Είτε ο πόλεμος θα φέρει την Επανάσταση, είτε η Επανάσταση θα αποτρέψει τον πόλεμο!

 

Γράφει ο Δευκαλίων

Τα έχουμε πει πολλές φορές και τα γεγονότα μας επιβεβαιώνουν συνεχώς…

Τα τελευταία γεγονότα: Το Βέλγιο υποβαθμίστηκε από την S&P, η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση της Ισπανίας προτίθεται να ζητήσει εξωτερική οικονομική βοήθεια, δηλαδή σε απλά λόγια προσφυγή στο ΔΝΤ, τα επιτόκια με τα οποία δανείζεται η Ιταλία συνεχώς ανεβαίνουν κ.λ.π.

Τι δείχνουν λοιπόν τα τελευταία γεγονότα; Ότι η κρίση χρέους στην ευρωζώνη επεκτείνεται, άρα οι πολιτικές προστασίας της ευρωζώνης αποτυγχάνουν.

Ποιες είναι αυτές οι πολιτικές; Μονεταριστικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές που επιδιώκουν να εξαλείψουν τα δημοσιονομικά ελλείμματα για να ελέγξουν το δημόσιο χρέος μέσα από τον περιορισμό ή ακόμη και μηδενισμό των δαπανών που κατευθύνονταν και δαπανούνταν για την λειτουργία του κοινωνικού κράτους (μισθοί, συντάξεις, υγεία, παιδεία κλπ).

Γιατί αποτυγχάνουν αυτές οι πολιτικές; Γιατί μειώνουν ή μηδενίζουν τους ρυθμούς ανάπτυξης και αυξάνουν την ανεργία με πραγματικό δημοσιονομικό αποτέλεσμα την μείωση -πολύ κάτω από τους στόχους- των εισπραττόμενων φόρων. Ουσιαστικά οι άνεργοι και οι πληττόμενοι πολίτες με περικοπές των μισθών και συντάξεων, μειώνουν ή μηδενίζουν την καταναλωτική τους δαπάνη.

Θα αναρωτηθεί κάποιος καλοπροαίρετος… Μα αυτό που βλέπει και αναλύει ο άσημος και ταπεινόςΔευκαλίων, είναι αυτονόητο και οφθαλμοφανές. Γιατί λοιπόν δεν το υιοθετούν οι ηγέτες της ευρωζώνης να τελειώνουμε με την κρίση;

Η απάντηση είναι εξ’ ίσου απλή. Η ηγεσία της ευρωζώνης έχει επιλέξει την νομισματική πολιτική του φθηνού νομίσματος προκειμένου να ανταπεξέλθει στον παγκόσμιο εμπορικό πόλεμο. Ταυτόχρονα όμως επιδιώκει μετά μανίας και την αναγόρευση του ευρώ σε κύριο αποθεματικό νόμισμα. Δηλαδή επιδιώκει και επιθυμεί να επιτύχει δύο ασύμβατους στόχους: φθηνό νόμισμα για να πωλούνται εύκολα τα ευρωπαϊκά προϊόντα στις παγκόσμιες αγορές και ταυτόχρονα υγιές δημοσιονομικά νόμισμα για να συγκεντρώνει τις παγκόσμιες καταθέσεις.

Πως σχεδίαζε να επιτύχει αυτούς τους δύο στόχους; Με επικοινωνιακές αναζωπυρώσεις κυρίως του Ελληνικού Προβλήματος, που θα...

υποτιμήσουν ανά τακτά χρονικά διαστήματα το ευρώ έναντι του δολαρίου και με ευρεία και βίαια δημοσιονομική εξυγίανση, που θα καθιστούσαν σταδιακά το ευρώ στη συνείδηση των επενδυτών το πρώτο αποθεματικό νόμισμα.

Κοντόφθαλμη πολιτική γιατί δεν πήρε υπ’ όψιν της τη δυναμική και τη διάρκεια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Ποιοι πίστευαν ότι η κρίση είναι παροδική και θα περάσει γρήγορα; Μα φυσικά αυτοί που ακόμα κυβερνούν και ταυτόχρονα την προκάλεσαν: Το διεθνές νεοφιλελεύθερο πολιτικοοικονομικό κατεστημένο.

Βρισκόμαστε λοιπόν στο σημείο μηδέν. Η κρίση στην Ευρώπη (και κατά συνέπεια και σε παγκόσμια κλίμακα) που δεν τιθασεύτηκε τα προηγούμενα χρόνια, θεριεύει πλέον και εξ αιτίας των λανθασμένων πολιτικών που εφαρμόσθηκαν. Η αλλαγές που γίνονται βαθμιαία στο κοινωνικό πεδίο είναι μεγάλες και καθοριστικές.

·                            Τα μεσαία στρώματα (η μεσαία τάξη) συρρικνώνονται και βαθμιαία αλλά με γρήγορους ρυθμούς, είτε μετατρέπονται σε λαϊκά στρώματα, είτε προλεταροποιούνται.

·                            Τα κινήματα των αγανακτισμένων πολιτών, απολιτικά και χωρίς στιβαρή οργανωτική δομή, λειτούργησαν μόνο πρόσκαιρα σαν βαλβίδες εκτόνωσης που δεν προσέφεραν τελικά καμία πολιτική λύση. Επί της ουσίας θα πρέπει να θεωρηθούν και να ερμηνευθούν ως οι τελευταίοι σπασμοί αντίδρασης της μεσαίας τάξης μπροστά στον επερχόμενο αφανισμό της.

·                            Η σοσιαλδημοκρατία που στις προηγούμενες περιόδους οικονομικής ανάπτυξης είχε ρόλο ύπαρξης αφού μοίραζε πιο δίκαια και ριζοσπαστικά τον παραγόμενο πλούτο, δεν έχει πλέον ρόλο ύπαρξης αφού ταυτίστηκε με τον αποτυχημένο νεοφιλελευθερισμό.

·                            Η συντηρητική κεντροδεξιά εάν επιλέξει να ταυτισθεί με τον νεοφιλελευθερισμό, θα ακολουθήσει την μοίρα της σοσιαλδημοκρατίας και θα αφανισθεί, ενώ αν επιλέξει τον δρόμο της εθνικής ιδεολογίας και της προάσπισης του ρόλου του εθνικού κράτους, θα αποκτήσει κυρίαρχο πολιτικό ρόλο και λόγο αλλά ταυτόχρονα μοιραία θα έχει μετατραπεί σε άκρα δεξιά.

·                            Οι ηττημένοι της δεκαετίας του 1990 κομμουνιστές δικαιώνονται μέσα από την αποτυχία του καπιταλιστικού συστήματος. Ανεξάρτητα από την επί μέρους ιδεολογική τους τοποθέτηση (Σταλινικοί, Μαοϊκοί, Αναθεωρητές κλπ) παραμένουν κομμουνιστές. Συγκεντρώνουν και στρατολογούν δυνάμεις από τα λαϊκά προάστια, τους ανέργους και τους κοινωνικά αποκλεισμένους. Προετοιμάζονται μεθοδικά για τη ρεβάνς, δηλαδή τη νικηφόρα αυτή την φορά δυναμική αντιπαράθεση με τους πολιτικούς εκφραστές του καταρρέοντος οικονομικού συστήματος. Είναι βέβαιοι, αντλώντας συμπεράσματα από το ιστορικό παράδειγμα του μεσοπολέμου, ότι το κάθε εθνικό πολιτικοοικονομικό κατεστημένο θα βρει δυναμικό στήριγμα και υποστηρικτή, άρα και πολιτικό εκφραστή, στην υπό εκκόλαψη άκρα δεξιά.

Συμπέρασμα: Η οικονομική κρίση δεν έγινε εφικτό να ελεγχθεί και να τιθασευτεί τα προηγούμενα χρόνια. Μοιραία σήμερα συνεχίζει ανέλεγκτη το καταστροφικό της έργο με πιο βίαιους ρυθμούς. Το παγκόσμιο Οικονομικό Διευθυντήριο (Τριμερής, Λέσχη Μπίλντεμπεργκ κ.λ.π.) βρίσκεται μπροστά σε ένα τραγικό δίλημμα, αφού απέτυχαν όλες οι τεχνοκρατικές συνταγές.

Συνεπώς, είτε θα παραμείνει αδρανής, οπότε θα δει δυνάμεις που πιστεύουν στην ύπαρξη κυρίαρχου και ισχυρού κράτους (άκρα δεξιά-εθνικό κράτος, κομμουνιστική αριστερά-δικτατορία του προλεταριάτου) να κυριαρχούν, προετοιμαζόμενη ταυτόχρονα να προσεταιρισθεί με βαρύτατες πολιτικοοικονομικές απώλειες τον συντηρητικό ακροδεξιό πόλο, είτε θα πυροδοτήσει-προκαλέσει έναν μεγάλης κλίμακας πόλεμο, πιθανότατα στον ενεργειακό αποταμιευτήρα του πλανήτη την Μέση Ανατολή, προκειμένου να ελεγχθεί και να εκτονωθεί η κρίση.

Στην πρώτη περίπτωση πάνε περίπατο η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, οι φορολογικοί παράδεισοι κ.λ.π., η ουσία δηλαδή της παγκοσμιοποίησης.

Στη δεύτερη περίπτωση γνωρίζει και φοβάται ότι:
είτε ο πόλεμος θα φέρει την Επανάσταση, είτε η Επανάσταση θα αποτρέψει τον πόλεμο!