Η στρατηγική των μηδενικών προβλημάτων τελείωσε για την Τουρκία

Θα ξεκινήσω …χαριτολογώντας διατυπώνοντας δύο παραδοχές.

1. Η εξόρυξη είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα.

2. Κανεις δεν έχει καταλάβει τη στρατηγική κίνηση του Γ. Παπανδρέου: Αφήνει τους Τούρκους να μπουν στο Καστελόριζο και μεταφέρει όλο το χρέος εκεί. Και πληρώνει μετά …ο Νταβούτογλου.

Ας σοβαρευτούμε τώρα,  τουλάχιστον εμείς.

Η Τουρκία ανακοινώνει πως από τα μέσα Σεπτέμβρη και για ένα μήνα θα ξεκινήσει γεωτρήσεις στην περιοχή του Καστελόριζου.

Προφανώς αν το έκανε η Ελλάδα, θα ήταν αμέσως casus belli για την γείτονα χώρα.

Υπενθυμίζω πως το Καστελόριζο είναι το ίδιο μέρος από το οποίο ο Γ. Παπανδρέου ανακοίνωνε την υπαγωγή της χώρας στο Μηχανισμό Βοήθειας. Μερικές φορές η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Άλλες ως τραγωδία.

Yπενθυμίζω πως οι Τούρκοι αρνούνται τη δυνατότητα του Καστελόριζου να έχει θαλάσσιες ζώνες και να οριοθετήσει τη δική του ΑΟΖ, πράγμα που προβλέπεται ρητά από το δίκαιο της Θάλασσας. Ένα “Δίκαιο” το οποίο δεν έχει υπογράψει η Τουρκία.

Για την ιστορία στη σχετική ψηφοφορία που έγινε στις 30 Απριλίου 1982 στη Νέα Υόρκη για τη νέα Σύμβαση, 130 κράτη ψήφισαν υπέρ, τέσσερα κατά και 17 τήρησαν αποχή. Μέχρι το τέλος του 2008 επικύρωσαν τη Σύμβαση 157 χώρες, μεταξύ των οποίων η Κύπρος (12 Δεκεμβρίου 1988) και η Ελλάδα (21 Ιουλίου 1995). Αξίζει να σημειωθεί ότι η Τουρκία και η Βενεζουέλα αρνήθηκαν να υπογράψουν τη Σύμβαση λόγω της ΑΟΖ, επειδή και τα δύο αυτά κράτη έχουν μπροστά τους νησιά που δεν τους ανήκουν και έτσι εκ των πραγμάτων έχουν περιορισμένη ΑΟΖ.

Το Διεθνές Δίκαιο πάει περίπατο και ο συσχετισμός δυνάμεων (balance of power) καθορίζει τις γεωστρατηγικές κινήσεις των κρατών.

Αυτή τη στιγμή η Τουρκία φαίνεται εγκλωβισμένη. Και το ξέρει. Και οι εγκλωβισμένοι συνήθως δρουν αψυχολόγητα.

Οι συμμαχίες που έχει κάνει με τα διάφορα κράτη-παρίες ελάχιστη προστιθέμενη αξία μπορούν να της δώσουν, μιας και είναι οικονομικά υπανάπτυκτες και κοινωνικά ασταθείς.

Η προσπάθειά της να αναγνωρίσει την Παλαιστινιακή Αρχή στην επερχόμενη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ έχει μόνο ένα στόχο:

Να θέσει εμπόδια στην ΑΟΖ του Ισραήλ, μέσα από μια νέα ΑΟΖ της Παλαιστίνης.

Μετά όμως και τη δήλωση του Ομπάμα πως “δεν τίθεται θέμα αναγνώρισης του Παλαιστινιακού Κράτους” , η προσπάθεια πέφτει στο κενό.

Σχηματικά ..ποιοι άξονες συγκρούονται:

Ο Γερμανικός που είναι πίσω από τη Τουρκία.

Ο Βρετανικός που είναι πίσω από τη Κύπρο

Ο Αμερικάνικος που είναι πίσω από το Ισραήλ.

Στο “κόλπο’ υπάρχει πάντα και η Ρωσία. Οι πληροφορίες που έχουμε είναι πως ήδη δυο υποβρύχια του Ρωσικού Στόλου βρίσκονται “κάπου” στη Μεσόγειο.

Από την άλλη δε πρέπει να ξεχνάμε…πως οι περιφερειακοί πόλεμοι και τα θερμά επεισόδια αποτελούν το καλύτερο οξυγόνο στη κρίση.

Και τους βολεύουν όλους.

Για αυτο και …χαριτολογώντας τόνισα πως ο…Γ. Παπανδρέου άφησε τους Τούρκους να μπουν στο Καστελόριζο.

Αυτήν τη στιγμή μπορούμε να κλείσουμε με δύο ακόμα παραδοχές:

1. Η στρατηγική των μηδενικών προβλημάτων (zero problem foreign policy) στην εξωτερική πολιτική της Άγκυρας, πλέον έχει γκρεμιστεί.

2. Λαός που δε θυμάται την Ιστορία του είναι υποχρεωμένος να την ξαναζήσει (για να παραφράσουμε λίγο το Νταβούτογλου)