ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ...‏

Ήρθαν οι λύκοι να κλέψουν τα δώρα που σου χάρισε ο Θεός. Μετρήσανε κι υπολογίσανε την ενέργειά σου. Τον ήλιο σου, τη θάλασσα και τους ανέμους, λογαριάσανε κάθε μέταλλό σου. Με δόλο θέλησαν να σε υποτάξουν.

Εσένα, που η ομορφιά σου μαρτυρεί το μέτρο κι ο ήλιος σου τα βγάνει όλα στο φως! Σε σύρανε σε σκοτεινές συνομωσίες, σε μάγεψαν με την υπερβολή, τα πλούτη, σου φόρεσαν φανταχτερό φουστάνι και σε έβγαλαν σεργιάνι στις αγορές να περνιέσαι για Ευρωπαία.
Δεν είσαι συ για αγορές. Ούτε για άρτο και θεάματα.
Εσύ είσαι ευλαβικό προσκύνημα.
Εσύ είσαι ναός σοφίας.
Εσύ είσαι σχολειό για όλου του κόσμου την αμάθεια.
Σεμνό, της Αλήθειας φόρεμα σου πρέπει.
Δεν σε ξέρουν Πατρίδα! Τί γνωρίζουν αυτή από σένα!
Τρέχουν να σ’ αγοράσουν οι άρπαγες! Πωλείται η Ελλάς σε τιμή ευκαιρίας!
Τι θα αγοράσετε μωροί; Σωκράτη; Λεωνίδα; Μιλτιάδη; Ευριπίδη; Σοφοκλή; Αριστοτέλη; Αυτά είν’ η Ελλάδα. Ιδέες και ανδρείες ψυχές! Αυτός είναι ο χρυσός της. Αυτή είναι η ενέργειά της! Όχι από ύλη αλλά από πνεύμα, που θα γίνει ΠΥΡ και θα σας κάψει!. Διότι ασεβείτε, ειρωνεύεστε, χλευάζετε, προστάζετε, απαιτείτε. 
Πού μωρέ; Ξέρετε τι ναι εδώ; Ευλογημένη γη από αγίους και μαρτύρους, που χύσανε το αίμα τους για την Αλήθεια του Χριστού. Αυτή η Αλήθεια που περιφρονείτε, θα φέρει στο φως τις ραδιουργίες σας, θα διαλύσει το ψέμα σας και θα χαλάσει τα σχέδιά σας!

Δεν σε ξέρουν Πατρίδα! Τι είσαι γι αυτούς που σε αγοράζουν; Τι είσαι γι αυτούς που σε πωλούν; Είσαι ένα φράγκο παραπάνω στο πουγκί τους.
Αλλά αυτό που μας πονά τώρα…δεν είναι που μας λιγοστεύουν το ψωμί. Είναι τ’ ανίερα χέρια του άρπαγα και του ληστή πάνω στ’ άγιο σώμα σου. Είναι το μαστίγιο στα λαβωμένα πόδια σου κι ο χλευασμός τους.
Είναι η αλυσίδα των εχθρών μας στο λαιμό σου. ΟΙ ΑΣΕΒΕΙΣ. ΟΙ ΑΝΙΕΡΟΙ. ΟΙ ΒΕΒΗΛΟΙ.. ΟΙ ΧΥΔΑΙΟΙ.
Εμείς οι Έλληνες όμως σε ξέρουμε, σε νιώθουμε. Τι είσαι συ για μας;
Εσύ είσαι της μάνας η ζεστή ματιά, τ’ αθώο γέλιο του παιδιού μας, ευχή στα χείλη των παππούδων μας… Είσαι για μας, όλου του κόσμου το γαλάζιο, όλης της γης το φως! Μες τη ψυχή του κάθε αληθινού Έλληνα, μιλά ο ποιητής : «Νιώθω για σε Πατρίδα μου, στα σπλάχνα χαλασμό!» (Α. Βαλαωρίτης )


Εμείς οι Έλληνες, που ώρες ώρες άγνοια έχουμε για το χώμα που πατούμε. Δεν βάζει ο νους μας ποιοι άνδρες περπάτησαν και μίλησαν εδώ. Ξεχνούμε ποια είσαι στ΄αλήθεια και τι αξίες γέννησες. Μα σ΄αγαπούμε!
Εμείς οι Έλληνες, που χανόμαστε και σκορπιζόμαστε σαν άμυαλα παιδιά στο λίγο, στο εφήμερο και στο ξενόφερτο. Για σένα όμως πονούμε.
Εμείς οι Έλληνες που όταν έχουμε ομόνοια, θρονιάζεται ο ίδιος ο Θεός στον τόπο μας και δεν μας νικά κανείς.

Μας φοβερίζουν οι άμυαλοι με φτώχεια, με πόνο και με θάνατο. Συμφιλιωμένοι είμαστε εμείς και με τα τρία. Ζεϊμπέκικο χορεύουμε που είναι χορός θανάτου. Μία στη γη σωριάζεται ο Έλληνας καθώς χορεύει , μια στον αέρα σηκώνεται. Ηττημένος πονεμένος χωρίς δυνάμεις παραπαίει και παραπατά , οδύρεται ,χάνει τον ρυθμό της ζωής αλλά τον ξαναβρίσκει. Ζαλισμένος, χαμένος, λαβωμένος μόνος κι έρημος… μα συνεχίζει.
Δεν ξέρουν οι απαίδευτοι τι είμαστε εμείς.
Κι αν μείναμε σιωπηλοί τόσο καιρό, είναι γιατί γυρίσαμε εντός μας ,τα λάθη μας να δούμε. Με θλίψη να στοχαστούμε τι μας αναλογεί απ’ την ευθύνη.
Μα τώρα ΤΕΡΜΑ Η ΘΛΙΨΗ. ΤΕΡΜΑ Ο ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ.
Γραμμένη εντολή απ’ τους προγόνους μας κυλά στη φλέβα: ΕΛΕΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ. Χωρίς ελευτεριά εμείς δεν ζούμε!
Ήρθε η ώρα.
Λύκοι αυτοί; Λιοντάρια εμείς!

ΘΩΜΑΗ ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟΥ