Τρεις εκδοχές για τον Αντώνη Σαμαρά, που καταρρέει ελπίζοντας...
Άρχισε η εκλογολογία. Κανείς δεν γνωρίζει τι θετικό μπορεί να προκύψει από όλο αυτό για τη χώρα. Ο «πρωθυπουργός» ψάχνει εναγωνίως για στηρίγματα είτε με δηλώσεις της Μέρκελ, είτε μέσα από το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, στο οποίο όμως έχει αρχίσει να αντιμετωπίζει εχθρότητα έως και αποδοκιμασία, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνα τα στελέχη της κυβερνώσας παράταξης που δείχνουν την έξοδο στον Αντώνη Σαμαρά.
Γράφει ο Παναγιωτίδης Μάρκος
Γεγονός είναι πως η χώρα βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στα τεράστια οικονομικά, αλλά και στα (ανυπέρβλητα, όπως όλα δείχνουν) πολιτικά της προβλήματα, ενώ η φτωχοποίηση των πολιτών αυξάνεται πλέον με γεωμετρικούς ρυθμούς.
Έτσι, μέσα σε ένα περιβάλλον στο οποίο σκιαγραφείται ολοένα και πιο έντονα το σκηνικό της απόλυτης καταστροφής, και με την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας να μεταφράζεται σε σημείο «ξεκαθαρίσματος» για την συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, τα αδιέξοδα τείνουν να γίνονται φρικώδη για το Μέγαρο Μαξίμου και κυρίως τον «πρωθυπουργό», που έχει κατορθώσει να συγκεντρώσει χαρακτηρισμούς που ίσως δεν απέχουν καθόλου από την έννοια του όρου «προδοσία»…
Τι θα κάνει, λοιπόν, ο Αντώνης Σαμαράς, έχοντας μπροστά του το ανυπέρβλητο εμπόδιο της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας; Θα συνεχίσει την αναζήτηση πρόθυμων (μη κυβερνητικών) βουλευτών που θα δεχθούν να ψηφίσουν κάποιον (οποιονδήποτε) για Πρόεδρο της Δημοκρατίας ή, θα επιλέξει μεταξύ της πρόωρης καθόδου σε εκλογές (γνωρίζοντας πως θα αντιμετωπίσει μία οικτρή ήττα που θα τον στείλει οριστικά και αμετάκλητα στο σπίτι του, για να συνεχίσει τις συζητήσεις του με τον Θεό) ή θα επιλέξει να ξεπεράσει τα όρια και να οδηγήσει την χώρα σε πολιτειακή ανωμαλία, μέσα από διαδικασίες που δεν προβλέπονται από το υπάρχον Σύνταγμα;
Αφού ξεκαθαρίσουμε πως το Σύνταγμα της χώρας δεν προβλέπει παράταση της θητείας του Προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά δεν προβλέπει, επίσης, και κενό στην Προεδρία της Δημοκρατίας (δηλαδή δεν είναι δυνατόν να αποχωρήσει ο Κάρολος Παπούλιας από την θέση του Προέδρου και να μην αντικατασταθεί άμεσα), γίνεται απολύτως κατανοητό πως τα χρονικά περιθώρια στενεύουν αφόρητα για τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος δεν είναι σε θέση να εκλέξει Πρόεδρο (έστω και έναν περιπτερά) κι έτσι είναι υποχρεωμένος να προχωρήσει στην εκλογή του νέου Προέδρου από την Ελληνική Βουλή και να αντιμετωπίσει την πτώση της κυβέρνησής του.
Η τελευταία προθεσμία για εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας είναι στις αρχές του Δεκεμβρίου τρέχοντος έτους, αφού οι προβλεπόμενες μετέπειτα διαδικασίες απαιτούν την παρέλευση τουλάχιστον ενός τριμήνου για την επαναφορά στην ό,ποια «ομαλή» πολιτική λειτουργία της χώρας (σχετικό άρθρο του Μανώλη Κοττάκη δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Επίκαιρα», τεύχος 256), με άγνωστη κυβέρνηση ή κυβερνητική σύσταση, που πιθανότατα δεν θα μπορεί να διαχειρισθεί την πολιτειακή ανωμαλία που θα εξελίσσεται, παρά μόνο εάν συμφωνηθεί μεταξύ δύο ισχυρών κομμάτων (π.χ. ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ ή ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ) μία αμφίβολης διάρκειας συγκυβέρνηση, η οποία με τη σειρά της δεν προβλέπεται να αντέξει για περισσότερο από 6 μήνες.
Η περίπτωση συγκυβέρνησης ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ θεωρείται η πλέον πιθανή, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δεσμευθεί πως δεν πρόκειται να συνεργαστεί ποτέ με το ΠΑΣΟΚ… Πόσο θα μπορέσει να αντέξει μία τέτοια κυβέρνηση, με τόσο διαφορετικά «υλικά»; Φυσιολογικά ούτε έναν μήνα, αλλά με επιτηδευμένες χρονοτριβές και με ενδιάμεση καλοκαιρινή περίοδο, είναι βέβαιο πως θα οδηγηθεί διάλυση και επανάληψη εκλογών τον Οκτώβριο του 2015.
Στο σενάριο αυτό, ο Σαμαράς είτε καταστρέφεται πολιτικά εάν δεν συμμετέχει σε συγκυβέρνηση με το ΣΥΡΙΖΑ, είτε παρατείνει την προσωπική του αγωνία παίρνοντας τη σημερινή θέση του Ευαγ. Βενιζέλου και προσπαθεί να επιβιώσει πολιτικά, με οποιοδήποτε κόστος για τον ίδιο αλλά και την χώρα.
Το φυσιολογικό σενάριο, που μπορεί να ακολουθήσει ο Αντώνης Σαμαράς, σε μία ύστατη προσπάθειά του να αποχωρήσει ησύχως και χωρίς να δημιουργήσει περαιτέρω προβλήματα στην χώρα (και δη στο πολίτευμά της), είναι να προκηρύξει εκλογές για το Νοέμβριο του 2014. Μάλιστα, εάν οι εκλογές (οι οποίες δεν πρόκειται να αναδείξουν αυτοδύναμη κυβέρνηση) απέχουν 2 έως 3 εβδομάδες από την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από το Κοινοβούλιο, ενδεχομένως να επιτρέψουν και συζητήσεις και συμφωνίες μεταξύ πολιτικών αρχηγών, με αποτέλεσμα την ομαλή ψήφιση και εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.
Πόσο εύκολο είναι, όμως, για τον σημερινό «πρωθυπουργό» να επιλέξει πρόωρες εκλογές, γνωρίζοντας πως θέτει εαυτόν πρόωρα σε πολιτική αυτοκτονία, οριστική απόσυρση και περαιτέρω λήθη και χλεύη από τον ελληνικό λαό;
Η απάντηση είναι πως εάν ο Αντώνης Σαμαράς επιθυμεί μία έντιμη αποχώρηση από την εξουσία (και την πολιτική σκηνή), θα προχωρήσει σε πρόωρες εκλογές. Η μέχρι στιγμής ανάδειξη των στοιχείων της προσωπικότητάς του, όμως, βεβαιώνει πως θα επιχειρήσει το… αδιανόητο. Δηλαδή, θα προσπαθήσει να αποφύγει όχι μόνο τις πρόωρες εκλογές, αλλά και την έγκαιρη ψηφοφορία της Βουλής για ανάδειξη του Προέδρου της Δημοκρατίας. Έτσι, θα κερδίσει ο ίδιος πολιτικό χρόνο διαχείρισης των υπαρχουσών δεσμεύσεών του προς την τρόικα, θα δημιουργήσει ταυτόχρονα ένα τεχνητό σκηνικό σύγκρουσης με το ΔΝΤ (ενδεχομένως και με το Βερολίνο) για να εισπράξει θετικές εντυπώσεις από τους πολίτες, και θα αφήσει τον χρόνο να εξελιχθεί άμα της αποχώρησης του Προέδρου της Δημοκρατίας, όπου και θα αναγκαστεί να προκηρύξει… εκλογές, έχοντας ήδη, όμως, δημιουργήσει πολιτειακό ζήτημα, είτε μέσω της κενής θέσης στην Προεδρία, είτε μέσω της παράτασης παραμονής στην Προεδρία από τον Κάρολο Παπούλια.
Φυσικά, μία τέτοια πολιτειακή ανωμαλία δεν μπορεί να «καθίσει» εάν δεν στηριχτεί απόλυτα από τα ΜΜΕ, των οποίων την στήριξη στον απόλυτο βαθμό είχε εξασφαλίσει έως σήμερα ο Αντώνης Σαμαράς. Με δεδομένη την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών, αλλά και την σιωπηλή αποδοχή του Αλέξη Τσίπρα από ΗΠΑ και Γερμανία, τίθεται επ’ αμφιβόλω εάν ο σημερινός «πρωθυπουργός» θα κατορθώσει να σταθεί (και να υποστηριχτεί) επαρκώς από τα (με μεγάλα τραπεζικά χρέη) ελληνικά ΜΜΕ. Η δημιουργία, έτσι, ενός απόλυτου πολιτικού χάους μέσα στην άνοιξη του 2014 θα λειτουργήσει ως πυροκροτητής ισχυρών πολιτικών εκρήξεων, μετασχηματισμών, μεταλλάξεων και συμμαχιών, που θα στοχεύσουν σε επαναληπτικές εκλογές μέσα στο φθινόπωρο του 2015, για να γίνει το τελικό πολιτικό «ξεκαθάρισμα»… Αυτό ακριβώς τα χάος θα προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν κάποιοι από τους σημερινούς «πρωταγωνιστές» της κυβέρνησης, για να εξαφανιστούν από τον πολιτικό χάρτη, να ξεχαστούν ή και να διαφύγουν ασφαλώς στο εξωτερικό (έχει συμβεί ήδη μία φορά με τα μεγάλα στελέχη του ΠΑΣΟΚ)…
Η χώρα, όμως θα έχει πληρώσει πανάκριβα την πολιτική σκοπιμότητα, έναντι του εθνικού οφέλους. Και οι ζημίες για την Ελλάδα ενδέχεται να είναι πολύ μεγαλύτερες από όσο μπορούν σήμερα να προϋπολογιστούν, αφού οι υπάρχουσες γεωπολιτικές κινήσεις και ανακατατάξεις, θα λειτουργήσουν κατά πάσα πιθανότητα εις βάρος του συνόλου των Ελληνικών εθνικών συμφερόντων και κυριαρχικών δικαιωμάτων…
Δυστυχώς, ή ευτυχώς, η μη κυβέρνηση Σαμαρά, αναμένεται να πέσει με πάταγο και να συμπαρασύρει στην καταστροφή της ό,τι απέμεινε μέχρι σήμερα από τη χώρα… Και οι ευθύνες σε μία τέτοια εξέλιξη δεν θα είναι μόνο του σημερινού «πρωθυπουργού», αλλά του συνόλου του πολιτικού συστήματος, το οποίο και επιτρέπει την συνεχή, κατά σύστημα και –από ότι όλα δείχνουν- σχεδιαζόμενη διάλυση όλης της χώρας. Εάν δεν κατορθώσουν οι πολιτικοί αρχηγοί της σημερινής αντιπολίτευσης (κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής) να ομονοήσουν και να σχηματίσουν ισχυρούς πολιτικούς χώρους, ακόμη και με αλλαγές προσώπων που «δεν τραβάνε», τότε θα συνεπωμιστούν τις ευθύνες του πρωθυπουργού που επέλεξε να κυβερνήσει τη χώρα «πεσμένος στα τέσσερα»…
Η Ελλάδα σήμερα έχει ανάγκη από σοβαρούς και υπεύθυνους πολιτικούς που θα την βοηθήσουν να βγει από το τέλμα της υπερχρέωσης και της κακομοιριάς και να μπορέσει να σταθεί αξιοπρεπώς στον μεταβαλλόμενο κόσμο. Η Ελλάδα σήμερα δεν έχει ανάγκη από κάποια κυβέρνηση που άλλα υπόσχεται και άλλα πράττει. Η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη από πολιτικούς απατεώνες, επειδή βρίσκεται στο κομβικό σημείο όχι της επιβίωσης, αλλά της συνέχειας της ύπαρξής της ως χώρα...
Η κρισιμότητα της χρονικής συγκυρίας απαιτεί μεγάλες πολιτικές αποφάσεις αλλά και προσωπικές υποχωρήσεις. Το διακύβευμα είναι η ίδια η χώρα και η θέση της στο παγκόσμιο πολιτικό γίγνεσθαι για τα επόμενα 100 χρόνια. Ποιος, πως και εάν θα υπάρξει κάποιος ή κάποιοι πολιτικοί αρχηγοί που θα αποφασίσουν να θέσουν εαυτόν ή εαυτούς στην υπηρεσία της πατρίδας, θα το παρακολουθήσουμε το επόμενο θερμότατο (πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά) διάστημα, στο οποίο αναμένεται να αναδειχθούν νέες προσωπικότητες και νέες πολιτικές δυνάμεις που θα αναλάβουν να σπρώξουν την χώρα προς τα εμπρός "καθαρίζοντας" το σημερινό ανίκανο, ελληνόφωνο και -για πολλούς- διεφθαρμένο πολιτικό τοπίο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου