Οι μεγάλοι ηγέτες χαρακτηρίζονται για τις σωστές, ψύχραιμες και με διορατικότητα αποφάσεις. Αγνοούν τις σειρήνες του λαϊκισμού και των εφήμερων εντυπώσεων και με γνώμονα το συμφέρον της χώρας των, την δικαιοσύνη αλλά και την διεθνή ειρήνη λαμβάνουν τις αποφάσεις αυτές που υπηρετούν τα παραπάνω. Παρατηρούμε το τελευταίο χρονικό διάστημα ένα γαϊτανάκι δηλώσεων, «σοβαρών αναλύσεων» και «βαθυστόχαστων σχολιασμών» από μέρος των ΜΜΕ, αλλά και από κυβερνητικούς αξιωματούχους, για το τι θα πρέπει η δεν πρέπει να γίνει στην Συρία και στο Ιράν. Συνήθως οι πιο δυνατές κραυγές είναι οι άναρθρες, έτσι και στην συγκεκριμένη περίπτωση, άναρθρες είναι οι πολεμικές κραυγές των άσχετων, η των ένοχα γνωριζόντων, που καλούν από την ζεστασιά και ασφάλεια του καναπέ των, τις ΗΠΑ, το Ισραήλ, την Δύση να τιμωρήσουν παραδειγματικά τα μαύρα πρόβατα της Μέσης Ανατολής, το Ιράν, που άκουσον άκουσον, τολμά να προσπαθεί να αποκτήσει ατομικά όπλα (που είσαστε και τι κάνατε όταν η Ινδία και το Πακιστάν αποκτούσαν πυρηνικά όπλα πριν λίγα μόλις χρόνια;) και την Συρία, που το «άθλιο και τυραννικό καθεστώς δολοφονεί τους πολίτες του» και οι αγωνιστές του «απελευθερωτικού στρατού» αγωνίζονται για την δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ξέρετε η πρώτη αρχή της προπαγάνδας είναι η «αρχή της μισής αληθείας», όπου δεν λες ψέματα, αλλά μόνο την μισή αλήθεια, που τελικά είναι ένα μεγάλο ψέμα, χωρίς να έχεις πει ψέμα. Για να κατανοήσουμε καλύτερα την κατάσταση θα αναφέρουμε τα πραγματικά γεγονότα, τεκμηριωμένα, τι συμβαίνει ακριβώς και τότε το συμπέρασμα και η αλήθεια βγαίνουν αβίαστα.
Παρεστήκαμε μάρτυρες και μάλιστα live από τις τηλεοράσεις μας στην εισβολή των Αμερικανικών και Βρετανικών (μην τους ξεχνάμε) δυνάμεων στο Ιράκ, τον Μάρτιο του 2003 και την ανατροπή και εκτέλεση του Σαντάμ. Βάσει των προτύπων της Νυρεμβέργης, που ισχύουν από το 1946, η επιχείρηση αυτή ήταν ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ. Αμέσως ξεκίνησε η σφαγή μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών, των δύο μεγάλων θρησκευτικών κοινοτήτων του Ιράκ. Ο εμφύλιος αυτός σπαραγμός, διέσωσε την αμερικανική επέμβαση. Παρόλα αυτά, αρκετοί Σουνίτες βρήκαν τον χρόνο ώστε να πολεμήσουν και τους Αμερικανούς κατακτητές, σε βαθμό που τους δυσκόλεψαν να καταλάβουν την Βαγδάτη, παρά την μεγάλη χρήση βίας.
Το αποτέλεσμα της αμερικανικής εισβολής φυσικά όπως αποδείχτηκε τελικά, δεν ήταν ούτε η επικράτηση της δημοκρατίας, ούτε των δικαιωμάτων των γυναικών, ούτε η καταστροφή των όπλων μαζικής καταστροφής, που ούτως ή άλλως δεν υπήρχαν, όπως είχαν ξεκαθαρίσει εκ των προτέρων οι ειδικοί επιθεωρητές.
Το αποτέλεσμα της επιχείρησης αυτής (εισβολή και κατοχή ξένης χώρας λέγεται) ήταν η μεταβίβαση της πολιτικής ισχύος από τους Σουνίτες στους Σιίτες, η ισλαμική εκδοχή των οποίων ταιριάζει με την αντίστοιχη του Ιράν. Έτσι, η εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ, απλά ανέτρεψε μια κοσμική κυβέρνηση, εγκαθιστώντας μια άλλη (σιιτική) που συμμαχεί με την Τεχεράνη! Εδώ θα πρέπει να παρατηρήσουμε τους συσχετισμούς, για να καταλάβουμε την συλλογιστική των ιθυνόντων της αμερικανικής πολιτικής.
Η Συρία έχει μια κοσμική κυβέρνηση, εκλεγμένη σύμφωνα με τα αραβικά πρότυπα και δεδομένα και όχι με τα δυτικά (και έχει σημασία αυτό), όπως αυτή που είχε και το Ιράκ, πριν την αμερικανική εισβολή. Οι κοσμικές κυβερνήσεις έχουν ιδιαίτερη σημασία στον Αραβικό χώρο, λόγω της μεγάλης διαίρεσης του πληθυσμού μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών. Οι κοσμικές κυβερνήσεις είναι αυτές που αποτρέπουν τη σφαγή μεταξύ των δυο θρησκευτικών αυτών ομάδων. Δείτε τι συνέβαινε πριν στο Ιράκ και στην Συρία, πριν τον εμφύλιο.
Τώρα, η Αμερική σκέφτεται να κάνει το ίδιο τραγικό και ηλίθιο συνάμα λάθος και στην Συρία. Και λέμε σκέφτεται, γιατί ευτυχώς υπάρχουν ακόμη σκεπτικιστές και προβληματισμένοι άνθρωποι και έτσι ακόμη δεν έχει ληφθεί κάποια απόφαση.
Επιχειρήματα που υπερθεματίζουν, βρίσκει κανείς άφθονα, όπως π.χ. στους ''New YorkTimes'': ''Ο πόλεμος στη Βοσνία έδειξε πως η βάση για οποιαδήποτε λύση θα πρέπει να είναι μια ισότητα των αντιμαχομένων δυνάμεων. Έτσι και τώρα, πρέπει να ενταθούν οι προσπάθειες, για να πάρουν όλοι τα όπλα κα να προσχωρήσουν στον ελεύθερο συριακό στρατό. Έχει έρθει ο χρόνος της απόσβεσης της επένδυσης».
Οι υποστηρικτές αυτής της επιλογής, του πολέμου, δεν εξηγούν πώς εκτεταμένη προμήθεια όπλων σε ένα ''στρατό'' όπως των Συρίων αντιφρονούντων θα δημιουργήσει ποτέ μια ''ισότητα των δυνάμεων'' με μία από τις μεγαλύτερες Αραβικές ένοπλες δυνάμεις στην περιοχή. Έτσι σύμφωνα με το Διεθνές Ινστιτούτο Στρατηγικών Μελετών, η ένοπλη αντιπολίτευση της Συρίας δεν απειλεί την επιβίωση του καθεστώτος Άσαντ. Άρα απλώς ο εμφύλιος θα διαρκέσει περισσότερο.
Σύμφωνα μάλιστα με την υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Hillary Clinton, η χώρα της προτίθεται να συμμαχήσει ακόμη και με την Αλ Κάιντα, προκειμένου να ανατρέψει τον Άσαντ. Δεν ξέρω αν είναι υπερβολή η το εννοούν, αν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Μήπως ήρθε η ώρα να συλληφθεί και η αμερικανική κυβέρνηση σύμφωνα με τους νόμους περί καταπολέμησης της τρομοκρατίας, που έχουν ψηφιστεί στις ΗΠΑ, αφού, όπως λέει η ίδια η ΥΠΕΞ διατηρεί σχέσεις με την Αλ Κάιντα;
Έχουμε αναφερθεί σε παλιότερα άρθρα για το θέμα της Συρίας, για τους λόγους που ώθησαν τους Αμερικανούς να εξοπλίσουν την λεγόμενη αντιπολίτευση, και πως ο αποκαλούμενος «απελευθερωτικός στρατός» αποτελείται από λιποτάκτες στρατιωτικούς, ναι λιποτάκτες με ότι επονείδιστο ακολουθεί την λέξη αυτή και με επικίνδυνα φανατικούς Ισλαμιστές – «Τζιχάντια». Έχουμε αναφερθεί στην αθέτηση από τους αμερικανούς της συμφωνίας του Ντωβίλ της Γαλλίας, Μάιος 2011, μεταξύ Ομπάμα-Νετβένεφ και φυσικά για τα στρατηγικά συμφέροντα της Ρωσίας στη Συρία. Έτσι λοιπόν είναι σαφέστατο ότι η αντιπαλότητα των Αμερικανών προς τον Άσαντ είναι καθαρή υποκρισία. Την 26η Φεβρουαρίου, η Συριακή κυβέρνηση διεξήγαγε δημοψήφισμα για ένα νέο Σύνταγμα, το οποίο θα θέτει χρονικά όρια στις θητείες των μελλοντικών προέδρων, και θα αποσύρει οριστικά το μονοπωλιακό καθεστώς που μέχρι σήμερα απολάμβανε το κόμμα Μπάαθ, του προέδρου Άσσαντ. Δηλαδή για τους γνωρίζοντες τα Αραβικά δεδομένα και πρότυπα αυτό είναι πραγματική επανάσταση. Και ας μας πουν οι «κολλητοί» των Αμερικανών στην περιοχή, πότε έγιναν εκλογές π.χ. στο Κατάρ ή στην Σαουδική Αραβία, η στο Μπαχρέιν, η στα ΗΑΕ για την εκλογή του ηγέτη των ή πότε προβλέπεται να εκφραστεί ο λαός για το καθεστώς της χώρας των. Εκεί ισχύει ακόμη το αναχρονιστικό «κληρονομικό σύστημα» των βασιλιάδων, Εμίρηδων, πριγκίπων κλπ, αλλά βλέπετε η αμερικανική εξωτερική πολιτική θεωρεί ότι υπάρχει και δημοκρατία και ελευθερία και ελεύθερες εκλογές και δικαιώματα γυναικών και όλα τα δημοκρατικά καλούδια, που κόπτονται για το Ιράκ, την Συρία κλπ.
Το 57.4% λοιπόν του Συριακού λαού προσήλθε στις κάλπες και ψήφισε. Ένα ποσοστό ανάλογο με αυτό που ψήφισε τον πρόεδρο Ομπάμα στις ΗΠΑ το 2008. Ως ποσοστό συμμετοχής, και παρά τον διεξαγόμενο εμφύλιο πόλεμο στη χώρα, ήταν κατά πολύ υψηλότερο από τα αντίστοιχα ποσοστά των Αμερικανών εκλογέων, που ψήφισαν για πρόεδρο των ΗΠΑ, σε εννιά εκλογικές μάχες, από το 1972 ως το 2004. Έτσι, το νέο σύνταγμα της Συρίας υπερψηφίστηκε με 89.4%. Ναι 89,4% ποσοστό.
Η Ουάσιγκτον όμως κατήγγειλε το δημοκρατικό αυτό δημοψήφισμα, και επιμένει ότι θα πρέπει να ανατραπεί η συριακή κυβέρνηση, για να έρθει επιτέλους η δημοκρατία στη χώρα!
Οι δε σύμμαχοι των Αμερικανών στην περιοχή, οι κολαούζοι των, σε κάποιες μη εκλεγμένες πετρελαϊκές μοναρχίες, δηλώνουν ξεδιάντροπα και με περισσή μισαλλοδοξία και απύθμενο θράσος έτοιμες να προσφέρουν όπλα στους Ισλαμιστές αντάρτες, προκειμένου να έρθει η δημοκρατία στην Συρία, κάτι βέβαια που δεν επιθυμούν για τον εαυτό τους. Και δεν σκέφτονται ότι με την στάση τους αυτή, ίσως αύριο να έλθει και η δική τους σειρά.
Σύμφωνα με τον εξαίρετο Αμερικανό αναλυτή Paul Craig Roberts, σε άρθρο του στο ForeignAffairs μας αποκαλύπτει με ανατριχιαστικό τρόπο τις μεθόδους και τα αποτελέσματα της Αμερικανικής πολιτικής στην Βόρεια Αφρική και Μέση Ανατολή, αλλά και αυτό είναι το σπουδαιότερο την αφαίρεση κυριαρχικών δικαιωμάτων των ίδιων των Αμερικανών πολιτών, με το πρόσχημα της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας.
Γράφει ο Paul Craig Roberts : «Για την Αμερική, η δημοκρατία αποτελεί όπλο μαζικής καταστροφής. Όταν η Ουάσιγκτον φέρνει τη δημοκρατία σε κάποια χώρα, αυτό σημαίνει την καταστροφή της χώρας αυτής, όπως είδαμε να γίνεται στο Ιράκ, και στην Λιβύη. Η Αμερικανική εκδοχή της δημοκρατίας, κάθε άλλο παρά δημοκρατία είναι. Η Λιβύη βυθίστηκε στο χάος, δεν διαθέτει μια αποτελεσματική κυβέρνηση, και αποτελεί έναν εφιάλτη στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Στο Ιράκ, οι Αμερικανοί εγκατέστησαν ως πρόεδρο τον Nouri al-Maliki, που έχασε μια εκλογική μάχη αλλά παραμένει στην εξουσία. Έχει καταγγείλει τον αντιπρόεδρό του ως τρομοκράτη, και διέταξε την σύλληψή του. Χρησιμοποιεί δε την αστυνομία, προκειμένου να συλλαμβάνονται Σουνίτες πολιτικοί. Ο Άσαντ της Συρίας είναι σαφώς πιο δημοκράτης από τον Malikι.
Εδώ και μια ολόκληρη δεκαετία, η Ουάσιγκτον ονομάζει την ωμή βία, που χρησιμοποιεί στη Μ. Ανατολή, ως φορέα δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Παράλληλα, καταστρέφει και την δημοκρατία στις ΗΠΑ. Έχει επαναφέρει τα βασανιστήρια, και άλλα πολλά παρόμοια αναχρονιστικά εργαλεία. Έχει καταργήσει την δικονομική προστασία, και το Habeas Corpus. Με πρωτοβουλία του Ομπάμα, το Κογκρέσο πέρασε νόμο (με μεγάλη πλειοψηφία) που επιτρέπει σε Αμερικανούς πολίτες να κρατούνται επ΄ αόριστον, χωρίς δίκη, και χωρίς στοιχεία. Οι κατ` οίκον έρευνες χωρίς εντάλματα, η παρακολούθηση των πολιτών, όλα αυτά που ήταν παράνομα και αντισυνταγματικά πριν από μερικά χρόνια, σήμερα αποτελούν καθημερινότητα’.
Ο Ομπάμα μάλιστα πέτυχε το δικαίωμα, χωρίς κανέναν νόμο, να μπορεί να διατάζει την δολοφονία οποιουδήποτε Αμερικανού, οπουδήποτε στον κόσμο, αν η κυβέρνηση αποφασίσει, χωρίς κανένα επιβαρυντικό στοιχείο, ότι αυτός αποτελεί απειλή για αυτήν. Οποιοσδήποτε Αμερικανός μπορεί να χάσει τη ζωή του, με βάση την υποκειμενική άποψη της εκτελεστικής εξουσίας, η οποία τείνει να μείνει η μόνη εξουσία στις ΗΠΑ. Οι άλλες δυο (εξουσίες) έχουν εξαφανιστεί φοβισμένες, κάτω από την σκιά της «καταπολέμησης της τρομοκρατίας».
Μετά από αυτά που αναφέρει ο έμπειρος και αντικειμενικός Αμερικανός αναλυτής αντιλαμβανόμαστε πλέον καθαρά ότι όλα τα επιχειρήματα των Αμερικανών και λοιπών δορυφόρων των περί δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι αίολα και προσχηματικά. Εδώ μέσα στην Αμερική έχουν περάσει νόμοι, που αντιτίθεται στα συνταγματικά δικαιώματα των Αμερικανών πολιτών, οι οποίοι έχουν απολέσει όλα τα δικαιώματα που πέτυχαν επαναστατώντας εναντίον του βασιλιά Γεωργίου ΙΙΙ τον 18ο αιώνα. Θα ενδιαφερθεί λοιπόν και θα θέλει τόσο πολύ η Ουάσιγκτον να φέρει την δημοκρατία στην Μέση Ανατολή (με την εξαίρεση της Σ. Αραβίας, του Μπαχρέιν, του Κατάρ, και των ΗΑΕ, για τους λόγους που αναφέραμε), στην Αφρική, στο Ιράν, στο Αφγανιστάν, στη Ρωσία, και στη Κίνα; Όχι βέβαια και είναι αυταπόδεικτο. Έτσι λοιπόν όλα τα βαθυστόχαστα και περισπούδαστα «κείμενα» των αναλυτών και οι προσπάθειες των ΜΜΕ περί δημοκρατίας, ελευθερίας και δικαιωμάτων του ανθρώπου στην Μέση Ανατολή και αλλού και φυσικά των ενεργειών που ΠΡΕΠΕΙ να αναληφθούν από τις ΗΠΑ και την Δύση για την εγκαθίδρυσή των σε αυτές τις χώρες αποτελούν καταγέλαστη και άθλια προπαγάνδα των πληρωμένων κονδυλοφόρων. Ο σκοπός είναι σαφής και αποκαλύπτεται: Η παγκόσμια κυριαρχία της Νέας Τάξης Πραγμάτων, που εκφράζεται απόλυτα από τις ΗΠΑ, την Αγγλία, το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα και τους συμμάχους-κολαούζους των.
10/3/2012
*Ο Υποστράτηγος (ε.α.) Ιωάννης Μπαλτζώης ήταν πρώην Ακόλουθος Αμυνας Τελ Αβίβ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου