Ο Τούρκος Πατριώτης και ο Έλληνας Πολίτης

 

• Ο χάρτης της περιοχής, σύμφωνα με τον τούρκικο όρκο τιμής

Ακούω συχνά, πολλούς Έλληνες, πολιτικούς αλλά και μη πολιτικούς να επαινούν και να εκθειάζουν την Τουρκία ως λαό, ως κοινωνία ως οικονομία. Δεν το βρίσκω αυτό κακό, αντίθετα το θεωρώ σωστό και ενδεχομένως δημιουργικό, αρκεί να μην γίνεται με παρωπίδες επιλεκτικά και αποσπασματικά

Για να αντληθούμε την διαφορά, στον τρόπο θεωρήσεις και προσέγγισης των πραγμάτων μεταξύ Τούρκου και Έλληνα, είναι πολύ σημαντικό ευθείς εξ αρχής στην σκέψη μας να ορίσουμε τον Έλληνα, ως γυμνοσάλιαγκα, και τον Τούρκο, ως πατριώτη.

Ας δούμε λοιπόν που διαφέρει ο Τούρκος πατριώτης από τον Έλληνα γυμνοσάλιαγκα.

Κατά αρχήν, ο Τούρκος, γνωρίζει ότι είναι πάντα και παραμένει πάντα Τούρκος. Ανεξάρτητα πολιτικού συστήματος, ανεξάρτητα από το αν έχει η δεν έχει ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ανεξάρτητα από το αν τον κυβερνά ο στρατός οι ισλαμιστές οι δεξιοί οι κεντρώοι οι αριστεροί η οι πολιτικοί, αυτός πάντα επιδεικνύει και υπερασπίζεται την πατρίδα του. Εν αντιθέσει με τον γυμνοσάλιαγκα Έλληνα, ο οποίος μεταβάλει την αγάπη του προς την πατρίδα, ανάλογα του πολιτικού φορέα η συστήματος που κάθε φορά επικρατεί. Ο γυμνοσάλιαγκας Έλληνας, μεταβάλετε σε εχθρό και δυσφημιστεί της πατρίδας του, ακόμη και για οικονομικούς λόγους, εν αντιθέσει με τον Τούρκο ο οποίος παραμένει Τούρκος, είτε έχει, είτε δεν έχει ψωμί.

Άλλο χαρακτηριστικό του γυμνοσάλιαγκα Έλληνα, είναι όταν βρίσκεται στο εξωτερικό, η όταν συχνωτίζετε με ξένους διάσημους ηγέτες δημοσιογράφους κτλ, δεν χάνει την ευκαιρία να εκδηλώσει το μίσος του για την Ελλάδα αναδεικνύοντας κάποια πραγματικά (ενδεχομένως) αρνητικά της στοιχεία, η εφευρίσκοντας αφορμές όπως ο Πάγκαλος που κατηγόρησε τους Έλληνες επαναστάτες του 1821 ως αμόρφωτους, (πάλι καλά που δεν είχε την απαίτηση να κρατούν μαζί με το όπλο, και κάποιο Ipad ), νομίζοντας έτσι ότι οι ξένοι θα τον επαινέσουν η θα τον επιβραβεύσουν γιατί νομίζει ότι είναι ειλικρινής και δίκαιος, όπως επίσης νομίζει ότι και οι ξένοι είναι ειλικρινής και δίκαιοι.

Είναι πολύ σύνηθες ο έλληνας γυμνοσάλιαγκας να εναντιώνετε σε οτιδήποτε αποτελεί Εθνικό σχέδιο η όραμα, εν αντιθέσει με τον Τούρκο ο οποίος έχει και σχέδιο και όραμα. Διάβασα πρόσφατα για το (Misak-I Milli ιερός όρκος των Τούρκων για εθνικές κατακτήσεις). Αυτός είναι ένας όρκος τον οποίο τιμούν αναπαράγουν σε χάρτες και εφαρμόζουν στην πράξη οι Τούρκοι από το 1920 μέχρι σήμερα. Αν κανείς λοιπόν κοιτάξει στην πράξη τι αποτέλεσμα έχουν φέρει οι Τούρκοι, σε σχέση με τους στόχους αυτού του όρκου αμέσως θα κατανοήσει ότι σιγά σιγά, όλα γίνονται πράξη. 1) πήραν οι Τούρκοι την περιοχή της Αλεξανδρέττας από τους Γάλλους έναντι 7 εκατομμυρίων φράγκων το 1939 αφού πρώτα απειλούσαν τους Γάλλους με πόλεμο. 2) πήραν οι Τούρκοι την μισή Κύπρο το 1974, και εδώ αξίζει να αναφερθεί ότι οι Τούρκοι συχνά αναφέρουν ότι και ακόμη αν δεν υπήρχε κανένας Τούρκος στην Κύπρο, αυτοί θα έπρεπε να εφευρεθούν. 3) οι Τούρκοι αργά αλλά σταθερά βάζουν πόδι στα ελληνικά νησιά και στο Αιγαίο, ακριβώς πιστοί όπως ορίζει αυτός ο όρκος του 1920, εν αντιθέσει με τον γυμνοσάλιαγκα Έλληνα που φωνάζει ότι το αιγαίο ανήκει στα ψάρια του. 4) οι Τούρκοι σταθερά διεισδύουν στην Θράκη, υλοποιώντας και εκεί το πλάνο τους. 5) στους χάρτες που έχουν ως μπούσουλα αυτού του σχεδίου περιλαμβάνουν και την Θεσσαλονίκη, που κάποιοι γυμνοσάλιαγκες Έλληνες ονειρεύονται να στηρίξουν οικονομικά στους Τούρκους τουρίστες. 6) άλλες περιοχές που οι Τούρκοι έχουν βάλει στα σχέδια τους είναι η Μοσούλη, η Αρμενία, όπου και κρατούν σταθερά ανοικτά τα μέτωπα, είδη στην Μοσούλη υπάρχει ωμή τούρκικη απειλή και επέμβαση, ενώ η Αρμενία στραγγαλίζετε οικονομικά.

Ο γυμνοσάλιαγκας Έλληνας, δεν χάνει ευκαιρία, και σχεδόν παρακαλά να γίνει κανένας σεισμός στην Τουρκία, μόνο και μόνο για να βρει μια ευκαιρία να δείξει τον δουλοπρεπή του ανθρωπισμό προς τον Τούρκο πατριώτη, νομίζοντας ότι θα εξευγενίσει έτσι τον εχθρό.

Στα πλαίσια αυτής της γλοιώδους και ταπεινωτικής συμπεριφοράς του γυμνοσάλιαγκα Έλληνα, απέναντι στον Τούρκο πατριώτη, ο εξευτελισμένος και ορφανός από εθνικούς στόχους Έλληνας, δεν χάνει την ευκαιρία να χορέψει, η να γίνει κουμπάρος του Τούρκου, με μόνο στόχο την γλυόδι εξαγορά του Τούρκου.

Δυστυχώς, αν και έχουν περάσει τόσα χρόνια από την ελληνική επανάσταση, οι περισσότεροι των Ελλήνων δεν το έχουν ακόμη αντιληφθεί. Αλλά και όποιοι λίγοι έχουν συνειδητοποιήσει ότι έχουν φύγει οι Τούρκοι, ούτε αυτοί δεν μπορούν να προσαρμοστούν στην ζωή χωρίς αφεντικό, και έτσι αναζητούν και αυτοί κάποιον προστάτη πότε στην Ευρώπη πότε στην Αμερική.

Σήμερα λοιπόν, ήρθε η φυσική εξελίξει των πραγμάτων, μετατρέψαμε από μόνοι μας τους πρώην ισότιμους εταίρους μας στην Ευρώπη, σε αφεντικά μας. Αυτή ήταν, και θα είναι πάντα η φυσική κατάληξη, του κάθε λαού, που πιστεύει ότι μπορεί να καταξιωθεί η να προοδεύσει, χωρίς εθνικούς στόχους και όρκους και όραμα.

Αυτός είναι ο λόγος που ο έλληνας θα συνεχίσει να είναι γυμνοσάλιαγκας, όσο δεν αντιλαμβάνεται την φυσική ανάγκη που έχει κάθε νοήμων και πολιτισμένος λαός , δηλαδή να έχει στόχους και οράματα, χωρίς βέβαια να χρειάζεται να είναι αυτά και κατά ανάγκη αρεστά και στους γείτονες.

Ο έλληνας είναι Πολίτης ενός Τόπου. Ενώ ο Τούρκος είναι Πατριώτης στην Πατρίδα του.

Ο κτηνοτρόφος από την Κρήτη