Τεχνολογία υποταγής συνειδήσεων. Η σύγχρονη προπαγάνδα.

Από το Βιβλίο του Δ. Ευαγγελόπουλου «Τεχνολογία Υποταγής Συνειδήσεων»

Ο σύγχρονος προπαγανδιστής μπορεί να χρησιμοποιήσει μια ευρεία περιοχή σημάτων, συμβόλων και μέσων για να μεταδώσει το μήνυμά του. Για να επιτύχει τους σκοπούς του επιλέγει σκόπιμα γεγονότα, επιχειρήματα και σύμβολα και τα παρουσιάζει έτσι, ώστε να έχει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Οτιδήποτε άλλο σχετικό το παραλείπει επίτηδες, το υποβαθμίζει ή το παραμορφώνει και προσπαθεί να εκτρέψει τη προσοχή των ανθρώπων απ' οτιδήποτε άλλο εκτός από τη δική του προπαγάνδα.

Τα σήματα που χρησιμοποιεί περιλαμβάνουν ήχους (λέξεις, μουσική, ηχητικά εφέ), χειρονομίες με συμβολική σημασία (στρατιωτικός χαιρετισμός, υψωμένος αντίχειρας, πιάσιμο της μύτης κ.λ.π.), στάσεις του σώματος, ειδικές δομές (ένα μνημείο, ένα κτίριο), ρούχα (μια στολή, μια τουαλέτα), ειδική κόμμωση, διάφορα ορατά σήματα (ένα πόστερ, μια σημαία, ένα σφυροδρέπανο, ένα σταυρό, μια πεντάλφα) κ.ο.κ..

Τα μέσα τώρα που μπορεί να χρησιμοποιήσει για να μεταδώσει τα μηνύματά του είναι πάρα πολλά και με τη φαντασία του και επινοητικότητά του μπορεί να βρει ακόμα περισσότερα. Τα προφορικά μέσα περιλαμβάνουν την ομιλία, τη συζήτηση, το σλόγκαν, το σύνθημα, τον ψίθυρο, τις φήμες και το ραδιοφωνικό και τηλεοπτικό λόγο. Τα γραπτά μέσα περιλαμβάνουν τις εφημερίδες, τα βιβλία, τα περιοδικά, τις επιστολές (ανοικτές και ιδιωτικές), κατάλληλα επιλεγμένα αποσπάσματα απ' όλα αυτά (για να αποδεικνύει ο προπαγανδιστής αυτό που θέλει, ακόμα και αν είναι αντίθετο από την άποψη του συγγραφέα), τα πλακάτ, τα φυλλάδια, τις προκηρύξεις, τις αφίσες, τις διαφημίσεις στους δρόμους και στα μέσα μαζικής μεταφοράς, τους πίνακες ανακοινώσεων και το γράψιμο στους τοίχους.

Άλλα μέσα περιλαμβάνουν τη γλυπτική, τη ζωγραφική, τη μουσική (τρομερό σύγχρονο μέσο με το τρόπο που χρησιμοποιείται στο ρυθμό, στους στίχους των τραγουδιών και στη κουλτούρα ή υποκουλτούρα που διαδίδει. Όπως είπε ο Γκαίμπελς, "πρώτος προπαγανδιστής είναι ο τυμπανιστής"), τη ποίηση, το χορό (χορευτικά κλαμπ, μπαλέτο, χορευτικά συγκροτήματα, χορευτικές εκδηλώσεις, χορευτικές βραδιές), την αρχιτεκτονική, τα μνημεία, τα αγάλματα, τους ναούς, τη διακοσμητική, το θέατρο (ιδίως οι επιθεωρήσεις, αλλά και το σοβαρό θέατρο), το κινηματογράφο (ένα άλλο τρομερό προπαγανδιστικό μέσο που μαζί με τη Δυτική λεγόμενη μουσική, που εξιτάρει τη νεολαία, έχει επιβάλλει σε όλο σχεδόν το κόσμο τον Αμερικάνικο τρόπο ζωής), το ραδιόφωνο, τη τηλεόραση, τη μόδα, την επίσημη ένδυση (στρατιωτικοί, αστυνομικοί, πολιτικοί, πλούσιοι με σμόκιν και τουαλέτες σε δεξιώσεις), τα ινδάλματα (από το μουσικό ή το κινηματογραφικό στερέωμα σαν πρότυπα ένδυσης, κόμμωσης και συμπεριφοράς), τις υποσχέσεις (που καθησυχάζουν συνειδήσεις, συνεχώς αναβάλλεται η εκπλήρωσή τους και που συνήθως δεν πραγματοποιούνται ποτέ), τη κολακεία, τις φωτεινές επιγραφές, τα χρώματα (π.χ. το κόκκινο για τη διέγερση, το πράσινο για τη γαλήνευση, το λευκό για την αγνότητα, το μαύρο για το φόβο ή το πένθος κ.λ.π.), τις συγκεντρώσεις, τις διαδηλώσεις, τις πορείες (π.χ. η πορεία ειρήνης των Λαμπράκηδων), τις κηδείες επιφανών προσώπων (π.χ. του Γεωργίου Παπανδρέου, του Γεννηματά, της Μελίνας, του Ανδρέα Παπανδρέου, του Καραμανλή), τις μπάντες, τα εμβατήρια, τα εθνικά και θρησκευτικά σύμβολα (σημαία, σταυρός, εθνικός ύμνος), τις στρατιωτικές επιδείξεις, τις παρελάσεις, τις Εθνικές εορτές, τους διαγωνισμούς (π.χ. ο διαγωνισμός ομορφιάς, που δημιουργεί τα διάφορα ανόητα πρότυπα), τις εκθέσεις (ζωγραφικής κ.λ.π.), τα καλλιτεχνικά σόου, τους εράνους (κομματικοί π.χ. ο ετήσιος έρανος της ΚΝΕ, θρησκευτικοί π.χ. "προς αποπεράτωσιν του ιερού ναού" κοινωνικοί: Ερυθρού Σταυρού, Αντικαρκινικός κ.λ.π.), τα φεστιβάλ (π.χ. το φεστιβάλ της ΚΝΕ, μουσικά φεστιβάλ), τα νόμιμα τυχερά παιχνίδια (λαχεία, προπό, λόττο, τζόκερ, σουϊπστέικ, που είναι όλα μια άλλη μορφή ανεκπλήρωτων υποσχέσεων κι εφησυχασμού), τις διεθνείς αθλητικές συναντήσεις (που προπαγανδίζουν τη χώρα των νικητών), και τα δημοφιλή σπορ (ποδόσφαιρο, μπάσκετ, που δημιουργούν φανατικούς, αλληλοσπαρασσόμενους οπαδούς πάνω στην απλή ιδέα ότι "είμαστε οι καλύτεροι" και θα πρέπει γι' αυτό να νικάμε συνεχώς και αν καμιά φορά μας νικήσετε, θα τα κάνουμε λίμπα και θα σας πλακώσουμε στο ξύλο".

Η ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ

"Αισθάνομαι μερικές φορές οίκτο γι' αυτούς που διαβάζουν μια ή περισσότερες εφημερίδες και νομίζουν ότι γνωρίζουν τι συμβαίνει πραγματικά στο κόσμο". (Πρόεδρος Τζέφερσον ΗΠΑ). Να κάνεις αυτά που νομίζεις ότι είναι σωστά, έστω και αν κάνοντάς τα θα σε κακολογήσουν, γιατί ο όχλος είναι κακός κριτής κάθε καλού πράγματος. (Πυθαγόρας) Δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει η γνώμη των πολλών, αλλά η γνώμη των επαϊόντων για τα δίκαια και άδικα. (Πλάτωνας, Κρίτων)

Όσο για τη περίφημη κοινή γνώμη, η οποία επηρεάζει τόσο πολύ τις καταστάσεις και την οποία φαίνονται να υπολογίζουν τόσο πολύ οι πολιτικοί μας έχουμε να πούμε ότι είναι στη πραγματικότητα το πιο αναξιόπιστο πράγμα στο κόσμο: συναισθηματική, εύπιστη, ασαφής, ευμετάβλητη, ευάλωτη, κενόδοξη, ανόητη και βασικά συντηρητική. Με βάση αυτές τις ποταπές και νεφελώδεις ιδιότητές της, μπορούν οι αναλυτές της να την διαμορφώνουν και να τη χειραγωγούν. Μπορούμε να την παρομοιάσουμε με μια αυτάρεσκη, ματαιόδοξη και τελικά κενή και ανόητη νέα γυναίκα.

Τα γκάλοπ ή σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης αποτελούν ένα μέσο που χρησιμοποιεί η σύγχρονη προπαγάνδα για να επηρεάζει ψηφοφόρους, για να τους πείσει να είναι και αυτοί "in", μέσα στο ρεύμα, με άλλα λόγια να ψηφίσουν, ή να δεχθούν τις απόψεις των "πρώτων".

Από την άλλη μεριά σε περιόδους προεκλογικών αγώνων μεγάλες εταιρίες κάνουν σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης και ανακαλύπτουν τι ακριβώς ζητούν οι ψηφοφόροι. Με βάση τα συμπεράσματά τους, φτιάχνουν μετά μια όσο το δυνατόν πιο "τέλεια" εικόνα ενός υποψηφίου, την οποία πουλάνε στη συνέχεια αδρά σε κάθε ενδιαφερόμενο, ανεξαρτήτου κόμματος. Στη συνέχει ο υποψήφιος μαθαίνει σαν ηθοποιός το ρόλο του και πλασάρεται ανάλογα στο κοινό, παρουσιαζόμενος σα να ικανοποιεί όλες τις ανάγκες του. Κατά τα άλλα βέβαια ψηφίζουμε δημοκρατικά! Και βέβαια αυτό το ακριβό πακέτο των εταιριών σφυγμομετρήσεως δεν το αγοράζει όποιος κι όποιος, αλλά οι πλούσιοι βασικά υποψήφιοι. Έτσι και αλλιώς όμως η "δημοκρατία" μας έχει χιλιάδες τρύπες και καταντάει στο τέλος μια σιωπηρή, έντεχνα καμουφλαρισμένη ολιγαρχία.

Γενικότερα οι εταιρίες σφυγμομετρήσεων διαπλάθουν συνέχεια τη κοινή γνώμη σύμφωνα με τα σχέδια των πελατών τους. Στην Αμερική τα τρία βασικά δίκτυα CBS-NBC-ABC, οι Τάιμς της Νέας Υόρκης και η Ουάσιγκτον Ποστ παίρνουν συνεχώς σφυγμομετρήσεις. Τα περισσότερα δεδομένα τους αναλύονται από το Ερευνητικό Κέντρο για την Εθνική Κοινή Γνώμη (National Opinion Research Center), όπου αναπτύσσεται τελικά ένα ψυχολογικό προφίλ για ολόκληρο το Αμερικανικό έθνος. Στη συνέχεια τα ευρήματά τους εκτιμούνται συγκριτικά στους υπολογιστές της Gallup Poll και της Yankelovich, Skelley & White. Πολλά από αυτά που διαβάζουν οι Αμερικανοί στις εφημερίδες τους ή βλέπουν στις τηλεοράσεις τους, έχει προηγουμένως ραφιναριστεί από τις εταιρίες σφυγμομετρήσεων. Αυτό που βλέπουν είναι αυτό που οι αναλυτές της κοινής γνώμης θεωρούν ότι πρέπει να δουν. Αυτό ονομάζεται "Κατασκευή της Κοινής Γνώμης". Ο κόσμος θεωρείται σαν "πληθυσμιακές ομάδες - στόχοι" και αυτό που μετρούν οι αναλυτές των σφυγμομετρήσεων είναι πώς αντιδρά ο κόσμος σε αυτά που του παρουσιάζονται στα βραδινά δελτία ειδήσεων.

Σύμφωνα με τον Ντανιέλ Γιανκέλοβιτς, της εταιρίας σφυγμομετρήσεων Yankelovich, Skelley & White", η σφυγμομέτρηση είναι απλώς ένα εργαλείο για την αλλαγή της κοινής γνώμης". Και από συνωμοσιολογικής πλευράς ο ερευνητής και συγγραφέας Δρ. Τζων Κόουλμαν παρατηρεί:

"Σήμερα οι άνθρωποι πιστεύουν ότι είναι καλά πληροφορημένοι, αλλά αυτό που δεν συνειδητοποιούν είναι ότι οι γνώμες που έχουν δεν είναι στη πραγματικότητα δικές τους, αλλά έχουν κατασκευαστεί στα ινστιτούτα ερευνών και έχουν διοχετευθεί μετά στα μέσα ενημέρωσης και στους αναλυτές της κοινής γνώμης...Η Επιτροπή των Τριακοσίων (Η Μυστική Κυβέρνηση) με τους χιλιάδες κοινωνιολόγους που έχει στη διάθεσή της και με τη βοήθεια των ΜΜΕ σταθερά στα χέρια της, μπορεί να δημιουργεί ΝΕΕΣ γνώμες για το κοινό πάνω σε οποιοδήποτε σχεδόν θέμα και να τις διασπείρει μετά σε όλο το κόσμο, το πολύ σε δυο βδομάδες. Αυτές οι αλλαγές της κοινής γνώμης αναφέρονται κατευθείαν στη Λέσχη της Ρώμης, η οποία με τη σειρά της αναφέρεται στην Επιτροπή των 300, στη κορυφή της οποίας κάθεται η Βασίλισσα της Αγγλίας, κυβερνώντας ένα απέραντο δίκτυο από στενά συνδεδεμένες εταιρίες, οι οποίες δεν πληρώνουν ποτέ φόρους και δεν είναι υπόλογες σε κανένα και οι οποίες χρηματοδοτούν τα ινστιτούτα ερευνών τους μέσω ιδρυμάτων των οποίων οι συνδυασμένες δραστηριότητες έχουν ένα πλήρη σχεδόν έλεγχο πάνω στη καθημερινή μας ζωή".

"Μαζί με τις αλληλοσυνδεόμενες εταιρίες τους, τις ασφαλιστικές εταιρίες, τις τράπεζες, τις οικονομικές επιχειρήσεις, τις πετρελαϊκές επιχειρήσεις, τις εφημερίδες, τα περιοδικά, τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις, αυτός ο αχανής οργανισμός κάθεται καβάλα στο σβέρκο του κόσμου. Δεν υπάρχει πολιτικός στην Ουάσιγκτον που να μην είναι με κάποιο τρόπο υποχρεωμένος σε αυτήν"...