Ποια «αποκατάσταση»;
Ποια Δημοκρατία;
Ποια Μεταπολίτευση;
Κάνοντας μία ιστορική σύγκριση ανάμεσα στην χούντα των συνταγματαρχών και στην Δημοκρατία που βιώσαμε τα τελευταία 37 χρόνια βλέπουμε μόνο μία διαφορά. Εκείνοι ήταν έντιμοι.
Ακούγεται ίσως τρομερό και κάποιοι «δημοκράτες» θα σπεύσουν να φωνάξουν πως ήταν χούντα. Αλλά ήταν έντιμοι. Δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω ότι ο Παπαδόπουλος πέθανε στη φυλακή χωρίς να έχει κάνει καμία περιουσία ούτε σαν στρατιωτικός ούτε σαν δικτάτορας.
Δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω ότι όταν έφυγε η χούντα η Ελλάδα είχε μηδενικό έλλειμμα και ένα υγιές χρέος 330 δις δραχμών το οποίο αποπληρώνονταν κανονικά και οι δημοκρατικές κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης δημιούργησαν ένα ελλειμματικό σπάταλο κράτος και εκτόξευσαν το εξωτερικό χρέος στα ύψη ενώ με όλη αυτήν την κατάσταση και των εκβιασμό των Ευρωπαίων κανείς δεν αναφέρεται στο εσωτερικό χρέος.
Και κάποιοι ίσως αναρωτηθούν και τώρα τι; Θέλουμε πάλι μία χούντα τελικά;
Η απάντηση είναι σαφής και απόλυτη. Όχι φυσικά. Όμως δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτές τις συγκρίσεις;
Και οι συγκρίσεις είναι μοιραίες καθώς στο τέλος αυτής της εποχής. Στο τέλος μίας μεταπολίτευσης που δεν ξέρουμε αν ήταν μεταπολίτευση τελικά ή η εξέλιξη της χούντας σε μία ολιγαρχία όπου τον τόπο κυβερνά μία αριστοκρατία ανθρώπων οι οποίοι ενώ δεν έχουν βγάλει ούτε ένα μεροκάματο, δεν έχουν βγει ποτέ στην αναζήτηση εργασίας, κυβερνούν αυτή τη χώρα και μάλιστα με την συγκατάθεση και την ανοχή μας.
Και το αποκορύφωμα αυτού του τέλους εποχής είναι να βλέπουμε να συνεργάζονται η μέχρι πρότινος «κεντροαριστερά» με την ακροδεξιά. Βλέπουμε τον άνθρωπο που ήταν συνεχιστής της χούντας με το ΕΠΕΝ, ιδρυτής της Γαλάζιας Στρατιάς που ήταν ο προάγγελος των σημερινών Χρυσαυγιτών, πρώην τραμπούκος και κοινωνός φασιστικών ιδεολογιών να είναι υπουργός μίας διορισμένης κυβέρνησης. Και καθώς η τελευταία φορά που είχαμε σαν χώρα διορισμένες κυβερνήσεις ήταν οι κυβερνήσεις των δοσίλογων Τσολάκογλου και Ράλλη στην κατοχή και με δεδομένες τις παρούσες συνθήκες και τον έλεγχο που ασκεί η Γερμανία και η Μέρκελ στην Ελλάδα, νοιώθουμε ότι ζούμε σε καταστάσεις κατοχής ή ότι βιώνουμε έναν φριχτό εφιάλτη, αφού μόνο εφιάλτης θα μπορούσε να είναι κυβέρνηση με υπουργούς Μάκη Βορίδη, Άδωνη Γεωργιάδη.
Και καθώς και οι «δημοκρατικές» κυβερνήσεις που είχαμε όλα αυτά τα χρόνια δεν ήταν και τόσο δημοκρατικές μην απορήσουμε αν δούμε και μάλιστα άμεσα να ανοίγουν και πάλι η Γυάρος και η Μακρόνησος. Μόνο που τότε ήταν εξορία ενώ η σημερινές δημοκρατικές κυβερνήσεις θα το χαρακτηρίσουν μάλλον κοινωνικό τουρισμό.
Το τέλος της μεταπολίτευσης λοιπόν μας βρίσκει να ζούμε κοσμοϊστορικά γεγονότα σαν λαός καθώς ενώ από την μία βλέπουμε αυτήν την περίεργη για εμάς συγκυβέρνηση, από την άλλη βλέπουμε μία ανύπαρκτη «δημοκρατία» να πεθαίνει καθώς οι Έλληνες στο σύνολο τους σχεδόν έχουν απαξιώσει αυτή τη μορφή Κοινοβουλευτισμού.
Από τότε που βγήκαν οι Έλληνες στις πλατείες μία φράση ακούγεται διαρκώς στις συζητήσεις, στις συνελεύσεις, στις ανακοινώσεις. «Άμεση Δημοκρατία».
Βέβαια ο όρος «άμεση» είναι άκυρος και υπερβολή καθώς η Δημοκρατία είναι μία και μπορεί να είναι μόνο άμεση κανονικά. Ευαγγελιζόμαστε μία Δημοκρατία στα πρότυπα πλέον της Αρχαίας Αθήνας, και θα πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να την κάνουμε να λειτουργήσει όσο το δυνατόν ποιο άμεσα στην Ελλάδα των δέκα εκατομμυρίων Ελλήνων όμως αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να κάνουμε μόνο αφού ξυπνήσουμε από την αποχαύνωση και τον πολιτικό ύπνο στον οποίο μας έχουν βάλει.
Αυτή η δημοκρατία θα μπορέσει να λειτουργήσει αν επιτέλους οι Έλληνες επαναδραστηριοποιηθούμε πολιτικά και γκρεμίσουμε αυτό το πολιτικό σύστημα.
Είναι πλέον επιτακτική ανάγκη για τη χώρα η σύγκλιση Εθνοσυνέλευσης για την σύνταξη νέου συντάγματος, για τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού συστήματος όπου θα μιλάμε πραγματικά για δημοκρατία και ισονομία.
Είναι πλέον επιτακτική ανάγκη να ξαναχτίσουμε αυτή τη χώρα δημιουργώντας ένα νέο κοινωνικό σύστημα καθώς διαπιστώσαμε με τον πιο σκληρό ίσως τρόπο ότι ο Καπιταλισμός, ο Σοσιαλισμός, ο Κομμουνισμός και όλα τα κοινωνικά συστήματα μπορεί να μέσα από τα βιβλία και τη θεωρία να φαίνονταν ιδανικά αλλά απέτυχαν όλα παταγωδώς.
Αν θέλουμε λοιπόν να ξαναχτίσουμε αυτή τη χώρα θα πρέπει να διαγράψουμε αυτά τα συστήματα από τη μνήμη μας και να δημιουργήσουμε ένα καινούριο σύστημα, όπου το κοινωνικό κράτος, η κοινωνική δικαιοσύνη, η επικοινωνία και η αλληλεγγύη θα είναι οι βασικοί πυλώνες του.
Αν θέλουμε να ξαναχτίσουμε αυτοί τη χώρα θα πρέπει όχι απλά να απαξιώσουμε το παρόν πολιτικό σύστημα αλλά να το ανατρέψουμε. Και αυτή η ανατροπή δεν μπορεί να γίνει ειρηνικά καθώς όσοι στηρίζουν αυτό το πολιτικό σύστημα δεν είναι διατεθειμένοι να χάσουν τα προνόμια τους.
Είναι πλέον επιτακτική ανάγκη να προκαλέσουμε αυτήν την ανατροπή. Είναι όμως πρώτιστα επιτακτική ανάγκη να ξυπνήσουμε και δυστυχώς το ξυπνητήρι μας από αυτόν τον ύπνο στο οποίο βρισκόμαστε δεν χτύπησε τελικά ακόμα.
Μπορεί να ξεπουλάνε την Ελλάδα, μα δεν είναι αρκετός ο θόρυβος από τα αργύρια της προδοσίας για να μας ξυπνήσει.
Μπορεί να εξοντώνουν τους Έλληνες, αλλά δεν είναι αρκετές οι όποιες φωνές διαμαρτυρίας για να μας ξυπνήσουν,
Τι θα είναι άραγε αρκετό για να μας ξυπνήσει; Να δούμε τα δικά μας παιδιά να λιποθυμούν ή να πεθαίνουν από την πείνα; Να δούμε τον δικό μας αδελφό να φεύγει από τη χώρα αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον; Να δούμε τη δική μας αδερφή να εκδίδεται για ένα κομμάτι ψωμί;
Τι είναι άραγε ικανό να μας ξυπνήσει αν όχι η ίδια μας η συνείδηση;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου