Ανησυχούν για το ευρώ και όχι για την Ελλάδα!

Tου Θεόδωρου Δίζελου

Επί τρία συνεχή χρόνια όλα τα ΜΜΕ, συμπεριλαμβανομένης και της δικής μας εφημερίδας ασφαλώς, ασχολούνται καθημερινά με τις εξελίξεις της σημαντικής οικονομικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα μας. Κάθε κρίση βέβαια περνάει διάφορες φάσεις.

Η δική μας όμως οικονομική κρίση, όπως πολλές φορές έχουμε τονίσει από τη στήλη μας αυτή,είναι εισαγόμενη αν όχι μόνον κατά τα γενεσιουργά αίτιά της, αλλά και κυρίως κατά την έκταση και την έντασή της. Τα μέτρα αντιμετώπισής της σχεδιάστηκαν από ξένους παράγοντες, με την ανοχή βέβαια και τη συγκατάθεση των ελληνικών κυβερνήσεων. Επομένως τα μέτρα δεν εξυπηρετούν το συμφέρον της ελληνικής οικονομίας και του ελληνικού λαού. Για τον λόγο αυτό κατ' επανάληψη έχουμε υποστηρίξει την άποψη ότι η ελληνική οικονομία και ο ελληνικός λαός μετατράπηκαν σε πειραματόζωα. Και η Ελλάδα από ανεξάρτητο κράτος κατάντησε να είναι αποικία!

Μια μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού πίστεψε ότι η νέα κυβέρνηση που προέκυψε από τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές θα κατάφερνε να αρθρώσει φωνή στις σκοτεινές επιδιώξεις των εξωελληνικών κέντρων αποφάσεων. Όμως, αντί γι' αυτό, διαπιστώνουμε το εντελώς αντίθετο. Η τρικομματική σημερινή κυβέρνηση επέλεξε να χορεύει στους ρυθμούς των δανειστών μας. Έδειξε ότι είναι υπόδουλη στην ευρωλαγνεία της και αυτό ήταν επόμενο, καθώς οι δύο βασικοί κυβερνητικοί παράγοντες, κ. Σαμαράς και Βενιζέλος, έχουν αποχαυνωθεί από τις μεγάλες «επιτυχίες» της Ευρωζώνης και θυσιάζουν τον ελληνικό λαό για χάρη της.  

Τις μέρες που πέρασαν γίναμε μάρτυρες του εξευτελισμού της ελληνικής ανεξαρτησίας από έναν υπάλληλο του ΔΝΤ, τον διαβόητο κ. Τόμσεν. Και φυσικά ο εν λόγω κύριος δεν έχει τη δύναμη να καθορίσει πολιτική, γιατί είναι απλός υπάλληλος και όχι ανωτάτης βαθμίδας. Εντολές παίρνει από το διοικητικό συμβούλιο του ΔΝΤ και κυρίως από την κ. Λαγκάρντ. Ο κ. Τόμσεν ανήρεσε συμφωνίες και προτάσεις της ελληνικής πλευράς ασυζητητί και με τρόπο αυταρχικό. Και έτσι τώρα η κυβέρνηση είναι αναγκασμένη τροχάδην να εγκρίνει και να φέρει τα μέτρα για ψήφιση στη Βουλή. Τα μέτρα αυτά, παρόλο τον εξοντωτικό τους χαρακτήρα, θα περάσουν από τη Βουλή χωρίς καμία συζήτηση λόγω του κατεπείγοντος. Αυτό ήθελε και η «τρόικα». Και αυτό της προσέφερε η απόφαση των τριών πολιτικών αρχηγών που στηρίζουν την κυβέρνηση.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι η «τρόικα», με τις καθυστερήσεις και με τα νέα μέτρα που συνεχώς προτείνει και πιέζει για την εφαρμογή τους, οδηγεί στην ουσιαστική κατάργηση της ελληνικής κυβέρνησης και της Βουλής των Ελλήνων. Και κανένας από όλους αυτούς δεν βρίσκεται για να διαμαρτυρηθεί. Όλοι χορεύουν στον ρυθμό που επιβάλλει το σύστημα και ειδικά το ΔΝΤ και η Ευρωζώνη. Το δημοκρατικό πολίτευμα της Ελλάδος αποδομείται με την ανοχή, για να μην πούμε τη συγκατάθεση, όλων των θεσμικών οργάνων του ίδιου του πολιτεύματος. Όλοι οι υπουργοί καμαρώνουν, μαζί τους και ο πρωθυπουργός, ότι τάχα ασκούν εξουσία και λαβαίνουν αποφάσεις. Και καθόσον αφορά τη συμπεριφορά των δύο άλλων αρχηγών που στηρίζουν την κυβέρνηση, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι ο κ. Βενιζέλο πολύ όψιμα θυμήθηκε να υπερασπιστεί τάχα τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και να πολεμήσει για την ανάπτυξη της οικονομίας μας. Όμως ο ελληνικός λαός δεν ξεχνά τα κατορθώματά του και την προγενέστερη συμπεριφορά του. Γι' αυτόν τον λόγο ο λαός κόντυνε το ΠΑΣΟΚ στο 13%. Όσον αφορά τον κ. Κουβέλη, οι κόκκινες γραμμές που τάχα είχε χαράξει έγιναν γκρίζες και καμία από αυτές δεν μπόρεσε να αντέξει στις αρνήσεις της «τρόικας». Και όμως ο αριστερός κ. Κουβέλης δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να απαγκιστρωθεί από την εξουσία. Καθώς η κυβέρνηση επέλεξε μόνιμα να χορέψει στον ρυθμό των δανειστών μας, αυτό τελικά θα σημάνει:

α) Έλλειψη ευελιξίας στις συζητήσεις με τους πολιτικούς ηγέτες της «τρόικας». Όλοι ξέρουν ότι η τυφλή ευρωλατρία και της σημερινής κυβέρνησης, όπως και των προηγούμενων, καθιστά τις αντιρρήσεις ή τις εισηγήσεις ή τις τάχα διαφωνίες της κατά τη διαπραγμάτευση των μέτρων έπεα πτερόεντα, λόγια που τα παίρνει ο αέρας. Γι' αυτό μέχρι τώρα, από το 2011 και μέχρι σήμερα, και οι τρεις κυβερνήσεις (Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά) δεν κατάφεραν να απαλύνουν έστω και στο ελάχιστο τη σκληρότητα των μέτρων. Από όλες τις χώρες του Νότου που αντιμετωπίζουν προβλήματα υπερχρέωσης, η Ελλάδα είναι η μοναδική που δραστικά έχει περιορίσει τα εισοδήματα των εργαζομένων. Και ουσιαστικά ο περιορισμός δαπανών στην υγεία, στην παιδεία, στην εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια έχει σχεδόν καταργήσει την εύρυθμη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού και έχει υποβιβάσει την Ελλάδα σε τριτοκοσμική χώρα. Όμως οι τρεις της «τρόικας» του εσωτερικού θέλουν να παριστάνουν την ισχυρή διαπραγματευτική ομάδα της χώρας μας! Και αυτό είναι το πλέον διασκεδαστικό και για τους ευρωπαίους αξιωματούχους, αλλά και για πολλούς προβληματισμένους Έλληνες. Έχουμε γράψει και στο παρελθόν ότι η διαπραγμάτευση σήμερα, σε ένα σύστημα εξουσίας ανάλγητο κοινωνικά, πρέπει να είναι εκβιασμός και σκληρή αξιοποίηση των διαπραγματευτικών πλεονεκτημάτων. Οι τρεις πολιτικοί που στηρίζουν τη σημερινή κυβέρνηση δεν έχουν το τσαγανό να επιμείνουν στην προβολή των όποιων πλεονεκτημάτων διαθέτει η χώρα μας, ώστε να πετύχουμε ευνοϊκότερες ρυθμίσεις και ηπιότερα μέτρα.

Αντίθετα, όλες οι άλλες χώρες του Νότου συμπεριφέρονται σκληρά απέναντι στις αναιδείς απαιτήσεις των ιθυνόντων της Ευρωζώνης. Και αντί για συνεχείς περικοπές μισθών, συντάξεων και κοινωνικών δαπανών, βλέπουμε ότι η Ισπανία και η Πορτογαλία έδωσαν αυξήσεις, έστω και πενιχρές, στους εργαζομένους και συνταξιούχους.

Η Ιταλία απλώς πάγωσε τις αποδοχές, η δε Ιρλανδία ουσιαστικά δεν εφαρμόζει πλέον το Μνημόνιο.

Και όμως δεν βρέθηκε κανείς από την «τρόικα» να τους κουνήσει το δάχτυλο, όπως κάνουν για την Ελλάδα. Την Ελλάδα δεν τη φοβούνται, γιατί η πολιτική της ηγεσία δείχνει αφοσίωση στην Ευρωζώνη και στη διατήρηση του ευρώ και βλέπουν οι Ευρωπαίοι ότι ετούτη η ηγεσία είναι πειθήνιο όργανό τους.

β) Αυτή η έλλειψη διαπραγματευτικής ισχύος της Ελλάδας θα σημάνει ακόμη ότι η όποια κυβέρνηση των ευρωλατρών θα περιφέρει με σεμνότητα τον δίσκο της επαιτείας και αυτό θα έχει συνέπεια η Ελλάδα να χάσει κάθε σεβασμό στη διεθνή κοινότητα. Οι δανειστές μας της «τρόικας» απλώς θα διασκεδάζουν με τα αιτήματα που θα υποβάλλουν ευσεβάστως οι ελληνικές κυβερνήσεις. Γιατί θα ξέρουν ότι η απόρριψή τους δεν θα έχει απολύτως καμία αρνητική επίπτωση γι’ αυτούς. Αυτή η αφοσίωση των πολιτικών μας σε μία οικονομική και νομισματική ένωση που εξυπηρετεί μόνο τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου πρέπει να μας προβληματίσει έντονα. Έχουμε τη γνώμη ότι θα πρέπει να ανοίξει μια γενική συζήτηση κατά πόσον συμφέρει τη χώρα μας και μόνο, και αποκλειστικά τον ελληνικό λαό, η παραμονή μας στην Ευρωζώνη. Και η επιχειρηματολογία υπέρ ή κατά πρέπει να είναι τεκμηριωμένη και όχι με αερολογίες και συνθηματολογίες. Και επιπλέον να προσδιοριστούν και οι όροι της περαιτέρω παραμονής μας στο ευρώ. Η πολιτική της άνευ όρων παράδοσης στο ιερατείο των Βρυξελλών και της Φρανκφούρτης δεν είναι πλέον ανεκτή.

γ) Και δεν είναι ανεκτή γιατί αυτή η πολιτική ουσιαστικά μεταφράζεται σε υποχρέωση της Ελλάδος για άμεση εφαρμογή των όποιων εξοντωτικών μέτρων θα επιθυμούν οι ευρωζωνικοί δανειστές μας. Και βέβαια για παραπλάνηση οι κυβερνήσεις θα εμφανίζονται ότι τάχα διαπραγματεύονται τα σκληρά αυτά μέτρα.

Η συμπεριφορά του Τόμσεν και γενικά του κλιμακίου της «τρόικας» τις τελευταίες αυτές ημέρες αποδεικνύει ότι θέλουν την παραμονή της Ελλάδος στην Ευρωζώνη, μιας Ελλάδος όμως αδύναμης με τη σημερινή της ανίκανη πολιτική ηγεσία και με περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες. Και προπαντός με ένα ευρύτατο πρόγραμμα εκποίησης της δημόσιας περιουσίας. Αφού το σύστημα μερίμνησε για τη συγκέντρωση υπέρμετρων κερδών από την οικονομική ελίτ και μόνο, τώρα με τις αποκρατικοποιήσεις προσπαθεί αυτά τα υπερκέρδη να μην παραμένουν αδρανή, αλλά να τοποθετούνται σε δραστηριότητες που αποφέρουν τεράστια κέρδη. Να γιατί οι αποκρατικοποιήσεις έλαβαν τόση έκταση σε όλα σχεδόν τα κράτη, με την εφεύρεση ότι τάχα συντελούν στην ανάπτυξη και οδηγούν στη δημοσιονομική εξισορρόπηση.

Πάντως οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών αβίαστα οδηγούν σε ορισμένες επισημάνσεις, όπως για παράδειγμα θα αναφέρουμε παρακάτω:

- Το πρόβλημα της χώρας μας δεν είναι μόνο οικονομικό, αλλά και πολιτικό. Και άπτεται στενά με τη συνοχή της Ευρωζώνης και με τη διατήρηση του ευρώ. Τις σχετικές αποφάσεις δεν είναι δυνατόν να τις λαβαίνουν τρεις υπάλληλοι των δανειστών μας και όλοι οι ιθύνοντες να δηλώνουν ότι εξαρτούν τις τελικές αποφάσεις τους από τις διαπιστώσεις και τις εισηγήσεις της έκθεσης των τριών αυτών υπαλλήλων.

- Η ελληνική κυβέρνηση δεν είναι δυνατόν να τρέχει πίσω από κάθε δόση του δανείου και οι ευρωδανειστές μας να βρίσκουν αφορμή για τη λήψη μέτρων εξοντωτικών για τον ελληνικό λαό.

- Η κυβέρνηση της χώρας μας πρέπει να παύσει να ζει σε μια εικονική πραγματικότητα.Και απόδειξη ότι ζει σε έναν κόσμο εξωπραγματικό είναι τα στοιχεία βάσει των οποίων κατάρτισε τον προϋπολογισμό του 2013. Αυτό θα φέρει στο μέλλον πολλές απογοητεύσεις και στον ελληνικό λαό και στην ίδια την κυβέρνηση. Και

- Η πολιτική και οικονομική ελίτ και της Ελλάδος και της ΕΕ δείχνουν με τη συμπεριφορά τους ότι ανησυχούν περισσότερο για το μέλλον του ευρώ και λιγότερο για το μέλλον του ελληνικού λαού. Και επομένως η συμπεριφορά μας θα πρέπει να προσαρμοστεί ανάλογα.