Ποιά δύναμη θα συσπειρώσει τους Έλληνες απέναντι στις δυνάμεις κατοχής;

• Για να κατέβει ο πολύς λαός στις συγκεντρώσεις και στις πορείες θα πρέπει να πειστεί πως υπάρχει ένα πολιτικό κίνημα-οργάνωση που να μπορεί να το εμπιστευτεί

Υπάρχει ένα σύνολο εξηγήσεων που προσπαθούν να ερμηνεύσουν το γιατί ο “κόσμος” δεν αντιδράει μαζικά σε αυτή την επίθεση οικονομικής εξαθλίωσης, και έχουν προταθεί σαν τέτοιες ερμηνείες ο ατομισμός και το life-style, η έλλειψη ταξικής συνείδησης, ο φόβος της άγριας καταστολής που είδαμε, η προπαγάνδα των ΜΜΕ, η μοιρολατρεία, κλπ κλπ.

Είμαι βέβαιος πως οι περισσότερες εξηγήσεις ισχύουν. Ομως πέρα από αυτό θα πρέπει να λάβουμε επίσης υπόψη πως από τις πλατείες των Αγανακτισμένων πρέπει να πέρασε συνολικά το 1/3 του εκλογικού σώματος. Που σημαίνει πως εκείνοι που συμφωνούν με τις πλατείες είναι πολύ περισσότεροι και τουλάχιστον πάνω από το μισό του εκλογικού σώματος. Δηλαδή ο “κόσμος” αρχικά ήρθε.

Τι συμβαίνει και “τώρα” δεν έρχονται;

Είμαστε δηλαδή στην ίδια θέση κι εμείς οι Πλαταιείς (λολ) με την θέση στην οποία βρίσκονται τα αριστερά κόμματα. Τα οποία καλούνται να εξηγήσουν γιατί με τόση κοσμοχαλασιά και τέτοια επίθεση σε κατακτήσεις δυο αιώνων των κινημάτων των εργαζομένων, δεν καταφέρνουν ως κόμματα να συσπειρώσουν τον λαό και να κερδίσουν οπαδούς.

Νομίζω λοιπόν πως ενώ ισχύουν οι παραπάνω εξηγήσεις που παρέθεσα για την μη-προσέλευση, υπάρχει ακόμη μία, πολύ σοβαρή, που δεν την λαμβάνουμε υπόψη:

ΔΕΝ ΠΕΙΘΟΥΜΕ. Οπως ακριβώς δεν πείθουν και τα αριστερά κόμματα.

Δεν πείθουμε οτι μπορούμε να οδηγήσουμε τον λαό οργανωμένα ώστε να αντιμετωπίσει με επιτυχία την επίθεση που δέχεται ΚΑΙ στο οικονομικό πεδίο αλλά ΚΑΙ στο πεδίο της καταστολής (το “στρατιωτικό” σκέλος).

Διότι όταν σε μια πόλη, όπως έγινε στην Θεσσαλονίκη στην ΔΕΘ, γίνεται κατοχή και στρατιωτικός νόμος από μια μεραρχία 6.000 αστυνομικών, ο λαός έχει δίκιο να φοβάται να κατέβει ανοργάνωτος ΕΝΤΕΛΩΣ με τους “Πλαταιείς”. Γνωρίζοντας πως το ΠΑΜΕ και η ΓΣΕΕ, εκείνοι δηλαδή που έχουν μια οργάνωση που θα μπορούσε να “τα βγάλει πέρα” σε τέτοιες περιστάσεις, απλώς θα κάνουν την βόλτα τους και μετά θα εγκαταλείψουν το πεδίο της συγκέντρωσης. Και έτσι όποιος αποφασίσει να “κατεβεί”, θα απομείνει με τους Αγανακτισμένους μεν, ανοργάνωτους σχεδόν εντελώς, πολιτικά (και “στρατιωτικά”) δε.

Διότι δεν βλέπει ο λαός να υπάρχει κάποιου τύπου πολιτική οργάνωση ή κάποιου τύπου περιφρούρηση, στοιχεία που θα εγγυούνταν μια μαγιά εστιών πολιτικής αντίστασης.

Στις πλατείες ΔΕΝ έχουμε (δεν είχαμε καλύτερα, διότι τώρα δεν έχουμε σχεδόν καν πλατείες)
-ούτε πολιτική οργάνωση
-ούτε δημοκρατία

Εκτός κι αν εννοούμε δημοκρατία πως όποιος περνάει από την πλατεία ή κάνει την βόλτα του εκεί κοντά, μπορεί να πάρει μέρος και να ψηφίσει στην συνέλευση. Σαν η συνέλευσή μας να ήταν αντιπρόσωπος μιας οικουμενικότητας. Και όχι μιας ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ.

Εκτός κι αν αγνοούμε πως συνέλευση σημαίνει: πολιτικό σώμα ενός ΓΝΩΣΤΟΥ από τα πριν συνόλου. (Γνωστού με ονόματα, διευθύνσεις και τηλέφωνα. Και ει δυνατόν email, facebook, skype κλπ κλπ διευθύνσεις).

Δεν μπορεί να λειτουργήσει η δημοκρατία όταν η συνέλευση δεν έχει κατάλογο μελών. Δεν λειτουργεί έτσι αυτό το μηχανάκι. Θέλει κατάλογο.

Μέσα από μια τέτοια συνέλευση, ουσιαστικά πολιτική οργάνωση, στην οποία θα μπορούσε μεν να πάρει μέρος και να μιλήσει ή να ψηφίσει ο οποιοσδήποτε περαστικός αλλά με συμβουλευτική και όχι αποφασιστική ψήφο, θα είχαμε την δυνατότητα, κλωνοποιόντας την και ανά γειτονιά, να καλούμε τον “κόσμο” (με παπάκια και ντουντούκες και οτι άλλο μέσο σκεφτούμε) για την επόμενη συγκέντρωση-πορεία, έχοντας ουσιαστικά συστήσει μία πολιτική οργάνωση, βγαλμένη από τα σπλάγχνα του λαού, και την οποία θα μπορούσε έτσι να εμπιστευτεί ο λαός, ώστε να τον οδηγήσει στις επερχόμενες συγκρούσεις και να συνταχτεί στις γραμμές της για να πολεμήσει για τα δίκια του.

Οταν οι “Πλαταιείς” αποτελέσουμε πολιτική εναλλακτική ελπίδας, απέναντι στα κοινοβουλευτικά και εξωκοινοβουλευτικά κόμματα, που όλα είναι οργανωμένα με ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ, ο λαός θα αρχίσει σιγά σιγά να μας εμπιστεύεται.

Τώρα συνεχίζουμε να τον καλούμε σε κάτι εντελώς ανοργάνωτο τη στιγμή που ο εχθρός πυροβολεί με νομοσχέδια και εφαρμόζει στρατιωτικούς νόμους με μεραρχίες.