Να βγούμε από το καβούκι μας πριν αυτό γίνει κελί...

 

• Του Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου

«Να βγούμε από το καβούκι μας πριν αυτό γίνει κελί...». Αυτός ήταν ο τίτλος ενός άρθρου του «μη προοδευτικού» εκδότη Γιάννη Γιαννάκενα, το οποίο είδε το φως της δημοσιότητας στις 23/5/2005 και το οποίο άρχιζε έτσι: «Η ολέθρια για την Ελλάδα πορεία που έχουν χαράξει οι κυβερνώντες, με την ανοχή και συχνά συμπόρευση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν έχει τέλος. Η εθνική κυριαρχία ως πρωταρχικός σκοπός της εξωτερικής πολιτικής, αλλά και η κοινωνική συνοχή ως άξονας της εσωτερικής πολιτικής, φθίνουν συνεχώς».

Το κείμενο, ανατέμνοντας τους εθνικούς κινδύνους από την αθρόα νομιμοποίηση των λαθρομεταναστών, έλεγε: «Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να επιβιώσουμε οι Έλληνες στην ίδια μας την Πατρίδα, και αυτός δεν είναι άλλος από το να αντιδράσουμε» (βλ. τον προσφάτως εκδοθέντα από τον ίδιο συλλογικό τόμο: «Θέλω πίσω την Πατρίδα μου», «Πελασγός», 2011, σελ. 19). Δυστυχέστατα, η πλειοψηφία του ταριχευμένου λαού δεν τόλμησε ν’ αντιδράσει κάτω από την κάθε λογής τρομοκρατία των αυτοαποκαλούμενων «προοδευτικών», οι οποίοι διατείνονται ότι αγωνίζονται για την εθνική ανεξαρτησία!

Μια «ανεξαρτησία εθνική» και μια «λαϊκή κυριαρχία» που καταλύθηκε επίσημα, με την επίσημη πρόσκληση της Τρόικας και της κουστωδίας των γκαουλάιτερ.

Στα 7 χρόνια που πέρασαν από την έκκληση εκείνη, οι λαθρομετανάστες έγιναν ή τείνουν να γίνουν κράτος εν κράτει, ενώ ταυτόχρονα οι κυρίως υπεύθυνοι εξακολουθούν να μυρικάζουν την τσίχλα του προοδευτικού.

Ερωτώ: Ποιος είναι τελικά προοδευτικός σε τούτη την πατρίδα; Αυτός που την εκποιεί ή αυτός που την υπερασπίζει;

Πόσο εύστοχος υπήρξε ο Θουκυδίδης, όταν έγραφε ότι για να δικαιολογούν οι άνθρωποι τις αίσχιστες πράξεις τους αλλάζουν τη σημασία των λέξεων....

Είπε ο Φειδερίκος Νίτσε: «Όταν σε σφίγγει η θηλειά του χρέους, πρέπει να πεις ΟΧΙ!» («Τάδε έφη Ζαρατούστρας», εκδ. «Παγκόσμια Λογοτεχνία», Αθήνα, 1983, σελ. 19). Δεκάδες χρόνια, οι «μπροστάρηδες» της «αλλαγής» και της εθνικής συμφοράς λένε ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ! Το μόνο χρέος που αισθάνονται είναι ο εαυτός τους. Το Χρέος στην πατρίδα, την κοινωνία και το έθνος, συνίσταται στις φραστικές πομφόλυγες.

Στα «Πολιτικά Θέματα» (της 8/12/2000), έγραψα ένα κείμενο το οποίο είχε ως τίτλο: «Η θηλειά ως βρόγχος του συστήματος», ελπίζοντας ότι κάποιο ξήλωμα της θηλειάς θα οδηγούσε κάποιους στην αγχόνη.

Δυστυχώς, αν και από τότε το σάπιο πολιτικό σύστημα παρουσίασε πολλά ξηλώματα και είναι διάτρητο, οι αγχόνες σάπισαν στα κοινωνικά υπόγεια, με το γονατισμένο και σάπιο λαό, όπως ήταν το ομότιτλο άρθρο μου στο ίδιο περιοδικό (βλ. «Αυτόν τον σάπιο λαό ποιος θα τον αγοράσει;» «Πολιτικά Θέματα» της 3/10/2003).

Είναι προφανές ότι οι σάπιοι δεν μπορούν να στήσουν αγχόνες στους σάπιους! 


 

Πηγή