπώνονται οι αμφισβητήσεις επί της ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο. Η προσεκτική παρακολούθηση της κατάστασης στην Τουρκία, θα πρέπει να υπογραμμιστεί, επιβάλ­λεται για έναν ακόμη λόγο:

Το επόμενο μετεκλογικό δύσκολο διάστημα η όποια ελληνική κυβέρνη­ση προκύψει, πιθανότατα, θα κληθεί με πιεστικό τρόπο να αντιμετωπίσει, εκτός όλων των άλλων απαιτήσεων των πιστωτών, και τις οδηγίες τους για την διευθέτηση ελληνοτουρκικώνζητημάτων, τα οποία εμποδίζουν τη διεξαγωγή ερευνών και εξόρυξης πε­τρελαϊκώνκοιτασμάτων στο Αιγαίο και στην ΑΟΖ νότια του Καστελόριζου.

Γι’ αυτήν ακριβώς την υπόθεση των πετρελαίων το «Π» θα επανέλθει δρι­μύτερο όσο... δεν μπορείτε να φαντα­στείτε μετά τις εκλογές...

Προς το παρόν, ας ρίξουμε τη ματιά μας στην Τουρκία, με τη βοήθεια δύο αναλύσεων τουStratfor (ή, αν προτι­μάτε, της... «σκιώδους CIA», όπως έχει αποκληθεί), οι οποίες - θα πρέπει να σημειωθεί - αναρτήθηκαν στην ιστοσελίδα τού πάντοτε καλά πληροφορη­μένου αμερικανικού ιδρύματος το τε­λευταίο δεκαπενθήμερο.

Το... ζουμί

Το (αμερικανικό) ζουμί των αναλύ­σεων μπορεί να συνοψιστεί ως εξής:

Η Τουρκία από το 1991 (διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης) διεκδικεί με συνέ­πεια τον ρόλο τηςτοπικής υπερδύνα­μης. Αυτό αποτυπώνεται στην αλμα­τώδη αύξηση των στρατιωτικώνδυνα­τοτήτων της με τον εκσυγ­χρονισμό των Ενό­πλων Δυνάμεών της και την από­δοση των συστη­ματικών επενδύ­σεων που έκανε στην πολεμική της βιομηχανία.

Με την εξάλειψη της σοβιετικής «απειλής», η Τουρκία άρχισε να απο­κτά και να διευρύνει τα περιθώρια αυ­τονομίας κινήσεων από την πατρωνία της Ουάσιγκτον.

Καθοριστικά σημεία για τη σχετική αποδέσμευση της Άγκυρας από το αμερικανικό άρμα θεωρείται:

♦ Πρώτον, το 2003, όταν η κυβέρ­νηση των «ισλαμιστών» του Ερντογάν δεν επέτρεψε την αμερικανική εισβο­λή στο Ιράκ από το τουρκικό έδαφος.

♦ Δεύτερον, το 2010, όταν ο Ερντο­γάν επέλεξε να πλησιάσει τον αραβι­κό κόσμο εις βάρος της στρατηγικής τουρκοϊσραηλινής σχέσης, η οποία είχε οικοδομηθεί με αμερικανική κα­θοδήγηση. Το γεγονός αυτό, όπως εί­ναι γνωστό, εκδηλώθηκε θεαματικά με την επιχείρηση διάσπασης του ισ­ραηλινού αποκλεισμού της Γάζας από τουρκικό στολίσκο και τη βίαιη αντί­δραση της κυβέρνησης του Ισραήλ.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο που μόλις παραπάνω σκιαγραφήσαμε, αξίζει να υπογραμμιστεί η παρατήρηση - επι­σήμανση των Αμερικανών (Stratfor) την οποία οι κυβερνώντες στην Αθή­να ασφαλώς έχουν κατά νου, υποθέ­τουμε... Σύμφωνα λοιπόν με αυτήν την επισήμανση, η Τουρκία έχει αποφύ­γει να χρησιμοποιήσει τις σημαντικές στρατιωτικές της δυνατότητες, παρά το γεγονός ότι έχει την ευκαιρία.

Πράγματι, αν εξαιρέσουμε τη διαρ­κή κινητοποίηση των τουρκικών δυ­νάμεων κατά τωνΚούρδων ανταρτών (στο αμερικανικό προτεκτοράτο - Βό­ρειο Ιράκ), η Άγκυρα έχει αποφύγει να εμπλακεί άμεσα στρατιωτικά στη Συ­ρία και πολύ περισσότερο να εντείνει τη στρατιωτική ένταση με το Ισραήλ.

Σύμφωνα με την αμερικανική ανά­λυση, θα πρέπει να υπογραμμιστεί ότι αυτή η «σιωπή» των τουρκικών στρα­τιωτικών δυνατοτήτων, πέρα από μια συνετή διαχείριση της δύναμής της, υποδηλώνει πρώτα και κύρια την εντο­νότατη εσωτερική διαμάχη μεταξύ του συστήματος εξουσίας που έχει οικοδομήσει την τελευ­ταία δεκαετία ο Ερντογάν και του ξεδοντιασμένου μεν, αλλά ακόμη παρόντος κεμαλικού στρατιωτικού κατεστημένου.

Πλήγματα

Για το Stratfor και άλλους αναλυτές, αυτή η εσωτερική μάχη εντός του τουρ­κικού κράτους όχι απλώς δεν έχει τε­λειώσει, αλλά ούτε καν έχει κριθεί, πα­ρά τα συντριπτικά πλήγματα που έχει δεχτεί από το «ισλαμικό» κόμμα του Ερντογάν το κεμαλικό κατεστημένο.

Σε ό,τι αφορά τη χρεοκοπημένη Ελ­λάδα, της οποίας τη διακυβέρνηση επί της ουσίας ασκούν οι εγχώριοι... επίτροποι των επιτρόπων, όλη αυτή η εσωτερική σύγκρουση στην Τουρκία, η αναζήτηση νέων ισορροπιών μεταξύ των δυνάμενων (Τουρκία - ΗΠΑ - Ισρα­ήλ) που «παίζουν μπάλα» στην περιο­χή, καθώς και το παιχνίδι για την ανα­ζήτηση και εξόρυξηενεργειακών πό­ρων που έχει αρχίσει, μόνο ανησυχία μπορούν να προκαλέσουν.

Κι αυτό διότι η χώρα, με δεδομένη και με κάθε επισημότητα ομολογημέ­νη την απεμπόλησητης εθνικής της κυριαρχίας στο πλαίσιο των δανεια­κών συμβάσεων, δεν έχει στρατηγική και απλώς παρακολουθεί πού θα «κά­τσει η μπίλια». Ελπίζοντας...