Κάθε λαός αγωνίζεται για την επιβίωσή του και επιδιώκει την ευημερία του ειδάλλως χάνεται απο την ιστορία. Ο Ελληνικός λαός, με αποδεδειγμένα πιά επιστημονικά τεκμήρια φέρει την ίδια γονιδιακή σύσταση μιας απο της πιό μακραίωνες φυλές που χάνεται στα βάθη της ιστορίας. Αυτόν τον αιώνα διακόσια χρόνια μετά την δισχιλιετή κατάκτησή του αντιμετωπίζει την βιολογική του εξαφάνιση.
Η ελληνική φυλή πένεται, νοσεί, γερνάει, λιγοστεύει. Στον αιώνα που πέρασε φαίνεται να έχασε την ψυχική της ικμάδα στην μικρασιατική καταστροφή, την κοινωνική συνοχή στον εμφύλιο και την ηθική στην διάβρωση της μεταπολίτευσης. Οι Έλληνες σήμερα δεν δείχνουν ελπιδοφόρα σημάδια ζωής. Τα ένστικτα επιβίωσης τους έχουν ατονήσει, τα ανακλαστικά τους είναι νωθρά και συντεταγμένα. Οι διαμαρτυρίες εκφράζουν ακόμα συντεχνιακά συμφέροντα, οι συγκεντρώσεις συμμορφούμενες με τα πολιτικά αποδεκτά ηθικά πρότυπα και επιταγές της μή βίας. Τα εκλογικά αποτελέσματα, η μόνη αποδεκτή χειραγωγούμενη πολιτική μάχη που μας επιτρέπουν οι ολιγαρχίες, έδειξαν μια συσπείρωση στην αριστερά που δεν ήταν αρκετή να ανατρέψει το αποικιοκρατικό καθεστώς με τις οικονομικές συνέπειές του και μια συσπείρωση του εθνικισμού που δεν ήταν αρκετή να αναχαιτίσει την λαθροεισβολή με τις οδυνηρές συνέπειές της. Έτσι η πορεία μας προς την άβυσσο συνεχίζεται..
Η πραγματική μάχη στην ζωή είναι μάχη ιδεών. Υπάρχουν ανώτερα και κατώτερα ιδεώδη, υπάρχουν ιδεολογίες που υποτάσσουν, που φανατίζουν, ιδέες που παραλύουν, ιδέες που διαβρώνουν, ιδέες επικίνδυνες για την εξουσία που πρέπει να μένουν θαμένες ή τουλάχιστον καλά περιορισμένες.
Η δημοκρατία είναι μιά τέτοια ιδέα. Η ιδέα πως ο άνθρωπος πρέπει να ζεί ελεύθερος και να κερδίζει την ελευθερία του με το να άρχει και να άρχεται περιοδικά μοιράζοντας τα αξιώματα δια κλήρου. Η ιδέα πως ο μέσος άνθρωπος είναι άριστος και είναι σε θέση να κρίνει και να αποφασίζει για όλα στην εβδομαδιαία συνέλευση.Ότι η συνολική κρίση είναι σοφότερη αυτής των λίγων και εκλεκτών που καλούνται να συμβουλεύουν και να εκτελούν αλλά όχι να αποφασίζουν αυτοί για το σύνολο. Η ιδέα δηλαδή που συνοψίζεται στο οτι ο δήμος, η οργανική μονάδα του λαού ότι νομίζει σωστό είναι και άριστο.
Αν είχαμε δημοκρατία ο λαός δεν θα αποφάσιζε να δανειστεί δυσανάλογα της δυνατότητας της οικονομίας ποσά με υπέρογκα επιτόκια. Δεν θα κατασπαταλούσε αυτά τα δανεικά σε κατασκευές έργα και δραστηριότητες που κοστίζαν πολλαπλάσια της πραγματικής αξίας. Οι ταγοί θα λογοδοτούσαν σε ετήσιο έλεγχο για την οικονομική διαχείριση. Αν είχαμε δημοκρατία ο λαός δεν θα αγόραζε ξένο χρήμα, θα τύπωνε εθνικό και αν χρειαζότανε να αποτελεί μέρος ένός κοινού ή μια ομοσπονδίας δεν θα χάριζε την εθνική κυριαρχία του. Αν είχαμε δημοκρατία θα φιλοξενούσαμε μόνο όσους αντέχαμε και θα διώκαμε αυτούς που δεν σέβονταν τα ήθη και έθιμα της φιλοξενίας. Αν είχαμε δημοκρατία ο λαός θα ήταν σοφός γιατί θα γνώριζε την αξία του θα εκτιμούσε και θα αγαπούσε την λαϊκη εξουσία ώστε να αγωνιστεί να την διατηρήσει.
Γιατί ο μέσος άνθρωπος, ο νοικοκύρης, να πράττει στα δημόσια πράγματα αυτά που δεν κάνει στα ιδιωτικά; Γιατί η ιδιωτική πολιτική του που διαχειρίζεται της υποθέσεις του στην οικία του, στην δουλειά του η ηθική του, να είναι άλλη στην πολιτική την δημόσια ηθική;
Αν πάραυτα μπορούσε τώρα να αποκτήσει την δημοκρατία ο Ελληνικός λαός να επανακτήσει την εξουσία απο τα υπεθνικά ολιγαρχικά κέντρα και τα ντόπια πολιτική εκπροσώπισή τους τι θα έπραττε; Δεν είναι δύσκολο να προβλέψουμε τις αποφάσεις του δήμου, γιατί δεν είναι άλλες απο τις πεποιθήσεις του μέσου νυκοκυραίου. Το πρώτο πράγμα που θα έκανε θα ήταν λογιστικός έλεγχος του χρέους και προσφυγή στα αρμόδια δικαστήρια. Ακολούθως έλεγχο των διαχειριστών και απονομή ευθυνών με άμεση δήμευση παρανόμων περιουσιών. Παραδειγματική τιμωρία και κοινωνική κάθαρση. Το επόμενο θα ήταν διορισμός ειδικής επιτροπής που θα κατέθετε στην βουλή μελέτη των αιτίων της εθνικής καταστροφής και δημόσια παρουσίαση στην εκκλησία του δήμου των συμπερασμάτων με συνέπεια ψήφιση όλων των απαραίτητων νόμων που θα διασφαλίζαν την μη επανάληψή τους. Τέλος καθορισμός νέας εθνικής πορείας με στόχο την αποκατάσταση των τραυμάτων της κοινωνίας την επούλωση των ηθικών, ψυχικών και πνευματικών βλαβών της φυλής μας.
Μια πορεία όχι πιά στα σκοτάδια αλλα με όραμα που να ατενίζει το μέλλον. Οι πρόγονοί μας μεγαλούργησαν όχι γιατί κυρίαρχο πολίτευμα ήταν η ισοκρατία, αλλά γιατί ήταν τόσο βέβαιοι και περήφανοι γιαυτήν που την διέδωσαν σε όλο τον κόσμο ελευθερώνοντας τους υπόδουλους λαούς απο τις τυραννίες. Μόνο η δημοκρατία φέρνει την ελευθερία και είναι αυτή που καθιστά τον άνθρωπο λογικό όν σε αντίθεση με την δουλεία που τον καθιστά θηρίο έρμαιο των παθών του.
Αν είχαμε δημοκρατία θα ήταν κοινό κτήμα πως το Θείο δεν είναι ξένο απο την ανθρωπότητα, και άρα καμιά κάστα μπορεί να κυβερνά ελέω θεού. Η δύναμη του Πνεύματος είναι πανταχού παρούσα άρα ενυπάρχει στον καθένα μας και άρα οι νόμοι πρέπει να προσβλέπουν στην ισότητα του συνόλου και όχι στα προνόμια των λίγων. Η ουσία αυτών των προνομίων βρίσκεται στην θεώριση και θέσπιση του μοιρολατρικού δόγματος της θείας εκλογής και νόμων υπερκείμενων των νομοθετών. Αντίθετα η δημοκρατία αρνείται την διαχρονικότητα και διατοπικότητα των πολιτικών νόμων. Ο άνθρωπος ώς πολιτικό όν λαμβάνει νέες αποφάσεις σε νέες συνθήκες. Αναγνωρίζει την θεία φύση του ανθρώπινου πνεύματος αναγνωρίζει την δύναμή του και χειραφετείται. Αν είχαμε δημοκρατία ο τραγικός μας κόσμος θα είχε σίγουρα αλλάξει.
Να ξεθάψουμε λοιπόν αυτήν την αλήθεια που διαρκώς καταχώνουν και να την φανερώσουμε. Η ιδέα της Δημοκρατίας πρέπει να γίνει κτήμα των πολλών για να έρθει..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου