του Σάββα Καλεντερίδη
Eξολόθρευσαν τρία εκατομμύρια Αρμενίους, Ασσυρίους και Έλληνες, για να κάνουν την Ανατολή καθαρά τουρκική. Ήταν ένα βάρβαρο σχέδιο που το εφάρμοσαν με δολοφονική ψυχρότητα. Τώρα λένε (στο πανώ): "Δεν κάναμε Γενοκτονία, υπερασπιστήκαμε την Πατρίδα". Αυτή είναι η στυγνή ομολογία της βαρβαρότητας, μια ομολογία που στρώνει το χαλί για την επόμενη γενοκτονία, των Κούρδων, που ήδη διαπράττεται, με την κλασσική δικαιολογία. Της υπεράσπισης της πατρίδας, μόνο που αυτή η πατρίδα δεν τους ανήκει.
Με αφορμή την κρίσιμη ψηφοφορία που έλαβε χώρα στη γαλλική βουλή, όπου εγκρίθηκε ο νόμος για την ποινικοποίηση της άρνησης της Γενοκτονίας, και τις σοβαρότατες αντιδράσεις της Τουρκίας, κρίνουμε σκόπιμο να κάνουμε μια σύντομη αναδρομή στο θέμα της Γενοκτονίας των Αρμενίων από τους Τούρκους και των προσπαθειών που καταβάλουν έκτοτε οι Αρμένιοι για τη δικαίωση.
Τη δεύτερη δεκαετία του προηγούμενου αιώνα διεξήχθη ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Ένας από τους στόχους των εμπολέμων ήταν η δημιουργία προϋποθέσεων, μέσω συμμαχιών ή δια της βίας των όπλων, για τη εξασφάλιση ζωνών επιρροής σε περιοχές της οθωμανικής επικράτειας, η οποία ήταν πλέον σε κατάσταση αδυναμίας να συγκρατήσει τις φυγόκεντρες δυνάμεις στα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή.
Πριν τον πόλεμο, η Γερμανία συντάχτηκε με την Οθωμανική Αυτοκρατορία και τους Νεότουρκους, ενώ η Αγγλία και η Γαλλία πρώτα και στη συνέχεια και η Ρωσία, συνέπηξαν την λεγόμενη "Εγκάρδια Συνεννόηση", στην οποία με την έναρξη του πολέμου συμπεριλήφθηκαν η Σερβία, το Βέλγιο, η Ιαπωνία, η Ιταλία και η Ρουμανία. Προτελευταία εισήλθε η μέχρι τότε ουδέτερη Ελλάδα και τελευταίες οι ΗΠΑ.
Εκείνον τον ανταγωνισμό εξέλαβαν ως ευκαιρία οι Νεότουρκοι και κατέστρωσαν το σχέδιο της ολοκληρωτικής εξολόθρευσης των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής, οι οποίοι ήταν οι πραγματικοί ιδιοκτήτες της χώρας, για τη δημιουργία της «καθαρής» Τουρκίας, η οποία έπρεπε να χτιστεί με βάση το δόγμα «Ένα κράτος, ένα έθνος, μια γλώσσα, μια θρησκεία. Τότε, στα πλαίσια του ανταγωνισμού αυτού, συνεθλίβησαν οι χριστιανικοί πληθυσμοί της Ανατολής, με τις ευθύνες, εκτός από τους Τούρκους, να διαχέονται σε όλους τους εμπλεκομένους: Στην πρώτη φάση οι ευθύνες επικεντρώνονται στη Γερμανία, στη δεύτερη φάση, σε Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία. Φυσικά, και στην πρώτη και στη δεύτερη φάση, ο εμπνευστής και ο φυσικός εκτελεστής του σχεδίου Γενοκτονίας ήταν οι Τούρκοι, ιθύνοντες και λαός, οι πρώτοι είχαν την έμπνευση, το σχεδιασμό και το συντονισμό, ενώ ο λαός ανέλαβε τη λεγόμενη "βρώμικη" δουλειά.
Τότε, χάθηκαν τρία εκατομμύρια Χριστιανοί, Ασσύριοι, Αρμένιοι και Έλληνες της Θράκης, του Πόντου και της Ανατολής.
Το πρώτο θύμα της τουρκικής βαρβαρότητας ήταν οι Αρμένιοι, οι οποίοι υπέστησαν την πρώτη Γενοκτονία του 20ού αιώνα, μια γενοκτονία που αποτέλεσε πρότυπο για τον Χίτλερ, ο οποίος, όταν σχεδίαζε τη γενοκτονία των Εβραίων, απαντώντας σε αντιρρήσεις συνεργάτη του είπε το αμίμητο: «Και ποιος θυμάται τους Αρμενίους;»
Το 1915 μπήκε σε εφαρμογή το σχέδιο της σφαγής και των αναγκαστικών εκτοπισμών των αρμενικών πληθυσμών από τα πατρογονικά τους εδάφη. Ως αποτέλεσμα της πολιτικής αυτής, που σχεδίασαν και διέταξαν η αμαρτωλή τριάδα Ταλάτ, Τζεμάλκαι Ενβέρ, έχασαν τη ζωή τους 1,5 εκατομμύριο Αρμένιοι.
Αμέσως μετά την Ανακωχή του Μούδρου, την νύχτα 1-2 Νομεβρίου του 1918, η τριάδα των στυγερών δολοφόνων επιβιβάστηκε σε γερμανικό υποβρύχιο στην Κωνσταντινούπολη και μέσω Οδησσού κατέληξε στο Βερολίνο.
Οι Αρμένιοι που επιβίωσαν της σφαγής, σκορπίστηκαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, ενώ οι Αρμένιοι της ΒΑ Αρμενίας, στις 28 Μαΐου του 1918 ίδρυσαν τη Δημοκρατία της Αρμενίας, η οποία ενσωμάτωθηκε στη Σοβιετική Ένωση το 1922, για να γίνει ανεξάρτητο κράτος μόλις το 1991.
Το γεγονός ότι η σοβιετική Δημοκρατία της Αρμενίας δεν είχε τη δυνατότητα να διεκδικήσει τα δίκαια των γενοκτονηθέντων Αρμενίων, η κλήρος έπεσε στη διασπορά, η οποία οργανώθηκε με αξιοθαύμαστο τρόπο. Στο στόχαστρο των Αρμενίων μπαίνουν πρώτα οι αξιωματούχοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και κυρίως τα μέλη της αμαρτωλής τριάδας. Έτσι, πρώτα στις 15 Μαρτίου 1921, ο στυγερός δολοφόνος Ταλάτ πασά πέφτει νεκρός στο Βερολίνο από τις σφαίρες του Σογκομών Τεϋλεριάν, στις 21 Ιουλίου 1922, στην Τυφλίδα, από τις σφαίρες των Καρακίν Λαλαγιάν και Σέργκο Βαρτανιάν ο αιμοσταγής Τζεμάλ πασά, και στις 4 Αυγούστου 1922, στο Τατζικιστάν, ο τελευταίος της τριάδας, ο Ενβέρ πασά, από τις σφαίρες του Αγκόπ Μελκονιάν, που ήταν διοικητής μονάδας του στρατού των μπολσεβίκων.
Έκτοτε οι Αρμένιοι της διασποράς ακολουθούν μια στρατηγική ενσωμάτωσης στις κοινωνίες και τις χώρες που ζουν, μια στρατηγική που επιτρέπει την οικονομική και πολιτική τους ενδυνάμωση, δια της οποία επιδιώκουν την αναγνώριση της Γενοκτονίας. Το διάστημα αυτό, το τουρκικό κράτος εφαρμόζει την τελευταία φάση του σχεδίου της Γενοκτονίας, που είναι η άρνηση και ο εξαγνισμός των ενόχων. Το έργο αυτό αναλαμβάνουν οι Τούρκοι διπλωμάτες, οι οποίοι με δολοφονική ψυχρότητα προσπαθούν να παρουσιάσουν τους Αρμενίους ως σφαγείς των Τούρκων, μετατρέποντας τους θύτες σε θύματα και το αντίστροφο.
Τότε εμφανίζεται ο Μυστικός Στρατός για την Απελευθέρωση της Αρμενίας, ο ΑΣΑΛΑ, ο οποίος από το 1973 μέχρι το 1984, που διέκοψε τη δράση του, πραγματοποίησε δεκάδες επιθέσεις εναντίον τουρκικών στόχων, με θύματα τις περισσότερες φορές Τούρκους διπλωμάτες.
Ως αποτέλεσμα του πολυετούς αγώνα των Αρμενίων, είκοσι χώρες έχουν αναγνωρίσει την Γενοκτονία, ενώ σε εξαιρετικά κρίσιμο σημείο βρίσκεται το ζήτημα στις ΗΠΑ, όπου το βαθύ αμερικανικό κράτος και το εβραϊκό λόμπι, τουλάχιστον μέχρι πέρυσι, που βάδιζε χέρι-χέρι με το τουρκικό, στέκονται εμπόδιο στην αναγνώριση του νόμου.
Η προτελευταία πράξη του δράματος για τους Τούρκους, που επιμένουν στη βαρβαρότητα, έχοντας μάλιστα ποινικοποιήσει την έκφραση συμπάθειας προς τους γενοκτονημένους Αρμενίους, θεωρώντας κάτι τέτοιο ως ύβρη απέναντι στον τουρκισμό (!), παίχτηκε στο κοινοβούλιο της Γαλλίας, όπου εγκρίθηκε ο νόμος με βάση τον οποίο οι αρνητές της Γενοκτονίας θα τιμωρούνται με πρόστιμο 45 χιλιάδων ευρώ και μέχρι ένα έτος φυλάκιση.
Τις εβδομάδες που προηγήθηκαν της ψηφοφορίας, όσοι παρακολουθούν τα τουρκικά ΜΜΕ, έγιναν μάρτυρες μια απίστευτης βαρβαρότητας που επέδειξαν πολιτικοί, επιχειρηματίες, διανοούμενοι (!) αλλά και ο απλός λαός, υπερασπιζόμενοι με πάθος τα εγκλήματα που διέπραξαν οι πρόγονοί τους εναντίον των Αρμενίων. Μια βαρβαρότητα που πρέπει να προβληματίζει κάθε πολιτισμένο άνθρωπο, αφού ένας λαός που δείχνει αμετανόητος για εγκλήματα και μια γενοκτονία που διέπραξε στο παρελθόν, διακηρύσσει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι είναι διατεθειμένος να πράξει και πάλι τα ίδια, κάτι που γνωρίζουμε πολύ καλά εμείς οι Έλληνες, αφού το πράττει τα τελευταία χρόνια εις βάρος των Ελλήνων στην Ίμβρο, την Τένεδο, την Κωνσταντινούπολη και τα Κατεχόμενα.
Και για να μην είμαστε ανακόλουθοι, να υπογραμμίσουμε ότι η τελευταία πράξη του δράματος για τους Τούρκους θα παιχτεί το 2015, όταν με την ευκαιρία των 100 χρόνων από τα Γενοκτονία, ο νόμος της ποινικοποίησης της άρνησης της Γενοκτονίας, θα έχει εγκριθεί από τα κοινοβούλια όλων των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αυτό θα είναι μια πράξη που θα αλλάξει το ρου της νεώτερης ιστορίας της Ανατολής, ένας ρους γεμάτος με το αίμα των αθώων Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων της Θράκης, του Πόντου και της Ανατολής, των πραγματικών ιδιοκτητών εκείνων των ιστορικών τόπων.
Δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου