Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια, μόλις τρία, τέτοιες μέρες είχα στολίσει το σπίτι μου, είχα βάλει λαμπιόνια στην αυλή, είχα φτιάξει κουλουράκια χριστουγεννιάτικα, μελομακάρονα και κουραμπιέδες, το δέντρο μας έλαμπε και κάθε μέρα σχεδόν κι εγώ κι ο άντρας μου βάζαμε κι από ένα καινούριο πακέτο κάτω, στην ποδιά του. Ήταν η πρώτη χρονιά του γιου μας, τα πρώτα του Χριστούγεννα και θέλαμε όλα να είναι άψογα, πλούσια, τόσο πλούσια όσο νιώθαμε την δική μας ζωή. Τα ράφια στο σπίτι μας γεμάτα από λιχουδιές, φαγητά, ποτά, αναψυκτικά για όλους, για να έχουμε να κεράσουμε για να μη μας λείψει τίποτε, για να περάσουν οι δικοί μας άνθρωποι όμορφα κι εμείς καλύτερα.Στα κρυφά ψωνίζαμε δώρα ο ένας στον άλλον, όχι πολύ ακριβά, όμως όμορφα και τρυφερά για να δείξουμε, οι δυο σύντροφοι , την εκτίμηση και την αγάπη μας για όλα τα καλά που μας συνέβαιναν. Να ευχαριστήσουμε τη θεά τύχη για τις δουλειές μας, για το γιο μας που επιτέλους είχε έρθει, για τον έρωτα μας που ήταν ακόμη ζωντανός μετά από τόσα χρόνια και τόσες δοκιμασίες.
Κάναμε όλα αυτά τα ανθρώπινα που οι περισσότεροι από εμάς έχουμε συνηθίσει να κάνουμε στις γιορτές. Ανταλλάξαμε μικροδωράκια με τους φίλους μας, δώσαμε ευχές μέσα από την καρδιά μας, περάσαμε όμορφα με τους δικούς μας, ρίξαμε πίσω τις προηγούμενες χρονιές που μπορεί να μην ήταν και τόσο καλές και ατρόμητοι σταθήκαμε στο αύριο, γιατί ήμασταν πλέον βέβαιοι πως τίποτε δεν ήταν ακατόρθωτο. Είχαμε όλα τα καλά του θεού, είχαμε τα πάντα με το μέρος μας, είχαμε την υγειά μας και πάνω από όλα είχαμε ο ένας τον άλλον. Κι αυτό μας φαινόταν ότι μπορούσε να κερδίσει τα πάντα, μπορούσαμε να τους νικήσουμε όλους, κανείς δεν θα στεκόταν εμπόδιο σε αυτά που ΕΜΕΙΣ είχαμε ονειρευτεί.
Πέρασαν εκείνες οι γιορτές με τη ευχή «του χρόνου να είμαστε καλά, να είμαστε γεροί» κι όλα θα τα καταφέρναμε . έτσι πιστεύαμε. Ήμασταν αφελείς, ρομαντικοί, ονειροπόλοι; Πες το όπως θες, δεν νομίζω ότι κι εσύ σκεφτόσουνα και πολύ διαφορετικά.
Και σκέψου ήταν μόλις τρία χρόνια πριν. Τόσο κοντά, και τόσο μακριά μαζί.
Πάμε στο σήμερα;
Ο ένας μας είναι άνεργος εδώ και δυόμιση χρόνια, ο άλλος μετά κόπων και βασάνων κατάφερε να βγει στην σύνταξη, μόνο που από τότε που βγήκε κάθε μήνα όλο και κάτι του περικόπτουν κι άσπρη μέρα δεν έχει δει. Ο γιος μας είναι 3,5 χρονών , ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο να πηγαίνει στο παιδικό σταθμό με μεγάλο ενθουσιασμό, αλλά αναγκαστήκαμε να τον διακόψουμε λόγω οικονομικής στενότητας.
Ο μικρός μας γιος που ήρθε πριν από λίγους μήνες δεν έγραψε γράμμα στον Αη Βασίλη γιατί ανέλαβε ο μεγάλος να ζητήσει δώρα για λογαριασμό του. Αυτή τη χρονιά δεν στολίσαμε δέντρο, λέμε στον εαυτό μας και στους άλλους πως το κάνουμε λόγω του μικρού γιατί ντρεπόμαστε κι εμείς να ομολογήσουμε πως απλώς δεν έχουμε την διάθεση να στολίσουμε γιατί η ψυχή μας μαύρισε. Έτσι θα βάλουμε απλώς κάτι διακοσμητικά κουκουνάρια μέσα στο σπίτι, γλυκά και κουλουράκια χριστουγεννιάτικα δεν φτιάξαμε, αλλά υποσχεθήκαμε ο ένας στον άλλον πως εάν είναι καλά τα πράγματα του χρόνου θα φτιάξουμε οπωσδήποτε, τα βάζουμε κάτω και μετράμε τι μένει από τους λογαριασμούς που πρέπει να πληρώσουμε για να δούμε πως θα περάσουμε φέτος τις γιορτές. Ψάχνουμε να δούμε σε ποιο μαγαζί θα βρούμε πιο φτηνό τραίνο να πάρουμε στον μεγάλο, για να τον πείσουμε ότι ο Αη Βασίλης έφερε το δώρο του, φυσικά δώρα μεταξύ μας δεν θα κάνουμε, αυτό είναι αυτονόητο, ένα φιλί κι η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο , αυτό θα είναι το δώρο μας. Τραπεζώματα δεν θα κάνουμε και δώρα με τους φίλους μας δεν θα ανταλλάξουμε όπως άλλες χρονιές. Λίγα πράγματα και μαζεμένα, σπίτι μας.
Μπορεί να σου φαίνεται άσχημο, μίζερο αλλά δεν είναι. Έτσι διαμορφώθηκαν τα πράγματα στην πορεία αλλά και πάλι πιστεύω ότι ναι, είμαστε τυχεροί, έχουμε την υγειά μας κι εμείς και τα παιδάκια μας. Μόνο ένα αλλά με τρώει. Και θα σου το πω, γιατί το ίδιο μπορεί να σε βασανίζει κι εσένα. Να πάρει η ευχή δεν σχεδιάσαμε τίποτε από όλα αυτά που μας συνέβησαν. Δεν σχεδιάσαμε να μπούμε στο μνημόνιο, δεν σχεδιάσαμε να χάσουμε τα κεκτημένα μας, δεν φανταζόμασταν πως το μόνο που θα συζητάγαμε θα ήταν εάν θα παίρναμε την Τρίτη, τέταρτη, Πέμπτη και πάει λέγοντας δόση, δεν είχαμε ιδέα ότι υπάρχουν τόσοι πολλοί φόροι που μπορούν να επιβληθούν σε έναν πολίτη μέσα σε λίγους μήνες, δε γνωρίζαμε ή μάλλον δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ότι άλλοι γράφουν την ζωή μας κι όχι εμείς. Άλλοι αποφασίζουν για μας, άλλοι κάνουν κουμάντο.
Δεν ξέρω ποια Χριστούγεννα θέλω να είναι δικά μου. Εκείνα πριν από τρία χρόνια, ή τα φετινά; Δεν ξέρω ποια ζωή είναι η δική μου, δε ξέρω σε ποια είμαι θεατής. Το μόνο που ξέρω είναι πως κομπάρσος σε όλη μου την ζωή δεν μπορώ να μείνω. Δεν μπορεί μόνο οι άλλοι να αποφασίζουν ποιο ρόλο θα παίξω και πότε. Ήρθε η ώρα να διεκδικήσω το καλύτερο για μένα για την ζωή μου, για τα παιδιά μου.
Εσύ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου