Ο ραγιαδισμός της συγκυβέρνησης

Γράφει ο Γεώργιος Λεονταρίτης 

Ραγιάς ήταν ο υπόδουλος Έλληνας κατά την εποχή της τουρκοκρατίας. «Ραγιαδισμός» ήταν η νοοτροπία του υπόδουλου που υπέκυπτε στις αποφάσεις του ξένου δυνάστη χωρίς να σηκώνει κεφάλι. Κι αυτό αποτελούσε όνειδος για τον υπερήφανο χαρακτήρα εκείνων που αγωνίζονταν να αποτινάξουν τον ξένο ζυγό.

Αυτός ο «ραγιαδισμός» επέζησε στα χρόνια που ακολούθησαν, με τους κατά καιρούς πολιτικούς που δεν είχαν το σθένος να αντιταχθούν στους ξένους πάτρωνες και στα συμφέροντα των διαφόρων ισχυρών. Γνωρίσαμε μέσα στο πέρασμα του χρόνου πολλούς που ακολουθούσαν το δόγμα «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω». 

Ίσως ποτέ άλλοτε αυτή η τακτική δεν επεκράτησε τόσο έντονα στον δημόσιο βίο, όσο επί των ημερών μας. Διότι δεν παρουσιάσθηκε ποτέ άλλοτε τέτοιος «ραγιαδισμός» σαν αυτόν που εφαρμόζουν οι μνημονιακοί που μας κυβερνούν απέναντι στην «τρόικα». Ο κυβερνητικός αχταρμάς Νέας Δημοκρατίας-ΠΑΣΟΚ προκειμένου να μένει αγκιστρωμένος στην εξουσία, υποκύπτει στο σχέδιο πλήρους διαλύσεως της Ελλάδος, που κατέστρωσε το Βερολίνο και οι τραπεζίτες του διεθνούς καπιταλισμού. 

Από την εποχή του ολετήρα Σημίτη μέχρι σήμερα, η χώρα κατρακυλά στην άβυσσο εξαιτίας του ευρώ και της Ευρωζώνης που διοικείται από τη γερμανική ηγεμονία. Ο κυνισμός και η εξαχρείωση των αρρωστημένων εγκεφάλων της «τρόικας» έφτασε σε τέτοιο σημείο, ώστε απροκάλυπτα διατάζει τους εδώ υποτακτικούς της να μη διστάσουν να φέρουν τους πολίτες στο τελευταίο σκαλοπάτι της εξαθλιώσεως. 

Λένε στον Σαμαρά: «Θα πάρουμε τα σπίτια των Ελλήνων, θα τους πετάξουμε στον δρόμο κι εσείς το μόνο που σας επιτρέπουμε να κάνετε, είναι να βρείτε σκηνές να στεγάσετε τις στρατιές των ανθρώπων που από νοικοκύρηδες τους μεταβάλλαμε σε ''κλοσάρ'', δηλαδή σε παρίες…». 

Κι ο Σαμαράς, αντί να πετάξει έξω τους αισχρούς «τροϊκανούς», σκύβει το κεφάλι και ζητάει «κατανόηση» και ελεημοσύνη από τους δυνάστες. Προσπαθεί να βρει φόρμουλα και να βαφτίσει με κάποιο παραπλανητικό όνομα την έξωση των πολιτών από τα σπίτια τους. Θα ξαναζήσουμε, δηλαδή, την τραγική εκείνη εικόνα των παππούδων και των πατεράδων μας, που είχαν έλθει πρόσφυγες στην Αθήνα μετά τη Μικρασιατική τραγωδία και τον ξεριζωμό. Για μεγάλο διάστημα, ζούσαν σε σκηνές, με συσσίτια, μέσα σε φτώχεια και αθλιότητα, που δεν μπορεί να περιγραφεί. 

Το ίδιο επιδιώκουν να συμβεί πάλι. Τότε πάθαμε τη συμφορά από το μαχαίρι των τουρκαλάδων, τώρα βιώνουμε την εξαθλίωση με το ευρώ των Γερμανών και τη δεσποτεία των Βρυξελλών. Ραγιάδες οι βουλευτές Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ (με τη συνοδοιπορία των υποκριτών της ΔΗΜΑΡ), ψηφίζουν όλα τα επαίσχυντα μέτρα που προστάζουν οι «τροϊκανοί». Προσπαθούν να δικαιολογήσουν τις «σφαγές» των πολιτών. Στην ουσία, ωμή βία εφαρμόζουν οι ξένοι τύραννοι εναντίον μας. 

Τον Απρίλιο του 1822, ένας ξένος περιηγητής, ο αξιωματικός Μαξιμιλιανός φον Κοτς έγραφε στο χρονικό του πως για τη συγκέντρωση των φόρων, οι αρχές κατέφευγαν στην ωμή βία. Οι φόροι βάραιναν κυρίως τα μεσαία στρώματα και τους γεωργούς, διότι οι πλούσιοι δεν επλήρωναν τίποτα. Ο λαός αντιστεκόταν και κάθε τόσο συνέβαιναν συμπλοκές. Οι πολίτες έλεγαν: «Δεν βρισκόμαστε πια κάτω από την τουρκική τυραννία. Όποιος είναι ελεύθερος, δεν πληρώνει «χαράτσια». Γιατί να πληρώνουμε εμείς; Και πού πάνε οι φόροι; Οι στρατιώτες ελάχιστα παίρνουν ή τίποτα. Δεν έχουμε καμιά όρεξη να γεμίζουμε τα πουγκιά των πλουσίων…». 

Στο 1822 μας εγύρισαν σήμερα, με την ευρωπαϊκή τυραννία. Κι ο λαός θα ξεσηκωθεί, διότι δεν αντέχει άλλο. 

Έχουμε, όμως, και τον «ραγιαδισμό» του κ. Βενιζέλου απέναντι στους Τούρκους. Εμβρόντητος διάβασα το ρεπορτάζ που δημοσίευσε το «ΠΑΡΟΝ» της 1ης Δεκεμβρίου 2013, ότι ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ απαίτησε, ώστε στο περιβόητο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο, να μην υπάρχει η παραμικρή αναφορά στο ζήτημα των γενοκτονιών, δηλαδή για τις γενοκτονίες σε βάρος Μικρασιατών, Ποντίων και Αρμενίων. 

Ο υπουργός Εξωτερικών -τονίζεται στο ρεπορτάζ- θεωρεί «αναγκαίο» να απαλειφθεί οποιαδήποτε αναφορά γι' αυτές τις τραγωδίες, προκειμένου να μην… διαταραχθούν οι σχέσεις μας με τη γειτονική Τουρκία… Ακολουθεί, δηλαδή, την ανεκδιήγητη «γραμμή Ρεπούση». Πλανάται ο κ. Βενιζέλος εάν νομίζει ότι με αυτήν την πολιτική του οσφυοκάμπτου και της νοοτροπίας «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω», θα μείνουν ομαλές οι σχέσεις μας με τους μεμέτηδες. Η στάση του προσβάλλει το εθνικό φιλότιμο, όχι μόνον εκείνων που έχουν ρίζες από τις αλησμόνητες (και όχι χαμένες) πατρίδες, αλλά και κάθε Έλληνα που δεν έχει απωλέσει το αίσθημα της εθνικής αξιοπρέπειας. 
Οι Εβραίοι προβάλλουν, διατυμπανίζουν, κάνουν εκδηλώσεις για το δικό τους ολοκαύτωμα από τον ναζισμό και δεν σηκώνουν κουβέντα για την παραμικρή αμφισβήτησή του. Εμείς, δουλικά τηρούμε σιγήν, και υποβαθμίζουμε την τραγωδία μας, χάριν των πονηρών και αμετανόητων γειτόνων μας. Το 1979 είχε συμβεί μια ανάλογη αθλιότητα, όταν απαγορεύθηκε η προβολή της ταινίας του Νίκου Κούνδουρου με τίτλο «1922», για να μην δυσαρεστηθούν οι Τούρκοι. 

Ο αείμνηστος Δημήτρης Ψαθάς έγραφε τότε στο χρονογράφημά του, μνημονεύοντας το δικό μας ολοκαύτωμα του Μικρασιατικού Ελληνισμού, από τον αιματοβαμμένο Πόντο, μέχρι τα χαροκαμένα παράλια της Ιωνίας, αλλά και την απαγόρευση της ταινίας: «Και μόνο την ιστορική αλήθεια που περιλαμβάνεται στο δικό μας το βιβλίο ''Γη του Πόντου'' -που στηρίχθηκε σε επίσημα ντοκουμέντα και μαρτυρίες- αν αποφάσιζε να αναπαραστήσει στην οθόνη (ο Κούνδουρος), θα χρειαζόταν μια κολοσσιαία περιουσία. Να δώσει μια ιδέα από τις ατελείωτες πορείες του θανάτου μέσα στην ενδοχώρα της Μικρασίας, τον αφανισμό των εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων, τις ατέλειωτες κρεμάλες στην Αμάσεια -απ' τα περιλάλητα ''δικαστήρια της ανεξαρτησίας'' του Κεμάλ- τις ατέλειωτες σφαγές, τους βιασμούς και τις ληστείες…». Και προσέθετε: «Θα πρέπει να ξεγράψουμε την Ιστορία, σε βάρος της πολιτικής ή διπλωματικής σκοπιμότητας;». 

Αυτή η «φωνή εκ του τάφου» του Ψαθά, ας συνεφέρει τον υπουργό Εξωτερικών από τον «ραγιαδισμό» του. Θα του συνιστούσα επίσης, να διαβάσει το μνημειώδες έργο του παλιού δημοσιογράφου και ιστορικού συγγραφέως Χρήστου Αγγελομάτη, «Χρονικόν Μεγάλης τραγωδίας», που δίνει την πιο πλήρη και αντικειμενική εικόνα του ξεριζωμού των Ελλήνων της Ιωνίας (είχε βραβευτεί από την Ακαδημία Αθηνών), για να αναλογισθεί που μπορεί να τον οδηγήσει η «πολιτική» της αποδοχής των αξιώσεων των προαιωνίων εχθρών μας. 

Ο «ραγιαδισμός» παρατηρείται όμως και σε κάποιους «αριστερούς» που μπολιασμένοι μ' έναν ψευτοδιεθνισμό, αποφεύγουν να αναφέρονται στις τραγωδίες που υπέστη ο Ελληνισμός. Όπως όλες οι πολιτικές παρατάξεις, που βαθμιαία μεταπολιτευτικά μεταλλάχθηκαν, το ίδιο συνέβη και με μεγάλο τμήμα της Αριστεράς. 

Έτσι, οι «αριστεροί» αυτοί, προσπαθούν να αμβλύνουν τις αντιθέσεις του παρελθόντος, ή και χειρότερα, να παραποιήσουν την Ιστορία. Την παλιά εποχή στον χώρο της Αριστεράς υπήρχαν σοβαροί άνθρωποι. Μπορούσε κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί με την πολιτική κοσμοθεωρία τους. Αλλά δεν ξέπεφταν -οι σοβαροί εξ αυτών- σε ανθελληνικές παραμορφώσεις. Μορφές των Γραμμάτων, χωρίς να απαρνηθούν την αριστερή ιδεολογία τους, δεν αποσιώπησαν τις τουρκικές θηριωδίες, χάριν του «διεθνισμού». 

Ο Τάσος Βουρνάς έγραψε σπουδαία έργα, τη «Φιλική Εταιρεία», «Αρματολοί και Κλέφτες» και πολλά άλλα, στα οποία ζωντάνευε με μαγευτικό τρόπο τα χρόνια της τουρκοκρατίας. Δεν δίστασε μάλιστα να επικρίνει ανθρώπους του χώρου του, όπως π.χ. τον Γιάννη Ζεύγο, για την «ερμηνεία» που είχε δώσει στα κίνητρα της επανάστασης του 1821. 

Ο Νίκος Παπαπερικλής, φανατικός «ορθόδοξος» κομμουνιστής, στα βιβλία του «Γκιαούρ» και «Χρυσή ζωή», περιγράφει με λυρικούς τόνους τον καημό των προσφύγων, που «χτίζαν αιώνες ολοζώντανον ειρηνικό πολιτισμό κάτω από τη χαντζάρα και τη φτέρνα της αγάδικης τυραννίας…». 

Κάποιοι σημερινοί ψευτοδιεθνιστές, που θεωρούν «εθνικισμό» να αναφέρεσαι στις τουρκικές αγριότητες, που νομίζουν ότι είναι «προοδευτικό» να υπεραμύνεσαι του γάμου των ομοφυλοφύλων και ολοφύρονται διότι δεν έχουμε ακόμα χτίσει τζαμί στην Αθήνα, ασφαλώς δεν γνωρίζουν τι έπαθαν οι κομμουνιστές στη Μικρά Ασία. 

Όταν οι Τούρκοι μπήκαν στη Σμύρνη, την έκαψαν και έσφαξαν τους Μικρασιάτες, όσοι στρατιώτες Έλληνες ήσαν κομμουνιστές, παρουσιάσθηκαν στον Νουρεντίν πασά και του εδήλωσαν ότι διαφωνούσαν με τον χαρακτήρα της Μικρασιατικής εκστρατείας. Τη θεωρούσαν ιμπεριαλιστική για λογαριασμό των Άγγλων και του εζήτησαν να τους αφήσει να πάνε στη Σοβιετική Ένωση. Ο Νουρεντίν έμεινε λίγο σκεφτικός και τους είπε: «Θα μείνετε απόψε στο Φρουραρχείο, και αύριο θα λάβω αποφάσεις…». Οι στρατιώτες ενόμισαν ότι γλίτωσαν. Την επομένη όμως, ο αιμοσταγής Νουρεντίν, έβαλε τους κομμουνιστές μαζί με τους άλλους αιχμαλώτους και τους οδήγησε στα βάθη της Μικράς Ασίας, όπου και τους εξόντωσε με άγριο τρόπο. 

Να μην νομίζουν, επομένως, διάφοροι «διεθνιστές» ότι οι εξ ανατολών γείτονες τρέφουν εκτίμηση προς το πρόσωπό τους για τις «αδελφικές σχέσεις» μεταξύ λαών, αλλά θα τους εκμεταλλευτούν όσο τους χρειάζονται για την πολιτική τους. Μάλιστα, κοροϊδεύουν και τον Γιωργάκη Παπανδρέου με τα ζεϊμπέκικα που χορεύει και το φύτεμα «δένδρων φιλίας» μεταξύ των δύο χωρών. Τον Παπανδρέου δεν χλευάζουν μόνο Ισπανοί, Γάλλοι και Αμερικανοί αλλά και οι Τούρκοι. 

Έχουμε γεμίσει τα τηλεοπτικά μας κανάλια με τούρκικα σήριαλ (άλλο κατάντημα), αλλά εάν παρακολουθήσει κανείς τη σειρά «Σουλεϊμάν» θα καταλάβει την αναλλοίωτη πολιτική και διπλωματία που εφαρμόζει η Τουρκία, τις ραδιουργίες και την πονηριά της. 

Απέναντι σε αυτήν την προαιώνια «μεθοδολογία» των γειτόνων μας, η «ειρηνόφιλη στάση» του κ. Βενιζέλου -στάση κουτοπονηριάς και υποτέλειας- είναι όχι μόνο φαιδρή, αλλά και επικίνδυνη. Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ με τους χειρισμούς αυτούς, αποδεικνύει ότι είναι βαθιά νυχτωμένος για το πώς διεξάγεται η τουρκική στρατηγική.

Όταν σε βλέπουν να υποτάσσεσαι στις απαιτήσεις τους, όχι μόνον δεν το εκτιμούν, αλλά ζητούν πάντα και κάτι άλλο. Μόνο τη σθεναρά αντίσταση και τη δύναμη των όπλων υπολογίζουν οι Τούρκοι. Από τη στιγμή που υποχωρείς στις αξιώσεις τους, η επόμενη κρούση θα είναι χειρότερη. 

Από την εποχή του Σημίτη μέχρι σήμερα επί Βενιζέλου, το ΠΑΣΟΚ συνεχώς κατολισθαίνει στην άβυσσο της εθνικής υποτέλειας. Σε αυτό το κατάντημα έχουμε φθάσει. 

«Ραγιαδισμός» απέναντι στην «τρόικα», ραγιαδισμός απέναντι στην Τουρκία. 

Σπεύδω να διευκρινίσω ότι τα αισθήματα μεταξύ των λαών, των απλών ανθρώπων, είναι άλλο πράγμα. Φυσικά, υπάρχουν και Τούρκοι πνευματικοί άνθρωποι, προοδευτικοί, με την καλή έννοια, που επιδιώκουν την προσέγγιση και τις ειρηνικές σχέσεις ανάμεσά μας. Ποιος δεν το θέλει; Δυστυχώς, όμως, η διπλωματία δεν εκφράζει τα συναισθήματα των πολιτών και υποτάσσεται σε σκοπιμότητες. Να επιδιώκουμε τις καλές σχέσεις με τους εξ ανατολών γείτονες. Όχι όμως χάριν του στόχου αυτού, να αποσιωπούμε και να διαστρεβλώνουμε την Ιστορία μας. Έχουμε ανάγκη από πολιτικούς και όχι από ευνούχους. Να επανέλθουμε όμως, στο βασικό μας πρόβλημα: 
Ο «ραγιαδισμός» της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, απέναντι στη γερμανική ηγεμονία, έχει διαλύσει πλήρως την ελληνική κοινωνία. Σαμαράς - Βενιζέλος και ο αναίσθητος Στουρνάρας, πρέπει να φύγουν. Αρκετά ασέλγησαν πάνω στο κορμί της εξαθλιωμένης πατρίδας μας. Το μόνο «πλεόνασμα» που επέτυχαν είναι εκείνο της υποτέλειας απέναντι στους ξένους πάτρωνες. 

Από τους πανάρχαιους χρόνους κρίθηκε δίκαια πως «καλύτερα να μην υπάρχεις, παρά να ζεις άθλια» («το μη γαρ είναι κρείσσον ή το ζην κακώς», όπως έλεγε ο Σοφοκλής). Η οικονομική «πολιτική» του Στουρνάρα -κατά διαταγήν της Μέρκελ- θέλει να ζούμε άθλια και είναι βέβαιον ότι οι ξένοι κατακτητές και οι τοποτηρητές τους λαντζέρηδες θα προτιμούσαν να μην υπάρχουμε και να σβήσουμε σαν έθνος. 

Αλλά, δεν θα τους κάνουμε το χατήρι…