ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΩΡΑ ΜΟΥ ΑΥΤΗ . ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ .....

 

Κουράστηκα να βλέπω γύρω μου, δίπλα μου, κοντά μου, ανθρώπους εξαθλιωμένους, ταπεινωμένους, απογοητευμένους, πεινασμένους.

Δεν αντέχω να βλέπω παιδιά να πηγαίνουν στο σχολείο χωρίς να έχουν φάει γιατί δεν έχουν να φάνε.

Δεν μπορώ να βλέπω τους ανθρώπους που μας γέννησαν, μας μεγάλωσαν να τρώνε ξύλο από τα ματ, αυτοί οι περήφανοι άνθρωποι, που τόσο κόπιασαν στη ζωή τους, που τους βλέπεις πάντα να περπατάνε μαζί, χεράκι χεράκι, πάντα μαζί στα δύσκολα και στα εύκολα, αυτοί οι άνθρωποι να φτάνουν στα 70 και να πέφτουν στο πεζοδρόμιο χτυπημένοι γεμάτοι αίματα, από το χέρι κάποιου τέρατος που νομίζει ότι κάνει ένα επάγγελμα. Που εκείνη την ώρα με το αίμα αυτών των γερόντων αυτός βγάζει το ψωμί του και το ψωμί των παιδιών του.

Δεν αντέχω να βλέπω το παιδί μου να μην έχει όνειρα, να φοβάται για το αύριο, να μην μπορώ να του προσφέρω τίποτα, να μην μπορώ να του προσφέρω ούτε και την ασφάλεια, την θαλπωρή, την σιγουρια γιατί κι εγώ φοβάμαι……

Δεν αντέχω να ξεπουλάνε έτσι την πατρίδα μου, το χώμα που μεγάλωσα. Δεν αντέχω να ξευτιλίζουν με τον χειρότερο τρόπο τη χώρα μου που κάποτε σ΄αυτήν ζήσανε οι μεγαλύτεροι και οι σπουδαιότεροι άνθρωποι. ΄Ανθρωποι που άφησαν ιστορία πίσω τους.

Δεν αντέχω να ξευτιλίζουν εμένα. Με ποιό δικαίωμα; Ποιός τους το έδωσε;

Πονάω που είμαι ανήμπορη να κάνω κάτι για να αλλάξω έστω και λίγο αυτό το “τέρας” που βλέπω να μεταμορφώνεται.

Πονάω γιατί ακόμα βλέπω συνανθρώπους μου να έχουν μυωπία και να μην βλέπουν αυτά που βλέπω εγώ. Κωφεύουν και δεν ακούν αυτά που ακούω εγώ.

Πονάω γιατί ακόμα ακούω συνανθρώπους μου να λένε “και τι έγινε; εγώ να είμαι καλά και να πάνε να πνιγούν όλοι και όλα”

Πονάω γιατί περπατάω στους δρόμους της Αθήνας, μια Αθήνα βρώμικη, παντού δυσοσμία, παντού σκουπίδια πεταμένα, περπατάω ξένη μέσα στους ξένους, μιλάω μια γλώσσα που καλά καλά δεν την καταλαβαίνω.

Δεν είναι η χώρα μου αυτή…..δεν είναι οι άνθρωποι που μεγάλωσα μαζί τους αυτοί….
Δεν είναι η χώρα μου αυτή….εγώ άλλη Ελλάδα ονειρευόμουν…..άλλη Ελλάδα ονειρεύομαι….