«Οι εκλογές μας έρχονται, εμπρός βήμα ταχύ»... Κάπως έτσι θα αντιμετωπίζαμε την σημερινή πολιτική σκηνή, εάν η μικρότητά της δεν έκανε παγκόσμιο ρεκόρ αθλιότητας και αναξιοπιστίας. Και αυτή η καταγεγραμμένη δολιότητα, ανακολουθία και η κατά σύστημα και κατ' επανάληψη κατάθεση ψευδεπίγραφων σχεδίων για την χώρα, πρέπει να μας κάνει να σκεφτούμε πολλαπλά αυτή την εκλογική διαμάχη και -κυρίως- την επόμενη ημέρα της κάλπης. Προκηρύχθηκαν εκλογές και όλοι γνωρίζουμε πως προηγήθηκαν ενδελεχέστατες μετρήσεις της δυναμικής των υπαρχόντων πολιτικών κομμάτων, ενώ από πολλούς δεν θεωρείται διόλου απίθανο το ενδεχόμενο «πειράγματος» των αποτελεσμάτων στην περίπτωση που οι διαφορές θα είναι μικρές, προκειμένου να «χτιστεί» το επιθυμητό -για τους τοκογλύφους και τα διεθνή λαμόγια- εκλογικό αποτέλεσμα.
Πώς μπορούμε, λοιπόν, να σταθούμε εμείς οι πολίτες, απέναντι σε ένα ακόμη προμελετημένο έγκλημα εις βάρος της πατρίδας μας, της δημοκρατίας και –πιθανότατα- εις βάρος της πραγματικής λαϊκής βούλησης;
Κάποιοι συμπολίτες μας για τους δικούς τους προσωπικούς λόγους θα ψηφίσουν τα δύο μεγάλα μνημονιακά κόμματα, τα οποία φέρουν και την απόλυτη ευθύνη για την θέση στην οποία έχει βρεθεί η χώρα, αλλά και για τα μέτρα τα οποία έχουν –ήδη- υπογράψει και που ισοπεδώνουν την οικονομία και την κοινωνία, ενώ έχουν ήδη αποδεχθεί και την απώλεια την εθνικής (αυτο)κυριαρχίας και ανεξαρτησίας, δημιουργώντας πλήθος τεράστιων εθνικών προβλημάτων. Το ζητούμενο, όμως, δεν είναι τι θα ψηφίσουν εκείνοι που συνεχίζουν να εξυπηρετούνται από τους διεφθαρμένους κομματικούς μηχανισμούς των (μέχρι πριν λίγο καιρό) κυβερνητικών κομμάτων. Το ζητούμενο είναι τι θα ψηφίσουμε και πως θα συμπεριφερθούμε όλοι οι υπόλοιποι, οι οποίοι κατανοούμε το μέγεθος της υπάρχουσας, αλλά και της επερχόμενης καταστροφής. Της δικής μας καταστροφής.
Φυσικά, τα πολιτικά ρετάλια είχαν προγραμματίσει την σύλληψη και την φυλάκιση του Άκη Τσοχατζόπουλου, αφού με ένα τόσο μεγάλο πυροτέχνημα θα μπορούσαν να παραπλανήσουν –για μία ακόμη φορά- τους πολίτες, και με την βοήθεια των καλοπληρωμένων ΜΜΕ, να αποφύγουν προεκλογικές και επί της ουσίας συζητήσεις (πολιτικού, οικονομικού, κοινωνικού και εθνικού περιεχομένου), οι οποίες θα απογύμνωναν όχι μόνο την ανικανότητά τους να διαχειριστούν την κρίση υπέρ των Ελληνικών συμφερόντων, αλλά θα αποδείκνυαν την συμμετοχή τους στην καλοσχεδιασμένη καταστροφή μίας χώρας, την οποία σιωπηλά μετέτρεψαν σε υπό εκποίηση εταιρεία (παραβιάζοντας κατάφωρα και εξόφθαλμα το Διεθνές Δίκαιο).
Οι σημερινοί συγκυβερνώντες ελπίζουν στο ότι ένα από τα δύο «μεγάλα» κόμματα, θα βρεθεί στην πρώτη θέση (φυσικά δεν μπορούν ούτε να ονειρευτούν την αυτοδυναμία), προκειμένου στην εντολή σχηματισμού κυβέρνησης να συνεργαστούν και να συνεχίσουν απρόσκοπτα την καταστροφή της πατρίδας μας. Αυτό είναι και το πάρα πολύ σοβαρό σημείο, το οποίο μετρήθηκε με πολύ μεγάλη προσοχή και έγειρε την πλάστιγγα στην απόφαση των εκλογών, αφού η καταγεγραμμένη άνοδος των αντιμνημονιακών πολιτικών κινημάτων και κομμάτων θα καθιστούσε την –μετά από εκλογές- συγκυβέρνηση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ πραγματικά αδύνατη. Γι αυτό, λοιπόν, στον αντίποδα του δικού τους σχεδιασμού, πρέπει όλοι εμείς να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, να συγκλίνουμε εκλογικά σε ένα αποκλειστικά αντιμνημονιακό κόμμα, το οποίο θα βρεθεί στην πρώτη θέση το βράδυ των εκλογών. Οποιοδήποτε άλλο αποτέλεσμα θα είναι μία «τρύπα στο νερό». Και το γνωρίζουν πολύ καλά οι τροϊκανοί εντολείς και οι τροϊκανοί υπάλληλοι – εντολοδόχοι (δια)κυβερνώντες.
Πώς θα αντιμετωπίσουμε, λοιπόν, όλοι εμείς την ερχόμενη εκλογική διαδικασία; Ποιες άμυνες έχουμε απέναντι σε ένα πολύ καλά οργανωμένο σχέδιο, το οποίο διαθέτει μηχανισμούς παραπλάνησης, νοθείας και πάσης φύσεως σωματικής και ψυχολογικής βίας; Δυστυχώς, τα αντιμνημονιακά κόμματα δεν μπορούν να βρούνε έναν κοινό τόπο, μίας χρυσή τομή, προκειμένου να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να διαλύσουν τις πολιτικές δυνάμεις (και τα παραμάγαζά τους) μέσα από τις οποίες εκφράζεται η τρόικα. Γνωρίζουμε πως στην πατρίδα μας όλοι θέλουν να είναι πρόεδροι και όλοι θέλουν να γίνουν βουλευτές, υπουργοί και πρωθυπουργοί. Όμως, η χρονική συγκυρία, αλλά και το πολιτικό παρελθόν της χώρας μας, πρέπει –επιτέλους- να μας διδάξουν και μέσα από τα λάθη του παρελθόντος να χτίσουμε μία καλύτερη Ελλάδα, μία Ελλάδα που μας αξίζει. Ιδιαίτερα σήμερα πρέπει να γίνει κατανοητό σε όλους πως πρέπει να ενωθούν όλοι οι υγιείς αντιμνημονιακοί χώροι και ενωμένοι σαν μία γροθιά να συνθλίψουν τις πολιτικές μαριονέτες που εκτελούν τις εντολές της τρόικας και ταυτόχρονα εκτελούν την δική μας πατρίδα (οι ίδιοι είναι απάτριδες) και τον Ελληνικό λαό.
Μπορούμε, λοιπόν, να βρούμε κοινό τόπο; Μπορούμε να κατανοήσουμε πως δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουμε να λειτουργούμε προτάσσοντας –ο καθένας το δικό του- εγώ, αλλά πρέπει επιτέλους να λειτουργήσουμε ως «εμείς»; Όσοι δεν μπορούν, να βγούνε και να το δηλώσουν ευθαρσώς και να αναλάβουν την ευθύνη που τους αναλογεί. Η περίπτωση να κάνουμε λάθος σαφέστατα υπάρχει και θα ήταν παράλογο, μετά από όσα ζήσαμε τα τελευταία 30 χρόνια να παρακάμψουμε τις ό,ποιες αμφιβολίες μας. Πρέπει, όμως, να αποφασίσουμε να αλλάξουμε άρδην το υπάρχον πολιτικό σκηνικό. Και δεν αρκεί να το αποφασίσουμε, αλλά πρέπει την απόφασή μας αυτή να την κάνουμε πράξη. Απαιτείται να κατανοήσουμε πως αν δεν τους εκτοπίσουμε τώρα από την εξουσία, θα την χρησιμοποιήσουν (προτάσσοντας την ειρωνική δικαιολογία πως εμείς τους ψηφίσαμε) εναντίον μας. Είναι δεδομένο πως θα το κάνουν αυτό. Το έχουν ήδη αποδεχθεί, το έχουν ήδη υπογράψει. Το έκαναν και θα το ξανακάνουν με πολύ μεγάλη ευκολία. Δεν νοιάζονται για εμάς. Δεν νοιάζονται για την χώρα. Δεν νοιάζονται για τίποτε πέρα από την προσωπική τους διάσωση και την προσωπική τους παραμονή στην εξουσία.
Πάρα πολλοί είναι αυτοί που εδώ και καιρό αναρωτιούνται: και τι να κάνουμε; Ποιόν να ψηφίσουμε; Η απάντηση είναι σίγουρο πως δεν βρίσκεται ούτε στους σημερινούς συγκυβερνώντες (ΠΑΣΟΚ – ΝΔ), αλλά ούτε και σε αριστερούς χώρους που λειτουργούν ως θεατές των πολιτικών εξελίξεων ή αρέσκονται να λειτουργούν με «δεξιές τσέπες». Η απάντησή μας πρέπει να δοθεί συντεταγμένα στην πολιτική κίνηση του Πάνου Καμμένου και τους «Ανεξάρτητους Έλληνες», οι οποίοι μπορεί να έχουν «γκρίζα σημεία» (ο γράφων είναι ένας από τους πρώτους που στάθηκε με περίσκεψη απέναντι στον Πάνο Καμμένο και τους "Ανεξάρτητους Έλληνες"), όμως σήμερα προβάλλουν ως η μόνη αντιμνημονιακή κίνηση που μπορεί να εργαστεί για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Εάν, μάλιστα, τολμήσουν να συμπεριλάβουν μία παράγραφο μέσα στο πρόγραμμά τους, στην οποία θα δηλώνουν πως θα αποχωρήσουν όλοι οι μετέχοντες (εκλεγμένοι στην επόμενη Βουλή) σε περίπτωση που δεν ικανοποιηθεί έστω και μία δέσμευσή τους, τότε θα καταθέσουν μία –έστω και μερική- απόδειξη των αγνών τους προθέσεων. Ακόμη και ο γράφων έχει τις προσωπικές τους αμφιβολίες (ή και μικροδιαφοροποιήσεις) από τις μέχρι τώρα πολιτικές κινήσεις των «Ανεξαρτήτων Ελλήνων», όμως η συνειδητοποίηση πως στις 6 Μαΐου πρέπει να διώξουμε οριστικά από την εξουσία τους πραγματικούς ενόχους και να τους οδηγήσουμε στην Δικαιοσύνη προσφέροντάς τους την ισόβια «περιποίηση» της Ελλάδας, με τοποθετεί στο πλευρό του Πάνου Καμμένου.
Ως επίλογο, καταθέτω μία ευχή και μία υπόσχεση: Μακάρι οι επόμενες εκλογές να αναδείξουν μία νέα πολιτική αντίληψη των Ελλήνων που θα προτάσσει το «εμείς». Σε περίπτωση, όμως, που οι Έλληνες εξαπατηθούν, τότε ο Πάνος Καμμένος και όσοι γίνουν δέκτες της εμπιστοσύνης των πολιτών, θα πρέπει να γνωρίζουν πως θα γίνουν και πρώτοι αποδέκτες της οργής των Ελλήνων.
Πώς μπορούμε, λοιπόν, να σταθούμε εμείς οι πολίτες, απέναντι σε ένα ακόμη προμελετημένο έγκλημα εις βάρος της πατρίδας μας, της δημοκρατίας και –πιθανότατα- εις βάρος της πραγματικής λαϊκής βούλησης;
Κάποιοι συμπολίτες μας για τους δικούς τους προσωπικούς λόγους θα ψηφίσουν τα δύο μεγάλα μνημονιακά κόμματα, τα οποία φέρουν και την απόλυτη ευθύνη για την θέση στην οποία έχει βρεθεί η χώρα, αλλά και για τα μέτρα τα οποία έχουν –ήδη- υπογράψει και που ισοπεδώνουν την οικονομία και την κοινωνία, ενώ έχουν ήδη αποδεχθεί και την απώλεια την εθνικής (αυτο)κυριαρχίας και ανεξαρτησίας, δημιουργώντας πλήθος τεράστιων εθνικών προβλημάτων. Το ζητούμενο, όμως, δεν είναι τι θα ψηφίσουν εκείνοι που συνεχίζουν να εξυπηρετούνται από τους διεφθαρμένους κομματικούς μηχανισμούς των (μέχρι πριν λίγο καιρό) κυβερνητικών κομμάτων. Το ζητούμενο είναι τι θα ψηφίσουμε και πως θα συμπεριφερθούμε όλοι οι υπόλοιποι, οι οποίοι κατανοούμε το μέγεθος της υπάρχουσας, αλλά και της επερχόμενης καταστροφής. Της δικής μας καταστροφής.
Φυσικά, τα πολιτικά ρετάλια είχαν προγραμματίσει την σύλληψη και την φυλάκιση του Άκη Τσοχατζόπουλου, αφού με ένα τόσο μεγάλο πυροτέχνημα θα μπορούσαν να παραπλανήσουν –για μία ακόμη φορά- τους πολίτες, και με την βοήθεια των καλοπληρωμένων ΜΜΕ, να αποφύγουν προεκλογικές και επί της ουσίας συζητήσεις (πολιτικού, οικονομικού, κοινωνικού και εθνικού περιεχομένου), οι οποίες θα απογύμνωναν όχι μόνο την ανικανότητά τους να διαχειριστούν την κρίση υπέρ των Ελληνικών συμφερόντων, αλλά θα αποδείκνυαν την συμμετοχή τους στην καλοσχεδιασμένη καταστροφή μίας χώρας, την οποία σιωπηλά μετέτρεψαν σε υπό εκποίηση εταιρεία (παραβιάζοντας κατάφωρα και εξόφθαλμα το Διεθνές Δίκαιο).
Οι σημερινοί συγκυβερνώντες ελπίζουν στο ότι ένα από τα δύο «μεγάλα» κόμματα, θα βρεθεί στην πρώτη θέση (φυσικά δεν μπορούν ούτε να ονειρευτούν την αυτοδυναμία), προκειμένου στην εντολή σχηματισμού κυβέρνησης να συνεργαστούν και να συνεχίσουν απρόσκοπτα την καταστροφή της πατρίδας μας. Αυτό είναι και το πάρα πολύ σοβαρό σημείο, το οποίο μετρήθηκε με πολύ μεγάλη προσοχή και έγειρε την πλάστιγγα στην απόφαση των εκλογών, αφού η καταγεγραμμένη άνοδος των αντιμνημονιακών πολιτικών κινημάτων και κομμάτων θα καθιστούσε την –μετά από εκλογές- συγκυβέρνηση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ πραγματικά αδύνατη. Γι αυτό, λοιπόν, στον αντίποδα του δικού τους σχεδιασμού, πρέπει όλοι εμείς να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, να συγκλίνουμε εκλογικά σε ένα αποκλειστικά αντιμνημονιακό κόμμα, το οποίο θα βρεθεί στην πρώτη θέση το βράδυ των εκλογών. Οποιοδήποτε άλλο αποτέλεσμα θα είναι μία «τρύπα στο νερό». Και το γνωρίζουν πολύ καλά οι τροϊκανοί εντολείς και οι τροϊκανοί υπάλληλοι – εντολοδόχοι (δια)κυβερνώντες.
Πώς θα αντιμετωπίσουμε, λοιπόν, όλοι εμείς την ερχόμενη εκλογική διαδικασία; Ποιες άμυνες έχουμε απέναντι σε ένα πολύ καλά οργανωμένο σχέδιο, το οποίο διαθέτει μηχανισμούς παραπλάνησης, νοθείας και πάσης φύσεως σωματικής και ψυχολογικής βίας; Δυστυχώς, τα αντιμνημονιακά κόμματα δεν μπορούν να βρούνε έναν κοινό τόπο, μίας χρυσή τομή, προκειμένου να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να διαλύσουν τις πολιτικές δυνάμεις (και τα παραμάγαζά τους) μέσα από τις οποίες εκφράζεται η τρόικα. Γνωρίζουμε πως στην πατρίδα μας όλοι θέλουν να είναι πρόεδροι και όλοι θέλουν να γίνουν βουλευτές, υπουργοί και πρωθυπουργοί. Όμως, η χρονική συγκυρία, αλλά και το πολιτικό παρελθόν της χώρας μας, πρέπει –επιτέλους- να μας διδάξουν και μέσα από τα λάθη του παρελθόντος να χτίσουμε μία καλύτερη Ελλάδα, μία Ελλάδα που μας αξίζει. Ιδιαίτερα σήμερα πρέπει να γίνει κατανοητό σε όλους πως πρέπει να ενωθούν όλοι οι υγιείς αντιμνημονιακοί χώροι και ενωμένοι σαν μία γροθιά να συνθλίψουν τις πολιτικές μαριονέτες που εκτελούν τις εντολές της τρόικας και ταυτόχρονα εκτελούν την δική μας πατρίδα (οι ίδιοι είναι απάτριδες) και τον Ελληνικό λαό.
Μπορούμε, λοιπόν, να βρούμε κοινό τόπο; Μπορούμε να κατανοήσουμε πως δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουμε να λειτουργούμε προτάσσοντας –ο καθένας το δικό του- εγώ, αλλά πρέπει επιτέλους να λειτουργήσουμε ως «εμείς»; Όσοι δεν μπορούν, να βγούνε και να το δηλώσουν ευθαρσώς και να αναλάβουν την ευθύνη που τους αναλογεί. Η περίπτωση να κάνουμε λάθος σαφέστατα υπάρχει και θα ήταν παράλογο, μετά από όσα ζήσαμε τα τελευταία 30 χρόνια να παρακάμψουμε τις ό,ποιες αμφιβολίες μας. Πρέπει, όμως, να αποφασίσουμε να αλλάξουμε άρδην το υπάρχον πολιτικό σκηνικό. Και δεν αρκεί να το αποφασίσουμε, αλλά πρέπει την απόφασή μας αυτή να την κάνουμε πράξη. Απαιτείται να κατανοήσουμε πως αν δεν τους εκτοπίσουμε τώρα από την εξουσία, θα την χρησιμοποιήσουν (προτάσσοντας την ειρωνική δικαιολογία πως εμείς τους ψηφίσαμε) εναντίον μας. Είναι δεδομένο πως θα το κάνουν αυτό. Το έχουν ήδη αποδεχθεί, το έχουν ήδη υπογράψει. Το έκαναν και θα το ξανακάνουν με πολύ μεγάλη ευκολία. Δεν νοιάζονται για εμάς. Δεν νοιάζονται για την χώρα. Δεν νοιάζονται για τίποτε πέρα από την προσωπική τους διάσωση και την προσωπική τους παραμονή στην εξουσία.
Πάρα πολλοί είναι αυτοί που εδώ και καιρό αναρωτιούνται: και τι να κάνουμε; Ποιόν να ψηφίσουμε; Η απάντηση είναι σίγουρο πως δεν βρίσκεται ούτε στους σημερινούς συγκυβερνώντες (ΠΑΣΟΚ – ΝΔ), αλλά ούτε και σε αριστερούς χώρους που λειτουργούν ως θεατές των πολιτικών εξελίξεων ή αρέσκονται να λειτουργούν με «δεξιές τσέπες». Η απάντησή μας πρέπει να δοθεί συντεταγμένα στην πολιτική κίνηση του Πάνου Καμμένου και τους «Ανεξάρτητους Έλληνες», οι οποίοι μπορεί να έχουν «γκρίζα σημεία» (ο γράφων είναι ένας από τους πρώτους που στάθηκε με περίσκεψη απέναντι στον Πάνο Καμμένο και τους "Ανεξάρτητους Έλληνες"), όμως σήμερα προβάλλουν ως η μόνη αντιμνημονιακή κίνηση που μπορεί να εργαστεί για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Εάν, μάλιστα, τολμήσουν να συμπεριλάβουν μία παράγραφο μέσα στο πρόγραμμά τους, στην οποία θα δηλώνουν πως θα αποχωρήσουν όλοι οι μετέχοντες (εκλεγμένοι στην επόμενη Βουλή) σε περίπτωση που δεν ικανοποιηθεί έστω και μία δέσμευσή τους, τότε θα καταθέσουν μία –έστω και μερική- απόδειξη των αγνών τους προθέσεων. Ακόμη και ο γράφων έχει τις προσωπικές τους αμφιβολίες (ή και μικροδιαφοροποιήσεις) από τις μέχρι τώρα πολιτικές κινήσεις των «Ανεξαρτήτων Ελλήνων», όμως η συνειδητοποίηση πως στις 6 Μαΐου πρέπει να διώξουμε οριστικά από την εξουσία τους πραγματικούς ενόχους και να τους οδηγήσουμε στην Δικαιοσύνη προσφέροντάς τους την ισόβια «περιποίηση» της Ελλάδας, με τοποθετεί στο πλευρό του Πάνου Καμμένου.
Ως επίλογο, καταθέτω μία ευχή και μία υπόσχεση: Μακάρι οι επόμενες εκλογές να αναδείξουν μία νέα πολιτική αντίληψη των Ελλήνων που θα προτάσσει το «εμείς». Σε περίπτωση, όμως, που οι Έλληνες εξαπατηθούν, τότε ο Πάνος Καμμένος και όσοι γίνουν δέκτες της εμπιστοσύνης των πολιτών, θα πρέπει να γνωρίζουν πως θα γίνουν και πρώτοι αποδέκτες της οργής των Ελλήνων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου