Ευρώ ή δραχμή;

 

Θα μιλήσουμε με εντελώς απλά λόγια, όσο πιο απλά γίνεται, χωρίς κανέναν απολύτως αριθμό. Μέχρι να υπογραφεί το πρώτο μνημόνιο η χώρα μας στεκόταν κάπως στα πόδια της. Μετά το μνημόνιο και τις συνεχείς παρεμβάσεις των ειδημόνων της τρόϊκας, σε συνεργασία με τους κρατικιστές του ΠΑΣΟΚ, η χώρα κατέρρευσε. Μέχρι τότε λοιπόν, κατάφερνε να σταθεί στα πόδια της, τώρα πλέον δεν μπορεί και αυτό είναι κάτι που χρεώνεται αποκλειστικά στο ΠΑΣΟΚ και προσωπικά στον κ. Παπανδρέου, από τον οποίο και θα πρέπει να ζητηθούν ευθύνες για τις επιλογές του. Όχι ότι όλα γίνονταν καλά πριν το μνημόνιο, αλλά τώρα δεν μπορούμε έστω να γυρίσουμε στην ίδια κατάσταση.

Η χώρα μας, πριν το μνημόνιο, χονδρικά παρουσίαζε τα εξής χαρακτηριστικά. Είχε (και φυσικά εξακολουθεί να έχει), έναν τεράστιο, αντιπαραγωγικό και σπάταλο δημόσιο τομέα. Παράλληλα είχε έναν εντελώς συρρικνωμένο και με μικρή παραγωγική ισχύ ιδιωτικό τομέα, η φορολόγηση του οποίου…. δεν έφτανε να καλύψει τον μεγάλο δημόσιο τομέα. Αυτή η διαφορά καλυπτόταν με συνεχή εξωτερικό δανεισμό. Φυσικά και υπήρχε και μεγάλη φοροδιαφυγή, αλλά εάν είχαμε εδώ φορολογικούς συντελεστές Ιρλανδίας, ακόμα και μηδέν φοροδιαφυγή να είχαμε, οι φόροι θα ήταν ακόμα λιγότεροι, λόγω μικρού εθνικού προϊόντος. Επομένως μην μιλάμε τόσο για την φοροδιαφυγή όσο για την υπέρμετρη φορολόγηση. Οι μεγάλοι φορολογικοί συντελεστές, κάλυπταν την αδυναμία πάταξης της φοροδιαφυγής και έτσι ερχόμασταν «μια η άλλη».

Μετά τον αμίμητο «Τιτανικό» και το συνακόλουθο μνημόνιο τι έγινε; Κόπηκε εντελώς η χρηματοδότηση από τα εξωτερικά δάνεια και προκειμένου να συντηρηθεί ο ίδιος δημόσιος τομέας αυξήθηκε περαιτέρω η φορολόγηση και τα χαράτσια σε βάρος του ιδιωτικού τομέα. Ποιο όμως θα ήταν το αναμενόμενο αποτέλεσμα; Μα, αυτό ακριβώς που έχουμε. Περαιτέρω συρρίκνωση του ιδιωτικού τομέα, μεγαλύτερη φυσικά φοροδιαφυγή (αφού αυξήθηκε ονομαστικά και ο όγκος των φόρων) και οικονομική ύφεση.

Με την απόφαση της 26-27 Οκτωβρίου της ΕΕ, εμείς καλούμαστε στο εξής να γίνουμε και πλεονασματικοί από πάνω, αλλά πως; 1) Με μείωση του κράτους, που σημαίνει μεγάλη ανεργία, πτώση της κατανάλωσης και μεγαλύτερη ύφεση; ή 2) με αύξηση ακόμα πιο πολύ της φορολόγησης του ιδιωτικού τομέα, που σημαίνει το απόλυτο πνίξιμο της ιδιωτικής οικονομίας;;

Επομένως τρεις λύσεις υπάρχουν:

Είτε 1) έρχεται μια ξένη δύναμη και μας χαρίζει, όχι μόνο τα χρέη (αυτό μας είναι άχρηστο για την ώρα), αλλά εντελώς νέο χρήμα, είτε 2) ξεπουλάμε την πατρίδα μας και τις ατομικές περιουσίες μας, μέσω της εξοντωτικής φορολογίας και ότι πιάσουμε (αλλά αυτό δεν λύνει κανένα δικό μας πρόβλημα, εκτός από αυτό των δανειστών), είτε 3) γυρίζουμε στο εθνικό μας νόμισμα, ώστε να μπορούμε να έχουμε τουλάχιστον εσωτερική ρευστότητα και να επιβιώσουμε. Το τελευταίο δεν είναι καθόλου εύκολο. Αρχικά θα στερηθούμε πάρα πολλά πράγματα, αλλά τελικά παραμένει πάντα η έσχατη ΛΥΣΗ. Η λέξη λύση όμως, δεν υπάρχει σε καμία άλλη πρόταση από αυτές που προτείνει η τρόϊκα. Όλες οι άλλες προτάσεις είναι μόνο πειραματισμοί με αβέβαιο αποτέλεσμα.

Διαλέξτε…

Τι λέτε; να πάμε και για δεύτερο μνημόνιο και να τα αφήσουμε όλα στο αγγλικό δίκαιο;

Αυτό θέλετε; 
 Πηγή