Στην πατρίδα σουρουπώνει σιγά-σιγά...

Η κρύα νύχτα πλησιάζει.
Εκείνη που θα κρατήσει μερικές μέρες, μπορεί κάποιες βδομάδες.

Τότε που ο δικός μας Νόμος δεν θα βρει στο ραντεβού του ούτε τη μάνα του τη Δικαιοσύνη.

Αγήτευτη η Επιείκεια.

Χωρίς παραγραφές κι αποδείξεις, δίχως δικονομίες και… καταστατικά.

Μόνο τα μάτια της συνείδησης θα τρεμοπαίζουν στο αχνό συννεφιασμένο φεγγαρόφωτο, κι η Θέμιδα θα λούζεται με την Αστραία μακριά.

Κανένα καταφύγιο για όποιους αδίκησαν, δεν θα φαίνονται τα χρώματα των ιδεολόγων που μας λήστεψαν.

Θα στραφταλίζουν μόνον οι χρυσές μασέλες τους, κι οι γερασμένες τους πλισέ κοιλιές μπρος από τα «γιατί» των κοπτήρων μας, τα λευκότατα μάρμαρα της δημόσιας ηθικής αναστηλώνονται αρχαιοπρεπώς.

Κείνο το βράδυ οι παπάδες που ξόκειλαν και πόρνεψαν θα συρθούν στο κουρείο. Όσοι κατσαπλιάδες κούρσεψαν το βιος των παιδιών μας θα νιώσουν ασήκωτα τα τσουβάλια με τις λίρες στην τρεχάλα τους.

Οι δάσκαλοι που αστόχησαν να φυσήσουν τη γνώση, θα χαθούν στου ανέμου την αμορφωσιά.

Το πρησμένο κηφηναριό στο να μετρά αργίες κι επιδόματα, βλέπει το τέλος τ΄ ουρανού, μελίσσι δεν τους γνωρίζει πιά.

Πολιτικοί που ψεμμάτισαν θα σμίξουν αλαφιασμένοι με τη Σειρήνα να τους δείξει το μονοπάτι για τη συκιά με το έτοιμο θηλιασμένο σκοινί.

Οι δικαστές που ψευδόρκησαν θα στέκουν κατουρημένοι για το έλεος που δεν είχαν στέρξει στους ταπεινούς.

Δεν αργεί να σηκωθεί ο πεινασμένος.
Λιανίζει το βρόγχο του φόβου που του έδεσαν στο λαρύγγι.

Θα είναι οι νύχτες των Αγίων Ναμάτων, δίχως να σταλάξει ούτε μια δίκαιη σταγόνα αίμα.
Μόνο φυγόκεντρος κι η λέμφος απ΄ τα καρκινώματα διαχωρισμένη.

Μόνο καταρρακτώδεις ροές αγανάκτησης κι η δειλή σαπίλα του κορμιού τους που θα σπαρθεί χιλιόσταλτη στα πέρατα.

Η σκοτεινή βάπτιση θα μας βρει γαλήνιους στο ξημέρωμα της Ηούς, κουρασμένοι στο μπλε γιορτάσι τ΄ ουρανού, το σεφερικό μεσογειακό μας ακρωτήρι να αναφυσάται από πνοές ειρήνης, ανάσα αθανασίας.

Το μαβί αγιάζι του δειλινού, ψυχρό, περονιάζει για τα καλά.
Σκοτείνιασε ήδη.
Κλείσ’ το παράθυρο γυναίκα, το νου σου στα παιδιά.