Από τη στιγμή μια συμμορία Εφιαλτών αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το φόντο του Καστελόριζου για να φορέσει τη μάσκα του «πατριωτισμού» σε μια πράξη κατάπτυστης εθνικής προδοσίας, ένα πράγμα ήταν βέβαιο σε επίπεδο τουλάχιστον επικοινωνιακό: Ο ασκός
της αθλιότητας είχε ήδη ανοίξει…
του Κ.ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Οι Φιλιππινέζες που θα την υπηρετούσαν, βεβαίως έχουν παρελθόν. Δυστυχώς συνεχίζουν να έχουν και παρόν, και είναι στο χέρι μόνο αυτής της κοινωνίας να αποφασίσει πόσο σύντομα και πόσο παραδειγματικό θα είναι το μέλλον που τους ταιριάζει.
Η πολιτική προστυχιά διέπρεψε, όταν τα πολιτικά ανδρείκελα έδεναν πισθάγκωνα τη χώρα στο κρεβάτι του Προκρούστη, υποκρινόμενοι ότι μοχθούν και εργάζονται για τη σωτηρία της…
Η πολιτική προστυχιά κορυφώθηκε, όταν οι συμμορίες των εκβιαστών δε δίστασαν να απειλούν ευθέως την Ελληνική κοινωνία προκειμένου να ψηφίσει τους εκλεκτούς τους, για να ολοκληρώσουν το συμβόλαιο της ντροπής με λάφυρο την ίδια τη χώρα και την αξιοπρέπεια του λαού της. Και φυσικά…
Η πολιτική προστυχιά συνεχίζει ανεμπόδιστη να προσπαθεί να λειτουργήσει ως καταλύτης των εξελίξεων, είτε όταν τμήματα των εργαζομένων επιχειρούν να χειραφετηθούν διεκδικώντας πράγματα αυτονόητα και μαζί την αξιοπρέπειά τους, είτε με αφορμή την...
αλά καρτ τρομοκρατία που διαχρονικά απετέλεσε πολύτιμο δεκανίκι του συστήματος, στη διαρκή προσπάθειά του ν αναζητεί άλλοθι προκειμένου να δρομολογεί προαποφασισμένες χορογραφίες.
Και βεβαίως η πεμπτουσία αυτής της αθλιότητας…
Συνοψίζεται στο θράσος τόσο των πολιτικών αχυρανθρώπων, όσο και των Φιλιππινέζων της ενημέρωσης, που ξαφνικά θυμήθηκαν να φλερτάρουν με έννοιες όπως: Βία… Δημοκρατία… Νομιμότητα... με σκοπό να τις αφορίσουν!!!
Μιλάμε δηλαδή για όλους αυτούς, που αυτές τις πλέον πολυσυζητημένες έννοιες των τελευταίων ημερών, τις είχαν εξοβελίσει παντελώς από το λεξιλόγιό τους…
Όταν η συμμορία των εκσυγχρονιστών παραβίαζε το Σύνταγμα για να κάνει άθλιο εμπόριο εθνικήςταυτότητας με τον κατευθυνόμενο ισλαμοφασισμό…
Όταν η συμμορία του Καστελόριζου άνοιγε τις Κερκόπορτες της χώρας και παρέδιδε αμαχητί την εθνική κυριαρχία του τόπου…
Όσο η τρικολόρε συγκυβέρνηση δηλωσιών και παραδομένων, κυβερνά τη χώρα με προεδρικά διατάγματα.
Πρώτη παρατήρηση: Για όλους αυτούς και για όλη αυτή τη μαύρη διαδρομή που ο βιασμός των αυτονόητων αναγορεύτηκε σε επίσημη κυβερνητική πολιτική, τότε δεν υπήρξε βιασμός της δημοκρατίας.
Αλλά και όταν με αποφάσεις που παίρνονταν εν μια νυκτί και κουρσευόταν το αίμα και ο ιδρώτας των εργαζομένων στα ασφαλιστικά ταμεία…
Και όταν με αποφάσεις που παίρνονταν εν μια νυκτί, επιβάλλονταν σε ολόκληρο τον πληθυσμό πρωτοφανή και ανελέητα κατοχικά χαράτσια…
Αλλά και όταν μέσα σ ένα βράδυ μέσα από ένα πρωτοφανές πλιάτσικο ισοπεδώνονταν μισθοί συντάξεις και όνειρα των πολιτών…
Δεύτερη παρατήρηση: Για όλους αυτούς δεν υπήρξε ανομία και παραβατικότητα, ούτε τότε.
Ούτε και όταν ανοίγονταν τα κεφάλια των διαδηλωτών στο Σύνταγμα…
Ούτε όταν ανοίγονταν τα κεφάλια των συνταξιούχων στο δρόμο…
Ούτε όταν τα ΜΑΤ εισέβαλαν στο κάτεργο του Μάνεση με σκοπό να το ανοίξουν από τους κακούς απεργούς για να το κλείσει αμέσως μετά ο ίδιος ο Μάνεσης…
Ούτε και σε δεκάδες άλλα αντίστοιχα περιστατικά η απαρίθμηση των οποίων δεν έχει τελειωμό….
Τρίτη παρατήρηση: Για όλους αυτούς του τζιτζιφιόγκους της πολιτικής και της δημοσιογραφίας, δεν υπήρξε βία, ούτε σε αυτή την περίπτωση.
Και ξαφνικά, ήρθε η βία…
Την ανακάλυψαν στους εργαζόμενους του ΜΕΤΡΟ και στον απεργιακό τους αγώνα…
Την ανακάλυψαν στους ναυτεργάτες και στις κινητοποιήσεις τους…
Την ανακάλυψαν στο ΠΑΜΕ και στην παρουσία σαράντα συνδικαλιστών στο υπουργείο του Βρούτση…
Την ανακάλυψαν δηλαδή σε ότι κινείται και τολμά να αμφισβητήσει το βρώμικο ρόλο τους και την ελεεινή υπηρεσία που προσφέρουν για λογαριασμό των συμμοριών της ισχύος και της ξένης κατοχής.
Και φυσικά την γαρνίρισαν με το θέατρο του Βελβεντού, με πρωταγωνιστή το «κράτος του νόμου» και με κομπάρσους μια παρεούλα επαναστατημένων εφήβων που οι ίδιοι εξέθρεψαν… οι ίδιοι ανέχτηκαν… και φυσικά οι ίδιοι χρησιμοποίησαν (αρκούμενοι στο να τους παρακολουθούν), μέχρι τη στιγμή που επικοινωνιακά θα βόλευε να τους τσακώσουν. Χρησιμοποιώντας τους και πάλι ως βολικά θύματα στην πολιτική της πυγμής, αλλά και ως πρώτη ύλη στους θεατρινισμούς της «αποτελεσματικότητας» στην παρέμβαση.
Ας δούμε όμως τώρα και πίσω από την κουρτίνα…
Πίσω από τη χορογραφία του επικοινωνιακού τους θεατρινισμού και την απροκάλυπτη υποκρισία, αυτό που κρύβεται είναι ένας διπλός φόβος που τους κάνει να τρέμουν σαν δαρμένα σκυλιά.
Το πρώτο πράγμα που τρέμουν πραγματικά…
Είναι τη μαζική χειραφέτηση της καθηλωμένης και αδρανούς προς το παρόν κοινωνίας.
Τρέμουν στην προοπτική γενίκευσης των κινητοποιήσεων και παραπέρα ριζοσπαστικοποίησης των μορφών της πολιτικής δράσης.
Τρέμουν τη γενικευμένη ανάληψη πρωτοβουλιών στοχευμένης αντίστασης που θα κατακερματίσουν τις δυνάμεις καταστολής και θα καταστήσουν αδύνατη την καταστολή τους
Τρέμουν τη στιγμή που οι μηχανισμοί τους θα καταστούν εκ των πραγμάτων ανίκανοι να αποτρέψουν την κοινωνική οργή.
Τρέμουν τη στιγμή που οι οργανωμένες δυνάμεις του κινήματος – και όχι οι καιροσκόποι και οι φαφλατάδες – θα αποφασίσουν να συντονίσουν τη δράση τους σε κάθε πόλη, σε ολόκληρη την επικράτεια.
Τρέμουν τη στιγμή που αυτές οι δυνάμεις θα αποφασίσουν πως σε κάθε πόλη θα πρέπει να καταλάβουν τα πάντα και να παραλύσει το σύνολο των μηχανισμών της καταστολής.
Τρέμουν με δυο λόγια τη στιγμή που η πραγματική πολιτική αντιπολίτευση θα αποφασίσει να εγκαταλείψει τα φοβικά σύνδρομα και τις αναστολές, και θα αποφασίσει να δώσει το σύνθημα της γενικευμένης σύγκρουσης με την πολιτική εξουσία των ανδρεικέλων.
Το δεύτερο πράγμα που συνιστά και το χειρότερο εφιάλτη τους…
Είναι τη στιγμή που η «βία», δε θα αποτελεί πλέον βολικό θεματάκι στη σκαλέτα των ειδήσεων, ούτε βεβαίως υπόθεση αφελών «επαναστατημένων» εφήβων, που θα είναι εύκολο να χειραγωγηθούν και να χρησιμοποιούνται ως βολικό αποκούμπι των μηχανισμών της εξουσίας.
Αυτό που τρέμουν, είναι τη στιγμή που η πραγματική βία θα είναι στοχευμένη και προσανατολισμένη σε πολιτικές ανατροπές.
Με δυο λόγια, το δεύτερο πράγμα που τρέμουν, είναι τη στιγμή που η πραγματική πολιτική βία, στοχευμένη και χωρίς φοβικά σύνδρομα θα στοχοποιήσει ανδρείκελα και πολιτικές, και όχι εξώπορτες και τζαμαρίες.
Και τρέμουν πραγματικά αυτή την εξέλιξη τόσο τα πολιτικά όσο και τα επικοινωνιακά ανδρείκελα, γιατί και οι δύο ξέρουν καλά δύο πράγματα:
Ξέρουν το πόσο υποκριτές είναι και οι δυό όταν επιχειρούν να εξοβελίσουν και να αφορίσουν επικοινωνιακά κάθε συζήτηση με συνθετικό τη βία (ενώ την ίδια στιγμή τη χρησιμοποιούν κατά το δοκούν ως βολικό άλλοθι για τις πολιτικές που στηρίζουν). Και το ξέρουν γιατί…
Και οι δυο ξέρουν καλά πως όλα εκείνα που χάθηκαν, με τη βία της εξουσίας, μόνο με τη "βία" της πολιτικής αντίστασης μπορούν και πάλι να κερδηθούν.
Κανείς δεν πρόκειται να τα παραχωρήσει ως ένδειξη καλής θέλησης…
Καμία σύμβαση ντροπής δε θα καταργηθεί, ως συνέπεια των τύψεων αυτών που δε δίστασαν να προδώσουν αυτή την πατρίδα…
Καμία εθνική αξιοπρέπεια δε θα ανακτηθεί, αν δε σκιαχτεί ακόμη και το σουλτανάτο από την πραγματική δύναμη της κοινωνίας…
Καμία αλλαγή πορείας δε θα υπάρξει για τον τόπο, αν δεν την επιβάλει η ίδια η κοινωνία τιμωρώντας παραδειγματικά, πριν απ όλα τους πρωταίτιους της εθνικής προδοσίας…
Τι κρύβεται λοιπόν πίσω από τους αφορισμούς στη «βία»…
Τους αφορισμούς αλλά και το «απεταξάμην» που εκπέμπουν καθημερινά τα ΜΜΕ και τα πολιτικά ανδρείκελα???
Το πρώτο που κρύβεται, είναι η δόλια προσπάθειά τους να νομιμοποιήσουν τη βία που νομοθετεί και βιάζει θεσμούς, συνειδήσεις και την αξιοπρέπεια των πολιτών, επιχειρώντας να την εμφανίσουν ως εγγυητή της ευνομίας και της ευταξίας που τους χρειάζεται.
Το δεύτερο που κρύβεται είναι ο πραγματικός τους τρόμος για κείνο που απεύχονται και που θα τους είναι αδύνατον να χαλιναγωγήσουν όταν ξεσπάσει.
Συμπερασματικά…
Το καθεστώς της κατοχής, τα πολιτικά του ανδρείκελα και τα επικοινωνιακά φερέφωνά τους, επιχειρούν να εκτρέψουν την αγανάκτηση και την οργή σε ανούσια πολιτική φλυαρία, γιατί από αυτήν και η κατοχή θα διαιωνίζεται και τα ανδρείκελά της θα συνεχίζουν ανεμπόδιστα το βρώμικο ρόλο τους σε βάρος του τόπου.
Γιατί αυτό που τρέμουν, είναι τη συντονισμένη, την οργανωμένη μαζική δράση και τον εκρηκτικό της συνδυασμό με τη στοχευμένη πολιτική «βία» που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αποφασιστική προσπάθεια χειραφέτησης της κοινωνίας για την ανάκτηση της πατρίδας της, της ζωής και της αξιοπρέπειάς της.
Γιατί αυτό που τρέμουν σε τελευταία ανάλυση, είναι τον στοχευμένο πολιτικό ακτιβισμό ως τον μόνο ικανό να εμπνεύσει την κοινωνία στο σύνολό της και να επιβάλει πολιτικές ανατροπές ικανές να βάλουν τον τόπο μας σε μια άλλη πορεία.
Αυτό αφορίζουν… Αυτό εξοβελίζουν… Αυτό είναι που θέλουν να καταδικάσουν καλώντας τους πάντες και τα πάντα να αποκηρύξουν τη «βία»… Αυτή είναι η βία που δε θέλουν για να μπορεί να θριαμβεύει ανεμπόδιστα η βία που «αγάπησαν». Η βία που θυματοποιεί το λαό και μετατρέπει τη ζωή του σε πραγματικό κάτεργο.
Κι αυτό ακριβώς είναι που οφείλει να κάνει η πραγματική πολιτική αντιπολίτευση, χωρίς φοβικά σύνδρομα και χωρίς την ελάχιστη αναστολή.
Και για το κάνει οφείλει να παραμερίσει προσωρινά την κομματική σημαία της, για να υψώσει ψηλά τη σημαία των αξιών που μπορούν να εμπνεύσουν και να συνεγείρουν την Ελληνική κοινωνία στο σύνολό της.
Νομίζετε ότι χρωστάμε κάτι λιγότερο ως ελάχιστο φόρο τιμής στους 3.500 (μέχρι τώρα) δολοφονημένους, απέναντι σε όλους αυτούς τους υποκριτές και πρωταίτιους που δεν είδαν καμία βία… καμία ανομία… σ αυτό το έγκλημα μαζικής εθνοκτονίας???
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου