Στην τελική ευθεία έχουν εισέλθει οι διεργασίες για το PSI Plus, με τους εμπλεκόμενους να εξακοντίζουν τα τελευταία βέλη τους προκειμένου να μεγιστοποιήσουν το όφελος από την σχετική συμφωνία. Την ίδια στιγμή η Black Rock Solutions παρέδωσε στην Τράπεζα της Ελλάδος την έκθεση συμπερασμάτων για τις ελληνικές τράπεζες, με τις πρώτες διαρροές να κάνουν ήδη τον γύρο της αγοράς. Οι εξελίξεις τρέχουν σε όλα τα μέτωπα δείχνοντας πως η μία μετά την άλλη οι εκκρεμότητες διευθετούνται, προοιωνίζοντας το τελικό πλαίσιο που θα διέπει τη χώρα για τις επόμενες 10ετίες. Ίσως, μάλιστα, θα έπρεπε να αναφερόμαστε σε «χώρο», αφού οι εξελίξεις πρόκειται να μεταβάλουν ριζικά την σημερινή Ελλάδα.
Έχουμε αναφερθεί αρκετές φορές στη μεγαλύτερη εκχώρηση της ελληνικής πλευράς, που πολύ φοβούμεθα πως θα βρει μπροστά της τους επόμενους μήνες και αφορά στην υπαγωγή του ελληνικού χρέους από το εθνικό νομικό πλαίσιο στο καλούμενο βρετανικό δίκαιο. Μάλιστα προ ημερών, είχαμε αναφερθεί στον κίνδυνο να συμπεριληφθούν στο πακέτο εμπράγματων δεσμεύσεων συμβόλαια εκμετάλλευσης ορυκτού πλούτου αλλά και εξόρυξης πετρελαίου-φυσικού αερίου.
Το θέμα «ανέβηκε» περισσότερο την αμέσως επόμενη (μετά και το πρωτοσέλιδο του Ελεύθερου Τύπου) για να ακολουθήσουν η έγκριση για την δημιουργία για «Ελεύθερες Οικονομικές Ζώνες/ΕΟΖ» αλλά και σειρά μέτρων για την διευκόλυνση ξένων επενδύσεων στην χώρα μας.
Θα επιμείνουμε όμως λίγο περισσότερο στα όσα διαδραματίζονται κυρίως στο παρασκήνιο του υπουργείου Ενέργειας αλλά και σε επιχειρηματικούς κύκλους που δραστηριοποιούνται στον πετρελαϊκό χώρο. Και αυτό γιατί η υπαγωγή του ελληνικού χρέους στο βρετανικό δίκαιο εγκυμονεί κινδύνους, κρύβει παγίδες.
Πρακτικά, βάσει αυτού διασφαλίζονται σε μέγιστο βαθμό τα συμφέροντα του δανειστή ενώ επί της ουσίας εξισώνει την κρατική οντότητα (εν προκειμένω την Ελλάδα) με τις πολυεθνικές εταιρείες επιτρέποντας και στους δύο να υποθηκεύσουν τον πλούτο (οποιονδήποτε πλούτου που διαθέτουν ως εγγύηση των ομολόγων, που εκδίδουν. Απλά πράγματα για τα οποία δεν χωρά η παραμικρή παρερμηνεία. Γνωρίζοντας όλες αυτές τις παγίδες, επιφυλασσόμασταν για την παρελκυστική τακτική, που ακολουθεί η κυβέρνηση τα τελευταία χρόνια στο μείζον ζήτημα της έρευνας- και ενδεχόμενης αξιοποίησης- κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου.
Θα θυμίσουμε, ενδεικτικά και μόνο τον Γ. Παπανδρέου, ο οποίος τον πρώτο καιρό της πρωθυπουργίας του, είχε αποκλείσει το ενδεχόμενο να είναι σημαντικά και αξιοποιήσιμα τα όποια κοιτάσματα. Θέση που ανασκεύασε, με χαρακτηριστική ευκολία, στη συνέχεια (συνεπικουρούμενος από την τότε υπουργό ΠΕΚΑ, Τίνα Μπιρμπίλη) αναφερόμενος μάλιστα σε εντυπωσιακά ευρήματα και μεγέθη ως να ήταν γνώστης μυστικών ή άλλων σχετικών μελετών. Θα πείτε η πρώτη ή η τελευταία κυβίστηση του τότε πρωθυπουργού και της κυβέρνησης του ήταν, αλλά νομίζουμε πως έχει τη σημασία της.
Και ερχόμαστε στις αμφίσημες δηλώσεις του υφυπουργού Ενέργειας Γ. Μανιάτη, ο οποίος εκτίμησε πως μέσα στο 2012 θα αναδειχθούν τ ε ρ ά σ τ ι ε ς εκμεταλλεύσιμες ποσότητες υδρογονανθράκων στον ελληνικό χώρο. Δήλωσε δε, πως τα αποθέματα στο Ιόνιο της Κρήτης θα ενταχθούν σε διαγωνιστική διαδικασία αρχές Απριλίου δηλαδή μετά την κρίσιμη περίοδο- έως τα τέλη Μαρτίου- που θα έχει «δεθεί» και συνταγματικά η ελληνική πλευρά. Συμπλήρωνε ο Γ. Μανιάτης, πως αμέσως μετά, και πάντως έως το τέλος του 2012, θα μπορούσε να προκηρυχθεί ένας μ ε γ ά λ ο ς γύρος παραχωρήσεων 10-15 οικοπέδων στο Ιόνιο και νότια της Κρήτης.
Εύλογα διερωτάται κάποιος γιατί τόσα χρόνια η Αθήνα δεν τολμούσε, παρόλο που επιστήμονες και ειδικοί - αλλά τώρα τελευταία και κράτη (Ρωσία, Ισραήλ)- θεωρούσαν δεδομένο πως τα κοιτάσματα του Πρίνου δεν μπορούσαν να είναι «τυφλά» και «ορφανά». Και καλά για το Αιγαίο, αλλά και για τις “πετρελαιοπιθανές” περιοχές σε Ήπειρο, Ιόνιο, δυτική Πελοπόννησο -για να μην αναφερθούμε στην Κρήτη όταν τα σκίαζε ο φόβος των τουρκικών διεκδικήσεων μέχρι τη… Γαύδο. Εξίσου εύλογο το ερώτημα γιατί όχι παλιότερα, όταν η Ελλάδα διατηρούσε α κ ό μ η τα κυριαρχικά δικαιώματα της και θα μπορούσε να αξιοποιήσει τα εν λόγω κοιτάσματα και να αποπληρώσει το χρέος αποφεύγοντας την τωρινή κατάντια μας.
Εάν σε όλα αυτά συνεκτιμήσουμε τις τελευταίες ενέργειες του Καΐρου (που επί της ουσίας παρακάμπτουν τον ζωτικό χώρο του Καστελόριζου), τις προτάσεις Ρώσων και Ισραηλινών, το σταθερά ψυχρό κλίμα στις σχέσεις Μόσχας- Αθήνας αλλά και τις προειδοποιήσεις του Θεόδωρου Καρυώτη, το όλο θέμα περιπλέκεται περισσότερο. Σημειωτέον, πως ο καθηγητής του Πανεπιστημίου (σε κοινή επιστολή του με τον Βασ. Μαρκεζίνη) υπογραμμίζει, πως η Αίγυπτος έχει κοινά θαλάσσια σύνορα με την Τουρκία, μ ό ν ο ν εάν παρακαμφθεί η περιοχή της Μεγίστης (Καστελόριζο). Δεν αναγνωρίζεται δηλαδή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη για αυτή την ελληνική εσχατιά.
Καθιστά δε αναγκαία, περισσότερο από ποτέ, μια απάντηση της ελληνικής κυβέρνησης. ΄Η μήπως η Αθήνα θα συνεχίσει να καθεύδει και στο συγκεκριμένο ζήτημα, με την κυβέρνηση να ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με το PSI Plus, το ΠΑΣΟΚ με τα εσωκομματικά του και διάφορους κυβερνητικούς εταίρους να καλλιεργούν το έδαφος για… μακροημέρευση του σχήματος Λουκά Παπαδήμου για κανά χρόνο (και βάλε);
http://www.newpost.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου