Ξόδεψα... το παραδέχομαι...

Αγόρασα σπίτι. Και μεγάλο αυτοκίνητο.

Πήγα διακοπές στη Χαλκιδική. Στη Σάμο. Και στην Κέρκυρα.

Εκδρομές στο Πήλιο. Στα Ζαγόρια. Και στο Καρπενήσι.

Πήγα σε ταβέρνες. Και στα μπουζούκια.

Έστειλα τα παιδιά μου φροντιστήριο. Και στα αγγλικά.

Τους έκανα δώρα Χριστούγεννα. Στα γενέθλια.

Ξόδεψα... το παραδέχομαι...

Αγόρασα εγγλέζικη καπαρντίνα. Ιταλικό παπούτσι.

Εβραϊκά λεμόνια. Πατάτες απ’ την Τουρκία. Ψάρι Νορβηγίας.

After save. Κολόνιες. Σαμπουάν. Αρωματικό σαπούνι.

Ξόδεψα... το παραδέχομαι...

Κέρασα αγιορείτικο κρασί την γυναίκα μου. Κοιμήθηκα μαζί της σε ακριβό ξενοδοχείο.

Κάλεσα στο σπίτι μου τους φίλους μου. Να φάμε και να πιούμε.

Να γλεντήσουμε.

Ξόδεψα... το παραδέχομαι...

Δεν έκλεψα. Δεν άρπαξα. Δεν εξαπάτησα.

ΕΣΕΝΑ, ρε αρx..., τί σε νοιάζει ;;!!

Γιατί μού λες πως έζησα πάνω από τις δυνάμεις μου;;

Γιατί με θεωρείς καταστροφέα της Χώρας;;

ΞΕΡΩ, γιατί...

Με θέλεις φτωχό και φτηνό.

Να δουλεύω για πέντε ευρώ. Να ψωμολυσώ.

Να ’μαι δούλος σου. Σκυλί σου.

Να ’μαι ένα τίποτα.

Χωρίς αξιοπρέπεια. Χωρίς φωνή. Χωρίς δικαιώματα.

Να γυρίσω στις γκαζόλαμπες. Στις ξυλόσομπες. Στις στάχτες.

Θέλεις το παιδί μου σκλάβο νέας γενιάς.

Αμόρφωτο. Χωρίς Ελπίδα. Χωρίς Μέλλον.

Με θέλεις στο σκοτάδι και στην πείνα.

Στο πράσινο σαπούνι.

Να κόβω βεντούζες, αντί να ’χω γιατρό.

Να ’μαι στον ποδαρόδρομο, αντί να ’χω συγκοινωνίες.

Να τρώω ρεβίθια και ρέγγα.

Με θέλεις ζωντανό-νεκρό.

Να δουλεύω για σένα. Τα κέρδη σου. Τις Ελβετίες σου.

Με θέλεις στο συσσίτιο.

Να χορταίνω με δυστυχίες.

Τις δικές μου και των άλλων.

ΟΧΙ καθάρματα. ΟΧΙ κλεφταράδες. ΟΧΙ πουλημένοι.

ΟΧΙ... κυβερνητικοί. Πράσινοι, γαλάζιοι και μαύροι.

ΟΧΙ και πάλι ΟΧΙ.

Μπορεί να με ξεπαστρέψετε...

Την Πατρίδα μου να καταστρέψετε...

Θα ’μαι παντού. Συνεχώς μπροστά σας.

Μόνος και με Άλλους.

Και Νεκρός θα ’μαι Εχθρός σας...