Του Δρα. Χριστ. Χριστοδούλου*
Μείζων απειλή για την εδαφική ακεραιότητα και την κυριαρχία της Ελλάδας
Ενώ το ελληνικό έθνος βουλιάζει και οι πολιτικοί του ερίζουν, η Τουρκία επιτείνει της επεκτατικές αξιώσεις τηςΗ Ελλάδα, την κρίσιμη αυτή ώρα αντί να αποτελεί μιαν αξιόλογη δύναμη, συνιστά, δυστυχώς, μιαν αξιοθρήνητη αδυναμία.
Είναι, ίσως, μια από τις πιο κρίσιμες φάσεις της ιστορίας του ελληνικού έθνους, αν όχι η πιο κρίσιμη και επικίνδυνη, αυτή που διέρχεται σήμερα. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια κρίση που άρχισε να κάνει έντονη την παρουσία της τα τελευταία δύο χρόνια και να φθάνει στην κορυφαία έξαρσή της την τελευταία χρονική περίοδο.
Η Ελλάδα, με τα πολυάριθμα προβλήματά της, πρωταγωνιστεί διαρκώς, αρνητικά δυστυχώς, στο ευρωπαϊκό, ακόμη και στο διεθνές προσκήνιο. Με την οικονομία της κυριολεκτικά να βυθίζεται στο έρεβος, την πολιτική της κατάσταση να επικυριαρχείται από την πολυδιάσπαση και με τον ελληνικό λαό να θρηνεί και να οδύρεται για την κακή του μοίρα.
Την ίδια ώρα, ο τουρκικός επεκτατισμός, με υποκινητή το νεο-οθωμανικό αυτοκρατορικό σύνδρομο, αναδεικνύεται σε μείζονα απειλή για την εδαφική ακεραιότητα και την κυριαρχία της Ελλάδας. Η Τουρκία, εκτός από την αναίσχυντη, και ανεμπόδιστη από τη διεθνή κοινότητα, συνεχιζόμενη από το 1974 κατοχή του 37% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας, προβάλλει νεοαποικιακές αξιώσεις και διεκδικεί, παράνομα και ετσιθελικά, σημαντικούς πλουτοπαραγωγικούς πόρους που βρίσκονται στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και της Ελλάδας και της Κύπρου.
Πέραν τούτων, ο νεοσουλτάνος Ερντογάν, εμπνεόμενος από το εξωπραγματικό και προκλητικά απαράδεκτο δόγμα της περιφερειακής υπερδύναμης στο χώρο της Βαλκανικής, της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, όπως το οραματίσθηκε και το στοιχειοθέτησε ο Υπουργός του των Εξωτερικών κ. Νταβούτογλου, κλιμακώνει συστηματικά τις αρπακτικές επιδιώξεις του, με άμεσο στόχο την κυριαρχική επέκταση στο Αιγαίο και τη Θράκη, ενώ οι άμεσες και μεσοπρόθεσμες προθέσεις του για την Κύπρο είναι περισσότερο από έκδηλες. Δεν επιχειρεί μόνο τη διαιώνιση της στρατιωτικής τουρκικής παρουσίας στο νησί μας, αλλά και τον έλεγχο και τη νομή των θαλάσσιων ενεργειακών μας πόρων και τη μετατροπή της Κύπρου σε ένα απόλυτα ελεγχόμενο, πολιτικά και οικονομικά, τουρκικό προτεκτοράτο.
Σε τίποτε δεν ωφελεί να μυωπάζουμε ή να αποστρέφουμε το βλέμμα από την ωμή πραγματικότητα, η οποία και δυσάρεστη είναι και ανεπιθύμητη και εξόφθαλμα επικίνδυνη. Η τουρκική επεκτατική πολιτική δεν διαφαίνεται απλώς. Η τουρκική νεοαποικιακή στρατηγική και οι μεθοδεύσεις που την συνοδεύουν είναι απροσχημάτιστες. Αφού και η ίδια η Τουρκία, με την απεριόριστη πλέον αποθράσυνσή της, ούτε τις αποκρύβει ούτε καν τις επικαλύπτει. Συμπεριφέρεται με απροκάλυπτη αρπακτικότητα και προωθεί τα άνομα σχέδιά της σε βάρος ζωτικών συμφερόντων του Ελληνισμού κυρίως, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συνθηκών, με την ανοχή των Αγγλοαμερικανών ή ακόμη και την υποκίνηση των αείποτε Βρετανών ανθελλήνων.
Ενώπιον αυτής της όσο ποτέ άλλοτε επικίνδυνης για τα εθνικά δίκαια και συμφέροντά του κατάστασης μετά τη μικρασιατική καταστροφή, ο Ελληνισμός, με επίκεντρο την Αθήνα και την υπόλοιπη ελεύθερη Ελλάδα, υπνώττει και ανέχεται κατά τρόπο απαράδεκτο τις νεοτουρκικές αναίσχυντες αξιώσεις. Την ίδια ακριβώς ώρα που η Ελλάδα, ως η μητέρα και φυσική προστάτιδα και των δικών της συμφερόντων αλλά και των άλλων τμημάτων του συνορεύοντος Ελληνισμού, αντί να αντιπαρατάσσεται αποφασιστικά έναντι των τουρκικών επεκτατικών ορέξεων, οι οποίες εδράζονται στην απόκτηση στρατιωτικής δύναμης και οικονομικής ισχύος, εμφανίζεται ως αξιοθρήνητο υποψήφιο θύμα. Και αδυνατεί ή δεν τολμά να αντιπαραταχθεί στο τουρκικό θράσος και να ανακόψει με πυγμή και τόλμη την τουρκική λαίλαπα του Ερντογάν, του Νταβούτογλου και των Τούρκων στρατηγών.
Ακόμη, ενώ η Τουρκία εμφανίζεται, χωρίς να είναι στην ουσία και στην πραγματικότητα, ως μια φοβερή και άτρωτη πολιτική, στρατιωτική και οικονομική δύναμη, τόσο περιφερειακά όσο και διεθνώς, η Ελλάδα όλο και περισσότερο καθιστά την παρουσία της ακόμη πιο αδύνατη, ακόμη μη υπολογίσιμη, ακόμη πιο εξασθενημένη. Την ίδια ακριβώς ώρα που η Τουρκία συμπεριφέρεται κατά τρόπον που αναβιώνει στις σχέσεις της με τις γειτονικές χώρες τη δύναμη του δικαίου του ισχυροτέρου, η Ελλάδα αδυνατεί να προασπίσει και το χώρο της και τα πέραν τούτου ύψιστης σημασίας εθνικά της συμφέροντα.
Η ελληνική κακοδαιμονία επανεμφανίζεται στην πιο κρίσιμη στιγμή για το έθνος. Η οικονομία της χώρας βρίσκεται στο χειρότερο σημείο της μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η εσωτερική πολιτική της κατάσταση εκπέμπει πολυδιάσπαση και εμφανίζει δείγματα βαθέος διχασμού. Οι σχέσεις της με την Ενωμένη Ευρώπη των 27 και την Ευρωζώνη των 17 βρίσκεται στο χειρότερο δυνατό σημείο. Και η όλη συμπεριφορά της, λόγω των απαξιωμένων πολιτικών που την κυβέρνησαν και την κυβερνούν, διαχέεται από έλλειψη κύρους, σεβασμού και αξιοπιστίας. Η Ελλάδα, την κρίσιμη αυτή ώρα και περίσταση, αντί να αποτελεί μιαν αξιόλογη δύναμη και αξιοσέβαστη κρατική οντότητα, συνιστά, δυστυχώς, μιαν αξιοθρήνητη αδυναμία.
Είναι κρίμα και άδικο για τον απλό Έλληνα πολίτη αλλά και για τους απανταχού Έλληνες αυτό που, ως πολιτικό δράμα, διαδραματίζεται στην ελεύθερη μητέρα πατρίδα. Γιατί δεν είναι το αποτέλεσμα εξωτερικών δυσμενών συγκυριών. Γιατί δεν είναι το αναπόδραστο απότοκο εξωτερικών συμβάντων, που υπερβαίνουν τις δυνάμεις και δυνατότητές της.
Εγκληματικά απαξιωτικό σκηνικό
Αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα, με τους Έλληνες πολίτες να κλαίνε κυριολεκτικά τη μοίρα τους λόγω της οικονομικής τους ανέχειας, της μεγάλης ανεργίας και της οδυνηρής μείωσης των απολαβών και του βιοτικού τους επιπέδου, είναι το αποτέλεσμα μιας διαρκούς πολιτικής ασυδοσίας, μιας ανεξέλεγκτης καταλήστευσης των πόρων και των εσόδων του κράτους από μέρους των πολιτικών κατεστημένων της τελευταίας τριακονταετίας.
Και δεν είναι μόνο απαράδεκτο το πολιτικοοικονομικό σκηνικό που επικυριαρχεί στη σημερινή Ελλάδα. Είναι και εγκληματικά απαξιωτικό. Γιατί η Ελλάδα, με την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τα τελευταία δέκα χρόνια στην Ευρωζώνη, είχε όλες τις προϋποθέσεις, θετικές και ευνοϊκές, για να υπερβεί τις παραδοσιακές οικονομικές, διαρθρωτικές, κυρίως, δυσχέρειες και να υποδομήσει τη μελλοντική της ανάπτυξη, αξιοποιώντας την οικονομική και τεχνική βοήθεια που της παρεσχέθη και αναδεικνύοντας έναντι εχθρών και φίλων τις νέες τεράστιες πολιτικοστρατιωτικές της δυνατότητες. Τις οποίες όχι μόνο δεν ανέδειξε και δεν αξιοποίησε αλλά και «κατόρθωσε», με την ανεύθυνη συμπεριφορά των πολιτικών της, να χρεωθεί με απαξίωση και αναξιοπιστία.
Μικρότητες και κομματικές αψιμαχίες
ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ η Ελλάδα, αν είχε πρόγραμμα, σχέδιο και μακροπρόθεσμη στρατηγική, να καταστεί το πιο αποφασιστικό κέντρο για τη διαμόρφωση πολιτικής και ενίσχυσης της επιρροής της Ευρωπαϊκής Ένωσης στον αναδιαμορφούμενο χώρο των Βαλκανίων μετά το θάνατο του στρατάρχη Τίτο. Αντί αυτού, περιόρισε το ενδιαφέρον της και κατασπατάλησε τις όποιες δυνατότητές της στις εσωτερικές πολιτικές έριδες και μικρότητες και τις κομματικές αψιμαχίες.
Και αντί να επικυριαρχήσει το εθνικό συμφέρον και να προταχθεί η προάσπιση συνόρων και πόρων του σύνολου Ελληνισμού, αποτέλεσε προτεραιότητα των πολιτικών ταγών η καρέκλα της εξουσίας και η νομή των κρατικών εσόδων. Με κακοδιοίκηση και οικονομικές αλχημείες, που οδήγησαν τη χώρα στο σημερινό της κατάντημα. Με οδυνηρές επιπτώσεις και στην ίδια τη χώρα και σε όλους τους Έλληνες. Με την Κύπρο να τελεί εκτεθειμένη, χωρίς την αποτελεσματική ασπίδα προστασίας που πάντοτε υπολόγιζε να έχει από το εθνικό κέντρο.
Οι παλινωδίες και οι παλινδρομήσεις των μνημονίων
ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ εξελίξεις έφεραν τη χώρα στον πάτο. Οι παλινωδίες και παλινδρομήσεις όσον αφορά τα μνημόνια, τη συμφωνία διάσωσης και την εκταμίευση της έκτης δόσης, με το αναπάντεχο δημοψήφισμα που προτάχθηκε επιπολαίως και ματαιώθηκε, οι υπαναχωρήσεις και η εσωτερική πολυδιάσπαση, πολιτική και κοινωνική, έφεραν την Ελλάδα στο χείλος του γκρεμού. Δεν το λέμε εμείς. Το αντιγράφουμε από τις ομιλίες των βουλευτών όλων των κομμάτων στη συζήτηση για την ψήφο εμπιστοσύνης που είχε ζητήσει η κυβέρνηση Παπανδρέου.
Ερμηνεύουμε, επίσης, τα μειωτικά και εξόχως εξευτελιστικά που δήλωσαν με οργή και αγανάκτηση όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες, με προεξάρχοντες τον Σαρκοζί της Γαλλίας και τη Μέρκελ της Γερμανίας, αλλά και τον Μπαρόζο και τον Γιούγκερ και τον Ρομπάι, ακόμη και τον Ομπάμα που δεν απέκρυψε τη λύπη και την απογοήτευσή του. Και κάλεσαν όλοι τους Έλληνες πολιτικούς σε ενότητα, σύμπνοια και κοινή πολιτική δράση για διάσωση της χώρας, αλλά και για να αποτραπούν οι δυσμενείς επιπτώσεις και στην Ευρωζώνη και στο Ευρώ αλλά και στο μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ακόμη και στο ρυθμό της ανάπτυξης της παγκόσμιας οικονομίας.
Είναι, ομολογουμένως, κρίσιμες οι ώρες για την Ελλάδα, και για την Κύπρο και τον σύνολο Ελληνισμό. Είναι, οπωσδήποτε, θετικό το γεγονός, ότι, μπροστά στο φάσμα της ολικής καταστροφής και της ευθείας και απερίφραστης απειλής που εκτόξευσαν ως τελεσίγραφο ο Επίτροπος Όλι Ρεν και οι άλλοι Ευρωπαίοι ηγέτες και αξιωματούχοι, οι Έλληνες πολιτικοί αναγκάσθηκαν να βάλουν νερό στο κρασί τους. Και να υποσχεθούν ότι θα συνεργασθούν στα πλαίσια μιας κυβέρνησης ευρείας αποδοχής ή εθνικής ενότητας. Και οι εξελίξεις φαίνεται να αναστρέφονται και να δρομολογούνται προς την επιβαλλόμενη κατεύθυνση.
Παραταύτα, η τελευταία τριακονταετία της πολιτικής ιδιοτέλειας, ανευθυνότητας και καρεκλολαγνείας δεν επιτρέπουν ούτε υπέρμετρη αισιοδοξία ούτε εφησυχασμό. Γιατί η επιτευχθείσα, χάρη και στην καταλυτική παρέμβαση του Προέδρου Παπούλια, ευρεία συναίνεση και συνεργασία των δύο μεγάλων κομμάτων της αντιπολίτευσης και της συμπολίτευσης ώστε να μπορέσει να σωθεί η χώρα από την έκδηλη απειλή της ολοκληρωτικής καταστροφής, είναι ακόμη νωρίς για να κριθεί αν θα λειτουργήσει και θα επιβιώσει. Οι Έλληνες δεν αποξενώνονται ποτέ πλήρως από τον κακό εαυτό τους. Ας ελπίσουμε ότι, προτού η χώρα βουλιάξει εντελώς, θα επικυριαρχήσει η σύνεση, η συνέπεια και η λογική. Και ότι το ελληνικό θαύμα θα επιτευχθεί γι' ακόμη μια φορά.
* Πρώην Υπουργός Οικονομικών και Εσωτερικών και τέως Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας Κύπρου
Μείζων απειλή για την εδαφική ακεραιότητα και την κυριαρχία της Ελλάδας
Ενώ το ελληνικό έθνος βουλιάζει και οι πολιτικοί του ερίζουν, η Τουρκία επιτείνει της επεκτατικές αξιώσεις τηςΗ Ελλάδα, την κρίσιμη αυτή ώρα αντί να αποτελεί μιαν αξιόλογη δύναμη, συνιστά, δυστυχώς, μιαν αξιοθρήνητη αδυναμία.
Είναι, ίσως, μια από τις πιο κρίσιμες φάσεις της ιστορίας του ελληνικού έθνους, αν όχι η πιο κρίσιμη και επικίνδυνη, αυτή που διέρχεται σήμερα. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια κρίση που άρχισε να κάνει έντονη την παρουσία της τα τελευταία δύο χρόνια και να φθάνει στην κορυφαία έξαρσή της την τελευταία χρονική περίοδο.
Η Ελλάδα, με τα πολυάριθμα προβλήματά της, πρωταγωνιστεί διαρκώς, αρνητικά δυστυχώς, στο ευρωπαϊκό, ακόμη και στο διεθνές προσκήνιο. Με την οικονομία της κυριολεκτικά να βυθίζεται στο έρεβος, την πολιτική της κατάσταση να επικυριαρχείται από την πολυδιάσπαση και με τον ελληνικό λαό να θρηνεί και να οδύρεται για την κακή του μοίρα.
Την ίδια ώρα, ο τουρκικός επεκτατισμός, με υποκινητή το νεο-οθωμανικό αυτοκρατορικό σύνδρομο, αναδεικνύεται σε μείζονα απειλή για την εδαφική ακεραιότητα και την κυριαρχία της Ελλάδας. Η Τουρκία, εκτός από την αναίσχυντη, και ανεμπόδιστη από τη διεθνή κοινότητα, συνεχιζόμενη από το 1974 κατοχή του 37% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας, προβάλλει νεοαποικιακές αξιώσεις και διεκδικεί, παράνομα και ετσιθελικά, σημαντικούς πλουτοπαραγωγικούς πόρους που βρίσκονται στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και της Ελλάδας και της Κύπρου.
Πέραν τούτων, ο νεοσουλτάνος Ερντογάν, εμπνεόμενος από το εξωπραγματικό και προκλητικά απαράδεκτο δόγμα της περιφερειακής υπερδύναμης στο χώρο της Βαλκανικής, της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, όπως το οραματίσθηκε και το στοιχειοθέτησε ο Υπουργός του των Εξωτερικών κ. Νταβούτογλου, κλιμακώνει συστηματικά τις αρπακτικές επιδιώξεις του, με άμεσο στόχο την κυριαρχική επέκταση στο Αιγαίο και τη Θράκη, ενώ οι άμεσες και μεσοπρόθεσμες προθέσεις του για την Κύπρο είναι περισσότερο από έκδηλες. Δεν επιχειρεί μόνο τη διαιώνιση της στρατιωτικής τουρκικής παρουσίας στο νησί μας, αλλά και τον έλεγχο και τη νομή των θαλάσσιων ενεργειακών μας πόρων και τη μετατροπή της Κύπρου σε ένα απόλυτα ελεγχόμενο, πολιτικά και οικονομικά, τουρκικό προτεκτοράτο.
Σε τίποτε δεν ωφελεί να μυωπάζουμε ή να αποστρέφουμε το βλέμμα από την ωμή πραγματικότητα, η οποία και δυσάρεστη είναι και ανεπιθύμητη και εξόφθαλμα επικίνδυνη. Η τουρκική επεκτατική πολιτική δεν διαφαίνεται απλώς. Η τουρκική νεοαποικιακή στρατηγική και οι μεθοδεύσεις που την συνοδεύουν είναι απροσχημάτιστες. Αφού και η ίδια η Τουρκία, με την απεριόριστη πλέον αποθράσυνσή της, ούτε τις αποκρύβει ούτε καν τις επικαλύπτει. Συμπεριφέρεται με απροκάλυπτη αρπακτικότητα και προωθεί τα άνομα σχέδιά της σε βάρος ζωτικών συμφερόντων του Ελληνισμού κυρίως, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συνθηκών, με την ανοχή των Αγγλοαμερικανών ή ακόμη και την υποκίνηση των αείποτε Βρετανών ανθελλήνων.
Ενώπιον αυτής της όσο ποτέ άλλοτε επικίνδυνης για τα εθνικά δίκαια και συμφέροντά του κατάστασης μετά τη μικρασιατική καταστροφή, ο Ελληνισμός, με επίκεντρο την Αθήνα και την υπόλοιπη ελεύθερη Ελλάδα, υπνώττει και ανέχεται κατά τρόπο απαράδεκτο τις νεοτουρκικές αναίσχυντες αξιώσεις. Την ίδια ακριβώς ώρα που η Ελλάδα, ως η μητέρα και φυσική προστάτιδα και των δικών της συμφερόντων αλλά και των άλλων τμημάτων του συνορεύοντος Ελληνισμού, αντί να αντιπαρατάσσεται αποφασιστικά έναντι των τουρκικών επεκτατικών ορέξεων, οι οποίες εδράζονται στην απόκτηση στρατιωτικής δύναμης και οικονομικής ισχύος, εμφανίζεται ως αξιοθρήνητο υποψήφιο θύμα. Και αδυνατεί ή δεν τολμά να αντιπαραταχθεί στο τουρκικό θράσος και να ανακόψει με πυγμή και τόλμη την τουρκική λαίλαπα του Ερντογάν, του Νταβούτογλου και των Τούρκων στρατηγών.
Ακόμη, ενώ η Τουρκία εμφανίζεται, χωρίς να είναι στην ουσία και στην πραγματικότητα, ως μια φοβερή και άτρωτη πολιτική, στρατιωτική και οικονομική δύναμη, τόσο περιφερειακά όσο και διεθνώς, η Ελλάδα όλο και περισσότερο καθιστά την παρουσία της ακόμη πιο αδύνατη, ακόμη μη υπολογίσιμη, ακόμη πιο εξασθενημένη. Την ίδια ακριβώς ώρα που η Τουρκία συμπεριφέρεται κατά τρόπον που αναβιώνει στις σχέσεις της με τις γειτονικές χώρες τη δύναμη του δικαίου του ισχυροτέρου, η Ελλάδα αδυνατεί να προασπίσει και το χώρο της και τα πέραν τούτου ύψιστης σημασίας εθνικά της συμφέροντα.
Η ελληνική κακοδαιμονία επανεμφανίζεται στην πιο κρίσιμη στιγμή για το έθνος. Η οικονομία της χώρας βρίσκεται στο χειρότερο σημείο της μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η εσωτερική πολιτική της κατάσταση εκπέμπει πολυδιάσπαση και εμφανίζει δείγματα βαθέος διχασμού. Οι σχέσεις της με την Ενωμένη Ευρώπη των 27 και την Ευρωζώνη των 17 βρίσκεται στο χειρότερο δυνατό σημείο. Και η όλη συμπεριφορά της, λόγω των απαξιωμένων πολιτικών που την κυβέρνησαν και την κυβερνούν, διαχέεται από έλλειψη κύρους, σεβασμού και αξιοπιστίας. Η Ελλάδα, την κρίσιμη αυτή ώρα και περίσταση, αντί να αποτελεί μιαν αξιόλογη δύναμη και αξιοσέβαστη κρατική οντότητα, συνιστά, δυστυχώς, μιαν αξιοθρήνητη αδυναμία.
Είναι κρίμα και άδικο για τον απλό Έλληνα πολίτη αλλά και για τους απανταχού Έλληνες αυτό που, ως πολιτικό δράμα, διαδραματίζεται στην ελεύθερη μητέρα πατρίδα. Γιατί δεν είναι το αποτέλεσμα εξωτερικών δυσμενών συγκυριών. Γιατί δεν είναι το αναπόδραστο απότοκο εξωτερικών συμβάντων, που υπερβαίνουν τις δυνάμεις και δυνατότητές της.
Εγκληματικά απαξιωτικό σκηνικό
Αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα, με τους Έλληνες πολίτες να κλαίνε κυριολεκτικά τη μοίρα τους λόγω της οικονομικής τους ανέχειας, της μεγάλης ανεργίας και της οδυνηρής μείωσης των απολαβών και του βιοτικού τους επιπέδου, είναι το αποτέλεσμα μιας διαρκούς πολιτικής ασυδοσίας, μιας ανεξέλεγκτης καταλήστευσης των πόρων και των εσόδων του κράτους από μέρους των πολιτικών κατεστημένων της τελευταίας τριακονταετίας.
Και δεν είναι μόνο απαράδεκτο το πολιτικοοικονομικό σκηνικό που επικυριαρχεί στη σημερινή Ελλάδα. Είναι και εγκληματικά απαξιωτικό. Γιατί η Ελλάδα, με την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τα τελευταία δέκα χρόνια στην Ευρωζώνη, είχε όλες τις προϋποθέσεις, θετικές και ευνοϊκές, για να υπερβεί τις παραδοσιακές οικονομικές, διαρθρωτικές, κυρίως, δυσχέρειες και να υποδομήσει τη μελλοντική της ανάπτυξη, αξιοποιώντας την οικονομική και τεχνική βοήθεια που της παρεσχέθη και αναδεικνύοντας έναντι εχθρών και φίλων τις νέες τεράστιες πολιτικοστρατιωτικές της δυνατότητες. Τις οποίες όχι μόνο δεν ανέδειξε και δεν αξιοποίησε αλλά και «κατόρθωσε», με την ανεύθυνη συμπεριφορά των πολιτικών της, να χρεωθεί με απαξίωση και αναξιοπιστία.
Μικρότητες και κομματικές αψιμαχίες
ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ η Ελλάδα, αν είχε πρόγραμμα, σχέδιο και μακροπρόθεσμη στρατηγική, να καταστεί το πιο αποφασιστικό κέντρο για τη διαμόρφωση πολιτικής και ενίσχυσης της επιρροής της Ευρωπαϊκής Ένωσης στον αναδιαμορφούμενο χώρο των Βαλκανίων μετά το θάνατο του στρατάρχη Τίτο. Αντί αυτού, περιόρισε το ενδιαφέρον της και κατασπατάλησε τις όποιες δυνατότητές της στις εσωτερικές πολιτικές έριδες και μικρότητες και τις κομματικές αψιμαχίες.
Και αντί να επικυριαρχήσει το εθνικό συμφέρον και να προταχθεί η προάσπιση συνόρων και πόρων του σύνολου Ελληνισμού, αποτέλεσε προτεραιότητα των πολιτικών ταγών η καρέκλα της εξουσίας και η νομή των κρατικών εσόδων. Με κακοδιοίκηση και οικονομικές αλχημείες, που οδήγησαν τη χώρα στο σημερινό της κατάντημα. Με οδυνηρές επιπτώσεις και στην ίδια τη χώρα και σε όλους τους Έλληνες. Με την Κύπρο να τελεί εκτεθειμένη, χωρίς την αποτελεσματική ασπίδα προστασίας που πάντοτε υπολόγιζε να έχει από το εθνικό κέντρο.
Οι παλινωδίες και οι παλινδρομήσεις των μνημονίων
ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ εξελίξεις έφεραν τη χώρα στον πάτο. Οι παλινωδίες και παλινδρομήσεις όσον αφορά τα μνημόνια, τη συμφωνία διάσωσης και την εκταμίευση της έκτης δόσης, με το αναπάντεχο δημοψήφισμα που προτάχθηκε επιπολαίως και ματαιώθηκε, οι υπαναχωρήσεις και η εσωτερική πολυδιάσπαση, πολιτική και κοινωνική, έφεραν την Ελλάδα στο χείλος του γκρεμού. Δεν το λέμε εμείς. Το αντιγράφουμε από τις ομιλίες των βουλευτών όλων των κομμάτων στη συζήτηση για την ψήφο εμπιστοσύνης που είχε ζητήσει η κυβέρνηση Παπανδρέου.
Ερμηνεύουμε, επίσης, τα μειωτικά και εξόχως εξευτελιστικά που δήλωσαν με οργή και αγανάκτηση όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες, με προεξάρχοντες τον Σαρκοζί της Γαλλίας και τη Μέρκελ της Γερμανίας, αλλά και τον Μπαρόζο και τον Γιούγκερ και τον Ρομπάι, ακόμη και τον Ομπάμα που δεν απέκρυψε τη λύπη και την απογοήτευσή του. Και κάλεσαν όλοι τους Έλληνες πολιτικούς σε ενότητα, σύμπνοια και κοινή πολιτική δράση για διάσωση της χώρας, αλλά και για να αποτραπούν οι δυσμενείς επιπτώσεις και στην Ευρωζώνη και στο Ευρώ αλλά και στο μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ακόμη και στο ρυθμό της ανάπτυξης της παγκόσμιας οικονομίας.
Είναι, ομολογουμένως, κρίσιμες οι ώρες για την Ελλάδα, και για την Κύπρο και τον σύνολο Ελληνισμό. Είναι, οπωσδήποτε, θετικό το γεγονός, ότι, μπροστά στο φάσμα της ολικής καταστροφής και της ευθείας και απερίφραστης απειλής που εκτόξευσαν ως τελεσίγραφο ο Επίτροπος Όλι Ρεν και οι άλλοι Ευρωπαίοι ηγέτες και αξιωματούχοι, οι Έλληνες πολιτικοί αναγκάσθηκαν να βάλουν νερό στο κρασί τους. Και να υποσχεθούν ότι θα συνεργασθούν στα πλαίσια μιας κυβέρνησης ευρείας αποδοχής ή εθνικής ενότητας. Και οι εξελίξεις φαίνεται να αναστρέφονται και να δρομολογούνται προς την επιβαλλόμενη κατεύθυνση.
Παραταύτα, η τελευταία τριακονταετία της πολιτικής ιδιοτέλειας, ανευθυνότητας και καρεκλολαγνείας δεν επιτρέπουν ούτε υπέρμετρη αισιοδοξία ούτε εφησυχασμό. Γιατί η επιτευχθείσα, χάρη και στην καταλυτική παρέμβαση του Προέδρου Παπούλια, ευρεία συναίνεση και συνεργασία των δύο μεγάλων κομμάτων της αντιπολίτευσης και της συμπολίτευσης ώστε να μπορέσει να σωθεί η χώρα από την έκδηλη απειλή της ολοκληρωτικής καταστροφής, είναι ακόμη νωρίς για να κριθεί αν θα λειτουργήσει και θα επιβιώσει. Οι Έλληνες δεν αποξενώνονται ποτέ πλήρως από τον κακό εαυτό τους. Ας ελπίσουμε ότι, προτού η χώρα βουλιάξει εντελώς, θα επικυριαρχήσει η σύνεση, η συνέπεια και η λογική. Και ότι το ελληνικό θαύμα θα επιτευχθεί γι' ακόμη μια φορά.
* Πρώην Υπουργός Οικονομικών και Εσωτερικών και τέως Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας Κύπρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου