Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος Η Ελλάδα δεν είναι μία τεράστια χώρα, με δύσκολη διαχείριση, μεγάλες κοινωνικές ανισορροπίες στον πλούτο, εθνική και θρησκευτική πολυμορφία, εθνικιστικά κινήματα αυτονομίας, δυσχερείς κλιματολογικές συνθήκες, γεωγραφική θέση γεωπολιτικής και γεωοικονομικής απομόνωσης.
Αντίθετα, η Ελλάδα είναι μέσα στη Μεσόγειο, με ένα από τα πλέον περίφημα τουριστικά και πολιτιστικά αρχιπέλαγα σπαρμένη από αρχαία ιερά και ίχνη της βάσης των επιστημών, ξεχωρίζει.
Με γη που όχι μόνο παράγει στον πρωτογενή τομέα, αλλά μπορεί να φιλοξενήσει και αυτόν των νέων τεχνολογιών, που υποκαθιστά σε πολλά σημεία του κόσμου την βαριά βιομηχανία.
Με πληθυσμό έξυπνων από τη φύση τους ανθρώπων, καλά εκπαιδευμένων στη βάση των κριτηρίων της Ευρώπης, με μορφωτικό επίπεδο υψηλό, περιουσίες υπολογίσιμες, ειδικά προ της χρεοκοπίας του 2010.
Με ναυτική παράδοση και με την ακόμη και σήμερα μία από τα μεγαλύτερες εμπορικές αρμάδες στον κόσμο. Με έναν κοσμοπολιτισμό φυσικό συμφυή με την ίδια την πραγματικότητά της.
Η Ελλάδα δεν είναι μία μεγάλη χώρα που ακούγονται ή υιοθετούνται για την περίπτωσή της μοντέλα που έχουν εφαρμοστεί σε μεγάλες οικονομίες, όπως της Γερμανίας, της Γαλλίας ή ακόμη της γειτονικής Ιταλίας, της Ισπανίας ή της Τουρκίας, πολύ περισσότερο των ΗΠΑ, της Κίνας, της Ινδίας, των χωρών της Λατινικής Αμερικής, φυσικά και δεν την αφορούν.
Είναι από την αφετηρία τους λανθασμένες συνταγές. Δεν είναι μόνο η έκταση της Ελλάδας περιορισμένη, αλλά και ο πληθυσμός της, μικρότερος, για παράδειγμα, από αυτόν των κατοίκων της γειτονικής Κωνσταντινούπολης. Για πολλούς το μέγεθος και ο όγκος της Ελλάδας είναι μειονεκτήματα. Αντίθετα, θα έπρεπε να θεωρούνται πλεονεκτήματα.
Η Ελλάδα είναι ένα όμορφο μεσογειακό χωριό ή προάστιο από την πλευρά της Ευρώπης, που βλέπει ανατολικά και όχι δυτικά. Είναι μία χώρα της χαράς, της ευημερίας, της φυσικής ολιγαρχίας, που δημιουργείται στην περίπτωση μικρών λαών σε συγκεκριμένες χώρες και περιοχές του κόσμου που οικονομικά και διαρθρωτικά δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο από onshore ή offshore για τη δυτική συγκρότηση διεθνώς.
Υπό την έννοια αυτή, δεν μπορεί να λειτουργήσει σε μεγάλα σύνολα σκληρών δομών, όπως η ευρωζώνη, όπου πολύ κακώς και άκριτα μία συγκεκριμένη πολιτική και τραπεζική ελίτ την ενέταξαν. Ούτε όμως απομονωμένη, με τις γνωστές δυσλειτουργίες, τη διαφθορά και τα γραφειοκρατία της κομματοκρατίας του νέου ελληνικού κράτους.
Να σκεφτούμε ως Έλληνες κάτι διαφορετικό. Να πάψουμε να αντιγράφουμε και μάλιστα με φθηνό τρόπο, ξένα μοντέλα, επειδή είδαμε κάπου αλλού να λειτουργούν και να δομήσουμε ένα δικό μας. Να επιζητήσουμε και να δημιουργήσουμε μία νέα πολιτική τάξη, κατά βάση ιδιωτών, επιτυχημένων ανθρώπων, που να έχουν λειτουργήσει σε συνθήκες πραγματικότητας. Βλέπουμε τους τραπεζίτες πως χειρίζονται τις υποθέσεις τους αλλά και όσες από αυτές άπτονται του ευρύτερου συμφέροντος, όπως για παράδειγμα οι πλειστηριασμοί της πρώτης κατοικίας ή τα «κόκκινα δάνεια» και αναγνωρίζουμε τον τρόπο που επιχειρηματολογούν στα «ναι» και τα «όχι» τους. Είναι άνθρωποι της αγοράς.
Αντίστοιχα, χρειαζόμαστε διανοούμενους που να μπορούν να σχεδιάσουν στο όραμα τους μία χώρα. Συνταγματολόγους και νομικούς που να φτιάξουν κάτι καινούργιο, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά κα για την παγκόσμια εμπειρία. Μία επόμενη μορφή του δημοκρατικού πολιτεύματος ή λειτουργικής αναδιανομής του πλούτου, χωρίς υπέρογκους αναγκαστικούς φόρους. Νοικοκυραίους, στη στεριά και τη θάλασσα, σε μία ευρεία μεσαία τάξη ιδιοκτησίας όχι στατικής αλλά δημιουργικής, που διαμορφώνει την οικονομία της αγοράς πέρα από τα στερεότυπα του Σικάγου και του Ντιτρόιτ της βαριάς βιομηχανίας.
Είναι απλό. Η Ελλάδα και οι Έλληνες θέλουμε άλλους πολιτικούς.
Σε κάθε περίπτωση θα είναι κάποιοι από εμάς, αλλά με αλληλογική, πείρα, νοοτροπία και, προπάντων, όνειρα!
Πηγή εφημ. «Δημοκρατία»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου