Toυ Manlio Dinucci* για το γαλλικό ειδησεογραφικό ιστολόγιο Voltaire Network
Εισαγωγή του Thierry Meyssan
Δύο είναι σήμερα τα σημαντικά έργα κατασκευής αγωγών, που βρίσκονται σε ανταγωνισμό για το ποιό θα εξασφαλίσει τον μελλοντικό ενεργειακό εφοδιασμό του Πακιστάν, της Ινδίας και της Κίνας. Το πρώτο έργο ξεκινάει από το Ιράν, ενώ το δεύτερο αντλεί ενεργειακά αποθέματα από το Τουρκμενιστάν. Το τελευταίο προωθείται από μια ισραηλινή κοινοπραξία και υποστηρίζεται από την υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Hillary Clinton. Σύμφωνα με τον Ιταλό γεωπολιτικό αναλυτή Manlio Dinucci, μια επίθεση εναντίον του Ιράν θα μπορούσε να παραλύσει το ιρανικό πρόγραμμα, το οποίο σήμερα είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Ωστόσο, ένα κρίσιμο ερώτημα παραμένει αναπάντητο:
Κατά πόσον η ηγεσία των ΗΠΑ εξακολουθεί να ακολουθεί κατά γράμμα αυτή τη στρατηγική, όπως άφησε να εννοηθεί σε πρόσφατες δηλώσεις του ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ, Leon Panetta;
Ρώμη, 27 Μαρτίου 2012
Στην πολιτική σκηνή της Ουάσιγκτον, κάτω από τα διεθνή φώτα της δημοσιότητας, ο Πρόεδρος Obama έκανε μια σοβαρή δήλωση, στην οποία δεν δόθηκε η απαραίτητη προσοχή:
"Ως πρόεδρος και υπουργός Πολέμου" [Σημ: Σύμφωνα με το Αμερικανικό Σύνταγμα, ο πρόεδρος των ΗΠΑ είναι συγχρόνως και "υπουργός Πολέμου"] , είπε ο Obama, "προτιμώ την ειρήνη από τον πόλεμο. Αλλά", έσπευσε να προσθέσει, "η ασφάλεια του Ισραήλ είναι ιερή και απαραβίαστη" και προκειμένου να αποτραπεί το Ιράν από το να αποκτήσει πυρηνικά όπλα, "δεν θα διστάσω να χρησιμοποιήσω την επιλογή της στρατιωτικής επέμβασης, καθώς και όλων των άλλων συστατικών αυτού που συνηθίζεται να αποκαλείται "αμερικανική ισχύς".
Να υποθέσουμε, επομένως, ότι από τα εν λόγω "συστατικά" δεν εξαιρούνται τα πυρηνικά όπλα. Λόγια αντάξια του κατόχου ενός Νόμπελ Ειρήνης. Αυτό είναι το σενάριο. Και για να ανακαλύψουμε τι πραγματικά περιλαμβάνει αυτό το σενάριο, θα πρέπει να πάμε στα παρασκήνια. Εκεί θα δούμε ότι επικεφαλής της σταυροφορίας εναντίον του Ιράν είναι το Ισραήλ, η μόνη χώρα της περιοχής που διαθέτει πυρηνικό οπλοστάσιο και, σε αντίθεση με το Ιράν, αρνείται να υπογράψει τη "Συνθήκη περί μη διαδόσεως των πυρηνικών όπλων". Στη συνέχεια έχουμε τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη σήμερα, της οποίας τα πολιτικά, οικονομικά και στρατηγικά συμφέροντα δεν μπορούν να ανεχθούν να υπάρχει ένα κράτος στη Μέση Ανατολή το οποίο ξεφεύγει από την επιρροή της.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι κυρώσεις που ανακοινώθηκαν από τον πρόεδρο Obama τον περασμένο Νοέμβριο, η απαγόρευση της προμήθειας εξοπλισμού και τεχνολογιών που, σύμφωνα με τον πρόεδρο, "θα ενισχύσουν την ικανότητα του Ιράν να αναπτύξει τους δικούς του πόρους πετρελαίου". Στην πολιτική του εμπάργκο έσπευσε να ενταχθεί πρώτη και καλύτερη η Ευρωπαϊκή Ένωση, ο αγοραστής του 20% του ιρανικού πετρελαίου (το μεγαλύτερο μέρος του οποίου εισάγεται από την Ιταλία, την Ελλάδα και την Ισπανία), και δεύτερη η Ιαπωνία, η οποία εισάγει μια επίσης μεγάλη ποσότητα, και της οποίας οι ανάγκες για πετρέλαιο έχουν αυξηθεί ακόμη περισσότερο ως αποτέλεσμα της πυρηνικής καταστροφής στην Φουκουσίμα. Φοβερή επιτυχία για την υπουργό Εξωτερικών, Hillary Clinton, η οποία έπεισε τις "συμμαχικές" δυνάμεις να παγώσουν τις εισαγωγές ενεργειακών πόρων από το Ιράν εις βάρος των ίδιων των συμφερόντων τους.
Το εμπάργκο, όμως, δεν έχει τα αποτελέσματα που ήλπιζαν οι ΗΠΑ. Αψηφώντας την απαγόρευση της Ουάσιγκτον, το Ισλαμαμπάντ επιβεβαίωσε την 1η Μαρτίου ότι θα ολοκληρώσει την κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου Ιράν-Πακιστάν. Το ιρανικό τμήμα του αγωγού θα έχει έκταση περισσότερη από 2.000 χλμ. και δεν θα αργήσει να υλοποιηθεί, ενώ το πακιστανικό τμήμα του αγωγού θα ολοκληρωθεί το αργότερο μέχρι το 2014. Σε μεταγενέστερο στάδιο, θα μπορέσει να επιμηκυνθεί κατά 600 χιλιόμετρα και να φθάσει μέχρι την Ινδία. Η Ρωσία έχει εκφράσει ενδιαφέρον να συμμετάσχει στο πρόγραμμα του έργου, του οποίου το εκτιμώμενο κόστος είναι 1,2 δις δολάρια. Εν τω μεταξύ, η Κίνα, η οποία σήμερα εισάγει το 20% του πετρελαίου της από το Ιράν, υπέγραψε συμφωνία με την Τεχεράνη, τον Φεβρουάριο, η οποία προβλέπει αύξηση των εισαγωγών ιρανικού πετρελαίου, που θα φθάσει στο μισό εκατομμύριο βαρέλια περίπου την ημέρα το 2012. Το Πακιστάν αναμένεται επίσης να ενισχύσει τις εισαγωγές πετρελαίου από το Ιράν.
Έξαλλη για την απρόβλεπτη αυτή ανατροπή, η Hillary Clinton έχει εντείνει τις πιέσεις της στην ηγεσία του Ισλαμαμπάντ, μια με το καρότο και μια το μαστίγιο. Aπό τη μία πλευρά απειλεί με κυρώσεις, ενώ από την άλλη υπόσχεται την προσφορά ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων για τις ενεργειακές ανάγκες του Πακιστάν. Σε αντάλλαγμα, θα πρέπει το Πακιστάν να εγκαταλείψει τον αγωγό με το Ιράν και να στηριχθεί μόνο στον αγωγό Τουρκμενιστάν-Αφγανιστάν-Πακιστάν-Ινδίας, που υποστηρίζεται από την Ουάσιγκτον. Το κόστος αυτού του τελευταίου υπολογίζεται σε 8 δισ. ευρώ, διπλάσιο από εκείνο που προβλεπόταν αρχικά.
Στην Ουάσιγκτον, όμως, αυτό που επικρατεί τελικά είναι το συνηθισμένο στρατηγικό κίνητρο. Τα κοιτάσματα φυσικού αερίου του Τουρκμενιστάν ελέγχονται σε μεγάλο βαθμό από την ισραηλινή κοινοπραξία "Merhav", με επικεφαλής τον πράκτορα της Μοσάντ, Yosef Maiman, ενός από τα πιο σημαίνοντα πρόσωπα στο Ισραήλ σήμερα. Αλλά η υλοποίηση του αγωγού, ο οποίος στο Αφγανιστάν θα περνά μέσα από τις επαρχίες Χεράτ (όπου σταθμεύουν τα ιταλικά στρατεύματα) και Κανταχάρ, έχει υποστεί σοβαρές καθυστερήσεις. Όπως έχουν τα πράγματα, ο αγωγός Ιράν-Πακιστάν ένας αυτός που θα έχει το προβάδισμα.
Εκτός, βέβαια, αν τα τραπουλόχαρτα ξαναμοιραστούν λόγω ενός πολέμου εναντίον του Ιράν.
Έστω και αν ο πρόεδρος Obama "προτιμά την ειρήνη".
*O Manlio Dinucci είναι καθηγητής γεωπολιτικής και συγγραφέας του βιβλίου "Escalation". Anatomia della guerra infinita ("Κλιμάκωση: Η ανατομία του συνεχούς πολέμου"), από τις εκδόσεις DeriveApprodi (2005).
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου