Χρέη που δεν είναι δυνατόν να πληρωθούν, δεν θα πληρωθούν - αν και δεν θέλει να το καταλάβει κανείς, όπως για παράδειγμα οι αγορές, το ΔΝΤ και η Γερμανία. Όσο πιο γρήγορα λοιπόν περιοριστεί, ελαφρυνθεί, μειωθεί ίσως το βάρος αυτών των χρεών, όπως το απόλυτο ύψος τους, οι δόσεις αποπληρωμής ή/και τα επιτόκια, τόσο λιγότερο οδυνηρή θα είναι η κοινωνική έκρηξη που υποχρεωτικά θα ακολουθήσει - γεγονός που αναλύσαμε οικονομικά, στο πρόσφατο άρθρο μας (η αποφυγή του χάους).
Αναλυτικότερα, η δυναμική των ιδιωτικών και δημοσίων χρεών, όπως αυτών της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Ελλάδας, της Μ. Βρετανίας, των Η.Π.Α., της Ιαπωνίας, καθώς επίσης όλων των άλλων υπερχρεωμένων κρατών, έχει ημερομηνία λήξης - είτε το αποδεχόμαστε, είτε όχι.
Επομένως, εάν δεν ακολουθήσουν σημαντικές, ριζικές αλλαγές, όπως το πάγωμα μέρους των πιστώσεων με τη βοήθεια των κεντρικών τραπεζών ή κάποιες ανάλογες, θα ενταθεί ο ρυθμός του καθοδικού σπειροειδή κύκλου - η κατάρρευση δηλαδή.
Τελικός προορισμός του δε θα είναι οι καταστροφικές εκρήξεις ωμής βίας σε πολλές μαζί περιοχές του πλανήτη - όπου η βία εμφανίζεται συνήθως ξαφνικά, απρόοπτα και απρόβλεπτα.
Ας μην ξεχνάμε πως η βία (συνήθως πηγάζει από τη φτώχεια, την ανέχεια, τον εξευτελισμό και την εξαθλίωση, τα οποία μεταλλάσσονται σταδιακά σε επικίνδυνο μίσος), μπορεί να προκληθεί σκόπιμα, εσκεμμένα - μέσα από τη χειραγώγηση ενός καταρρακωμένου πλήθους, το οποίο έχει χάσει όλες του τις ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον.
Ειδικότερα, εάν τυχόν δημιουργηθούν ομάδες, οι οποίες θα μπορέσουν να κατανοήσουν την τρομακτική δύναμη, καθώς επίσης την "ζωώδη" επιρροή της βίας, είναι πολύ εύκολο να χαθεί ο έλεγχος - με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν μεγάλες κοινωνικές αναταραχές και αιματηρές εξεγέρσεις, οι οποίες θα είναι εξαιρετικά δύσκολο, εάν όχι αδύνατον να ελεγχθούν.
Συνεχίζοντας, όσον αφορά την Ελλάδα, όπως επίσης τον υπόλοιπο ευρωπαϊκό Νότο, αργά ή γρήγορα οι πολίτες θα καταλάβουν ότι η διάσωση τους, έτσι όπως τους παρουσιάστηκε, δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα - αφού ουσιαστικά διασώθηκαν εκείνες οι τράπεζες των βορείων χωρών, οι οποίες είχαν δανείσει αφειδώς και ανεύθυνα χρήματα στο Νότο.
Την ίδια στιγμή, απαιτήθηκαν και συνεχίζουν να απαιτούνται τέτοιου είδους ανταλλάγματα από τις ελλειμματικές αυτές χώρες (πολιτική λιτότητας, μειώσεις ονομαστικών αμοιβών, τεράστια φορολόγηση, διωγμοί, δήμευση της ιδιωτικής περιουσίας κλπ.), τα οποία είναι αδύνατον ποτέ να τις οδηγήσουν στην έξοδο από την κρίση.
Πόσο μάλλον στην έξοδο από αυτήν την κρίση, η οποία θεωρητικά χαρακτηρίζεται ως ύφεση (recession), ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για μία μακροπρόθεσμη "καθίζηση" της οικονομίας (depression) - για μία βαριά οικονομική κατάθλιψη δηλαδή, όπως θα λέγαμε με όρους ανθρώπινης ψυχολογίας.
Τα εκατομμύρια άνεργοι, καθώς επίσης οι συνεχιζόμενες χρεοκοπίες τόσο κάποιων μεγάλων, όσο και σχεδόν του συνόλου των μικρομεσαίων επιχειρήσεων δημιουργούν πληγές, οι οποίες πολύ δύσκολα επουλώνονται στη χρονική διάρκεια μίας γενιάς - όσο και αν δεν θέλουμε καθόλου να το πιστεύουμε.
Σε τελική ανάλυση λοιπόν είναι φανερό ότι, πρόκειται για μία "τιμωρητική ενίσχυση" των χωρών του Νότου, η οποία θα επιβραδύνει μεν, αλλά δεν θα σταματήσει την πορεία τους προς την απόλυτη καταστροφή - ιδίως επειδή οι υποσχέσεις για ανάπτυξη είναι κενές περιεχομένου.
Ειδικότερα, όλες αυτές οι συνεχείς ανοησίες περί προσέλκυσης ξένων επενδύσεων, οι οποίες θα μπορούσαν να αντιστρέψουν την τάση, σταθεροποιώντας τις οικονομίες, με επόμενο στάδιο την ανάπτυξη, αργά ή γρήγορα θα πάψουν να πείθουν και να "παράγουν" ψευδείς ελπίδες για το μέλλον.
Το ίδιο θα συμβεί και με τις αποκρατικοποιήσεις - ο στόχος των οποίων δεν είναι ασφαλώς η ανάπτυξη, αλλά η αποκαθήλωση, καθώς επίσης η δολοφονία του κοινωνικού κράτους.
Ολοκληρώνοντας, χωρίς να ανήκουμε στους οπαδούς του Keynes (επειδή δεν θεωρούμε πως το κράτος μπορεί να επεμβαίνει εξυγιαντικά στην οικονομία σε περιόδους μεγάλων κρίσεων, αφού κάτι τέτοιο απαιτεί ικανότατους πολιτικούς, τους οποίους δυστυχώς σπάνια διαθέτει μία χώρα) ή του Marx (απαιτούνται εξαιρετικά ώριμες κοινωνίες, οι οποίες σήμερα μάλλον δεν υπάρχουν), δεν πιστεύουμε ούτε στις θεωρίες της νεοφιλελεύθερης σχολής του Μ.Friedman ή στις ηπιότερες του F.Hayek - οι οποίες ουσιαστικά Θεοποιούν την ιδιωτική πρωτοβουλία.
Κατά την υποκειμενική μας άποψη, όσο οι πολίτες δεν συμμετέχουν ενεργά στην οικονομική και λοιπή διαχείριση των κρατών τους (άμεση δημοκρατία), ψηφίζοντας οι ίδιοι τους νόμους και επιλέγοντας κάθε φορά εκείνη την εκτελεστική εξουσία, η οποία θα μπορεί να εφαρμόζει ορθολογικά τα κατάλληλα μέτρα (τα οποία διαφέρουν από χώρα σε χώρα, καθώς επίσης από εποχή σε εποχή), δεν πρόκειται να υπάρξει ελπιδοφόρο μέλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου