Η Ελλάδα σε περιπέτεια με άγνωστο τέλος ... Του Σάββα Καλεντερίδη

δεν είν’ εύκολες οι θύρες / εάν η χρεία τες κουρταλεί*

Του Σάββα Καλεντερίδη

Έχουμε πει ξανά στο παρελθόν ότι η Ελλάδα -μεταξύ των άλλων- δεν διαθέτει παράδοση στη διαχείριση κρίσεων. Όταν το 2007 εμφανίστηκε στον αμερικανικό ορίζοντα η χρηματοπιστωτική κρίση που ακόμα και οι πρωτοετείς φοιτητές των οικονομικών σχολών μπορούσαν να προβλέψουν ότι θα εξελιχθεί σε παγκόσμια οικονομική κρίση, η Ελλάδα, με ήδη βεβαρημένη οικονομική κατάσταση, εκάθευδε τον ύπνο του δικαίου!

Η κυβέρνηση Καραμανλή δέσμια των δικών της αδυναμιών και των απίθανων κομματικών και συνδικαλιστικών δομών που είχε εγκαταστήσει το ΠΑΣΟΚ στο κράτος, συνέχισε να κυβερνά όπως την πρώτη τετραετία, δηλαδή σαν κυβέρνηση ενός βελτιωμένου ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή, από τη μια πλευρά δεν έκανε διαρθρωτικές αλλαγές, γιατί σκόνταφτε στην ανεύθυνη στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και στους σκληρούς πασοκικούς μηχανισμούς στο κράτος και τα συνδικάτα, και από την άλλη συνέχιζε την πολιτική της κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος σε άχρηστες δαπάνες.

Κάτω από τέτοιες συνθήκες, δεν μπόρεσε να προβλέψει εγκαίρως τον επερχόμενο κίνδυνο και όπως ήταν «φυσικό», δεν πήρε τα απαραίτητα μέτρα για προετοιμάσει τη χώρα να αντιμετωπίσει την κρίση, που ήταν προ των θυρών.

Το ΠΑΣΟΚ πολύ απλά ...τίμησε την ιστορία του. Ανευθυνότητα, λαϊκισμός, εθνική αναισθησία, είναι μόνο μερικές από τις λέξεις που μπορούν να χαρακτηρίσουν την πολιτική που ακολούθησε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σε κάθε δειλή προσπάθεια της κυβέρνησης Καραμανλή να λάβει μέτρα για την αντιμετώπιση της κρίσης.

Ο ίδιος ο αρχηγός του, που έπρεπε να δει ότι με τον επερχόμενο κίνδυνο διακυβεύεται το μέλλον της χώρας και η σταθερότητα του πολιτικού συστήματος, και με βάση τη διαπίστωση αυτή να «βάλει πλάτη», για να είναι πιο αξιόπιστος και να διευκολύνει τη θέση του, όταν θα αναλάμβανε τα ηνία της κυβέρνησης, μας έδειξε από τότε δείγματα ανευθυνότητας, αποθέματα της οποίας, όπως αποδείχτηκε ακόμα και μέχρι πριν λίγες μέρες, διέθετε ...ανεξάντλητα.

Για την Αριστερά δεν θα πούμε τίποτα, γιατί έχει αποδείξει ότι πέρα από την άρνηση και τη διαμαρτυρία, δεν διαθέτει πρόταση, πάντα μέσα στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας.

Εν τω μεταξύ, η χρηματοπιστωτική κρίση που εκδηλώθηκε το 2007 στις ΗΠΑ, το 2008 εξαπλώθηκε στην Ευρώπη, οι χώρες της οποίας στην πλειοψηφία τους έλαβαν τα απαραίτητα μέτρα, ξεπερνώντας με τον έναν ή τον άλλον τρόπο το σκόπελο της χρεοκοπίας. Ακόμα και η Ιρλανδία και η Πορτογαλία, με προβλήματα σημαντικά, κατόρθωσαν να διαχειριστούν την κρίση, μέσα από τη συνεργασία του πολιτικού συστήματος, του κράτους και των πολιτών.

Η Ελλάδα, με ένα πολιτικό σύστημα που νοσεί ανιάτως και με έναν κρατικό μηχανισμό κομματικοποιημένο και προσανατολισμένο να υπηρετεί τα ιδιοτελή συμφέροντα κομματικών και συνδικαλιστικών παραγόντων, μεσούσης της κρίσης πήγε σε εκλογές, με σύνθημα «λεφτά υπάρχουν» (τα ανεξάντλητα αποθέματα ανευθυνότητος που λέγαμε)!

Έτσι, μετά τις εκλογές του 2009, αντί να ανασκουμπωθούμε κυβέρνηση, αντιπολίτευση, κόμματα, κράτος και πολίτες, για να αντιμετωπίσουμε την κρίση, που ήδη είχε διαβεί την θύρα, μοιράζαμε επιδόματα και κατασυκοφαντούσαμε την Ελλάδα και τους Έλληνες ως διεφθαρμένους, στρώνοντας μεθοδικά το χαλί στο ΔΝΤ-Τρόικα.

Μετά από δυο χρόνια ανεύθυνης, ανερμάτιστης και πολλές φορές εγκληματικής διακυβέρνησης, με την αξιωματική αντιπολίτευση, πέραν του ΟΧΙ στο μνημόνιο, να μην βάζει στο τραπέζι πειστική πρόταση για την αντιμετώπιση της κρίσης, η πατρίδα μας είναι αντιμέτωπη με ένα πρόβλημα που δεν είναι πλέον μόνο οικονομικό, είναι και πολιτικό ή για την ακρίβεια πρόβλημα Δημοκρατίας.

Η Συμφωνία της 26^ης Οκτωβρίου, που παρουσιάζεται ως μονόδρομος χωρίς δυνατότητα οποιασδήποτε άλλης επιλογής, στην ουσία μας επιβάλλεται από την Ε.Ε. και τους δανειστές μας. Και όταν λέμε επιβάλλεται, εννοούμε ότι στην ουσία απαγορεύεται να τεθεί υπό την αίρεση της βούλησης των Ελλήνων πολιτών. Γι’ αυτό και οι αφόρητες πιέσεις προς τον Αντώνη Σαμαρά να δεχτεί στην ουσία συγκυβέρνηση, να δεσμευτεί η χώρα με κάθε τρόπο πριν τις εκλογές, έτσι ούτως ώστε να είναι επιβεβλημένη η συνεργασία τουλάχιστον των αστικών κομμάτων και μετά τις εκλογές, όποτε αυτές γίνουν.

Μετά την ολοκλήρωση των διαδικασιών με βάση τις οποίες η χώρα θα δεσμευθεί για την πολιτική που θα ακολουθήσει τα επόμενα δέκα χρόνια, ερήμην της βούλησης των πολιτών, η χώρα μπαίνει σε μια περίοδο ιδιότυπης υποδούλωσης, αφού άλλοι αποφασίζουν για μας. Αν αυτό δεν είναι πρόβλημα εθνικής κυριαρχίας και Δημοκρατίας, τότε τι είναι;

Είναι προφανές ότι τα προηγούμενα τρία χρόνια έγινε ένας πόλεμος, τον οποίο αν δεν χάσαμε -να μην είμαστε και ηττοπαθείς- δεν τον αντιμετωπίσαμε νικηφόρα. Μετά από κάθε μεγάλη μάχη, πόσο μάλλον πόλεμο, επιβάλλεται το Έθνος να κάνει έναν απολογισμό και να χαράξει μια νέα στρατηγική.

Ο απολογισμός αφορά στα λάθη που κάναμε πολιτικοί, κόμματα, κράτος και πολίτες, στη διαχείριση και την αντιμετώπιση της κρίσης. Μας είναι χρήσιμος όσο τίποτε άλλο, γιατί μόνο μέσα από τη διαδικασία του απολογισμού και της αυτοκριτικής τα λάθη μπορούν να μας διδάξουν και να αποτελέσουν θετικό αποθεματικό στη συλλογική εθνική μνήμη.

Η νέα στρατηγική αφορά στην αποτίναξη του ζυγού που έχει επιβληθεί στη χώρα μας με την Συμφωνία της 26^ης Οκτωβρίου, χωρίς να θίγεται το ζήτημα της παραμονής της Ελλάδος στην Ε.Ε. και το ευρώ. Στόχος είναι να αποκατασταθεί η εθνική κυριαρχία και η Δημοκρατία, και να μπορούμε και πάλι οι Έλληνες πολίτες να ορίζουμε τις τύχες της χώρας και του Έθνους. Και όταν λέμε αποτίναξη, εννοούμε να ακολουθήσουμε την πολιτική εκείνη που θα μας απαλλάξει από τις δεσμεύσεις, από τον συντομότερο και πιο επωφελή για τα συμφέροντα του Έθνους και ανώδυνο για τους Έλληνες πολίτες δρόμο, φροντίζοντας ταυτόχρονα να ισχυροποιήσουμε τη θέση μας στις δομές της Ε.Ε.

Επίσης, η στρατηγική αφορά στην ανόρθωση του κύρους και την αποκατάσταση της εικόνας που έχει πλέον η ανθρωπότητα για την Ελλάδα και τους Έλληνες, εικόνα που επλήγη με τον πιο βάναυσο τρόπο -εκτός των άλλων- και από τις σχιζοφρενικές επιλογές του πρωθυπουργού, με πιο πρόσφατη το δημοψήφισμα και την τραγέλαφο της επιλογής του πρωθυπουργού που θα αναλάβει επικεφαλής της κυβέρνησης συνεργασίας.

Τέλος, η στρατηγική αφορά αντιμετώπιση του νέου γεωπολιτικού περιβάλλοντος, όπως αυτό διαμορφώνεται με τη δράση υπερκρατικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, τα οποία κατά το δοκούν στοχοποιούν και επιτίθενται εναντίον κάθε κράτους που θεωρούν εύκολη λεία.

Να παραμείνουμε στην ευρωζώνη, λοιπόν, να αποτινάξουμε το ζυγό και να μην ξαναγίνουμε εύκολη λεία.

Ιδού η εθνική πρόκληση!

«Υμνος εις την Ελευθερίαν»
Διονύσιος Σολωμός
Με τα ρούχα αιματωμένα 
Ξέρω ότι έβγαινες κρυφά 
Να γυρεύης εις τα ξένα 
Αλλα χέρια δυνατά.
-
 Μοναχή το δρόμο επήρες, 
Εξανάλθες μοναχή• 
Δεν είν' εύκολες οι θύρες, 
Εάν η χρεία τες κουρταλή. 
- 
Αλλος σου έκλαψε εις τα στήθια, 
Αλλ' ανάσασιν καμιά• 
Αλλος σου έταξε βοήθεια 
Και σε γέλασε φρικτά.
- 
Αλλοι, οϊμέ! στη συμφορά σου 
 Οπου εχαίροντο πολύ, 
 Σύρε νάβρης τα παιδιά σου,
 Σύρε, έλεγαν οι σκληροί.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, την Παρασκευή, 11-11-2011